Reading Center

inicere anguipedum captivo bracchia caelo.

Nam quamquam ferus hostis erat , tamen illud ab uno

corpore et ex una pendebat origine bellum.

Nunc mihi , qua totum Nereus circumsonat orbem,

perdendum est mortale genus : per flumina iuro

infera , sub terras Stygio labentia luco!

cuncta prius temptata : sed inmedicabile corpus

ense recidendum est , ne pars sincera trahatur.

Sunt mihi semidei , sunt rustica numina , nymphae

faunique satyrique et monticolae silvani:

quos quoniam caeli nondum dignamur honore,

quas dedimus certe terras habitare sinamus.

An satis , o superi , tutos fore creditis illos,

cum mihi , qui fulmen , qui vos habeoque regoque,

struxerit insidias notus feritate Lycaon?”

Confremuere omnes studiisque ardentibus ausum

talia deposcunt . Sic , cum manus inpia saevit

sanguine Caesareo Romanum exstinguere nomen,

attonitum tanto subitae terrore ruinae

humanum genus est totusque perhorruit orbis:

nec tibi grata minus pietas , Auguste , tuorum est,

quam fuit illa Iovi . Qui postquam voce manuque

murmura conpressit , tenuere silentia cuncti.

Substitit ut clamor pressus gravitate regentis,

Iuppiter hoc iterum sermone silentia rupit:

“Ille quidem poenas , curam hanc dimittite , solvit.

Quod tamen admissum , quae sit vindicta , docebo.

Contigerat nostras infamia temporis aures;

quam cupiens falsam summo delabor Olympo

et deus humana lustro sub imagine terras.

Longa mora est , quantum noxae sit ubique repertum,

enumerare : minor fuit ipsa infamia vero.

Maenala transieram latebris horrenda ferarum

et cum Cyllene gelidi pineta Lycaei:

Arcadis hinc sedes et inhospita tecta tyranni

ingredior , traherent cum sera crepuscula noctem.

Signa dedi venisse deum , vulgusque precari

coeperat : inridet primo pia vota Lycaon,

mox ait ’experiar deus hic , discrimine aperto,

an sit mortalis . Nec erit dubitabile verum.’

Nocte gravem somno necopina perdere morte

me parat : haec illi placet experientia veri.

Nec contentus eo est : missi de gente Molossa

obsidis unius iugulum mucrone resolvit,

atque ita semineces partim ferventibus artus

mollit aquis , partim subiecto torruit igni.

Quod simul inposuit mensis , ego vindice flamma

in domino dignos everti tecta penates.

Territus ipse fugit , nactusque silentia ruris

exululat frustraque loqui conatur : ab ipso

conligit os rabiem , solitaeque cupidine caedis

vertitur in pecudes et nunc quoque sanguine gaudet.

In villos abeunt vestes , in crura lacerti:

fit lupus et veteris servat vestigia formae.

Canities eadem est , eadem violentia vultus,

idem oculi lucent , eadem feritatis imago est.

Occidit una domus . Sed non domus una perire

digna fuit : qua terra patet , fera regnat Erinys.

In facinus iurasse putes . Dent ocius omnes

quas meruere pati (sic stat sententia ) poenas.”

Dicta Iovis pars voce probant stimulosque frementi

adiciunt , alii partes adsensibus inplent.

Est tamen humani generis iactura dolori

omnibus , et , quae sit terrae mortalibus orbae

forma futura , rogant , quis sit laturus in aras

tura , ferisne paret populandas tradere terras.

Talia quaerentes (sibi enim fore cetera curae)

rex superum trepidare vetat subolemque priori

dissimilem populo promittit origine mira.

Iamque erat in totas sparsurus fulmina terras:

sed timuit , ne forte sacer tot ab ignibus aether

conciperet flammas longusque ardesceret axis:

esse quoque in fatis reminiscitur , adfore tempus,

quo mare , quo tellus correptaque regia caeli

ardeat et mundi moles obsessa laboret.

Tela reponuntur manibus fabricata Cyclopum:

poena placet diversa , genus mortale sub undis

perdere et ex omni nimbos demittere caelo.

Protinus Aeoliis Aquilonem claudit in antris

et quaecumque fugant inductas flamina nubes

emittitque Notum . Madidis Notus evolat alis,

terribilem picea tectus caligine vultum:

barba gravis nimbis , canis fluit unda capillis;

fronte sedent nebulae , rorant pennaeque sinusque.

Utque manu late pendentia nubila pressit,

fit fragor : hinc densi funduntur ab aethere nimbi.

Nuntia Iunonis varios induta colores

concipit Iris aquas alimentaque nubibus adfert.

Sternuntur segetes et deplorata coloni

vota iacent , longique perit labor inritus anni.

Nec caelo contenta suo est Iovis ira , sed illum

caeruleus frater iuvat auxiliaribus undis.

Convocat hic amnes . Qui postquam tecta tyranni

intravere sui , “non est hortamine longo

nunc ” ait “utendum . Vires effundite vestras:

sic opus est ! aperite domos ac mole remota

fluminibus vestris totas inmittite habenas!”

Iusserat ; hi redeunt ac fontibus ora relaxant

et defrenato volvuntur in aequora cursu.

Ipse tridente suo terram percussit : at illa

intremuit motuque vias patefecit aquarum.

Exspatiata ruunt per apertos flumina campos

cumque satis arbusta simul pecudesque virosque

tectaque cumque suis rapiunt penetralia sacris.

Siqua domus mansit potuitque resistere tanto

indeiecta malo , culmen tamen altior huius

unda tegit , pressaeque latent sub gurgite turres.

Iamque mare et tellus nullum discrimen habebant:

omnia pontus erant ; deerant quoque litora ponto.

Occupat hic collem , cumba sedet alter adunca

et ducit remos illic , ubi nuper ararat,

ille supra segetes aut mersae culmina villae

navigat , hic summa piscem deprendit in ulmo.

Figitur in viridi , si fors tulit , ancora prato,

aut subiecta terunt curvae vineta carinae;

et , modo qua graciles gramen carpsere capellae,

nunc ibi deformes ponunt sua corpora phocae.

Mirantur sub aqua lucos urbesque domosque

Nereides , silvasque tenent delphines et altis

incursant ramis agitataque robora pulsant.

Nat lupus inter oves , fulvos vehit unda leones,

unda vehit tigres , nec vires fulminis apro,

crura nec ablato prosunt velocia cervo.

Quaesitisque diu terris , ubi sistere possit,

in mare lassatis volucris vaga decidit alis.

Obruerat tumulos inmensa licentia ponti,

pulsabantque novi montana cacumina fluctus.

Maxima pars unda rapitur ; quibus unda pepercit,

illos longa domant inopi ieiunia victu.

Separat Aonios Oetaeis Phocis ab arvis,

terra ferax , dum terra fuit , sed tempore in illo

pars maris et latus subitarum campus aquarum.

Mons ibi verticibus petit arduus astra duobus,

nomine Parnasus , superantque cacumina nubes.

Hic ubi Deucalion (nam cetera texerat aequor)

cum consorte tori parva rate vectus adhaesit,

Corycidas nymphas et numina montis adorant

fatidicamque Themin , quae tunc oracla tenebat.

Non illo melior quisquam nec amantior aequi

vir fuit aut illa metuentior ulla deorum.

Iuppiter ut liquidis stagnare paludibus orbem

et superesse virum de tot modo milibus unum,

et superesse videt de tot modo milibus unam,

innocuos ambo , cultores numinis ambo,

nubila disiecit nimbisque aquilone remotis

et caelo terras ostendit et aethera terris.

Nec maris ira manet , positoque tricuspide telo

mulcet aquas rector pelagi supraque profundum

exstantem atque umeros innato murice tectum

caeruleum Tritona vocat conchaeque sonanti

inspirare iubet fluctusque et flumina signo

iam revocare dato . Cava bucina sumitur illi,

tortilis , in latum quae turbine crescit ab imo,

bucina , quae medio concepit ubi aera ponto,

litora voce replet sub utroque iacentia Phoebo.

Tunc quoque , ut ora dei madida rorantia barba

contigit et cecinit iussos inflata receptus,

omnibus audita est telluris et aequoris undis,

et quibus est undis audita , coercuit omnes.

Iam mare litus habet , plenos capit alveus amnes,

flumina subsidunt collesque exire videntur,

surgit humus , crescunt loca decrescentibus undis,

postque diem longam nudata cacumina silvae

ostendunt limumque tenent in fronde relictum.

Redditus orbis erat . Quem postquam vidit inanem

et desolatas agere alta silentia terras,

Deucalion lacrimis ita Pyrrham adfatur obortis:

“O soror , o coniunx , o femina sola superstes,

quam commune mihi genus et patruelis origo,

deinde torus iunxit , nunc ipsa pericula iungunt,

terrarum , quascumque vident occasus et ortus,

nos duo turba sumus ; possedit cetera pontus.

Haec quoque adhuc vitae non est fiducia nostrae

certa satis ; terrent etiam nunc nubila mentem.

Quis tibi , si sine me fatis erepta fuisses,

nunc animus , miseranda , foret ? quo sola timorem

ferre modo posses ? quo consolante doleres?

Namque ego (crede mihi ) si te quoque pontus haberet,

te sequerer , coniunx , et me quoque pontus haberet.

O utinam possim populos reparare paternis

artibus atque animas formatae infundere terrae!

Nunc genus in nobis restat mortale duobus

(sic visum superis ) hominumque exempla manemus.”

Dixerat , et flebant . Placuit caeleste precari

numen et auxilium per sacras quaerere sortes.

Nulla mora est : adeunt pariter Cephisidas undas,

ut nondum liquidas , sic iam vada nota secantes.

Inde ubi libatos inroravere liquores

vestibus et capiti , flectunt vestigia sanctae

ad delubra deae , quorum fastigia turpi

pallebant musco stabantque sine ignibus arae.

Ut templi tetigere gradus , procumbit uterque

pronus humi gelidoque pavens dedit oscula saxo

atque ita “si precibus ” dixerunt “numina iustis

victa remollescunt , si flectitur ira deorum,

dic , Themi , qua generis damnum reparabile nostri

arte sit , et mersis fer opem , mitissima , rebus.”

Mota dea est sortemque dedit : “Discedite templo

et velate caput cinctasque resolvite vestes

ossaque post tergum magnae iactate parentis.”

Obstipuere diu , rumpitque silentia voce

Pyrrha prior iussisque deae parere recusat,

detque sibi veniam pavido rogat ore , pavetque

laedere iactatis maternas ossibus umbras.

Interea repetunt caecis obscura latebris

verba datae sortis secum inter seque volutant.

Inde Promethides placidis Epimethida dictis

mulcet et “aut fallax ” ait “est sollertia nobis,

aut pia sunt nullumque nefas oracula suadent.

Magna parens terra est , lapides in corpore terrae

ossa reor dici ; iacere hos post terga iubemur.”

Coniugis augurio quamquam Titania mota est,

spes tamen in dubio est : adeo caelestibus ambo

diffidunt monitis . Sed quid temptare nocebit?

Discedunt velantque caput tunicasque recingunt

et iussos lapides sua post vestigia mittunt.

Saxa (quis hoc credat , nisi sit pro teste vetustas?)

ponere duritiem coepere suumque rigorem

mollirique mora mollitaque ducere formam.

Mox ubi creverunt naturaque mitior illis

contigit , ut quaedam , sic non manifesta , videri

forma potest hominis , sed , uti de marmore coepta,

non exacta satis rudibusque simillima signis.

Quae tamen ex illis aliquo pars umida suco

et terrena fuit , versa est in corporis usum;

quod solidum est flectique nequit , mutatur in ossa;

quae modo vena fuit , sub eodem nomine mansit;

inque brevi spatio superorum numine saxa

missa viri manibus faciem traxere virorum,

et de femineo reparata est femina iactu.

Inde genus durum sumus experiensque laborum

et documenta damus qua simus origine nati.

Cetera diversis tellus animalia formis

sponte sua peperit , postquam vetus umor ab igne

percaluit solis , caenumque udaeque paludes

intumuere aestu , fecundaque semina rerum

vivaci nutrita solo ceu matris in alvo

creverunt faciemque aliquam cepere morando.

Sic ubi deseruit madidos septemfluus agros

Nilus et antiquo sua flumina reddidit alveo

aetherioque recens exarsit sidere limus,

plurima cultores versis animalia glaebis

inveniunt , et in his quaedam modo coepta per ipsum

nascendi spatium , quaedam inperfecta suisque

trunca vident numeris ; et eodem in corpore saepe

altera pars vivit , rudis est pars altera tellus.

Quippe ubi temperiem sumpsere umorque calorque,

concipiunt , et ab his oriuntur cuncta duobus;

cumque sit ignis aquae pugnax , vapor umidus omnes

res creat , et discors concordia fetibus apta est.

Ergo ubi diluvio tellus lutulenta recenti

solibus aetheriis altoque recanduit aestu,

edidit innumeras species , partimque figuras

rettulit antiquas , partim nova monstra creavit.

Illa quidem nollet , sed te quoque , maxime Python,

tum genuit , populisque novis , incognite serpens,

terror eras : tantum spatii de monte tenebas.

Hunc deus arquitenens , et numquam talibus armis

ante nisi in dammis capreisque fugacibus usus,

mille gravem telis exhausta paene pharetra

perdidit effuso per vulnera nigra veneno.

Neve operis famam posset delere vetustas,

instituit sacros celebri certamine ludos,

Pythia perdomitae serpentis nomine dictos.

Hic iuvenum quicumque manu pedibusve rotave

vicerat , aesculeae capiebat frondis honorem:

nondum laurus erat , longoque decentia crine

tempora cingebat de qualibet arbore Phoebus.

Primus amor Phoebi Daphne Peneia , quem non

fors ignara dedit , sed saeva Cupidinis ira.

Delius hunc , nuper victa serpente superbus,

viderat adducto flectentem cornua nervo

“quid ” que “tibi , lascive puer , cum fortibus armis?”

dixerat , “ista decent umeros gestamina nostros,

qui dare certa ferae , dare vulnera possumus hosti,

qui modo pestifero tot iugera ventre prementem

stravimus innumeris tumidum Pythona sagittis.

Tu face nescio quos esto contentus amores

inritare tua , nec laudes adsere nostras.”

Filius huic Veneris “figat tuus omnia , Phoebe,

te meus arcus :” ait “quantoque animalia cedunt

cuncta deo tanto minor est tua gloria nostra.”

Dixit et eliso percussis aere pennis

inpiger umbrosa Parnasi constitit arce

eque sagittifera prompsit duo tela pharetra

diversorum operum : fugat hoc , facit illud amorem.

Quod facit , auratum est et cuspide fulget acuta;

quod fugat , obtusum est et habet sub harundine plumbum.

Hoc deus in nympha Peneide fixit , at illo

laesit Apollineas traiecta per ossa medullas.

Protinus alter amat , fugit altera nomen amantis

silvarum tenebris captivarumque ferarum

exuviis gaudens innuptaeque aemula Phoebes.

Vitta coercebat positos sine lege capillos.

Multi illam petiere , illa aversata petentes

inpatiens expersque viri nemora avia lustrat,

nec quid Hymen , quid Amor , quid sint conubia curat.

Saepe pater dixit “generum mihi , filia , debes,”

saepe pater dixit “debes mihi nata , nepotes:”

illa , velut crimen taedas exosa iugales,

pulchra verecundo suffunditur ora rubore,

inque patris blandis haerens cervice lacertis

“da mihi perpetua , genitor carissime ,” dixit

“virginitate frui : dedit hoc pater ante Dianae.”

Ille quidem obsequitur , sed te decor iste quod optas

esse vetat . Votoque tuo tua forma repugnat:

Phoebus amat visaeque cupit conubia Daphnes,

quodque cupit , sperat , suaque illum oracula fallunt.

Utque leves stipulae demptis adolentur aristis,

ut facibus saepes ardent , quas forte viator

vel nimis admovit vel iam sub luce reliquit,

sic deus in flammas abiit , sic pectore toto

uritur et sterilem sperando nutrit amorem.

Spectat inornatos collo pendere capillos

et “quid , si comantur ?” ait . Videt igne micantes

sideribus similes oculos , videt oscula , quae non

est vidisse satis ; laudat digitosque manusque

bracchiaque et nudos media plus parte lacertos.

Siqua latent , meliora putat . Fugit ocior aura

illa levi neque ad haec revocantis verba resistit:

“Nympha , precor , Penei , mane ! Non insequor hostis:

nympha , mane ! sic agna lupum , sic cerva leonem,

sic aquilam penna fugiunt trepidante columbae,

hostes quaeque suos : amor est mihi causa sequendi.

Me miserum ! ne prona cadas indignave laedi

crura notent sentes et sim tibi causa doloris.

Aspera , qua properas , loca sunt . Moderatius , oro,

curre fugamque inhibe ; moderatius insequar ipse.

Cui placeas , inquire tamen . Non incola montis,

non ego sum pastor , non hic armenta gregesque

horridus observo . Nescis , temeraria , nescis

quem fugias , ideoque fugis . Mihi Delphica tellus

et Claros et Tenedos Patareaque regia servit,

Iuppiter est genitor ; per me quod eritque fuitque

estque patet ; per me concordant carmina nervis.

Certa quidem nostra est , nostra tamen una sagitta

certior , in vacuo quae vulnera pectore fecit.

Inventum medicina meum est , opiferque per orbem

dicor , et herbarum subiecta potentia nobis:

ei mihi , quod nullis amor est sanabilis herbis

nec prosunt domino , quae prosunt omnibus , artes.”

Plura locuturum timido Peneia cursu

fugit cumque ipso verba inperfecta reliquit,

tum quoque visa decens . Nudabant corpora venti,

obviaque adversas vibrabant flamina vestes,

et levis inpulsos retro dabat aura capillos,

auctaque forma fuga est . Sed enim non sustinet ultra

perdere blanditias iuvenis deus , utque monebat

ipse Amor , admisso sequitur vestigia passu.

Ut canis in vacuo leporem cum Gallicus arvo

vidit , et hic praedam pedibus petit , ille salutem:

alter inhaesuro similis iam iamque tenere

sperat et extento stringit vestigia rostro,

alter in ambiguo est , an sit conprensus , et ipsis

morsibus eripitur tangentiaque ora relinquit:

sic deus et virgo est hic spe celer , illa timore.

Qui tamen insequitur pennis adiutus Amoris,

ocior est requiemque negat tergoque fugacis

inminet et crinem sparsum cervicibus adflat.

Viribus absumptis expalluit illa citaeque

victa labore fugae spectans Peneidas undas

“fer pater ” inquit “opem si flumina numen habetis.

Qua nimium placui , mutando perde figuram!”

Vix prece finita torpor gravis occupat artus:

mollia cinguntur tenui praecordia libro,

in frondem crines , in ramos bracchia crescunt,

pes modo tam velox pigris radicibus haeret,

ora cacumen habet ; remanet nitor unus in illa.

Hanc quoque Phoebus amat , positaque in stipite dextra

sentit adhuc trepidare novo sub cortice pectus

conplexusque suis ramos , ut membra , lacertis

oscula dat ligno : refugit tamen oscula lignum.

Cui deus “at quoniam coniunx mea non potes esse,

arbor eris certe ” dixit “mea . Semper habebunt

te coma , te citharae , te nostrae , laure , pharetrae:

tu ducibus Latiis aderis , cum laeta triumphum

vox canet et visent longas Capitolia pompas:

postibus Augustis eadem fidissima custos

ante fores stabis mediamque tuebere quercum,

utque meum intonsis caput est iuvenale capillis,

tu quoque perpetuos semper gere frondis honores.”

Finierat Paean : factis modo laurea ramis

adnuit utque caput visa est agitasse cacumen.

Est nemus Haemoniae , praerupta quod undique claudit

silva : vocant Tempe . Per quae Peneus ab imo

effusus Pindo spumosis volvitur undis,

deiectuque gravi tenues agitantia fumos

nubila conducit summisque adspergine silvis

inpluit et sonitu plus quam vicina fatigat.

Haec domus , haec sedes , haec sunt penetralia magni

amnis ; in his residens facto de cautibus antro,

undis iura dabat nymphisque colentibus undas.

Conveniunt illuc popularia flumina primum,

nescia , gratentur consolenturne parentem,

populifer Sperchios et inrequietus Enipeus

Apidanusque senex lenisque Amphrysos et Aeas,

moxque amnes alii , qui , qua tulit impetus illos,

in mare deducunt fessas erroribus undas.

Inachus unus abest imoque reconditus antro

fletibus auget aquas natamque miserrimus Io

luget ut amissam . Nescit , vitane fruatur,

an sit apud manes ; sed quam non invenit usquam.

esse putat nusquam atque animo peiora veretur.

Viderat a patrio redeuntem Iuppiter illam

flumine et “o virgo Iove digna tuoque beatum

nescio quem factura toro , pete ” dixerat “umbras

altorum nemorum ” (et nemorum monstraverat umbras),

“dum calet et medio sol est altissimus orbe.

Quodsi sola times latebras intrare ferarum,

praeside tuta deo nemorum secreta subibis,

nec de plebe deo , sed qui caelestia magna

sceptra manu teneo , sed qui vaga fulmina mitto.

Ne fuge me !”—fugiebat enim . Iam pascua Lernae

consitaque arboribus Lyrcea reliquerat arva,

cum deus inducta latas caligine terras

occuluit tenuitque fugam rapuitque pudorem.

Interea medios Iuno despexit in agros

et noctis faciem nebulas fecisse volucres

sub nitido mirata die , non fluminis illas

esse , nec umenti sensit tellure remitti;

atque suus coniunx ubi sit circumspicit , ut quae

deprensi totiens iam nosset furta mariti.

Quem postquam caelo non repperit , “aut ego fallor,

aut ego laedor ” ait , delapsaque ab aethere summo

constitit in terris nebulasque recedere iussit.

Coniugis adventum praesenserat inque nitentem

Inachidos vultus mutaverat ille iuvencam.

Bos quoque formosa est . Speciem Saturnia vaccae,

quamquam invita , probat , nec non et cuius et unde

quove sit armento , veri quasi nescia quaerit.

Iuppiter e terra genitam mentitur , ut auctor

desinat inquiri . Petit hanc Saturnia munus.

Quid faciat ? crudele suos addicere amores,

non dare suspectum est . Pudor est qui suadeat illinc,

hinc dissuadet amor . Victus pudor esset amore;

sed leve si munus sociae generisque torique

vacca negaretur , poterat non vacca videri.

Paelice donata non protinus exuit omnem

diva metum timuitque Iovem et fuit anxia furti,

donec Arestoridae servandam tradidit Argo.

Centum luminibus cinctum caput Argus habebat:

inde suis vicibus capiebant bina quietem,

cetera servabant atque in statione manebant.

Constiterat quocumque modo , spectabat ad Io:

ante oculos Io , quamvis aversus , habebat.

Luce sinit pasci ; cum sol tellure sub alta est,

claudit et indigno circumdat vincula collo.

frondibus arboreis et amara pascitur herba,

proque toro terrae non semper gramen habenti

incubat infelix limosaque flumina potat.

Illa etiam supplex Argo cum bracchia vellet

tendere , non habuit , quae bracchia tenderet Argo,

et conata queri mugitus edidit ore

pertimuitque sonos propriaque exterrita voce est.

Venit et ad ripas , ubi ludere saepe solebat,

Inachidas ripas ; novaque ut conspexit in unda

cornua , pertimuit seque exsternata refugit.

Naides ignorant , ignorat et Inachus ipse,

quae sit ; at illa patrem sequitur sequiturque sorores

et patitur tangi seque admirantibus offert.

Decerptas senior porrexerat Inachus herbas:

illa manus lambit patriisque dat oscula palmis

nec retinet lacrimas et , si modo verba sequantur,

oret opem nomenque suum casusque loquatur.

Littera pro verbis , quam pes in pulvere duxit,

corporis indicium mutati triste peregit.

“Me miserum !” exclamat pater Inachus inque gementis

cornibus et niveae pendens cervice iuvencae

“me miserum !” ingeminat , “tune es quaesita per omnes

nata , mihi terras ? tu non inventa reperta

luctus eras levior . Retices nec mutua nostris

dicta refers , alto tantum suspiria ducis

pectore , quodque unum potes , ad mea verba remugis.

At tibi ego ignarus thalamos taedasque parabam,

spesque fuit generi mihi prima , secunda nepotum.

De grege nunc tibi vir , nunc de grege natus habendus.

Nec finire licet tantos mihi morte dolores,

sed nocet esse deum , praeclusaque ianua leti

aeternum nostros luctus extendit in aevum?”

Talia maerentem stellatus submovet Argus

ereptamque patri diversa in pascua natam

abstrahit . Ipse procul montis sublime cacumen

occupat , unde sedens partes speculatur in omnes.

Nec superum rector mala tanta Phoronidos ultra

ferre potest natumque vocat , quem lucida partu

Pleias enixa est , letoque det imperat Argum.

Parva mora est alas pedibus virgamque potenti

somniferam sumpsisse manu tegimenque capillis.

Haec ubi disposuit , patria Iove natus ab arce

desilit in terras . Illic tegimenque removit

et posuit pennas , tantummodo virga retenta est.

Hac agit , ut pastor , per devia rura capellas,

dum venit , adductas et structis cantat avenis.

Voce nova captus custos Iunonius “at tu,

quisquis es , hoc poteras mecum considere saxo,”

Argus ait , “neque enim pecori fecundior ullo

herba loco est , aptamque vides pastoribus umbram.”

Sedit Atlantiades et euntem multa loquendo

detinuit sermone diem iunctisque canendo

vincere harundinibus servantia lumina temptat.

Ille tamen pugnat molles evincere somnos

et , quamvis sopor est oculorum parte receptus,

parte tamen vigilat . Quaerit quoque (namque reperta

fistula nuper erat ), qua sit ratione reperta.

Tum deus “Arcadiae gelidis in montibus ” inquit

“inter hamadryadas celeberrima Nonacrinas

naias una fuit ; nymphae Syringa vocabant.

Non semel et satyros eluserat illa sequentes

et quoscumque deos umbrosaque silva feraxque

rus habet . Ortygiam studiis ipsaque colebat

virginitate deam . Ritu quoque cincta Dianae

falleret et posset credi Latonia , si non

corneus huic arcus , si non foret aureus illi.

Sic quoque fallebat . Redeuntem colle Lycaeo

Pan videt hanc pinuque caput praecinctus acuta

talia verba refert ”—restabat verba referre

et precibus spretis fugisse per avia nympham,

donec harenosi placidum Ladonis ad amnem

venerit . Hic illam cursum inpedientibus undis,

ut se mutarent liquidas orasse sorores,

Panaque , cum prensam sibi iam Syringa putaret,

corpore pro nymphae calamos tenuisse palustres.

Dumque ibi suspirat , motos in harundine ventos

effecisse sonum tenuem similemque querenti.

Arte nova vocisque deum dulcedine captum

‘hoc mihi concilium tecum ’ dixisse ‘manebit!‘

atque ita disparibus calamis conpagine cerae

inter se iunctis nomen tenuisse puellae.

Talia dicturus vidit Cyllenius omnes

succubuisse oculos adopertaque lumina somno.

Supprimit extemplo vocem firmatque soporem

languida permulcens medicata lumina virga.

Nec mora , falcato nutantem vulnerat ense

qua collo est confine caput , saxoque cruentum

deicit et maculat praeruptam sanguine rupem.

Arge , iaces , quodque in tot lumina lumen habebas,

exstinctum est , centumque oculos nox occupat una.

Excipit hos volucrisque suae Saturnia pennis

collocat et gemmis caudam stellantibus inplet.

Protinus exarsit nec tempora distulit irae

horriferamque oculis animoque obiecit Erinyn

paelicis Argolicae stimulosque in pectore caecos

condidit et profugam per totum terruit orbem.

Ultimus inmenso restabas , Nile , labori.

Quem simul ac tetigit , positis in margine ripae

procubuit genibus resupinoque ardua collo,

quos potuit solos , tollens ad sidera vultus

et gemitu et lacrimis et luctisono mugitu

cum Iove visa queri finemque orare malorum.

Coniugis ille suae conplexus colla lacertis,

finiat ut poenas tandem , rogat “in ” que “futurum

pone metus ” inquit ; “numquam tibi causa doloris

haec erit :” et Stygias iubet hoc audire paludes.

Ut lenita dea est , vultus capit illa priores

fitque quod ante fuit : fugiunt e corpore saetae,

cornua decrescunt , fit luminis artior orbis,

contrahitur rictus , redeunt umerique manusque,

ungulaque in quinos dilapsa absumitur ungues:

de bove nil superest formae nisi candor in illa.

Officioque pedum nymphe contenta duorum

erigitur metuitque loqui , ne more iuvencae

mugiat , et timide verba intermissa retemptat.

Nunc dea linigera colitur celeberrima turba,

nunc Epaphus magni genitus de semine tandem

creditur esse Iovis , perque urbes iuncta parenti

templa tenet . Fuit huic animis aequalis et annis

Sole satus Phaethon . Quem quondam magna loquentem

nec sibi cedentem Phoeboque parente superbum

non tulit Inachides , “matri ” que ait “omnia demens

credis et es tumidus genitoris imagine falsi.”

Erubuit Phaethon iramque pudore repressit

et tulit ad Clymenen Epaphi convicia matrem;

“quo ” que “magis doleas genetrix ,” ait “ille ego liber,

ille ferox tacui . Pudet haec opprobria nobis

et dici potuisse et non potuisse refelli.

At tu , si modo sum caelesti stirpe creatus,

ede notam tanti generis meque adsere caelo.”

Dixit et inplicuit materno bracchia collo

perque suum Meropisque caput taedasque sororum

traderet oravit veri sibi signa parentis.

Ambiguum , Clymene , precibus Phaethontis an ira

mota magis dicti sibi criminis utraque caelo

bracchia porrexit spectansque ad lumina solis

“per iubar hoc ” inquit “radiis insigne coruscis,

nate , tibi iuro , quod nos auditque videtque,

hoc te , quem spectas , hoc te , qui temperat orbem,

Sole satum . Si ficta loquor , neget ipse videndum

se mihi , sitque oculis lux ista novissima nostris.

Nec longus patrios labor est tibi nosse penates:

unde oritur , domus est terrae contermina nostrae.

Si modo fert animus , gradere et scitabere ab ipso.”

Emicat extemplo laetus post talia matris

dicta suae Phaethon et concipit aethera mente,

Aethiopasque suos positosque sub ignibus Indos

sidereis transit patriosque adit inpiger ortus.

et pressa est gravitate sua: circumfluus umor