ὧςὁμὲνἔνθ᾽ἠρᾶτοπολύτλαςδῖοςὈδυσσεύς,κούρηνδὲπροτὶἄστυφέρενμένοςἡμιόνοιιν.ἡδ᾽ὅτεδὴοὗπατρὸςἀγακλυτὰδώμαθ᾽ἵκανε,στῆσενἄρ᾽ἐνπροθύροισι, κασίγνητοιδέμινἀμφὶςἵσταντ᾽ἀθανάτοιςἐναλίγκιοι, οἵῥ᾽ὑπ᾽ἀπήνηςἡμιόνουςἔλυονἐσθῆτάτεἔσφερονεἴσω.αὐτὴδ᾽ἐςθάλαμονἑὸνἤιε: δαῖεδέοἱπῦργρῆυςἈπειραίη, θαλαμηπόλοςΕὐρυμέδουσα,τήνποτ᾽Ἀπείρηθεννέεςἤγαγονἀμφιέλισσαι:Ἀλκινόῳδ᾽αὐτὴνγέραςἔξελον, οὕνεκαπᾶσινΦαιήκεσσινἄνασσε, θεοῦδ᾽ὣςδῆμοςἄκουεν:ἣτρέφεΝαυσικάανλευκώλενονἐνμεγάροισιν.ἥοἱπῦρἀνέκαιεκαὶεἴσωδόρπονἐκόσμει.καὶτότ᾽Ὀδυσσεὺςὦρτοπόλινδ᾽ἴμεν: ἀμφὶδ᾽Ἀθήνηπολλὴνἠέραχεῦεφίλαφρονέουσ᾽Ὀδυσῆι,μήτιςΦαιήκωνμεγαθύμωνἀντιβολήσαςκερτομέοιτ᾽ἐπέεσσικαὶἐξερέοιθ᾽ὅτιςεἴη.ἀλλ᾽ὅτεδὴἄρ᾽ἔμελλεπόλινδύσεσθαιἐραννήν,ἔνθαοἱἀντεβόλησεθεά, γλαυκῶπιςἈθήνη,παρθενικῇἐικυῖανεήνιδι, κάλπινἐχούσῃ.στῆδὲπρόσθ᾽αὐτοῦ, ὁδ᾽ἀνείρετοδῖοςὈδυσσεύς:“ὦ
τέκος, οὐκ
ἄν
μοι
δόμον
ἀνέρος
ἡγήσαιο
Ἀλκινόου, ὃςτοῖσδεμετ᾽ἀνθρώποισιἀνάσσει;καὶγὰρἐγὼξεῖνοςταλαπείριοςἐνθάδ᾽ἱκάνωτηλόθενἐξἀπίηςγαίης: τῷοὔτιναοἶδαἀνθρώπων, οἳτήνδεπόλινκαὶγαῖανἔχουσιν.”τὸνδ᾽αὖτεπροσέειπεθεά, γλαυκῶπιςἈθήνη:“τοιγὰρ
ἐγώ
τοι, ξεῖνε
πάτερ, δόμον, ὅν
με
κελεύεις,δείξω, ἐπείμοιπατρὸςἀμύμονοςἐγγύθιναίει.ἀλλ᾽ἴθισιγῇτοῖον, ἐγὼδ᾽ὁδὸνἡγεμονεύσω,