“Ζεῦ
πάτερ, αἴθ᾽
ὅσα
εἶπε
τελευτήσειεν
ἅπαντα
Ἀλκίνοος: τοῦμένκενἐπὶζείδωρονἄρουρανἄσβεστονκλέοςεἴη, ἐγὼδέκεπατρίδ᾽ἱκοίμην.”ὣςοἱμὲντοιαῦταπρὸςἀλλήλουςἀγόρευον:κέκλετοδ᾽Ἀρήτηλευκώλενοςἀμφιπόλοισινδέμνι᾽ὑπ᾽αἰθούσῃθέμεναικαὶῥήγεακαλὰπορφύρε᾽ἐμβαλέειν, στορέσαιτ᾽ἐφύπερθετάπηταςχλαίναςτ᾽ἐνθέμεναιοὔλαςκαθύπερθενἕσασθαι.αἱδ᾽ἴσανἐκμεγάροιοδάοςμετὰχερσὶνἔχουσαι:αὐτὰρἐπεὶστόρεσανπυκινὸνλέχοςἐγκονέουσαι,ὤτρυνονδ᾽Ὀδυσῆαπαριστάμεναιἐπέεσσιν:“ὄρσο
κέων, ὦ
ξεῖνε: πεποίηται
δέ
τοι
εὐνή.”ὣςφάν, τῷδ᾽ἀσπαστὸνἐείσατοκοιμηθῆναι.ὣςὁμὲνἔνθακαθεῦδεπολύτλαςδῖοςὈδυσσεὺςτρητοῖςἐνλεχέεσσινὑπ᾽αἰθούσῃἐριδούπῳ:Ἀλκίνοοςδ᾽ἄραλέκτομυχῷδόμουὑψηλοῖο,πὰρδὲγυνὴδέσποιναλέχοςπόρσυνεκαὶεὐνήν.