Reading Center

αἰεὶ πρῶτος ἔβαζε καὶ οὐχ ἡμάρτανε μύθων:

Νέστωρ ἀντίθεος καὶ ἐγὼ νικάσκομεν οἴω.

αὐτὰρ ὅτ᾽ ἐν πεδίῳ Τρώων μαρναίμεθα χαλκῷ,

οὔ ποτ᾽ ἐνὶ πληθυῖ μένεν ἀνδρῶν οὐδ᾽ ἐν ὁμίλῳ,

ἀλλὰ πολὺ προθέεσκε τὸ ὃν μένος οὐδενὶ εἴκων,

πολλοὺς δ᾽ ἄνδρας ἔπεφνεν ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι.

πάντας δ᾽ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ᾽ ὀνομήνω,

ὅσσον λαὸν ἔπεφνεν ἀμύνων Ἀργείοισιν,

ἀλλ᾽ οἷον τὸν Τηλεφίδην κατενήρατο χαλκῷ,

ἥρω᾽ Εὐρύπυλον , πολλοὶ δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτὸν ἑταῖροι

Κήτειοι κτείνοντο γυναίων εἵνεκα δώρων.

κεῖνον δὴ κάλλιστον ἴδον μετὰ Μέμνονα δῖον.

αὐτὰρ ὅτ᾽ εἰς ἵππον κατεβαίνομεν , ὃν κάμ᾽ Ἐπειός,

Ἀργείων οἱ ἄριστοι , ἐμοὶ δ᾽ ἐπὶ πάντα τέταλτο,

ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν λόχον ἠδ᾽ ἐπιθεῖναι,

ἔνθ᾽ ἄλλοι Δαναῶν ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες

δάκρυά τ᾽ ὠμόργνυντο τρέμον θ᾽ ὑπὸ γυῖα ἑκάστου:

κεῖνον δ᾽ οὔ ποτε πάμπαν ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσιν

οὔτ᾽ ὠχρήσαντα χρόα κάλλιμον οὔτε παρειῶν

δάκρυ ὀμορξάμενον : ὁ δέ γε μάλα πόλλ᾽ ἱκέτευεν

ἱππόθεν ἐξέμεναι , ξίφεος δ᾽ ἐπεμαίετο κώπην

καὶ δόρυ χαλκοβαρές , κακὰ δὲ Τρώεσσι μενοίνα.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν,

μοῖραν καὶ γέρας ἐσθλὸν ἔχων ἐπὶ νηὸς ἔβαινεν

ἀσκηθής , οὔτ᾽ ἂρ βεβλημένος ὀξέι χαλκῷ

οὔτ᾽ αὐτοσχεδίην οὐτασμένος , οἷά τε πολλὰ

γίγνεται ἐν πολέμῳ : ἐπιμὶξ δέ τε μαίνεται Ἄρης.’

“ὣς ἐφάμην , ψυχὴ δὲ ποδώκεος Αἰακίδαο

φοίτα μακρὰ βιβᾶσα κατ᾽ ἀσφοδελὸν λειμῶνα,

γηθοσύνη ὅ οἱ υἱὸν ἔφην ἀριδείκετον εἶναι.