De Oratore, Rhetorica Tomus I. Cicero, Marcus Tullius, creator; Wilkins, Augustus S. (Augustus Samuel), d. 1905, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Itaque ipse Aristoteles
cum florere Isocratem nobilitate discipulorum videret, quod
ipse suas disputationes a causis forensibus et civilibus ad
inanem sermonis elegantiam transtulisset, mutavit repente
totam formam prope disciplinae suae versumque quendam
Philoctetae paulo secus dixit: ille enim turpe sibi ait esse
tacere, cum barbaros, hic autem, cum Isocratem pateretur
dicere; itaque ornavit et inlustravit doctrinam illam omnem
rerumque cognitionem cum orationis exercitatione coniunxit.
Neque vero hoc fugit sapientissimum regem
Philippum, qui hunc Alexandro filio doctorem accierit,
a quo eodem ille et agendi acciperet praecepta et eloquendi.
Nunc sive qui volet, eum philosophum, qui copiam nobis
rerum orationisque tradat, per me appellet oratorem licet;
sive hunc oratorem, quem ego dico sapientiam iunctam
habere eloquentiae, philosophum appellare malet, non
impediam; dum modo hoc constet, neque infantiam eius,
qui rem norit, sed eam explicare dicendo non queat, neque
inscientiam illius, cui res non suppetat, verba non desint,
esse laudandam; quorum si alterum sit optandum, malim
equidem indisertam prudentiam quam stultitiam loquacem;
sin quaerimus quid unum excellat ex omnibus, docto oratori
palma danda est;