de Natura Deorum, Cicero, Marcus Tullius, creator; Plasberg, Otto, 1869-1924, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
quin etiam cibo
quo utare interesse aliquid ad mentis aciem putant.
probabile est igitur praestantem intellegentiam in sideribus esse, quae et aetheriam partem mundi incolant
et marinis terrenisque umoribus longo intervallo extenuatis alantur. Sensum autem astrorum atque intellegentiam maxume declarat ordo eorum atque constantia (nihil est enim quod ratione et numero moveri
possit sine consilio), in quo nihil est temerarium nihil
varium nihil fortuitum. ordo autem siderum et in omni
aeternitate constantia neque naturam significat (est
enim plena rationis) neque fortunam, quae amica varietati constantiam respuit. sequitur ergo ut ipsa sua
sponte suo sensu ac divinitate moveantur.
Nec vero
Aristoteles non laudandus in eo quod omnia quae moventur aut natura moveri censuit aut vi aut voluntate; moveri autem solem et lunam et sidera omnia;
quae autem natura moverentur, haec aut pondere deorsum aut levitate in sublime ferri, quorum neutrum
astris contingeret propterea quod eorum motus in orbem circumque ferretur; nec vero dici potest vi quadam maiore fieri ut contra naturam astra moveantur
(quae enim potest maior esse?); restat igitur ut motus
astrorum sit voluntarius.
p.66
Quae qui videat non indocte solum verum etiam
impie faciat si deos esse neget. nec sane multum interest utrum id neget an eos omni procuratione atque
actione privet; mihi enim qui nihil agit esse omnino
non videtur. esse igitur deos ita perspicuum est, ut id
qui neget vix eum sanae mentis existimem.