De Divinatione, De divinatione libri duo; libri de fato quae manserunt. Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Rarum est quoddam genus eorum, qui se a corpore
avocent et ad divinarum rerum cognitionem cura omni
studioque rapiantur. Horum sunt auguria non divini
impetus, sed rationis humanae; nam et natura futura
praesentiunt, ut aquarum eluviones et deflagrationem
futuram aliquando caeli atque terrarum; alii autem
in re publica exercitati, ut de Atheniensi Solone accepimus, orientem tyrannidem multo ante prospiciunt;
quos prudentes possumus dicere, id est providentes,
divinos nullo modo possumus, non plus quam Milesium Thalem, qui, ut obiurgatores suos convinceret
ostenderetque etiam philosophum, si ei commodum
esset, pecuniam facere posse, omnem oleam, ante quam
florere coepisset, in agro Milesio coe+misse dicitur.
Animadverterat fortasse quadam scientia olearum ubertatem fore. Et quidem idem primus defectionem solis, quae Astyage regnante facta est, praedixisse fertur.
50
Multa medici, multa gubernatores, agricolae etiam
multa praesentiunt, sed nullam eorum divinationem
voco, ne illam quidem, qua ab Anaximandro physico moniti Lacedaemonii sunt, ut urbem et tecta
p.187
linquerent armatique in agro excubarent, quod terrae
motus instaret, tum cum et urbs tota corruit et e
monte Taygeto extrema montis quasi puppis avolsa
est. Ne Pherecydes quidem, ille Pythagorae magister,
potius divinus habebitur quam physicus, quod, cum
vidisset haustam aquam de iugi puteo, terrae motus
dixit instare.
Nec vero umquam animus hominis naturaliter divinat, nisi cum ita solutus est et vacuus,
ut ei plane nihil sit cum corpore; quod aut vatibus
contingit aut dormientibus. Itaque ea duo genera a
Dicaearcho probantur et, ut dixi, a Cratippo nostro;
si propterea, quod ea proficiscuntur a natura, sint
summa sane, modo ne sola; sin autem nihil esse in
observatione putant, multa tollunt, quibus vitae ratio
continetur. Sed quoniam dant aliquid, idque non parvum, vaticinationes cum somniis, nihil est, quod cum
his magnopere pugnemus, praesertim cum sint, qui
omnino nullam divinationem probent.
Ergo et ii,
quorum animi spretis corporibus evolant atque excurrunt foras, ardore aliquo inflammati atque incitati
cernunt illa profecto, quae vaticinantes pronuntiant,
multisque rebus inflammantur tales animi, qui corporibus non inhaerent, ut ii, qui sono quodam vocum
et Phrygiis cantibus incitantur. Multos nemora silvaeque, multos amnes aut maria commovent, quorum
furibunda mens videt ante multo, quae sint futura.
Quo de genere illa sunt:
Eodem enim modo multa a vaticinantibus saepe praedicta sunt, neque solum verbis, sed etiamEheú videte!Iúdicabit ínclitum iudícium inter deás tris aliquis,Quó iudicio Lácedaemonia múlier, Furiarum úna, adveniet.
Similiter Marcius et Publicius vates cecinisse dicuntur;Versibus, quos olim Fauni vatesque canebant.
quo de genere Apollinis operta prolata sunt.
p.188
Credo etiam anhelitus quosdam fuisse terrarum, quibus inflatae mentes oracla funderent.51
Atque haec quidem vatium ratio est, nec dissimilis
sane somniorum. Nam quae vigilantibus accidunt vatibus, eadem nobis dormientibus. Viget enim animus
in somnis liber ab sensibus omnique inpeditione curarum iacente et mortuo paene corpore. Qui quia
vixit ab omni aeternitate versatusque est cum innumerabilibus animis, omnia, quae in natura rerum sunt,
videt, si modo temperatis escis modicisque potionibus
ita est adfectus, ut sopito corpore ipse vigilet. Haec
somniantis est divinatio.