De Divinatione, De divinatione libri duo; libri de fato quae manserunt. Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Quid? de officio num quis haruspicem consulit,
p.199
quem ad modum sit cum parentibus, cum fratribus, cum amicis vivendum? quem ad modum utendum pecunia, quem ad modum honore, quem ad modum imperio? Ad sapientes haec, non ad divinos
referri solent. Quid? quae a dialecticis aut a physicis
tractantur, num quid eorum divinari potest? unusne
mundus sit an plures, quae sint initia rerum, ex quibus nascuntur omnia: physicorum est ista prudentia.
Quo modo autem mentientem, quem ψευδόμενον vocant, dissolvas aut quem ad modum soriti resistas
(quem, si necesse sit, Latino verbo liceat acervalem
appellare; sed nihil opus est; ut enim ipsa philosophia et multa verba Graecorum, sic sorites satis
Latino sermone tritus est): ergo haec quoque dialectici dicent, non divini. Quid? cum quaeritur, qui sit
optimus rei publicae status, quae leges, qui mores
aut utiles aut inutiles, haruspicesne ex Etruria arcessentur, an principes statuent et delecti viri periti rerum
civilium?
Quodsi nec earum rerum, quae subiectae sensibus sunt, ulla divinatio est nec earum, quae artibus
continentur, nec earum, quae in philosophia disseruntur,
nec earum, quae in re publica versantur, quarum rerum
sit, nihil prorsus intellego; nam aut omnium debet
esse, aut aliqua ei materia danda est, in qua versari
possit. Sed nec omnium divinatio est, ut ratio docuit,
nec locus nec materia invenitur, cui divinationem praeficere possimus.
5
Vide igitur, ne nulla sit divinatio. Est
quidam Graecus vulgaris in hanc sententiam versus:
Num igitur aut, quae tempestas inpendeat, vates melius coniciet quam gubernator aut morbi naturam acutius quam medicus aut belli administrationem prudentius quam inperator coniectura adsequetur?Bene quí coniciet, vátem hunc perhibebo óptumum.
Sed animadverti, Quinte, te caute et ab iis coniecturis, quae haberent artem atque prudentiam, et
ab iis rebus, quae sensibus aut artificiis perciperentur,
p.200
abducere divinationem eamque ita definire: divinationem esse earum rerum praedictionem et praesensionem, quae essent fortuitae. Primum eodem revolveris.
Nam et medici et gubernatoris et imperatoris praesensio est rerum fortuitarum. Num igitur aut haruspex aut augur aut vates quis aut somnians melius
coniecerit aut e morbo evasurum aegrotum aut e periculo navem aut ex insidiis exercitum quam medicus,
quam gubernator, quam imperator?
Atqui ne illa quidem divinantis esse dicebas, ventos aut imbres inpendentes quibusdam praesentire signis (in quo nostra
quaedam Aratea memoriter a te pronuntiata sunt), etsi
haec ipsa fortuita sunt; plerumque enim, non semper
eveniunt. Quae est igitur aut ubi versatur fortuitarum
rerum praesensio, quam divinationem vocas? Quae
enim praesentiri aut arte aut ratione aut usu aut
coniectura possunt, ea non divinis tribuenda putas,
sed peritis. Ita relinquitur, ut ea fortuita divinari
possint, quae nulla nec arte nec sapientia provideri
possunt; ut, si quis M. Marcellum illum, qui ter consul fuit, multis annis ante dixisset naufragio esse
periturum, divinasset profecto; nulla enim arte alia
id nec sapientia scire potuisset. Talium ergo rerum,
quae in fortuna positae sunt, praesensio divinatio est.
6
Potestne igitur earum rerum, quae nihil habent
rationis, quare futurae sint, esse ulla praesensio? Quid
est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid
eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel
aliter cadere atque evenire potuerit? Quo modo ergo
id, quod temere fit caeco casu et volubilitate fortunae, praesentiri et praedici potest?