Epistulae ad Atticum, Epistulae Volume II, Pars Prior Pars Posterior Epistulae Ad Atticum. Cicero, Marcus Tullius, creator; Purser, Louis Claude, 1854-1932, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
1.19
non modo si mihi tantum esset oti quantum est tibi, verum etiam si tam brevis
epistulas vellem mittere quam tu soles, facile te superarem et in scribendo multo essem
crebrior quam tu. sed ad summas atque incredibilis occupationes meas accedit
quod nullam a me volo epistulam ad te absque argumento ac sententia pervenire.
et primum tibi, ut aequum est civi amanti patriam, quae sint in re publica
exponam; deinde quoniam tibi amore nos proximi sumus, scribemus etiam de nobis ea quae
scire te non nolle arbitramur.
atque in re publica nunc quidem maxime Gallici belli versatur
metus. nam
Haedui fratres nostri pugnam nuper malam pugnarunt et
Helvetii
sine dubio sunt in armis excursionesque in provinciam faciunt. senatus
decrevit ut consules duas Gallias sortirentur, dilectus haberetur,
vacationes ne valerent, legati cum auctoritate mitterentur qui adirent
Galliae civitates darentque operam ne eae se cum Helvetiis
coniungerent. legati sunt Q. Metellus
Creticus et L. Flaccus et, τὸ, Lentulus
Clodiani
filius.
atque hoc loco illud non queo praeterire, quod cum de consularibus mea prima
sors exisset, una voce senatus frequens retinendum me in urbe censuit. hoc
idem post me Pompeio accidit, ut nos duo quasi pignora rei publicae
retineri videremur. quid enim ego aliorum in me ἐπιφωνήματα exspectem cum haec domi nascantur?
urbanae autem res sic se habent. agraria
lex a Flavio tribuno pl. vehementer agitabatur auctore
Pompeio; quae nihil populare habebat praeter auctorem. ex hac
ego lege secunda contionis voluntate omnia illa tollebam quae ad privatorum incommodum
pertinebant, liberabam agrum eum qui P. Mucio, L.
Calpurnio consulibus publicus fuisset, Sullanorum hominum
possessiones confirmabam, Volaterranos et Arretinos, quorum
agrum Sulla publicarat neque diviserat, in sua possessione retinebam; unam
rationem non reiciebam, ut ager hac adventicia pecunia emeretur, quae ex novis
vectigalibus per quinquennium reciperetur. huic toti rationi agrariae senatus
adversabatur suspicans Pompeio novam quandam potentiam quaeri;
Pompeius vero ad voluntatem perferendae legis incubuerat. ego
autem magna cum agrariorum gratia confirmabam omnium privatorum possessiones; is enim
est noster exercitus hominum, ut tute scis, locupletium; populo autem et
Pompeio (nam id quoque volebam) satis faciebam emptione, qua constituta
diligenter et sentinam urbis exhauriri et Italiae solitudinem frequentari
posse arbitrabar. sed haec tota res interpellata bello refrixerat.
Metellus est consul sane bonus et nos admodum diligit; ille alter nihil
ita est ut plane quid emerit nesciat.
haec sunt in re publica, nisi etiam illud ad rem publicam putas pertinere,
Herennium quendam tribunum pl., tribulem tuum sane hominem nequam atque
egentem, saepe iam de P. Clodio ad plebem traducendo agere
coepisse. huic frequenter interceditur. haec sunt, ut opinor, in
re publica.