Epistulae ad Atticum, Epistulae Volume II, Pars Prior Pars Posterior Epistulae Ad Atticum. Cicero, Marcus Tullius, creator; Purser, Louis Claude, 1854-1932, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
1.20
cume
Pompeiano me Romam recepissem a. d. iiii Idus
Maias, Cincius noster eam mihi abs te epistulam reddidit quam tu
Idibus Febr. dederas. ei nunc epistulae litteris his
respondebo. ac primum tibi perspectum esse iudicium de te meum laetor, deinde
te in iis rebus quae mihi asperius a nobis atque nostris et iniucundius actae videbantur
moderatissimum fuisse vehementissime gaudeo idque neque amoris mediocris et ingeni summi
ac sapientiae iudico. qua de re cum ad me ita suaviter, diligenter,
officiose, humaniter scripseris ut non modo te hortari amplius non debeam sed ne
exspectare quidem abs te aut ab ullo homine tantum facilitatis ac mansuetudinis
potuerim, nihil duco esse commodius quam de his rebus nihil iam amplius scribere.
cum erimus congressi, tum si quid res feret coram inter nos conferemus.
quod ad me de re publica scribis, disputas tu quidem et amanter et prudenter,
et a meis consiliis ratio tua non abhorret; nam neque de statu nobis nostrae dignitatis
est recedendum neque sine nostris copiis intra alterius praesidia veniendum, et is
de quo scribis nihil habet amplum, nihil excelsum, nihil non summissum atque populare.
verum tamen fuit ratio mihi fortasse ad tranquillitatem meorum temporum non
inutilis, sed me hercule rei publicae multo etiam utilior quam mihi civium improborum
impetus in me reprimi, cum hominis amplissima fortuna, auctoritate, gratia fluctuantem
sententiam confirmassem et a spe malorum ad mearum rerum laudem convertissem.
quod si cum aliqua levitate mihi faciendum fuisset, nullam rem tanti
existimassem; sed tamen a me ita sunt acta omnia non ut ego illi adsentiens levior sed
ut ille me probans gravior videretur.
reliqua sic a me aguntur et agentur ut non committamus ut ea quae gessimus
fortuito gessisse videamur. meos bonos viros, illos quos significas, et eam
quam mihi dicis obtigisse Σπάρταν non modo numquam
deseram sed etiam, si ego ab illa deserar, tamen in mea pristina sententia permanebo.
illud tamen velim existimes, me hanc viam optimatem post
Catuli mortem nec praesidio ullo nec comitatu tenere. nam ut
ait Rhinton, ut opinor,
""
mihi vero ut invideant piscinarii nostri aut scribam ad te alias aut in
congressum nostrum reservabo. a curia autem nulla me res divellet, vel quod ita rectum
est vel quod rebus meis maxime consentaneum vel quod a senatu quanti fiam minime me
paenitet.
οἱ μὲν παρ' οὐδέν εἰσι, τοῖσ δ' οὐδὲν μέλει.
de
Sicyoniis, ut ad te scripsi antea, non multum spei est in senatu; nemo est
enim idem qui queratur. qua re si id exspectas, longum est; alias via, si qua
potes, pugna. cum est actum, neque animadversum est ad quos pertineret et
raptim in eam sententiam pedarii cucurrerunt. inducendi senatus consulti
maturitas nondum est, quod neque sunt qui querantur et multi partim malevolentia, partim
opinione aequitatis delectantur.
Metellus tuus est egregius consul; unum reprehendo quod otium nuntiari e
Gallia non magno opere gaudet. cupit, credo, triumphare.
hoc vellem mediocrius; cetera egregia. Auli filius vero ita se
gerit ut eius consulatus non consulatus sit sed Magni nostri ὑπώπιον.