Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
211
tergora deripiunt costis et viscera nudant;
212
pars in frusta secant veribusque trementia figunt;
213
litore aena locant alii, flammasque ministrant.
214
Tum victu revocant vires, fusique per herbam
215
implentur veteris Bacchi pinguisque ferinae.
216
Postquam exempta fames epulis mensaeque remotae,
217
amissos longo socios sermone requirunt,
218
spemque metumque inter dubii, seu vivere credant,
219
sive extrema pati nec iam exaudire vocatos.
220
Praecipue pius Aeneas nunc acris Oronti,
221
nunc Amyci casum gemit et crudelia secum
222
fata Lyci, fortemque Gyan, fortemque Cloanthum.
223
Et iam finis erat, cum Iuppiter aethere summo
224
despiciens mare velivolum terrasque iacentis
225
litoraque et latos populos, sic vertice caeli
226
constitit, et Libyae defixit lumina regnis.
227
Atque illum talis iactantem pectore curas
228
tristior et lacrimis oculos suffusa nitentis
229
adloquitur Venus: “O qui res hominumque deumque
230
aeternis regis imperiis, et fulmine terres,
231
quid meus Aeneas in te committere tantum,
232
quid Troes potuere, quibus, tot funera passis,
233
cunctus ob Italiam terrarum clauditur orbis?
234
Certe hinc Romanos olim, volventibus annis,
235
hinc fore ductores, revocato a sanguine Teucri,
236
qui mare, qui terras omni dicione tenerent,
237
pollicitus, quae te, genitor, sententia vertit?
238
Hoc equidem occasum Troiae tristisque ruinas
239
solabar, fatis contraria fata rependens;
240
nunc eadem fortuna viros tot casibus actos