Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
721
incipit, et vivo temptat praevertere amore
722
iam pridem resides animos desuetaque corda.
723
Postquam prima quies epulis, mensaeque remotae,
724
crateras magnos statuunt et vina coronant.
725
Fit strepitus tectis, vocemque per ampla volutant
726
atria; dependent lychni laquearibus aureis
727
incensi, et noctem flammis funalia vincunt.
728
Hic regina gravem gemmis auroque poposcit
729
implevitque mero pateram, quam Belus et omnes
730
a Belo soliti; tum facta silentia tectis:
731
“Iuppiter, hospitibus nam te dare iura loquuntur,
732
hunc laetum Tyriisque diem Troiaque profectis
733
esse velis, nostrosque huius meminisse minores.
734
Adsit laetitiae Bacchus dator, et bona Iuno;
735
et vos, O, coetum, Tyrii, celebrate faventes.”
736
Dixit, et in mensam laticum libavit honorem,
737
primaque, libato, summo tenus attigit ore,
738
tum Bitiae dedit increpitans; ille impiger hausit
739
spumantem pateram, et pleno se proluit auro
740
post alii proceres. Cithara crinitus Iopas
741
personat aurata, docuit quem maximus Atlas.
742
Hic canit errantem lunam solisque labores;
743
unde hominum genus et pecudes; unde imber et ignes;
744
Arcturum pluviasque Hyadas geminosque Triones;
745
quid tantum Oceano properent se tinguere soles
746
hiberni, vel quae tardis mora noctibus obstet.
747
Ingeminant plausu Tyrii, Troesque sequuntur.
748
Nec non et vario noctem sermone trahebat
749
infelix Dido, longumque bibebat amorem,
750
multa super Priamo rogitans, super Hectore multa;