Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
661
seu circum Hippolyten, seu cum se Martia curru
662
Penthesilea refert, magnoque ululante tumultu
663
feminea exsultant lunatis agmina peltis.
664
Quem telo primum, quem postremum, aspera virgo,
665
deicis? Aut quot humi morientia corpora fundis?
666
Eunaeum Clitio primum patre, cuius apertum
667
adversi longa transverberat abiete pectus:
668
sanguinis ille vomens rivos cadit atque cruentam
669
mandit humum moriensque suo se in volnere versat.
670
Tum Lirim Pagasumque super; quorum alter habenas
671
suffosso revolutus equo dum colligit, alter
672
dum subit ac dextram labenti tendit inermem,
673
praecipites pariterque ruunt. His addit Amastrum
674
Hippotaden, sequiturque incumbens eminus hasta
675
Tereaque Harpalycumque et Demophoonta Chrominque;
676
quotque emissa manu contorsit spicula virgo,
677
tot Phrygii cecidere viri. Procul Ornytus armis
678
ignotis et equo venator Iapyge fertur,
679
cui pellis latos umeros erepta iuvenco
680
pugnatori operit, caput ingens oris hiatus
681
et malae texere lupi cum dentibus albis,
682
agrestisque manus armat sparus; ipse catervis
683
vertitur in mediis et toto vertice supra est.
684
Hunc illa exceptum, neque enim labor agmine verso,
685
traicit et super haec inimico pectore fatur:
686
“Silvis te, Tyrrhene, feras agitare putasti?
687
Advenit qui vestra dies muliebribus armis
688
verba redarguerit. Nomen tamen haud leve patrum
689
manibus hoc referes, telo cecidisse Camillae.”
690
Protinus Orsilochum et Buten, duo maxima Teucrum