Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
721
quam facile accipiter saxo sacer ales ab alto
722
consequitur pennis sublimem in nube columbam
723
comprensamque tenet pedibusque eviscerat uncis;
724
tum cruor et vulsae labuntur ab aethere plumae.
725
At non haec nullis hominum sator atque deorum
726
observans oculis summo sedet altus Olympo:
727
Tyrrhenum genitor Tarchonem in proelia saeva
728
suscitat et stimulis haud mollibus incitat iras.
729
Ergo inter caedes cedentiaque agmina Tarchon
730
fertur equo variisque instigat vocibus alas,
731
nomine quemque vocans, reficitque in proelia pulsos.
732
“Quis metus, O numquam dolituri, O semper inertes
733
Tyrrheni, quae tanta animis ignavia venit?
734
Femina palantis agit atque haec agmina vertit!
735
Quo ferrum quidve haec gerimus tela inrita dextris?
736
At non in Venerem segnes nocturnaque bella
737
aut ubi curva choros indixit tibia Bacchi,
738
exspectate dapes et plenae pocula mensae,
739
hic amor, hoc studium, dum sacra secundus haruspex
740
nuntiet ac lucos vocet hostia pinguis in altos!”
741
Haec effatus equum in medios, moriturus et ipse,
742
concitat et Venulo adversum se turbidus infert
743
dereptumque ab equo dextra complectitur hostem
744
et gremium ante suum multa vi concitus aufert.
745
Tollitur in caelum clamor, cunctique Latini
746
convertere oculos. Volat igneus aequore Tarchon
747
arma virumque ferens; tum summa ipsius ab hasta
748
defringit ferrum et partis rimatur apertas,
749
qua vulnus letale ferat; contra ille repugnans
750
sustinet a iugulo dextram et vim viribus exit.