Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co. 1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
insonti; puppique deus consedit in alta,
Phorbanti similis, funditque has ore loquelas:
“Iaside Palinure, ferunt ipsa aequora classem;
aequatae spirant aurae; datur hora quieti.
845
Pone caput, fessosque oculos furare labori:
ipse ego paulisper pro te tua munera inibo.”
Cui vix attollens Palinurus lumina fatur:
“Mene salis placidi voltum fluctusque quietos
ignorare iubes? Mene huic confidere monstro?
850
Aenean credam quid enim fallacibus auris
et caelo, totiens deceptus fraude sereni?”
Talia dicta dabat, clavumque affixus et haerens
nusquam amittebat, oculosque sub astra tenebat.
Ecce deus ramum Lethaeo rore madentem,
855
vique soporatum Stygia, super utraque quassat
tempora, cunctantique natantia lumina solvit.
Vix primos inopina quies laxaverat artus,
et super incumbens cum puppis parte revolsa,
cumque gubernaclo, liquidas proiecit in undas
860
praecipitem ac socios nequiquam saepe vocantem;
ipse volans tenues se sustulit ales ad auras.
Currit iter tutum non secius aequore classis,
promissisque patris Neptuni interrita fertur.
Iamque adeo scopulos Sirenum advecta subibat,
865
difficiles quondam multorumque ossibus albos,
tum rauca adsiduo longe sale saxa sonabant:
cum pater amisso fluitantem errare magistro
sensit, et ipse ratem nocturnis rexit in undis,
multa gemens, casuque animum concussus amici
870
“O nimium caelo et pelago confise sereno,