Reading Center

ἄνδρα μοι ἔννεπε , μοῦσα , πολύτροπον , ὃς μάλα πολλὰ

πλάγχθη , ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν:

πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω,

πολλὰ δ᾽ ὅ γ᾽ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν,

ἀρνύμενος ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων.

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς ἑτάρους ἐρρύσατο , ἱέμενός περ:

αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο,

νήπιοι , οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο

ἤσθιον : αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ.

τῶν ἁμόθεν γε , θεά , θύγατερ Διός , εἰπὲ καὶ ἡμῖν.

ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες , ὅσοι φύγον αἰπὺν ὄλεθρον,

οἴκοι ἔσαν , πόλεμόν τε πεφευγότες ἠδὲ θάλασσαν:

τὸν δ᾽ οἶον νόστου κεχρημένον ἠδὲ γυναικὸς

νύμφη πότνι᾽ ἔρυκε Καλυψὼ δῖα θεάων

ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι , λιλαιομένη πόσιν εἶναι.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἔτος ἦλθε περιπλομένων ἐνιαυτῶν,

τῷ οἱ ἐπεκλώσαντο θεοὶ οἶκόνδε νέεσθαι

εἰς Ἰθάκην , οὐδ᾽ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων

καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι . θεοὶ δ᾽ ἐλέαιρον ἅπαντες

νόσφι Ποσειδάωνος : ὁ δ᾽ ἀσπερχὲς μενέαινεν

ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι πάρος ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν Αἰθίοπας μετεκίαθε τηλόθ᾽ ἐόντας,

Αἰθίοπας τοὶ διχθὰ δεδαίαται , ἔσχατοι ἀνδρῶν,

οἱ μὲν δυσομένου Ὑπερίονος οἱ δ᾽ ἀνιόντος,

ἀντιόων ταύρων τε καὶ ἀρνειῶν ἑκατόμβης.

ἔνθ᾽ ὅ γ᾽ ἐτέρπετο δαιτὶ παρήμενος : οἱ δὲ δὴ ἄλλοι

Ζηνὸς ἐνὶ μεγάροισιν Ὀλυμπίου ἁθρόοι ἦσαν.

τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε:

μνήσατο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀμύμονος Αἰγίσθοιο,

τόν ῥ᾽ Ἀγαμεμνονίδης τηλεκλυτὸς ἔκταν᾽ Ὀρέστης:

τοῦ ὅ γ᾽ ἐπιμνησθεὶς ἔπε᾽ ἀθανάτοισι μετηύδα:

“ὢ πόποι , οἷον δή νυ θεοὺς βροτοὶ αἰτιόωνται:

ἐξ ἡμέων γάρ φασι κάκ᾽ ἔμμεναι , οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ

σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾽ ἔχουσιν,

ὡς καὶ νῦν Αἴγισθος ὑπὲρ μόρον Ἀτρεΐδαο

γῆμ᾽ ἄλοχον μνηστήν , τὸν δ᾽ ἔκτανε νοστήσαντα,

εἰδὼς αἰπὺν ὄλεθρον , ἐπεὶ πρό οἱ εἴπομεν ἡμεῖς,

Ἑρμείαν πέμψαντες , ἐύσκοπον ἀργεϊφόντην,

μήτ᾽ αὐτὸν κτείνειν μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν:

ἐκ γὰρ Ὀρέσταο τίσις ἔσσεται Ἀτρεΐδαο,

ὁππότ᾽ ἂν ἡβήσῃ τε καὶ ἧς ἱμείρεται αἴης.

ὣς ἔφαθ᾽ Ἑρμείας , ἀλλ᾽ οὐ φρένας Αἰγίσθοιο

πεῖθ᾽ ἀγαθὰ φρονέων : νῦν δ᾽ ἁθρόα πάντ᾽ ἀπέτισεν.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη , ὕπατε κρειόντων,

καὶ λίην κεῖνός γε ἐοικότι κεῖται ὀλέθρῳ:

ὡς ἀπόλοιτο καὶ ἄλλος , ὅτις τοιαῦτά γε ῥέζοι:

ἀλλά μοι ἀμφ᾽ Ὀδυσῆι δαΐφρονι δαίεται ἦτορ,

δυσμόρῳ , ὃς δὴ δηθὰ φίλων ἄπο πήματα πάσχει

νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ , ὅθι τ᾽ ὀμφαλός ἐστι θαλάσσης.

νῆσος δενδρήεσσα , θεὰ δ᾽ ἐν δώματα ναίει,

Ἄτλαντος θυγάτηρ ὀλοόφρονος , ὅς τε θαλάσσης

πάσης βένθεα οἶδεν , ἔχει δέ τε κίονας αὐτὸς

μακράς , αἳ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἀμφὶς ἔχουσιν.

τοῦ θυγάτηρ δύστηνον ὀδυρόμενον κατερύκει,

αἰεὶ δὲ μαλακοῖσι καὶ αἱμυλίοισι λόγοισιν

θέλγει , ὅπως Ἰθάκης ἐπιλήσεται : αὐτὰρ Ὀδυσσεύς,

ἱέμενος καὶ καπνὸν ἀποθρῴσκοντα νοῆσαι

ἧς γαίης , θανέειν ἱμείρεται . οὐδέ νυ σοί περ

ἐντρέπεται φίλον ἦτορ , Ὀλύμπιε . οὔ νύ τ᾽ Ὀδυσσεὺς

Ἀργείων παρὰ νηυσὶ χαρίζετο ἱερὰ ῥέζων

Τροίῃ ἐν εὐρείῃ ; τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο , Ζεῦ;”

τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς:”

“τέκνον ἐμόν , ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων.

πῶς ἂν ἔπειτ᾽ Ὀδυσῆος ἐγὼ θείοιο λαθοίμην,

ὃς περὶ μὲν νόον ἐστὶ βροτῶν , περὶ δ᾽ ἱρὰ θεοῖσιν

ἀθανάτοισιν ἔδωκε , τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν;

ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχος ἀσκελὲς αἰεὶ

Κύκλωπος κεχόλωται , ὃν ὀφθαλμοῦ ἀλάωσεν,

ἀντίθεον Πολύφημον , ὅου κράτος ἐστὶ μέγιστον

πᾶσιν Κυκλώπεσσι : Θόωσα δέ μιν τέκε νύμφη,

Φόρκυνος θυγάτηρ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο μέδοντος,

ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι Ποσειδάωνι μιγεῖσα.

ἐκ τοῦ δὴ Ὀδυσῆα Ποσειδάων ἐνοσίχθων

οὔ τι κατακτείνει , πλάζει δ᾽ ἀπὸ πατρίδος αἴης.

ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽ , ἡμεῖς οἵδε περιφραζώμεθα πάντες

νόστον , ὅπως ἔλθῃσι : Ποσειδάων δὲ μεθήσει

ὃν χόλον : οὐ μὲν γὰρ τι δυνήσεται ἀντία πάντων

ἀθανάτων ἀέκητι θεῶν ἐριδαινέμεν οἶος.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη , ὕπατε κρειόντων,

εἰ μὲν δὴ νῦν τοῦτο φίλον μακάρεσσι θεοῖσιν,

νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε,

Ἑρμείαν μὲν ἔπειτα διάκτορον ἀργεϊφόντην

νῆσον ἐς Ὠγυγίην ὀτρύνομεν , ὄφρα τάχιστα

νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ εἴπῃ νημερτέα βουλήν,

νόστον Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος , ὥς κε νέηται:

αὐτὰρ ἐγὼν Ἰθάκηνδ᾽ ἐσελεύσομαι , ὄφρα οἱ υἱὸν

μᾶλλον ἐποτρύνω καί οἱ μένος ἐν φρεσὶ θείω,

εἰς ἀγορὴν καλέσαντα κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς

πᾶσι μνηστήρεσσιν ἀπειπέμεν , οἵ τέ οἱ αἰεὶ

μῆλ᾽ ἁδινὰ σφάζουσι καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς.

πέμψω δ᾽ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα

νόστον πευσόμενον πατρὸς φίλου , ἤν που ἀκούσῃ,

ἠδ᾽ ἵνα μιν κλέος ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισιν ἔχῃσιν.”

ὣς εἰποῦσ᾽ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,

ἀμβρόσια χρύσεια , τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ᾽ ὑγρὴν

ἠδ᾽ ἐπ᾽ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο:

εἵλετο δ᾽ ἄλκιμον ἔγχος , ἀκαχμένον ὀξέι χαλκῷ,

βριθὺ μέγα στιβαρόν , τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν

ἡρώων , τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη.

βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀίξασα,

στῆ δ᾽ Ἰθάκης ἐνὶ δήμῳ ἐπὶ προθύροις Ὀδυσῆος,

οὐδοῦ ἐπ᾽ αὐλείου : παλάμῃ δ᾽ ἔχε χάλκεον ἔγχος,

εἰδομένη ξείνῳ , Ταφίων ἡγήτορι Μέντῃ.

εὗρε δ᾽ ἄρα μνηστῆρας ἀγήνορας . οἱ μὲν ἔπειτα

πεσσοῖσι προπάροιθε θυράων θυμὸν ἔτερπον

ἥμενοι ἐν ῥινοῖσι βοῶν , οὓς ἔκτανον αὐτοί:

κήρυκες δ᾽ αὐτοῖσι καὶ ὀτρηροὶ θεράποντες

οἱ μὲν οἶνον ἔμισγον ἐνὶ κρητῆρσι καὶ ὕδωρ,

οἱ δ᾽ αὖτε σπόγγοισι πολυτρήτοισι τραπέζας

νίζον καὶ πρότιθεν , τοὶ δὲ κρέα πολλὰ δατεῦντο.

τὴν δὲ πολὺ πρῶτος ἴδε Τηλέμαχος θεοειδής,

ἧστο γὰρ ἐν μνηστῆρσι φίλον τετιημένος ἦτορ,

ὀσσόμενος πατέρ᾽ ἐσθλὸν ἐνὶ φρεσίν , εἴ ποθεν ἐλθὼν

μνηστήρων τῶν μὲν σκέδασιν κατὰ δώματα θείη,

τιμὴν δ᾽ αὐτὸς ἔχοι καὶ δώμασιν οἷσιν ἀνάσσοι.

τὰ φρονέων , μνηστῆρσι μεθήμενος , εἴσιδ᾽ Ἀθήνην.

βῆ δ᾽ ἰθὺς προθύροιο , νεμεσσήθη δ᾽ ἐνὶ θυμῷ

ξεῖνον δηθὰ θύρῃσιν ἐφεστάμεν : ἐγγύθι δὲ στὰς

χεῖρ᾽ ἕλε δεξιτερὴν καὶ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχος,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“χαῖρε , ξεῖνε , παρ᾽ ἄμμι φιλήσεαι : αὐτὰρ ἔπειτα

δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.”

“ὣς εἰπὼν ἡγεῖθ᾽ , ἡ δ᾽ ἕσπετο Παλλὰς Ἀθήνη.

οἱ δ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἔντοσθεν ἔσαν δόμου ὑψηλοῖο,

ἔγχος μέν ῥ᾽ ἔστησε φέρων πρὸς κίονα μακρὴν

δουροδόκης ἔντοσθεν ἐυξόου , ἔνθα περ ἄλλα

ἔγχε᾽ Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος ἵστατο πολλά,

αὐτὴν δ᾽ ἐς θρόνον εἷσεν ἄγων , ὑπὸ λῖτα πετάσσας,

καλὸν δαιδάλεον : ὑπὸ δὲ θρῆνυς ποσὶν ἦεν.

πὰρ δ᾽ αὐτὸς κλισμὸν θέτο ποικίλον , ἔκτοθεν ἄλλων

μνηστήρων , μὴ ξεῖνος ἀνιηθεὶς ὀρυμαγδῷ

δείπνῳ ἁδήσειεν , ὑπερφιάλοισι μετελθών,

ἠδ᾽ ἵνα μιν περὶ πατρὸς ἀποιχομένοιο ἔροιτο.

χέρνιβα δ᾽ ἀμφίπολος προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα

καλῇ χρυσείῃ , ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητος,

νίψασθαι : παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν.

σῖτον δ᾽ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα,

εἴδατα πόλλ᾽ ἐπιθεῖσα , χαριζομένη παρεόντων:

δαιτρὸς δὲ κρειῶν πίνακας παρέθηκεν ἀείρας

παντοίων , παρὰ δέ σφι τίθει χρύσεια κύπελλα:

κῆρυξ δ᾽ αὐτοῖσιν θάμ᾽ ἐπῴχετο οἰνοχοεύων.

ἐς δ᾽ ἦλθον μνηστῆρες ἀγήνορες . οἱ μὲν ἔπειτα

ἑξείης ἕζοντο κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε,

τοῖσι δὲ κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν,

σῖτον δὲ δμῳαὶ παρενήνεον ἐν κανέοισιν,

κοῦροι δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο

μνηστῆρες , τοῖσιν μὲν ἐνὶ φρεσὶν ἄλλα μεμήλει,

μολπή τ᾽ ὀρχηστύς τε : τὰ γὰρ τ᾽ ἀναθήματα δαιτός:

κῆρυξ δ᾽ ἐν χερσὶν κίθαριν περικαλλέα θῆκεν

Φημίῳ , ὅς ῥ᾽ ἤειδε παρὰ μνηστῆρσιν ἀνάγκῃ.

ἦ τοι ὁ φορμίζων ἀνεβάλλετο καλὸν ἀείδειν.

αὐτὰρ Τηλέμαχος προσέφη γλαυκῶπιν Ἀθήνην,

ἄγχι σχὼν κεφαλήν , ἵνα μὴ πευθοίαθ᾽ οἱ ἄλλοι:

“ξεῖνε φίλ᾽ , ἦ καὶ μοι νεμεσήσεαι ὅττι κεν εἴπω;

τούτοισιν μὲν ταῦτα μέλει , κίθαρις καὶ ἀοιδή,

ῥεῖ᾽ , ἐπεὶ ἀλλότριον βίοτον νήποινον ἔδουσιν,

ἀνέρος , οὗ δή που λεύκ᾽ ὀστέα πύθεται ὄμβρῳ

κείμεν᾽ ἐπ᾽ ἠπείρου , ἢ εἰν ἁλὶ κῦμα κυλίνδει.

εἰ κεῖνόν γ᾽ Ἰθάκηνδε ἰδοίατο νοστήσαντα,

πάντες κ᾽ ἀρησαίατ᾽ ἐλαφρότεροι πόδας εἶναι

ἢ ἀφνειότεροι χρυσοῖό τε ἐσθῆτός τε.

νῦν δ᾽ ὁ μὲν ὣς ἀπόλωλε κακὸν μόρον , οὐδέ τις ἡμῖν

θαλπωρή , εἴ πέρ τις ἐπιχθονίων ἀνθρώπων

φῇσιν ἐλεύσεσθαι : τοῦ δ᾽ ὤλετο νόστιμον ἦμαρ.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον:

τίς πόθεν εἰς ἀνδρῶν ; πόθι τοι πόλις ἠδὲ τοκῆες;

ὁπποίης τ᾽ ἐπὶ νηὸς ἀφίκεο : πῶς δέ σε ναῦται

ἤγαγον εἰς Ἰθάκην ; τίνες ἔμμεναι εὐχετόωντο;

οὐ μὲν γὰρ τί σε πεζὸν ὀίομαι ἐνθάδ᾽ ἱκέσθαι.

καί μοι τοῦτ᾽ ἀγόρευσον ἐτήτυμον , ὄφρ᾽ ἐὺ εἰδῶ,

ἠὲ νέον μεθέπεις ἦ καὶ πατρώιός ἐσσι

ξεῖνος , ἐπεὶ πολλοὶ ἴσαν ἀνέρες ἡμέτερον δῶ

ἄλλοι , ἐπεὶ καὶ κεῖνος ἐπίστροφος ἦν ἀνθρώπων.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλ᾽ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

Μέντης Ἀγχιάλοιο δαΐφρονος εὔχομαι εἶναι

υἱός , ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω.

νῦν δ᾽ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ᾽ ἑτάροισιν

πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ᾽ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους,

ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν , ἄγω δ᾽ αἴθωνα σίδηρον.

νηῦς δέ μοι ἥδ᾽ ἕστηκεν ἐπ᾽ ἀγροῦ νόσφι πόληος,

ἐν λιμένι Ῥείθρῳ ὑπὸ Νηίῳ ὑλήεντι.

ξεῖνοι δ᾽ ἀλλήλων πατρώιοι εὐχόμεθ᾽ εἶναι

ἐξ ἀρχῆς , εἴ πέρ τε γέροντ᾽ εἴρηαι ἐπελθὼν

Λαέρτην ἥρωα , τὸν οὐκέτι φασὶ πόλινδε

ἔρχεσθ᾽ , ἀλλ᾽ ἀπάνευθεν ἐπ᾽ ἀγροῦ πήματα πάσχειν

γρηὶ σὺν ἀμφιπόλῳ , ἥ οἱ βρῶσίν τε πόσιν τε

παρτιθεῖ , εὖτ᾽ ἄν μιν κάματος κατὰ γυῖα λάβῃσιν

ἑρπύζοντ᾽ ἀνὰ γουνὸν ἀλωῆς οἰνοπέδοιο.

νῦν δ᾽ ἦλθον : δὴ γάρ μιν ἔφαντ᾽ ἐπιδήμιον εἶναι,

σὸν πατέρ᾽ : ἀλλά νυ τόν γε θεοὶ βλάπτουσι κελεύθου.

οὐ γάρ πω τέθνηκεν ἐπὶ χθονὶ δῖος Ὀδυσσεύς,

ἀλλ᾽ ἔτι που ζωὸς κατερύκεται εὐρέι πόντῳ

νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ , χαλεποὶ δέ μιν ἄνδρες ἔχουσιν

ἄγριοι , οἵ που κεῖνον ἐρυκανόωσ᾽ ἀέκοντα.

αὐτὰρ νῦν τοι ἐγὼ μαντεύσομαι , ὡς ἐνὶ θυμῷ

ἀθάνατοι βάλλουσι καὶ ὡς τελέεσθαι ὀίω,

οὔτε τι μάντις ἐὼν οὔτ᾽ οἰωνῶν σάφα εἰδώς.

οὔ τοι ἔτι δηρόν γε φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης

ἔσσεται , οὐδ᾽ εἴ πέρ τε σιδήρεα δέσματ᾽ ἔχῃσιν:

φράσσεται ὥς κε νέηται , ἐπεὶ πολυμήχανός ἐστιν.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον,

εἰ δὴ ἐξ αὐτοῖο τόσος πάϊς εἰς Ὀδυσῆος.

αἰνῶς μὲν κεφαλήν τε καὶ ὄμματα καλὰ ἔοικας

κείνῳ , ἐπεὶ θαμὰ τοῖον ἐμισγόμεθ᾽ ἀλλήλοισιν,

πρίν γε τὸν ἐς Τροίην ἀναβήμεναι , ἔνθα περ ἄλλοι

Ἀργείων οἱ ἄριστοι ἔβαν κοίλῃς ἐνὶ νηυσίν:

ἐκ τοῦ δ᾽ οὔτ᾽ Ὀδυσῆα ἐγὼν ἴδον οὔτ᾽ ἔμ᾽ ἐκεῖνος.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“τοιγὰρ ἐγώ τοι , ξεῖνε , μάλ᾽ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

μήτηρ μέν τέ μέ φησι τοῦ ἔμμεναι , αὐτὰρ ἐγώ γε

οὐκ οἶδ᾽ : οὐ γάρ πώ τις ἑὸν γόνον αὐτὸς ἀνέγνω.

ὡς δὴ ἐγώ γ᾽ ὄφελον μάκαρός νύ τευ ἔμμεναι υἱὸς

ἀνέρος , ὃν κτεάτεσσιν ἑοῖς ἔπι γῆρας ἔτετμε.

νῦν δ᾽ ὃς ἀποτμότατος γένετο θνητῶν ἀνθρώπων,

τοῦ μ᾽ ἔκ φασι γενέσθαι , ἐπεὶ σύ με τοῦτ᾽ ἐρεείνεις.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“οὐ μέν τοι γενεήν γε θεοὶ νώνυμνον ὀπίσσω

θῆκαν , ἐπεὶ σέ γε τοῖον ἐγείνατο Πηνελόπεια.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον:

τίς δαίς , τίς δὲ ὅμιλος ὅδ᾽ ἔπλετο ; τίπτε δέ σε χρεώ;

εἰλαπίνη ἠὲ γάμος ; ἐπεὶ οὐκ ἔρανος τάδε γ᾽ ἐστίν:

ὥς τέ μοι ὑβρίζοντες ὑπερφιάλως δοκέουσι

δαίνυσθαι κατὰ δῶμα . νεμεσσήσαιτό κεν ἀνὴρ

αἴσχεα πόλλ᾽ ὁρόων , ὅς τις πινυτός γε μετέλθοι.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“ξεῖν᾽ , ἐπεὶ ἂρ δὴ ταῦτά μ᾽ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷς,

μέλλεν μέν ποτε οἶκος ὅδ᾽ ἀφνειὸς καὶ ἀμύμων

ἔμμεναι , ὄφρ᾽ ἔτι κεῖνος ἀνὴρ ἐπιδήμιος ἦεν:

νῦν δ᾽ ἑτέρως ἐβόλοντο θεοὶ κακὰ μητιόωντες,

οἳ κεῖνον μὲν ἄιστον ἐποίησαν περὶ πάντων

ἀνθρώπων , ἐπεὶ οὔ κε θανόντι περ ὧδ᾽ ἀκαχοίμην,

εἰ μετὰ οἷς ἑτάροισι δάμη Τρώων ἐνὶ δήμῳ,

ἠὲ φίλων ἐν χερσίν , ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσεν.

τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί,

ἠδέ κε καὶ ᾧ παιδὶ μέγα κλέος ἤρατ᾽ ὀπίσσω.

νῦν δέ μιν ἀκλειῶς ἅρπυιαι ἀνηρείψαντο:

οἴχετ᾽ ἄιστος ἄπυστος , ἐμοὶ δ᾽ ὀδύνας τε γόους τε

κάλλιπεν . οὐδέ τι κεῖνον ὀδυρόμενος στεναχίζω

οἶον , ἐπεί νύ μοι ἄλλα θεοὶ κακὰ κήδε᾽ ἔτευξαν.

ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι,

Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ,

ἠδ᾽ ὅσσοι κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσιν,

τόσσοι μητέρ᾽ ἐμὴν μνῶνται , τρύχουσι δὲ οἶκον.

ἡ δ᾽ οὔτ᾽ ἀρνεῖται στυγερὸν γάμον οὔτε τελευτὴν

ποιῆσαι δύναται : τοὶ δὲ φθινύθουσιν ἔδοντες

οἶκον ἐμόν : τάχα δή με διαρραίσουσι καὶ αὐτόν.”

τὸν δ᾽ ἐπαλαστήσασα προσηύδα Παλλὰς Ἀθήνη:

“ὢ πόποι , ἦ δὴ πολλὸν ἀποιχομένου Ὀδυσῆος

δεύῃ , ὅ κε μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρας ἐφείη.

εἰ γὰρ νῦν ἐλθὼν δόμου ἐν πρώτῃσι θύρῃσι

σταίη , ἔχων πήληκα καὶ ἀσπίδα καὶ δύο δοῦρε,

τοῖος ἐὼν οἷόν μιν ἐγὼ τὰ πρῶτ᾽ ἐνόησα

οἴκῳ ἐν ἡμετέρῳ πίνοντά τε τερπόμενόν τε,

ἐξ Ἐφύρης ἀνιόντα παρ᾽ Ἴλου Μερμερίδαο—

ᾤχετο γὰρ καὶ κεῖσε θοῆς ἐπὶ νηὸς Ὀδυσσεὺς

φάρμακον ἀνδροφόνον διζήμενος , ὄφρα οἱ εἴη

ἰοὺς χρίεσθαι χαλκήρεας : ἀλλ᾽ ὁ μὲν οὔ οἱ

δῶκεν , ἐπεί ῥα θεοὺς νεμεσίζετο αἰὲν ἐόντας,

ἀλλὰ πατήρ οἱ δῶκεν ἐμός : φιλέεσκε γὰρ αἰνῶσ—

τοῖος ἐὼν μνηστῆρσιν ὁμιλήσειεν Ὀδυσσεύς:

πάντες κ᾽ ὠκύμοροί τε γενοίατο πικρόγαμοί τε.

ἀλλ᾽ ἦ τοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται,

ἤ κεν νοστήσας ἀποτίσεται , ἦε καὶ οὐκί,

οἷσιν ἐνὶ μεγάροισι : σὲ δὲ φράζεσθαι ἄνωγα,

ὅππως κε μνηστῆρας ἀπώσεαι ἐκ μεγάροιο.

εἰ δ᾽ ἄγε νῦν ξυνίει καὶ ἐμῶν ἐμπάζεο μύθων:

αὔριον εἰς ἀγορὴν καλέσας ἥρωας Ἀχαιοὺς

μῦθον πέφραδε πᾶσι , θεοὶ δ᾽ ἐπὶ μάρτυροι ἔστων.

μνηστῆρας μὲν ἐπὶ σφέτερα σκίδνασθαι ἄνωχθι,

μητέρα δ᾽ , εἴ οἱ θυμὸς ἐφορμᾶται γαμέεσθαι,

ἂψ ἴτω ἐς μέγαρον πατρὸς μέγα δυναμένοιο:

οἱ δὲ γάμον τεύξουσι καὶ ἀρτυνέουσιν ἔεδνα

πολλὰ μάλ᾽ , ὅσσα ἔοικε φίλης ἐπὶ παιδὸς ἕπεσθαι.

σοὶ δ᾽ αὐτῷ πυκινῶς ὑποθήσομαι , αἴ κε πίθηαι:

νῆ᾽ ἄρσας ἐρέτῃσιν ἐείκοσιν , ἥ τις ἀρίστη,

ἔρχεο πευσόμενος πατρὸς δὴν οἰχομένοιο,

ἤν τίς τοι εἴπῃσι βροτῶν , ἢ ὄσσαν ἀκούσῃς

ἐκ Διός , ἥ τε μάλιστα φέρει κλέος ἀνθρώποισι.

πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ καὶ εἴρεο Νέστορα δῖον,

κεῖθεν δὲ Σπάρτηνδε παρὰ ξανθὸν Μενέλαον:

ὃς γὰρ δεύτατος ἦλθεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων.

εἰ μέν κεν πατρὸς βίοτον καὶ νόστον ἀκούσῃς,

ἦ τ᾽ ἂν τρυχόμενός περ ἔτι τλαίης ἐνιαυτόν:

εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς μηδ᾽ ἔτ᾽ ἐόντος,

νοστήσας δὴ ἔπειτα φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν

σῆμά τέ οἱ χεῦαι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεΐξαι

πολλὰ μάλ᾽ , ὅσσα ἔοικε , καὶ ἀνέρι μητέρα δοῦναι.

αὐτὰρ ἐπὴν δὴ ταῦτα τελευτήσῃς τε καὶ ἔρξῃς,

φράζεσθαι δὴ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν

ὅππως κε μνηστῆρας ἐνὶ μεγάροισι τεοῖσι

κτείνῃς ἠὲ δόλῳ ἢ ἀμφαδόν : οὐδέ τί σε χρὴ

νηπιάας ὀχέειν , ἐπεὶ οὐκέτι τηλίκος ἐσσι.

ἢ οὐκ ἀίεις οἷον κλέος ἔλλαβε δῖος Ὀρέστης

πάντας ἐπ᾽ ἀνθρώπους , ἐπεὶ ἔκτανε πατροφονῆα,

Αἴγισθον δολόμητιν , ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα;

καὶ σύ , φίλος , μάλα γάρ σ᾽ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε,

ἄλκιμος ἔσσ᾽ , ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων ἐὺ εἴπῃ.

αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆα θοὴν κατελεύσομαι ἤδη

ἠδ᾽ ἑτάρους , οἵ πού με μάλ᾽ ἀσχαλόωσι μένοντες:

σοὶ δ᾽ αὐτῷ μελέτω , καὶ ἐμῶν ἐμπάζεο μύθων.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“ξεῖν᾽ , ἦ τοι μὲν ταῦτα φίλα φρονέων ἀγορεύεις,

ὥς τε πατὴρ ᾧ παιδί , καὶ οὔ ποτε λήσομαι αὐτῶν.

ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἐπίμεινον , ἐπειγόμενός περ ὁδοῖο,

ὄφρα λοεσσάμενός τε τεταρπόμενός τε φίλον κῆρ,

δῶρον ἔχων ἐπὶ νῆα κίῃς , χαίρων ἐνὶ θυμῷ,

τιμῆεν , μάλα καλόν , ὅ τοι κειμήλιον ἔσται

ἐξ ἐμεῦ , οἷα φίλοι ξεῖνοι ξείνοισι διδοῦσι.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“μή μ᾽ ἔτι νῦν κατέρυκε , λιλαιόμενόν περ ὁδοῖο.

δῶρον δ᾽ ὅττι κέ μοι δοῦναι φίλον ἦτορ ἀνώγῃ,

αὖτις ἀνερχομένῳ δόμεναι οἶκόνδε φέρεσθαι,

καὶ μάλα καλὸν ἑλών : σοὶ δ᾽ ἄξιον ἔσται ἀμοιβῆς.”

ἡ μὲν ἄρ᾽ ὣς εἰποῦσ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη,

ὄρνις δ᾽ ὣς ἀνόπαια διέπτατο : τῷ δ᾽ ἐνὶ θυμῷ

θῆκε μένος καὶ θάρσος , ὑπέμνησέν τέ ἑ πατρὸς

μᾶλλον ἔτ᾽ ἢ τὸ πάροιθεν . ὁ δὲ φρεσὶν ᾗσι νοήσας

θάμβησεν κατὰ θυμόν : ὀίσατο γὰρ θεὸν εἶναι.

αὐτίκα δὲ μνηστῆρας ἐπῴχετο ἰσόθεος φώς.

τοῖσι δ᾽ ἀοιδὸς ἄειδε περικλυτός , οἱ δὲ σιωπῇ

ἥατ᾽ ἀκούοντες : ὁ δ᾽ Ἀχαιῶν νόστον ἄειδε

λυγρόν , ὃν ἐκ Τροίης ἐπετείλατο Παλλὰς Ἀθήνη.

τοῦ δ᾽ ὑπερωιόθεν φρεσὶ σύνθετο θέσπιν ἀοιδὴν

κούρη Ἰκαρίοιο , περίφρων Πηνελόπεια:

κλίμακα δ᾽ ὑψηλὴν κατεβήσετο οἷο δόμοιο,

οὐκ οἴη , ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι δύ᾽ ἕποντο.

ἡ δ᾽ ὅτε δὴ μνηστῆρας ἀφίκετο δῖα γυναικῶν,

στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεος πύκα ποιητοῖο,

ἄντα παρειάων σχομένη λιπαρὰ κρήδεμνα:

ἀμφίπολος δ᾽ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη.

δακρύσασα δ᾽ ἔπειτα προσηύδα θεῖον ἀοιδόν:

“Φήμιε , πολλὰ γὰρ ἄλλα βροτῶν θελκτήρια οἶδας,

ἔργ᾽ ἀνδρῶν τε θεῶν τε , τά τε κλείουσιν ἀοιδοί:

τῶν ἕν γέ σφιν ἄειδε παρήμενος , οἱ δὲ σιωπῇ

οἶνον πινόντων : ταύτης δ᾽ ἀποπαύε᾽ ἀοιδῆς

λυγρῆς , ἥ τέ μοι αἰεὶ ἐνὶ στήθεσσι φίλον κῆρ

τείρει , ἐπεί με μάλιστα καθίκετο πένθος ἄλαστον.

τοίην γὰρ κεφαλὴν ποθέω μεμνημένη αἰεί,

ἀνδρός , τοῦ κλέος εὐρὺ καθ᾽ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“μῆτερ ἐμή , τί τ᾽ ἄρα φθονέεις ἐρίηρον ἀοιδὸν

τέρπειν ὅππῃ οἱ νόος ὄρνυται ; οὔ νύ τ᾽ ἀοιδοὶ

αἴτιοι , ἀλλά ποθι Ζεὺς αἴτιος , ὅς τε δίδωσιν

ἀνδράσιν ἀλφηστῇσιν , ὅπως ἐθέλῃσιν , ἑκάστῳ.

τούτῳ δ᾽ οὐ νέμεσις Δαναῶν κακὸν οἶτον ἀείδειν:

τὴν γὰρ ἀοιδὴν μᾶλλον ἐπικλείουσ᾽ ἄνθρωποι,

ἥ τις ἀκουόντεσσι νεωτάτη ἀμφιπέληται.

σοί δ᾽ ἐπιτολμάτω κραδίη καὶ θυμὸς ἀκούειν:

οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺς οἶος ἀπώλεσε νόστιμον ἦμαρ

ἐν Τροίῃ , πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι φῶτες ὄλοντο.

ἀλλ᾽ εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ σ᾽ αὐτῆς ἔργα κόμιζε,

ἱστόν τ᾽ ἠλακάτην τε , καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε

ἔργον ἐποίχεσθαι : μῦθος δ᾽ ἄνδρεσσι μελήσει

πᾶσι , μάλιστα δ᾽ ἐμοί : τοῦ γὰρ κράτος ἔστ᾽ ἐνὶ οἴκῳ.”

ἡ μὲν θαμβήσασα πάλιν οἶκόνδε βεβήκει:

παιδὸς γὰρ μῦθον πεπνυμένον ἔνθετο θυμῷ.

ἐς δ᾽ ὑπερῷ᾽ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶ

κλαῖεν ἔπειτ᾽ Ὀδυσῆα φίλον πόσιν , ὄφρα οἱ ὕπνον

ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπις Ἀθήνη.

μνηστῆρες δ᾽ ὁμάδησαν ἀνὰ μέγαρα σκιόεντα,

πάντες δ᾽ ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι.

τοῖσι δὲ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἤρχετο μύθων:

“μητρὸς ἐμῆς μνηστῆρες ὑπέρβιον ὕβριν ἔχοντες,

νῦν μὲν δαινύμενοι τερπώμεθα , μηδὲ βοητὺς

ἔστω , ἐπεὶ τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ

τοιοῦδ᾽ οἷος ὅδ᾽ ἐστί , θεοῖς ἐναλίγκιος αὐδήν.

ἠῶθεν δ᾽ ἀγορήνδε καθεζώμεσθα κιόντες

πάντες , ἵν᾽ ὕμιν μῦθον ἀπηλεγέως ἀποείπω,

ἐξιέναι μεγάρων : ἄλλας δ᾽ ἀλεγύνετε δαῖτας,

ὑμὰ κτήματ᾽ ἔδοντες , ἀμειβόμενοι κατὰ οἴκους.

εἰ δ᾽ ὕμιν δοκέει τόδε λωίτερον καὶ ἄμεινον

ἔμμεναι , ἀνδρὸς ἑνὸς βίοτον νήποινον ὀλέσθαι,

κείρετ᾽ : ἐγὼ δὲ θεοὺς ἐπιβώσομαι αἰὲν ἐόντας,

αἴ κέ ποθι Ζεὺς δῷσι παλίντιτα ἔργα γενέσθαι:

νήποινοί κεν ἔπειτα δόμων ἔντοσθεν ὄλοισθε.”

“ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ὀδὰξ ἐν χείλεσι φύντες

Τηλέμαχον θαύμαζον , ὃ θαρσαλέως ἀγόρευεν.

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀντίνοος προσέφη , Εὐπείθεος υἱός:

“Τηλέμαχ᾽ , ἦ μάλα δή σε διδάσκουσιν θεοὶ αὐτοὶ

ὑψαγόρην τ᾽ ἔμεναι καὶ θαρσαλέως ἀγορεύειν:

μὴ σέ γ᾽ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλῆα Κρονίων

ποιήσειεν , ὅ τοι γενεῇ πατρώιόν ἐστιν.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀντίνο᾽ , ἦ καί μοι νεμεσήσεαι ὅττι κεν εἴπω;

καὶ κεν τοῦτ᾽ ἐθέλοιμι Διός γε διδόντος ἀρέσθαι.

ἦ φῂς τοῦτο κάκιστον ἐν ἀνθρώποισι τετύχθαι;

οὐ μὲν γάρ τι κακὸν βασιλευέμεν : αἶψά τέ οἱ δῶ

ἀφνειὸν πέλεται καὶ τιμηέστερος αὐτός.

ἀλλ᾽ ἦ τοι βασιλῆες Ἀχαιῶν εἰσὶ καὶ ἄλλοι

πολλοὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ , νέοι ἠδὲ παλαιοί,

τῶν κέν τις τόδ᾽ ἔχῃσιν , ἐπεὶ θάνε δῖος Ὀδυσσεύς:

αὐτὰρ ἐγὼν οἴκοιο ἄναξ ἔσομ᾽ ἡμετέροιο

καὶ δμώων , οὕς μοι ληίσσατο δῖος Ὀδυσσεύς.”

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύμαχος Πολύβου πάϊς ἀντίον ηὔδα:

“Τηλέμαχ᾽ , ἦ τοι ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται,

ὅς τις ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλεύσει Ἀχαιῶν:

κτήματα δ᾽ αὐτὸς ἔχοις καὶ δώμασιν οἷσιν ἀνάσσοις.

μὴ γὰρ ὅ γ᾽ ἔλθοι ἀνὴρ ὅς τίς σ᾽ ἀέκοντα βίηφιν

κτήματ᾽ ἀπορραίσει , Ἰθάκης ἔτι ναιετοώσης.

ἀλλ᾽ ἐθέλω σε , φέριστε , περὶ ξείνοιο ἐρέσθαι,

ὁππόθεν οὗτος ἀνήρ , ποίης δ᾽ ἐξ εὔχεται εἶναι

γαίης , ποῦ δέ νύ οἱ γενεὴ καὶ πατρὶς ἄρουρα.

ἠέ τιν᾽ ἀγγελίην πατρὸς φέρει ἐρχομένοιο,

ἦ ἑὸν αὐτοῦ χρεῖος ἐελδόμενος τόδ᾽ ἱκάνει;

οἷον ἀναΐξας ἄφαρ οἴχεται , οὐδ᾽ ὑπέμεινε

γνώμεναι : οὐ μὲν γάρ τι κακῷ εἰς ὦπα ἐῴκει.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Εὐρύμαχ᾽ , ἦ τοι νόστος ἀπώλετο πατρὸς ἐμοῖο:

οὔτ᾽ οὖν ἀγγελίῃ ἔτι πείθομαι , εἴ ποθεν ἔλθοι,

οὔτε θεοπροπίης ἐμπάζομαι , ἥν τινα μήτηρ

ἐς μέγαρον καλέσασα θεοπρόπον ἐξερέηται.

ξεῖνος δ᾽ οὗτος ἐμὸς πατρώιος ἐκ Τάφου ἐστίν,

Μέντης δ᾽ Ἀγχιάλοιο δαΐφρονος εὔχεται εἶναι

υἱός , ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσει.”

ὣς φάτο Τηλέμαχος , φρεσὶ δ᾽ ἀθανάτην θεὸν ἔγνω.

οἱ δ᾽ εἰς ὀρχηστύν τε καὶ ἱμερόεσσαν ἀοιδὴν

τρεψάμενοι τέρποντο , μένον δ᾽ ἐπὶ ἕσπερον ἐλθεῖν.

τοῖσι δὲ τερπομένοισι μέλας ἐπὶ ἕσπερος ἦλθε:

δὴ τότε κακκείοντες ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστος.

Τηλέμαχος δ᾽ , ὅθι οἱ θάλαμος περικαλλέος αὐλῆς

ὑψηλὸς δέδμητο περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ,

ἔνθ᾽ ἔβη εἰς εὐνὴν πολλὰ φρεσὶ μερμηρίζων.

τῷ δ᾽ ἄρ᾽ ἅμ᾽ αἰθομένας δαΐδας φέρε κεδνὰ ἰδυῖα

Εὐρύκλει᾽ , Ὦπος θυγάτηρ Πεισηνορίδαο,

τήν ποτε Λαέρτης πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν

πρωθήβην ἔτ᾽ ἐοῦσαν , ἐεικοσάβοια δ᾽ ἔδωκεν,

ἶσα δέ μιν κεδνῇ ἀλόχῳ τίεν ἐν μεγάροισιν,

εὐνῇ δ᾽ οὔ ποτ᾽ ἔμικτο , χόλον δ᾽ ἀλέεινε γυναικός:

ἥ οἱ ἅμ᾽ αἰθομένας δαΐδας φέρε , καί ἑ μάλιστα

δμῳάων φιλέεσκε , καὶ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα.

ὤιξεν δὲ θύρας θαλάμου πύκα ποιητοῖο,

ἕζετο δ᾽ ἐν λέκτρῳ , μαλακὸν δ᾽ ἔκδυνε χιτῶνα:

καὶ τὸν μὲν γραίης πυκιμηδέος ἔμβαλε χερσίν.

ἡ μὲν τὸν πτύξασα καὶ ἀσκήσασα χιτῶνα,

πασσάλῳ ἀγκρεμάσασα παρὰ τρητοῖσι λέχεσσι

βῆ ῥ᾽ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο , θύρην δ᾽ ἐπέρυσσε κορώνῃ

ἀργυρέῃ , ἐπὶ δὲ κληῖδ᾽ ἐτάνυσσεν ἱμάντι.

ἔνθ᾽ ὅ γε παννύχιος , κεκαλυμμένος οἰὸς ἀώτῳ,

βούλευε φρεσὶν ᾗσιν ὁδὸν τὴν πέφραδ᾽ Ἀθήνη.