Reading Center

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

ὤρνυτ᾽ ἄρ᾽ ἐξ εὐνῆφιν Ὀδυσσῆος φίλος υἱὸς

εἵματα ἑσσάμενος , περὶ δὲ ξίφος ὀξὺ θέτ᾽ ὤμῳ,

ποσσὶ δ᾽ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,

βῆ δ᾽ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο θεῷ ἐναλίγκιος ἄντην.

αἶψα δὲ κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κέλευσε

κηρύσσειν ἀγορήνδε κάρη κομόωντας Ἀχαιούς.

οἱ μὲν ἐκήρυσσον , τοὶ δ᾽ ἠγείροντο μάλ᾽ ὦκα.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἤγερθεν ὁμηγερέες τ᾽ ἐγένοντο,

βῆ ῥ᾽ ἴμεν εἰς ἀγορήν , παλάμῃ δ᾽ ἔχε χάλκεον ἔγχος,

οὐκ οἶος , ἅμα τῷ γε δύω κύνες ἀργοὶ ἕποντο.

θεσπεσίην δ᾽ ἄρα τῷ γε χάριν κατέχευεν Ἀθήνη.

τὸν δ᾽ ἄρα πάντες λαοὶ ἐπερχόμενον θηεῦντο:

ἕζετο δ᾽ ἐν πατρὸς θώκῳ , εἶξαν δὲ γέροντες.

τοῖσι δ᾽ ἔπειθ᾽ ἥρως Αἰγύπτιος ἦρχ᾽ ἀγορεύειν,

ὃς δὴ γήραϊ κυφὸς ἔην καὶ μυρία ᾔδη.

καὶ γὰρ τοῦ φίλος υἱὸς ἅμ᾽ ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι

Ἴλιον εἰς ἐύπωλον ἔβη κοίλῃς ἐνὶ νηυσίν,

Ἄντιφος αἰχμητής : τὸν δ᾽ ἄγριος ἔκτανε Κύκλωψ

ἐν σπῆι γλαφυρῷ , πύματον δ᾽ ὡπλίσσατο δόρπον.

τρεῖς δέ οἱ ἄλλοι ἔσαν , καὶ ὁ μὲν μνηστῆρσιν ὁμίλει,

Εὐρύνομος , δύο δ᾽ αἰὲν ἔχον πατρώια ἔργα.

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς τοῦ λήθετ᾽ ὀδυρόμενος καὶ ἀχεύων.

τοῦ ὅ γε δάκρυ χέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε:

“κέκλυτε δὴ νῦν μευ , Ἰθακήσιοι , ὅττι κεν εἴπω:

οὔτε ποθ᾽ ἡμετέρη ἀγορὴ γένετ᾽ οὔτε θόωκος

ἐξ οὗ Ὀδυσσεὺς δῖος ἔβη κοίλῃς ἐνὶ νηυσί.

νῦν δὲ τίς ὧδ᾽ ἤγειρε ; τίνα χρειὼ τόσον ἵκει

ἠὲ νέων ἀνδρῶν ἢ οἳ προγενέστεροί εἰσιν;

ἠέ τιν᾽ ἀγγελίην στρατοῦ ἔκλυεν ἐρχομένοιο,

ἥν χ᾽ ἡμῖν σάφα εἴποι , ὅτε πρότερός γε πύθοιτο;

ἦέ τι δήμιον ἄλλο πιφαύσκεται ἠδ᾽ ἀγορεύει;

ἐσθλός μοι δοκεῖ εἶναι , ὀνήμενος . εἴθε οἱ αὐτῷ

Ζεὺς ἀγαθὸν τελέσειεν , ὅτι φρεσὶν ᾗσι μενοινᾷ.”

ὣς φάτο , χαῖρε δὲ φήμῃ Ὀδυσσῆος φίλος υἱός,

οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτι δὴν ἧστο , μενοίνησεν δ᾽ ἀγορεύειν,

στῆ δὲ μέσῃ ἀγορῇ : σκῆπτρον δέ οἱ ἔμβαλε χειρὶ

κῆρυξ Πεισήνωρ πεπνυμένα μήδεα εἰδώς.

πρῶτον ἔπειτα γέροντα καθαπτόμενος προσέειπεν:

“ὦ γέρον , οὐχ ἑκὰς οὗτος ἀνήρ , τάχα δ᾽ εἴσεαι αὐτός,

ὃς λαὸν ἤγειρα : μάλιστα δέ μ᾽ ἄλγος ἱκάνει.

οὔτε τιν᾽ ἀγγελίην στρατοῦ ἔκλυον ἐρχομένοιο,

ἥν χ᾽ ὑμῖν σάφα εἴπω , ὅτε πρότερός γε πυθοίμην,

οὔτε τι δήμιον ἄλλο πιφαύσκομαι οὐδ᾽ ἀγορεύω,

ἀλλ᾽ ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖος , ὅ μοι κακὰ ἔμπεσεν οἴκῳ

δοιά : τὸ μὲν πατέρ᾽ ἐσθλὸν ἀπώλεσα , ὅς ποτ᾽ ἐν ὑμῖν

τοίσδεσσιν βασίλευε , πατὴρ δ᾽ ὣς ἤπιος ἦεν:

νῦν δ᾽ αὖ καὶ πολὺ μεῖζον , ὃ δὴ τάχα οἶκον ἅπαντα

πάγχυ διαρραίσει , βίοτον δ᾽ ἀπὸ πάμπαν ὀλέσσει.

μητέρι μοι μνηστῆρες ἐπέχραον οὐκ ἐθελούσῃ,

τῶν ἀνδρῶν φίλοι υἷες , οἳ ἐνθάδε γ᾽ εἰσὶν ἄριστοι,

οἳ πατρὸς μὲν ἐς οἶκον ἀπερρίγασι νέεσθαι

Ἰκαρίου , ὥς κ᾽ αὐτὸς ἐεδνώσαιτο θύγατρα,

δοίη δ᾽ ᾧ κ᾽ ἐθέλοι καί οἱ κεχαρισμένος ἔλθοι:

οἱ δ᾽ εἰς ἡμέτερον πωλεύμενοι ἤματα πάντα,

βοῦς ἱερεύοντες καὶ ὄις καὶ πίονας αἶγας

εἰλαπινάζουσιν πίνουσί τε αἴθοπα οἶνον

μαψιδίως : τὰ δὲ πολλὰ κατάνεται . οὐ γὰρ ἔπ᾽ ἀνήρ,

οἷος Ὀδυσσεὺς ἔσκεν , ἀρὴν ἀπὸ οἴκου ἀμῦναι.

ἡμεῖς δ᾽ οὔ νύ τι τοῖοι ἀμυνέμεν : ἦ καὶ ἔπειτα

λευγαλέοι τ᾽ ἐσόμεσθα καὶ οὐ δεδαηκότες ἀλκήν.

ἦ τ᾽ ἂν ἀμυναίμην , εἴ μοι δύναμίς γε παρείη.

οὐ γὰρ ἔτ᾽ ἀνσχετὰ ἔργα τετεύχαται , οὐδ᾽ ἔτι καλῶς

οἶκος ἐμὸς διόλωλε . νεμεσσήθητε καὶ αὐτοί,

ἄλλους τ᾽ αἰδέσθητε περικτίονας ἀνθρώπους,

οἳ περιναιετάουσι : θεῶν δ᾽ ὑποδείσατε μῆνιν,

μή τι μεταστρέψωσιν ἀγασσάμενοι κακὰ ἔργα.

λίσσομαι ἠμὲν Ζηνὸς Ὀλυμπίου ἠδὲ Θέμιστος,

ἥ τ᾽ ἀνδρῶν ἀγορὰς ἠμὲν λύει ἠδὲ καθίζει:

σχέσθε , φίλοι , καί μ᾽ οἶον ἐάσατε πένθεϊ λυγρῷ

τείρεσθ᾽ , εἰ μή πού τι πατὴρ ἐμὸς ἐσθλὸς Ὀδυσσεὺς

δυσμενέων κάκ᾽ ἔρεξεν ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς,

τῶν μ᾽ ἀποτινύμενοι κακὰ ῥέζετε δυσμενέοντες,

τούτους ὀτρύνοντες . ἐμοὶ δέ κε κέρδιον εἴη

ὑμέας ἐσθέμεναι κειμήλιά τε πρόβασίν τε.

εἴ χ᾽ ὑμεῖς γε φάγοιτε , τάχ᾽ ἄν ποτε καὶ τίσις εἴη:

τόφρα γὰρ ἂν κατὰ ἄστυ ποτιπτυσσοίμεθα μύθῳ

χρήματ᾽ ἀπαιτίζοντες , ἕως κ᾽ ἀπὸ πάντα δοθείη:

νῦν δέ μοι ἀπρήκτους ὀδύνας ἐμβάλλετε θυμῷ.”

ὣς φάτο χωόμενος , ποτὶ δὲ σκῆπτρον βάλε γαίῃ

δάκρυ᾽ ἀναπρήσας : οἶκτος δ᾽ ἕλε λαὸν ἅπαντα.

ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες ἀκὴν ἔσαν , οὐδέ τις ἔτλη

Τηλέμαχον μύθοισιν ἀμείψασθαι χαλεποῖσιν:

Ἀντίνοος δέ μιν οἶος ἀμειβόμενος προσέειπε:

“Τηλέμαχ᾽ ὑψαγόρη , μένος ἄσχετε , ποῖον ἔειπες

ἡμέας αἰσχύνων : ἐθέλοις δέ κε μῶμον ἀνάψαι.

σοὶ δ᾽ οὔ τι μνηστῆρες Ἀχαιῶν αἴτιοί εἰσιν,

ἀλλὰ φίλη μήτηρ , ἥ τοι πέρι κέρδεα οἶδεν.

ἤδη γὰρ τρίτον ἐστὶν ἔτος , τάχα δ᾽ εἶσι τέταρτον,

ἐξ οὗ ἀτέμβει θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν.

πάντας μέν ῥ᾽ ἔλπει καὶ ὑπίσχεται ἀνδρὶ ἑκάστῳ

ἀγγελίας προϊεῖσα , νόος δέ οἱ ἄλλα μενοινᾷ.

ἡ δὲ δόλον τόνδ᾽ ἄλλον ἐνὶ φρεσὶ μερμήριξε:

στησαμένη μέγαν ἱστὸν ἐνὶ μεγάροισιν ὕφαινε,

λεπτὸν καὶ περίμετρον : ἄφαρ δ᾽ ἡμῖν μετέειπε:

“‘κοῦροι ἐμοὶ μνηστῆρες , ἐπεὶ θάνε δῖος Ὀδυσσεύς,

μίμνετ᾽ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον , εἰς ὅ κε φᾶρος

ἐκτελέσω , μή μοι μεταμώνια νήματ᾽ ὄληται,

Λαέρτῃ ἥρωι ταφήιον , εἰς ὅτε κέν μιν

μοῖρ᾽ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέος θανάτοιο,

μή τίς μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ.

αἴ κεν ἄτερ σπείρου κεῖται πολλὰ κτεατίσσασ’.

“ὣς ἔφαθ᾽ , ἡμῖν δ᾽ αὖτ᾽ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.

ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκεν μέγαν ἱστόν,

νύκτας δ᾽ ἀλλύεσκεν , ἐπεὶ δαΐδας παραθεῖτο.

ὣς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούς:

ἀλλ᾽ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὧραι,

καὶ τότε δή τις ἔειπε γυναικῶν , ἣ σάφα ᾔδη,

καὶ τήν γ᾽ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν.

ὣς τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλουσ᾽ ὑπ᾽ ἀνάγκης:

σοὶ δ᾽ ὧδε μνηστῆρες ὑποκρίνονται , ἵν᾽ εἰδῇς

αὐτὸς σῷ θυμῷ , εἰδῶσι δὲ πάντες Ἀχαιοί:

μητέρα σὴν ἀπόπεμψον , ἄνωχθι δέ μιν γαμέεσθαι

τῷ ὅτεῴ τε πατὴρ κέλεται καὶ ἁνδάνει αὐτῇ.

εἰ δ᾽ ἔτ᾽ ἀνιήσει γε πολὺν χρόνον υἷας Ἀχαιῶν,

τὰ φρονέουσ᾽ ἀνὰ θυμόν , ὅ οἱ πέρι δῶκεν Ἀθήνη

ἔργα τ᾽ ἐπίστασθαι περικαλλέα καὶ φρένας ἐσθλὰς

κέρδεά θ᾽ , οἷ᾽ οὔ πώ τιν᾽ ἀκούομεν οὐδὲ παλαιῶν,

τάων αἳ πάρος ἦσαν ἐυπλοκαμῖδες Ἀχαιαί,

Τυρώ τ᾽ Ἀλκμήνη τε ἐυστέφανός τε Μυκήνη:

τάων οὔ τις ὁμοῖα νοήματα Πηνελοπείῃ

ᾔδη : ἀτὰρ μὲν τοῦτό γ᾽ ἐναίσιμον οὐκ ἐνόησε.

τόφρα γὰρ οὖν βίοτόν τε τεὸν καὶ κτήματ᾽ ἔδονται,

ὄφρα κε κείνη τοῦτον ἔχῃ νόον , ὅν τινά οἱ νῦν

ἐν στήθεσσι τιθεῖσι θεοί . μέγα μὲν κλέος αὐτῇ

ποιεῖτ᾽ , αὐτὰρ σοί γε ποθὴν πολέος βιότοιο.

ἡμεῖς δ᾽ οὔτ᾽ ἐπὶ ἔργα πάρος γ᾽ ἴμεν οὔτε πῃ ἄλλῃ,

πρίν γ᾽ αὐτὴν γήμασθαι Ἀχαιῶν ᾧ κ᾽ ἐθέλῃσι.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀντίνο᾽ , οὔ πως ἔστι δόμων ἀέκουσαν ἀπῶσαι

ἥ μ᾽ ἔτεχ᾽ , ἥ μ᾽ ἔθρεψε : πατὴρ δ᾽ ἐμὸς ἄλλοθι γαίης,

ζώει ὅ γ᾽ ἦ τέθνηκε : κακὸν δέ με πόλλ᾽ ἀποτίνειν

Ἰκαρίῳ , αἴ κ᾽ αὐτὸς ἑκὼν ἀπὸ μητέρα πέμψω.

ἐκ γὰρ τοῦ πατρὸς κακὰ πείσομαι , ἄλλα δὲ δαίμων

δώσει , ἐπεὶ μήτηρ στυγερὰς ἀρήσετ᾽ ἐρινῦς

οἴκου ἀπερχομένη : νέμεσις δέ μοι ἐξ ἀνθρώπων

ἔσσεται : ὣς οὐ τοῦτον ἐγώ ποτε μῦθον ἐνίψω.

ὑμέτερος δ᾽ εἰ μὲν θυμὸς νεμεσίζεται αὐτῶν,

ἔξιτέ μοι μεγάρων , ἄλλας δ᾽ ἀλεγύνετε δαῖτας

ὑμὰ κτήματ᾽ ἔδοντες ἀμειβόμενοι κατὰ οἴκους.

εἰ δ᾽ ὑμῖν δοκέει τόδε λωίτερον καὶ ἄμεινον

ἔμμεναι , ἀνδρὸς ἑνὸς βίοτον νήποινον ὀλέσθαι,

κείρετ᾽ : ἐγὼ δὲ θεοὺς ἐπιβώσομαι αἰὲν ἐόντας,

αἴ κέ ποθι Ζεὺς δῷσι παλίντιτα ἔργα γενέσθαι.

νήποινοί κεν ἔπειτα δόμων ἔντοσθεν ὄλοισθε.”

“ὣς φάτο Τηλέμαχος , τῷ δ᾽ αἰετὼ εὐρύοπα Ζεὺς

ὑψόθεν ἐκ κορυφῆς ὄρεος προέηκε πέτεσθαι.

τὼ δ᾽ ἕως μέν ῥ᾽ ἐπέτοντο μετὰ πνοιῇς ἀνέμοιο

πλησίω ἀλλήλοισι τιταινομένω πτερύγεσσιν:

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ μέσσην ἀγορὴν πολύφημον ἱκέσθην,

ἔνθ᾽ ἐπιδινηθέντε τιναξάσθην πτερὰ πυκνά,

ἐς δ᾽ ἰδέτην πάντων κεφαλάς , ὄσσοντο δ᾽ ὄλεθρον:

δρυψαμένω δ᾽ ὀνύχεσσι παρειὰς ἀμφί τε δειρὰς

δεξιὼ ἤιξαν διά τ᾽ οἰκία καὶ πόλιν αὐτῶν.

θάμβησαν δ᾽ ὄρνιθας , ἐπεὶ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν:

ὥρμηναν δ᾽ ἀνὰ θυμὸν ἅ περ τελέεσθαι ἔμελλον.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἥρως Ἁλιθέρσης

Μαστορίδης : ὁ γὰρ οἶος ὁμηλικίην ἐκέκαστο

ὄρνιθας γνῶναι καὶ ἐναίσιμα μυθήσασθαι:

ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπε:

“κέκλυτε δὴ νῦν μευ , Ἰθακήσιοι , ὅττι κεν εἴπω:

μνηστῆρσιν δὲ μάλιστα πιφαυσκόμενος τάδε εἴρω:

τοῖσιν γὰρ μέγα πῆμα κυλίνδεται : οὐ γὰρ Ὀδυσσεὺς

δὴν ἀπάνευθε φίλων ὧν ἔσσεται , ἀλλά που ἤδη

ἐγγὺς ἐὼν τοῖσδεσσι φόνον καὶ κῆρα φυτεύει

πάντεσσιν : πολέσιν δὲ καὶ ἄλλοισιν κακὸν ἔσται,

οἳ νεμόμεσθ᾽ Ἰθάκην ἐυδείελον . ἀλλὰ πολὺ πρὶν

φραζώμεσθ᾽ , ὥς κεν καταπαύσομεν : οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ

παυέσθων : καὶ γάρ σφιν ἄφαρ τόδε λώιόν ἐστιν.

οὐ γὰρ ἀπείρητος μαντεύομαι , ἀλλ᾽ ἐὺ εἰδώς:

καὶ γὰρ κείνῳ φημὶ τελευτηθῆναι ἅπαντα,

ὥς οἱ ἐμυθεόμην , ὅτε Ἴλιον εἰσανέβαινον

Ἀργεῖοι , μετὰ δέ σφιν ἔβη πολύμητις Ὀδυσσεύς.

φῆν κακὰ πολλὰ παθόντ᾽ , ὀλέσαντ᾽ ἄπο πάντας ἑταίρους,

ἄγνωστον πάντεσσιν ἐεικοστῷ ἐνιαυτῷ

οἴκαδ᾽ ἐλεύσεσθαι : τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται.”

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύμαχος Πολύβου πάϊς ἀντίον ηὔδα:

“ὦ γέρον , εἰ δ᾽ ἄγε νῦν μαντεύεο σοῖσι τέκεσσιν

οἴκαδ᾽ ἰών , μή πού τι κακὸν πάσχωσιν ὀπίσσω:

ταῦτα δ᾽ ἐγὼ σέο πολλὸν ἀμείνων μαντεύεσθαι.

ὄρνιθες δέ τε πολλοὶ ὑπ᾽ αὐγὰς ἠελίοιο

φοιτῶσ᾽ , οὐδέ τε πάντες ἐναίσιμοι : αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς

ὤλετο τῆλ᾽ , ὡς καὶ σὺ καταφθίσθαι σὺν ἐκείνῳ

ὤφελες . οὐκ ἂν τόσσα θεοπροπέων ἀγόρευες,

οὐδέ κε Τηλέμαχον κεχολωμένον ὧδ᾽ ἀνιείης,

σῷ οἴκῳ δῶρον ποτιδέγμενος , αἴ κε πόρῃσιν.

ἀλλ᾽ ἔκ τοι ἐρέω , τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται:

αἴ κε νεώτερον ἄνδρα παλαιά τε πολλά τε εἰδὼς

παρφάμενος ἐπέεσσιν ἐποτρύνῃς χαλεπαίνειν,

αὐτῷ μέν οἱ πρῶτον ἀνιηρέστερον ἔσται,

πρῆξαι δ᾽ ἔμπης οὔ τι δυνήσεται εἵνεκα τῶνδε:

σοὶ δέ , γέρον , θωὴν ἐπιθήσομεν , ἥν κ᾽ ἐνὶ θυμῷ

τίνων ἀσχάλλῃς : χαλεπὸν δέ τοι ἔσσεται ἄλγος.

Τηλεμάχῳ δ᾽ ἐν πᾶσιν ἐγὼν ὑποθήσομαι αὐτός:

μητέρα ἣν ἐς πατρὸς ἀνωγέτω ἀπονέεσθαι:

οἱ δὲ γάμον τεύξουσι καὶ ἀρτυνέουσιν ἔεδνα

πολλὰ μάλ᾽ , ὅσσα ἔοικε φίλης ἐπὶ παιδὸς ἕπεσθαι.

οὐ γὰρ πρὶν παύσεσθαι ὀίομαι υἷας Ἀχαιῶν

μνηστύος ἀργαλέης , ἐπεὶ οὔ τινα δείδιμεν ἔμπης,

οὔτ᾽ οὖν Τηλέμαχον μάλα περ πολύμυθον ἐόντα,

οὔτε θεοπροπίης ἐμπαζόμεθ᾽ , ἣν σύ , γεραιέ,

μυθέαι ἀκράαντον , ἀπεχθάνεαι δ᾽ ἔτι μᾶλλον.

χρήματα δ᾽ αὖτε κακῶς βεβρώσεται , οὐδέ ποτ᾽ ἶσα

ἔσσεται , ὄφρα κεν ἥ γε διατρίβῃσιν Ἀχαιοὺς

ὃν γάμον : ἡμεῖς δ᾽ αὖ ποτιδέγμενοι ἤματα πάντα

εἵνεκα τῆς ἀρετῆς ἐριδαίνομεν , οὐδὲ μετ᾽ ἄλλας

ἐρχόμεθ᾽ , ἃς ἐπιεικὲς ὀπυιέμεν ἐστὶν ἑκάστῳ.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Εὐρύμαχ᾽ ἠδὲ καὶ ἄλλοι , ὅσοι μνηστῆρες ἀγαυοί,

ταῦτα μὲν οὐχ ὑμέας ἔτι λίσσομαι οὐδ᾽ ἀγορεύω:

ἤδη γὰρ τὰ ἴσασι θεοὶ καὶ πάντες Ἀχαιοί.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι δότε νῆα θοὴν καὶ εἴκοσ᾽ ἑταίρους,

οἵ κέ μοι ἔνθα καὶ ἔνθα διαπρήσσωσι κέλευθον.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα

νόστον πευσόμενος πατρὸς δὴν οἰχομένοιο,

ἤν τίς μοι εἴπῃσι βροτῶν ἢ ὄσσαν ἀκούσω

ἐκ Διός , ἥ τε μάλιστα φέρει κλέος ἀνθρώποισιν:

εἰ μέν κεν πατρὸς βίοτον καὶ νόστον ἀκούσω,

ἦ τ᾽ ἄν , τρυχόμενός περ , ἔτι τλαίην ἐνιαυτόν:

εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσω μηδ᾽ ἔτ᾽ ἐόντος,

νοστήσας δὴ ἔπειτα φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν

σῆμά τέ οἱ χεύω καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερεΐξω

πολλὰ μάλ᾽ , ὅσσα ἔοικε , καὶ ἀνέρι μητέρα δώσω.”

ἦ τοι ὅ γ᾽ ὣς εἰπὼν κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο , τοῖσι δ᾽ ἀνέστη

Μέντωρ , ὅς ῥ᾽ Ὀδυσῆος ἀμύμονος ἦεν ἑταῖρος,

καὶ οἱ ἰὼν ἐν νηυσὶν ἐπέτρεπεν οἶκον ἅπαντα,

πείθεσθαί τε γέροντι καὶ ἔμπεδα πάντα φυλάσσειν:

ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν:

“κέκλυτε δὴ νῦν μευ , Ἰθακήσιοι , ὅττι κεν εἴπω:

μή τις ἔτι πρόφρων ἀγανὸς καὶ ἤπιος ἔστω

σκηπτοῦχος βασιλεύς , μηδὲ φρεσὶν αἴσιμα εἰδώς,

ἀλλ᾽ αἰεὶ χαλεπός τ᾽ εἴη καὶ αἴσυλα ῥέζοι:

ὡς οὔ τις μέμνηται Ὀδυσσῆος θείοιο

λαῶν οἷσιν ἄνασσε , πατὴρ δ᾽ ὣς ἤπιος ἦεν.

ἀλλ᾽ ἦ τοι μνηστῆρας ἀγήνορας οὔ τι μεγαίρω

ἔρδειν ἔργα βίαια κακορραφίῃσι νόοιο:

σφὰς γὰρ παρθέμενοι κεφαλὰς κατέδουσι βιαίως

οἶκον Ὀδυσσῆος , τὸν δ᾽ οὐκέτι φασὶ νέεσθαι.

νῦν δ᾽ ἄλλῳ δήμῳ νεμεσίζομαι , οἷον ἅπαντες

ἧσθ᾽ ἄνεῳ , ἀτὰρ οὔ τι καθαπτόμενοι ἐπέεσσι

παύρους μνηστῆρας καταπαύετε πολλοὶ ἐόντες.”

τὸν δ᾽ Εὐηνορίδης Λειώκριτος ἀντίον ηὔδα:

“Μέντορ ἀταρτηρέ , φρένας ἠλεέ , ποῖον ἔειπες

ἡμέας ὀτρύνων καταπαυέμεν . ἀργαλέον δὲ

ἀνδράσι καὶ πλεόνεσσι μαχήσασθαι περὶ δαιτί.

εἴ περ γάρ κ᾽ Ὀδυσεὺς Ἰθακήσιος αὐτὸς ἐπελθὼν

δαινυμένους κατὰ δῶμα ἑὸν μνηστῆρας ἀγαυοὺς

ἐξελάσαι μεγάροιο μενοινήσει᾽ ἐνὶ θυμῷ,

οὔ κέν οἱ κεχάροιτο γυνή , μάλα περ χατέουσα,

ἐλθόντ᾽ , ἀλλά κεν αὐτοῦ ἀεικέα πότμον ἐπίσποι,

εἰ πλεόνεσσι μάχοιτο : σὺ δ᾽ οὐ κατὰ μοῖραν ἔειπες.

ἀλλ᾽ ἄγε , λαοὶ μὲν σκίδνασθ᾽ ἐπὶ ἔργα ἕκαστος,

τούτῳ δ᾽ ὀτρυνέει Μέντωρ ὁδὸν ἠδ᾽ Ἁλιθέρσης,

οἵ τέ οἱ ἐξ ἀρχῆς πατρώιοί εἰσιν ἑταῖροι.

ἀλλ᾽ ὀίω , καὶ δηθὰ καθήμενος ἀγγελιάων

πεύσεται εἰν Ἰθάκῃ , τελέει δ᾽ ὁδὸν οὔ ποτε ταύτην.”

ὣς ἄρ᾽ ἐφώνησεν , λῦσεν δ᾽ ἀγορὴν αἰψηρήν.

οἱ μὲν ἄρ᾽ ἐσκίδναντο ἑὰ πρὸς δώμαθ᾽ ἕκαστος,

μνηστῆρες δ᾽ ἐς δώματ᾽ ἴσαν θείου Ὀδυσῆος.

Τηλέμαχος δ᾽ ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσης,

χεῖρας νιψάμενος πολιῆς ἁλὸς εὔχετ᾽ Ἀθήνῃ:

“κλῦθί μευ , ὃ χθιζὸς θεὸς ἤλυθες ἡμέτερον δῶ

καὶ μ᾽ ἐν νηὶ κέλευσας ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον

νόστον πευσόμενον πατρὸς δὴν οἰχομένοιο

ἔρχεσθαι : τὰ δὲ πάντα διατρίβουσιν Ἀχαιοί,

μνηστῆρες δὲ μάλιστα κακῶς ὑπερηνορέοντες.”

ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος , σχεδόθεν δέ οἱ ἦλθεν Ἀθήνη,

Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν,

καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“Τηλέμαχ᾽ , οὐδ᾽ ὄπιθεν κακὸς ἔσσεαι οὐδ᾽ ἀνοήμων,

εἰ δή τοι σοῦ πατρὸς ἐνέστακται μένος ἠύ,

οἷος κεῖνος ἔην τελέσαι ἔργον τε ἔπος τε:

οὔ τοι ἔπειθ᾽ ἁλίη ὁδὸς ἔσσεται οὐδ᾽ ἀτέλεστος.

εἰ δ᾽ οὐ κείνου γ᾽ ἐσσὶ γόνος καὶ Πηνελοπείης,

οὐ σέ γ᾽ ἔπειτα ἔολπα τελευτήσειν , ἃ μενοινᾷς.

παῦροι γάρ τοι παῖδες ὁμοῖοι πατρὶ πέλονται,

οἱ πλέονες κακίους , παῦροι δέ τε πατρὸς ἀρείους.

ἀλλ᾽ ἐπεὶ οὐδ᾽ ὄπιθεν κακὸς ἔσσεαι οὐδ᾽ ἀνοήμων,

οὐδέ σε πάγχυ γε μῆτις Ὀδυσσῆος προλέλοιπεν,

ἐλπωρή τοι ἔπειτα τελευτῆσαι τάδε ἔργα.

τῶ νῦν μνηστήρων μὲν ἔα βουλήν τε νόον τε

ἀφραδέων , ἐπεὶ οὔ τι νοήμονες οὐδὲ δίκαιοι:

οὐδέ τι ἴσασιν θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν,

ὃς δή σφι σχεδόν ἐστιν , ἐπ᾽ ἤματι πάντας ὀλέσθαι.

σοὶ δ᾽ ὁδὸς οὐκέτι δηρὸν ἀπέσσεται ἣν σὺ μενοινᾷς:

τοῖος γάρ τοι ἑταῖρος ἐγὼ πατρώιός εἰμι,

ὅς τοι νῆα θοὴν στελέω καὶ ἅμ᾽ ἕψομαι αὐτός.

ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸς δώματ᾽ ἰὼν μνηστῆρσιν ὁμίλει,

ὅπλισσόν τ᾽ ἤια καὶ ἄγγεσιν ἄρσον ἅπαντα,

οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσι , καὶ ἄλφιτα , μυελὸν ἀνδρῶν,

δέρμασιν ἐν πυκινοῖσιν : ἐγὼ δ᾽ ἀνὰ δῆμον ἑταίρους

αἶψ᾽ ἐθελοντῆρας συλλέξομαι . εἰσὶ δὲ νῆες

πολλαὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ , νέαι ἠδὲ παλαιαί:

τάων μέν τοι ἐγὼν ἐπιόψομαι ἥ τις ἀρίστη,

ὦκα δ᾽ ἐφοπλίσσαντες ἐνήσομεν εὐρέι πόντῳ.”

ὣς φάτ᾽ Ἀθηναίη κούρη Διός : οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτι δὴν

Τηλέμαχος παρέμιμνεν , ἐπεὶ θεοῦ ἔκλυεν αὐδήν.

βῆ δ᾽ ἰέναι πρὸς δῶμα , φίλον τετιημένος ἦτορ,

εὗρε δ᾽ ἄρα μνηστῆρας ἀγήνορας ἐν μεγάροισιν,

αἶγας ἀνιεμένους σιάλους θ᾽ εὕοντας ἐν αὐλῇ.

Ἀντίνοος δ᾽ ἰθὺς γελάσας κίε Τηλεμάχοιο,

ἔν τ᾽ ἄρα οἱ φῦ χειρί , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε:

“Τηλέμαχ᾽ ὑψαγόρη , μένος ἄσχετε , μή τί τοι ἄλλο

ἐν στήθεσσι κακὸν μελέτω ἔργον τε ἔπος τε,

ἀλλά μοι ἐσθιέμεν καὶ πινέμεν , ὡς τὸ πάρος περ.

ταῦτα δέ τοι μάλα πάντα τελευτήσουσιν Ἀχαιοί,

νῆα καὶ ἐξαίτους ἐρέτας , ἵνα θᾶσσον ἵκηαι

ἐς Πύλον ἠγαθέην μετ᾽ ἀγαυοῦ πατρὸς ἀκουήν.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀντίνο᾽ , οὔ πως ἔστιν ὑπερφιάλοισι μεθ᾽ ὑμῖν

δαίνυσθαί τ᾽ ἀκέοντα καὶ εὐφραίνεσθαι ἕκηλον.

ἦ οὐχ ἅλις ὡς τὸ πάροιθεν ἐκείρετε πολλὰ καὶ ἐσθλὰ

κτήματ᾽ ἐμά , μνηστῆρες , ἐγὼ δ᾽ ἔτι νήπιος ἦα;

νῦν δ᾽ ὅτε δὴ μέγας εἰμὶ καὶ ἄλλων μῦθον ἀκούων

πυνθάνομαι , καὶ δή μοι ἀέξεται ἔνδοθι θυμός,

πειρήσω , ὥς κ᾽ ὔμμι κακὰς ἐπὶ κῆρας ἰήλω,

ἠὲ Πύλονδ᾽ ἐλθών , ἢ αὐτοῦ τῷδ᾽ ἐνὶ δήμῳ.

εἶμι μέν , οὐδ᾽ ἁλίη ὁδὸς ἔσσεται ἣν ἀγορεύω,

ἔμπορος : οὐ γὰρ νηὸς ἐπήβολος οὐδ᾽ ἐρετάων

γίγνομαι : ὥς νύ που ὔμμιν ἐείσατο κέρδιον εἶναι.”

ἦ ῥα , καὶ ἐκ χειρὸς χεῖρα σπάσατ᾽ Ἀντινόοιο

ῥεῖα : μνηστῆρες δὲ δόμον κάτα δαῖτα πένοντο.

οἱ δ᾽ ἐπελώβευον καὶ ἐκερτόμεον ἐπέεσσιν.

ὧδε δέ τις εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων:

“ἦ μάλα Τηλέμαχος φόνον ἡμῖν μερμηρίζει.

ἤ τινας ἐκ Πύλου ἄξει ἀμύντορας ἠμαθόεντος

ἢ ὅ γε καὶ Σπάρτηθεν , ἐπεί νύ περ ἵεται αἰνῶς:

ἠὲ καὶ εἰς Ἐφύρην ἐθέλει , πίειραν ἄρουραν,

ἐλθεῖν , ὄφρ᾽ ἔνθεν θυμοφθόρα φάρμακ᾽ ἐνείκῃ,

ἐν δὲ βάλῃ κρητῆρι καὶ ἡμέας πάντας ὀλέσσῃ.”

ἄλλος δ᾽ αὖτ᾽ εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων:

“τίς δ᾽ οἶδ᾽ , εἴ κε καὶ αὐτὸς ἰὼν κοίλης ἐπὶ νηὸς

τῆλε φίλων ἀπόληται ἀλώμενος ὥς περ Ὀδυσσεύς;

οὕτω κεν καὶ μᾶλλον ὀφέλλειεν πόνον ἄμμιν:

κτήματα γάρ κεν πάντα δασαίμεθα , οἰκία δ᾽ αὖτε

τούτου μητέρι δοῖμεν ἔχειν ἠδ᾽ ὅς τις ὀπυίοι.”

ὣς φάν , ὁ δ᾽ ὑψόροφον θάλαμον κατεβήσετο πατρὸς

εὐρύν , ὅθι νητὸς χρυσὸς καὶ χαλκὸς ἔκειτο

ἐσθής τ᾽ ἐν χηλοῖσιν ἅλις τ᾽ ἐυῶδες ἔλαιον:

ἐν δὲ πίθοι οἴνοιο παλαιοῦ ἡδυπότοιο

ἕστασαν , ἄκρητον θεῖον ποτὸν ἐντὸς ἔχοντες,

ἑξείης ποτὶ τοῖχον ἀρηρότες , εἴ ποτ᾽ Ὀδυσσεὺς

οἴκαδε νοστήσειε καὶ ἄλγεα πολλὰ μογήσας.

κληισταὶ δ᾽ ἔπεσαν σανίδες πυκινῶς ἀραρυῖαι,

δικλίδες : ἐν δὲ γυνὴ ταμίη νύκτας τε καὶ ἦμαρ

ἔσχ᾽ , ἣ πάντ᾽ ἐφύλασσε νόου πολυϊδρείῃσιν,

Εὐρύκλει᾽ , Ὦπος θυγάτηρ Πεισηνορίδαο.

τὴν τότε Τηλέμαχος προσέφη θαλαμόνδε καλέσσας:

“μαῖ᾽ , ἄγε δή μοι οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσιν ἄφυσσον

ἡδύν , ὅτις μετὰ τὸν λαρώτατος ὃν σὺ φυλάσσεις

κεῖνον ὀιομένη τὸν κάμμορον , εἴ ποθεν ἔλθοι

διογενὴς Ὀδυσεὺς θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξας.

δώδεκα δ᾽ ἔμπλησον καὶ πώμασιν ἄρσον ἅπαντας.

ἐν δέ μοι ἄλφιτα χεῦον ἐϋρραφέεσσι δοροῖσιν:

εἴκοσι δ᾽ ἔστω μέτρα μυληφάτου ἀλφίτου ἀκτῆς.

αὐτὴ δ᾽ οἴη ἴσθι : τὰ δ᾽ ἁθρόα πάντα τετύχθω:

ἑσπέριος γὰρ ἐγὼν αἱρήσομαι , ὁππότε κεν δὴ

μήτηρ εἰς ὑπερῷ᾽ ἀναβῇ κοίτου τε μέδηται.

εἶμι γὰρ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα

νόστον πευσόμενος πατρὸς φίλου , ἤν που ἀκούσω.”

ὣς φάτο , κώκυσεν δὲ φίλη τροφὸς Εὐρύκλεια,

καί ῥ᾽ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“τίπτε δέ τοι , φίλε τέκνον , ἐνὶ φρεσὶ τοῦτο νόημα

ἔπλετο ; πῇ δ᾽ ἐθέλεις ἰέναι πολλὴν ἐπὶ γαῖαν

μοῦνος ἐὼν ἀγαπητός ; ὁ δ᾽ ὤλετο τηλόθι πάτρης

διογενὴς Ὀδυσεὺς ἀλλογνώτῳ ἐνὶ δήμῳ.

οἱ δέ τοι αὐτίκ᾽ ἰόντι κακὰ φράσσονται ὀπίσσω,

ὥς κε δόλῳ φθίῃς , τάδε δ᾽ αὐτοὶ πάντα δάσονται.

ἀλλὰ μέν᾽ αὖθ᾽ ἐπὶ σοῖσι καθήμενος : οὐδέ τί σε χρὴ

πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον κακὰ πάσχειν οὐδ᾽ ἀλάλησθαι.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“θάρσει , μαῖ᾽ , ἐπεὶ οὔ τοι ἄνευ θεοῦ ἥδε γε βουλή.

ἀλλ᾽ ὄμοσον μὴ μητρὶ φίλῃ τάδε μυθήσασθαι,

πρίν γ᾽ ὅτ᾽ ἂν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται,

ἢ αὐτὴν ποθέσαι καὶ ἀφορμηθέντος ἀκοῦσαι,

ὡς ἂν μὴ κλαίουσα κατὰ χρόα καλὸν ἰάπτῃ.”

ὣς ἄρ᾽ ἔφη , γρῆυς δὲ θεῶν μέγαν ὅρκον ἀπώμνυ.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ὄμοσέν τε τελεύτησέν τε τὸν ὅρκον,

αὐτίκ᾽ ἔπειτά οἱ οἶνον ἐν ἀμφιφορεῦσιν ἄφυσσεν,

ἐν δέ οἱ ἄλφιτα χεῦεν ἐϋρραφέεσσι δοροῖσι.

Τηλέμαχος δ᾽ ἐς δώματ᾽ ἰὼν μνηστῆρσιν ὁμίλει.

ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη.

Τηλεμάχῳ ἐικυῖα κατὰ πτόλιν ᾤχετο πάντῃ,

καί ῥα ἑκάστῳ φωτὶ παρισταμένη φάτο μῦθον,

ἑσπερίους δ᾽ ἐπὶ νῆα θοὴν ἀγέρεσθαι ἀνώγει.

ἡ δ᾽ αὖτε Φρονίοιο Νοήμονα φαίδιμον υἱὸν

ᾔτεε νῆα θοήν : ὁ δέ οἱ πρόφρων ὑπέδεκτο.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί,

καὶ τότε νῆα θοὴν ἅλαδ᾽ εἴρυσε , πάντα δ᾽ ἐν αὐτῇ

ὅπλ᾽ ἐτίθει , τά τε νῆες ἐύσσελμοι φορέουσι.

στῆσε δ᾽ ἐπ᾽ ἐσχατιῇ λιμένος , περὶ δ᾽ ἐσθλοὶ ἑταῖροι

ἁθρόοι ἠγερέθοντο : θεὰ δ᾽ ὤτρυνεν ἕκαστον.

ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη.

βῆ ῤ᾽ ἰέναι πρὸς δώματ᾽ Ὀδυσσῆος θείοιο:

ἔνθα μνηστήρεσσιν ἐπὶ γλυκὺν ὕπνον ἔχευε,

πλάζε δὲ πίνοντας , χειρῶν δ᾽ ἔκβαλλε κύπελλα.

οἱ δ᾽ εὕδειν ὤρνυντο κατὰ πτόλιν , οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτι δὴν

ἥατ᾽ , ἐπεί σφισιν ὕπνος ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν.

αὐτὰρ Τηλέμαχον προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη

ἐκπροκαλεσσαμένη μεγάρων ἐὺ ναιεταόντων,

Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν:

“Τηλέμαχ᾽ , ἤδη μέν τοι ἐυκνήμιδες ἑταῖροι

ἥατ᾽ ἐπήρετμοι τὴν σὴν ποτιδέγμενοι ὁρμήν:

ἀλλ᾽ ἴομεν , μὴ δηθὰ διατρίβωμεν ὁδοῖο.”

ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἡγήσατο Παλλὰς Ἀθήνη

καρπαλίμως : ὁ δ᾽ ἔπειτα μετ᾽ ἴχνια βαῖνε θεοῖο.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν,

εὗρον ἔπειτ᾽ ἐπὶ θινὶ κάρη κομόωντας ἑταίρους.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειφ᾽ ἱερὴ ἲς Τηλεμάχοιο:

“δεῦτε , φίλοι , ἤια φερώμεθα : πάντα γὰρ ἤδη

ἁθρό᾽ ἐνὶ μεγάρῳ . μήτηρ δ᾽ ἐμὴ οὔ τι πέπυσται,

οὐδ᾽ ἄλλαι δμωαί , μία δ᾽ οἴη μῦθον ἄκουσεν.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἡγήσατο , τοὶ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο.

οἱ δ᾽ ἄρα πάντα φέροντες ἐυσσέλμῳ ἐπὶ νηὶ

κάτθεσαν , ὡς ἐκέλευσεν Ὀδυσσῆος φίλος υἱός.

ἂν δ᾽ ἄρα Τηλέμαχος νηὸς βαῖν᾽ , ἦρχε δ᾽ Ἀθήνη,

νηὶ δ᾽ ἐνὶ πρυμνῇ κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο : ἄγχι δ᾽ ἄρ᾽ αὐτῆς

ἕζετο Τηλέμαχος . τοὶ δὲ πρυμνήσι᾽ ἔλυσαν,

ἂν δὲ καὶ αὐτοὶ βάντες ἐπὶ κληῖσι καθῖζον.

τοῖσιν δ᾽ ἴκμενον οὖρον ἵει γλαυκῶπις Ἀθήνη,

ἀκραῆ Ζέφυρον , κελάδοντ᾽ ἐπὶ οἴνοπα πόντον.

Τηλέμαχος δ᾽ ἑτάροισιν ἐποτρύνας ἐκέλευσεν

ὅπλων ἅπτεσθαι : τοὶ δ᾽ ὀτρύνοντος ἄκουσαν.

ἱστὸν δ᾽ εἰλάτινον κοίλης ἔντοσθε μεσόδμης

στῆσαν ἀείραντες , κατὰ δὲ προτόνοισιν ἔδησαν,

ἕλκον δ᾽ ἱστία λευκὰ ἐυστρέπτοισι βοεῦσιν.

ἔπρησεν δ᾽ ἄνεμος μέσον ἱστίον , ἀμφὶ δὲ κῦμα

στείρῃ πορφύρεον μεγάλ᾽ ἴαχε νηὸς ἰούσης:

ἡ δ᾽ ἔθεεν κατὰ κῦμα διαπρήσσουσα κέλευθον.

δησάμενοι δ᾽ ἄρα ὅπλα θοὴν ἀνὰ νῆα μέλαιναν

στήσαντο κρητῆρας ἐπιστεφέας οἴνοιο,

λεῖβον δ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖς αἰειγενέτῃσιν,

ἐκ πάντων δὲ μάλιστα Διὸς γλαυκώπιδι κούρῃ.

παννυχίη μέν ῥ᾽ ἥ γε καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον.