Reading Center

Ἠέλιος δ᾽ ἀνόρουσε , λιπὼν περικαλλέα λίμνην,

οὐρανὸν ἐς πολύχαλκον , ἵν᾽ ἀθανάτοισι φαείνοι

καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν:

οἱ δὲ Πύλον , Νηλῆος ἐυκτίμενον πτολίεθρον,

ἷξον : τοὶ δ᾽ ἐπὶ θινὶ θαλάσσης ἱερὰ ῥέζον,

ταύρους παμμέλανας , ἐνοσίχθονι κυανοχαίτῃ.

ἐννέα δ᾽ ἕδραι ἔσαν , πεντακόσιοι δ᾽ ἐν ἑκάστῃ

ἥατο καὶ προύχοντο ἑκάστοθι ἐννέα ταύρους.

εὖθ᾽ οἱ σπλάγχνα πάσαντο , θεῷ δ᾽ ἐπὶ μηρί᾽ ἔκαιον,

οἱ δ᾽ ἰθὺς κατάγοντο ἰδ᾽ ἱστία νηὸς ἐίσης

στεῖλαν ἀείραντες , τὴν δ᾽ ὥρμισαν , ἐκ δ᾽ ἔβαν αὐτοί:

ἐκ δ᾽ ἄρα Τηλέμαχος νηὸς βαῖν᾽ , ἦρχε δ᾽ Ἀθήνη.

τὸν προτέρη προσέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“Τηλέμαχ᾽ , οὐ μέν σε χρὴ ἔτ᾽ αἰδοῦς , οὐδ᾽ ἠβαιόν:

τοὔνεκα γὰρ καὶ πόντον ἐπέπλως , ὄφρα πύθηαι

πατρός , ὅπου κύθε γαῖα καὶ ὅν τινα πότμον ἐπέσπεν.

ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἰθὺς κίε Νέστορος ἱπποδάμοιο:

εἴδομεν ἥν τινα μῆτιν ἐνὶ στήθεσσι κέκευθε.

λίσσεσθαι δέ μιν αὐτός , ὅπως νημερτέα εἴπῃ:

ψεῦδος δ᾽ οὐκ ἐρέει : μάλα γὰρ πεπνυμένος ἐστί.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Μέντορ , πῶς τ᾽ ἄρ᾽ ἴω ; πῶς τ᾽ ἂρ προσπτύξομαι αὐτόν;

οὐδέ τί πω μύθοισι πεπείρημαι πυκινοῖσιν:

αἰδὼς δ᾽ αὖ νέον ἄνδρα γεραίτερον ἐξερέεσθαι.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“Τηλέμαχ᾽ , ἄλλα μὲν αὐτὸς ἐνὶ φρεσὶ σῇσι νοήσεις,

ἄλλα δὲ καὶ δαίμων ὑποθήσεται : οὐ γὰρ ὀίω

οὔ σε θεῶν ἀέκητι γενέσθαι τε τραφέμεν τε.”

ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἡγήσατο Παλλὰς Ἀθήνη

καρπαλίμως : ὁ δ᾽ ἔπειτα μετ᾽ ἴχνια βαῖνε θεοῖο.

ἷξον δ᾽ ἐς Πυλίων ἀνδρῶν ἄγυρίν τε καὶ ἕδρας,

ἔνθ᾽ ἄρα Νέστωρ ἧστο σὺν υἱάσιν , ἀμφὶ δ᾽ ἑταῖροι

δαῖτ᾽ ἐντυνόμενοι κρέα τ᾽ ὤπτων ἄλλα τ᾽ ἔπειρον.

οἱ δ᾽ ὡς οὖν ξείνους ἴδον , ἁθρόοι ἦλθον ἅπαντες,

χερσίν τ᾽ ἠσπάζοντο καὶ ἑδριάασθαι ἄνωγον.

πρῶτος Νεστορίδης Πεισίστρατος ἐγγύθεν ἐλθὼν

ἀμφοτέρων ἕλε χεῖρα καὶ ἵδρυσεν παρὰ δαιτὶ

κώεσιν ἐν μαλακοῖσιν ἐπὶ ψαμάθοις ἁλίῃσιν

πάρ τε κασιγνήτῳ Θρασυμήδεϊ καὶ πατέρι ᾧ:

δῶκε δ᾽ ἄρα σπλάγχνων μοίρας , ἐν δ᾽ οἶνον ἔχευεν

χρυσείῳ δέπαϊ : δειδισκόμενος δὲ προσηύδα

Παλλάδ᾽ Ἀθηναίην κούρην Διὸς αἰγιόχοιο:

“εὔχεο νῦν , ὦ ξεῖνε , Ποσειδάωνι ἄνακτι:

τοῦ γὰρ καὶ δαίτης ἠντήσατε δεῦρο μολόντες.

αὐτὰρ ἐπὴν σπείσῃς τε καὶ εὔξεαι , ἣ θέμις ἐστί,

δὸς καὶ τούτῳ ἔπειτα δέπας μελιηδέος οἴνου

σπεῖσαι , ἐπεὶ καὶ τοῦτον ὀίομαι ἀθανάτοισιν

εὔχεσθαι : πάντες δὲ θεῶν χατέουσ᾽ ἄνθρωποι.

ἀλλὰ νεώτερός ἐστιν , ὁμηλικίη δ᾽ ἐμοὶ αὐτῷ:

τοὔνεκα σοὶ προτέρῳ δώσω χρύσειον ἄλεισον.”

ὣς εἰπὼν ἐν χειρὶ τίθει δέπας ἡδέος οἴνου:

χαῖρε δ᾽ Ἀθηναίη πεπνυμένῳ ἀνδρὶ δικαίῳ,

οὕνεκα οἷ προτέρῃ δῶκε χρύσειον ἄλεισον:

αὐτίκα δ᾽ εὔχετο πολλὰ Ποσειδάωνι ἄνακτι:

“κλῦθι , Ποσείδαον γαιήοχε , μηδὲ μεγήρῃς

ἡμῖν εὐχομένοισι τελευτῆσαι τάδε ἔργα.

Νέστορι μὲν πρώτιστα καὶ υἱάσι κῦδος ὄπαζε,

αὐτὰρ ἔπειτ᾽ ἄλλοισι δίδου χαρίεσσαν ἀμοιβὴν

σύμπασιν Πυλίοισιν ἀγακλειτῆς ἑκατόμβης.

δὸς δ᾽ ἔτι Τηλέμαχον καὶ ἐμὲ πρήξαντα νέεσθαι,

οὕνεκα δεῦρ᾽ ἱκόμεσθα θοῇ σὺν νηὶ μελαίνῃ.”

ὣς ἄρ᾽ ἔπειτ᾽ ἠρᾶτο καὶ αὐτὴ πάντα τελεύτα.

δῶκε δὲ Τηλεμάχῳ καλὸν δέπας ἀμφικύπελλον:

ὣς δ᾽ αὔτως ἠρᾶτο Ὀδυσσῆος φίλος υἱός.

οἱ δ᾽ ἐπεί ὤπτησαν κρέ᾽ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο,

μοίρας δασσάμενοι δαίνυντ᾽ ἐρικυδέα δαῖτα.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

τοῖς ἄρα μύθων ἦρχε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ:

“νῦν δὴ κάλλίον ἐστι μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι

ξείνους , οἱ τινές εἰσιν , ἐπεὶ τάρπησαν ἐδωδῆς.

ὦ ξεῖνοι , τίνες ἐστέ ; πόθεν πλεῖθ᾽ ὑγρὰ κέλευθα;

ἤ τι κατά πρῆξιν ἦ μαψιδίως ἀλάλησθε

οἷά τε ληιστῆρες ὑπεὶρ ἅλα , τοί τ᾽ ἀλόωνται

ψυχὰς παρθέμενοι κακὸν ἀλλοδαποῖσι πέροντες;”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα

θαρσήσας : αὐτὴ γὰρ ἐνὶ φρεσὶ θάρσος Ἀθήνη

θῆχ᾽ , ἵνα μιν περὶ πατρὸς ἀποιχομένοιο ἔροιτο

ἠδ᾽ ἵνα μιν κλέος ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισιν ἔχῃσιν:

“ὦ Νέστορ Νηληϊάδη , μέγα κῦδος Ἀχαιῶν,

εἴρεαι ὁππόθεν εἰμέν : ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω.

ἡμεῖς ἐξ Ἰθάκης ὑπονηίου εἰλήλουθμεν:

πρῆξις δ᾽ ἥδ᾽ ἰδίη , οὐ δήμιος , ἣν ἀγορεύω.

πατρὸς ἐμοῦ κλέος εὐρὺ μετέρχομαι , ἤν που ἀκούσω,

δίου Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος , ὅν ποτέ φασι

σὺν σοὶ μαρνάμενον Τρώων πόλιν ἐξαλαπάξαι.

ἄλλους μὲν γὰρ πάντας , ὅσοι Τρωσὶν πολέμιξον,

πευθόμεθ᾽ , ἧχι ἕκαστος ἀπώλετο λυγρῷ ὀλέθρῳ,

κείνου δ᾽ αὖ καὶ ὄλεθρον ἀπευθέα θῆκε Κρονίων.

οὐ γάρ τις δύναται σάφα εἰπέμεν ὁππόθ᾽ ὄλωλεν,

εἴθ᾽ ὅ γ᾽ ἐπ᾽ ἠπείρου δάμη ἀνδράσι δυσμενέεσσιν,

εἴτε καὶ ἐν πελάγει μετὰ κύμασιν Ἀμφιτρίτης.

τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθ᾽ ἱκάνομαι , αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα

κείνου λυγρὸν ὄλεθρον ἐνισπεῖν , εἴ που ὄπωπας

ὀφθαλμοῖσι τεοῖσιν ἢ ἄλλου μῦθον ἄκουσας

πλαζομένου : πέρι γάρ μιν ὀιζυρὸν τέκε μήτηρ.

μηδέ τί μ᾽ αἰδόμενος μειλίσσεο μηδ᾽ ἐλεαίρων,

ἀλλ᾽ εὖ μοι κατάλεξον ὃπως ἤντησας ὀπωπῆς.

λίσσομαι , εἴ ποτέ τοί τι πατὴρ ἐμός , ἐσθλὸς Ὀδυσσεύς,

ἢ ἔπος ἠέ τι ἔργον ὑποστὰς ἐξετέλεσσε

δήμῳ ἔνι Τρώων , ὅθι πάσχετε πήματ᾽ Ἀχαιοί,

τῶν νῦν μοι μνῆσαι , καί μοι νημερτὲς ἐνίσπες.

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ:

“ὦ φίλ᾽ , ἐπεί μ᾽ ἔμνησας ὀιζύος , ἥν ἐν ἐκείνῳ

δήμῳ ἀνέτλημεν μένος ἄσχετοι υἷες Ἀχαιῶν,

ἠμέν ὅσα ξὺν νηυσίν ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον

πλαζόμενοι κατὰ ληίδ᾽ , ὅπῃ ἄρξειεν Ἀχιλλεύς,

ἠδ᾽ ὅσα καὶ περί ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτος

μαρνάμεθ᾽ : ἔνθα δ᾽ ἔπειτα κατέκταθεν ὅσσοι ἄριστοι.

ἔνθα μὲν Αἴας κεῖται ἀρήιος , ἔνθα δ᾽ Ἀχιλλεύς,

ἔνθα δὲ Πάτροκλος , θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντος,

ἔνθα δ᾽ ἐμὸς φίλος υἱός , ἅμα κρατερὸς καὶ ἀμύμων,

Ἀντίλοχος , πέρι μὲν θείειν ταχὺς ἠδὲ μαχητής:

ἄλλα τε πόλλ᾽ ἐπὶ τοῖς πάθομεν κακά : τίς κεν ἐκεῖνα

πάντα γε μυθήσαιτο καταθνητῶν ἀνθρώπων;

οὐδ᾽ εἰ πεντάετές γε καὶ ἑξάετες παραμίμνων

ἐξερέοις ὅσα κεῖθι πάθον κακὰ δῖοι Ἀχαιοί:

πρίν κεν ἀνιηθεὶς σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκοιο.

εἰνάετες γάρ σφιν κακὰ ῥάπτομεν ἀμφιέποντες

παντοίοισι δόλοισι , μόγις δ᾽ ἐτέλεσσε Κρονίων.

ἔνθ᾽ οὔ τίς ποτε μῆτιν ὁμοιωθήμεναι ἄντην

ἤθελ᾽ , ἐπεὶ μάλα πολλὸν ἐνίκα δῖος Ὀδυσσεὺς

παντοίοισι δόλοισι , πατὴρ τεός , εἰ ἐτεόν γε

κείνου ἔκγονός ἐσσι : σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωντα.

ἦ τοι γὰρ μῦθοί γε ἐοικότες , οὐδέ κε φαίης

ἄνδρα νεώτερον ὧδε ἐοικότα μυθήσασθαι.

ἔνθ᾽ ἦ τοι ἧος μὲν ἐγὼ καὶ δῖος Ὀδυσσεὺς

οὔτε ποτ᾽ εἰν ἀγορῇ δίχ᾽ ἐβάζομεν οὔτ᾽ ἐνὶ βουλῇ,

ἀλλ᾽ ἕνα θυμὸν ἔχοντε νόω καὶ ἐπίφρονι βουλῇ

φραζόμεθ᾽ Ἀργείοισιν ὅπως ὄχ᾽ ἄριστα γένοιτο.

αὐτὰρ ἐπεὶ Πριάμοιο πόλιν διεπέρσαμεν αἰπήν,

βῆμεν δ᾽ ἐν νήεσσι , θεὸς δ᾽ ἐσκέδασσεν Ἀχαιούς,

καὶ τότε δὴ Ζεὺς λυγρὸν ἐνὶ φρεσὶ μήδετο νόστον

Ἀργείοις , ἐπεὶ οὔ τι νοήμονες οὐδὲ δίκαιοι

πάντες ἔσαν : τῶ σφεων πολέες κακὸν οἶτον ἐπέσπον

μήνιος ἐξ ὀλοῆς γλαυκώπιδος ὀβριμοπάτρης.

ἥ τ᾽ ἔριν Ἀτρεΐδῃσι μετ᾽ ἀμφοτέροισιν ἔθηκε.

τὼ δὲ καλεσσαμένω ἀγορὴν ἐς πάντας Ἀχαιούς,

μάψ , ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον , ἐς ἠέλιον καταδύντα,

οἱ ἦλθον οἴνῳ βεβαρηότες υἷες Ἀχαιῶν,

μῦθον μυθείσθην , τοῦ εἵνεκα λαὸν ἄγειραν.

ἔνθ᾽ ἤ τοι Μενέλαος ἀνώγει πάντας Ἀχαιοὺς

νόστου μιμνήσκεσθαι ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης,

οὐδ᾽ Ἀγαμέμνονι πάμπαν ἑήνδανε : βούλετο γάρ ῥα

λαὸν ἐρυκακέειν ῥέξαι θ᾽ ἱερὰς ἑκατόμβας,

ὡς τὸν Ἀθηναίης δεινὸν χόλον ἐξακέσαιτο,

νήπιος , οὐδὲ τὸ ᾔδη , ὃ οὐ πείσεσθαι ἔμελλεν:

οὐ γάρ τ᾽ αἶψα θεῶν τρέπεται νόος αἰέν ἐόντων.

ὣς τὼ μὲν χαλεποῖσιν ἀμειβομένω ἐπέεσσιν

ἕστασαν : οἱ δ᾽ ἀνόρουσαν ἐυκνήμιδες Ἀχαιοὶ

ἠχῇ θεσπεσίῃ , δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή.

νύκτα μὲν ἀέσαμεν χαλεπὰ φρεσὶν ὁρμαίνοντες

ἀλλήλοις : ἐπὶ γὰρ Ζεὺς ἤρτυε πῆμα κακοῖο:

ἠῶθεν δ᾽ οἱ μὲν νέας ἕλκομεν εἰς ἅλα δῖαν

κτήματά τ᾽ ἐντιθέμεσθα βαθυζώνους τε γυναῖκας.

ἡμίσεες δ᾽ ἄρα λαοὶ ἐρητύοντο μένοντες

αὖθι παρ᾽ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι , ποιμένι λαῶν:

ἡμίσεες δ᾽ ἀναβάντες ἐλαύνομεν : αἱ δὲ μάλ᾽ ὦκα

ἔπλεον , ἐστόρεσεν δέ θεὸς μεγακήτεα πόντον.

ἐς Τένεδον δ᾽ ἐλθόντες ἐρέξαμεν ἱρὰ θεοισ͂ν,

οἴκαδε ἱέμενοι : Ζεὺς δ᾽ οὔ πω μήδετο νόστον,

σχέτλιος , ὅς ῥ᾽ ἔριν ὦρσε κακήν ἔπι δεύτερον αὖτις.

οἱ μὲν ἀποστρέψαντες ἔβαν νέας ἀμφιελίσσας

ἀμφ᾽ Ὀδυσῆα ἄνακτα δαΐφρονα , ποικιλομήτην,

αὖτις ἐπ᾽ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἦρα φέροντες:

αὐτὰρ ἐγὼ σὺν νηυσὶν ἀολλέσιν , αἵ μοι ἕποντο,

φεῦγον , ἐπεὶ γίγνωσκον , ὃδὴ κακὰ μήδετο δαίμων.

φεῦγε δὲ Τυδέος υἱὸς ἀρήιος , ὦρσε δ᾽ ἑταίρους.

ὀψὲ δὲ δὴ μετὰ νῶι κίε ξανθὸς Μενέλαος,

ἐν Λέσβῳ δ᾽ ἔκιχεν δολιχὸν πλόον ὁρμαίνοντας,

ἢ καθύπερθε Χίοιο νεοίμεθα παιπαλοέσσης,

νήσου ἔπι Ψυρίης , αὐτὴν ἐπ᾽ ἀριστέρ᾽ ἔχοντες,

ἦ ὑπένερθε Χίοιο , παρ᾽ ἠνεμόεντα Μίμαντα.

ᾐτέομεν δὲ θεὸν φῆναι τέρας : αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἡμῖν

δεῖξε , καὶ ἠνώγει πέλαγος μέσον εἰς Εὔβοιαν

τέμνειν , ὄφρα τάχιστα ὑπὲκ κακότητα φύγοιμεν.

ὦρτο δ᾽ ἐπὶ λιγὺς οὖρος ἀήμεναι : αἱ δὲ μάλ᾽ ὦκα

ἰχθυόεντα κέλευθα διέδραμον , ἐς δὲ Γεραιστὸν

ἐννύχιαι κατάγοντο : Ποσειδάωνι δὲ ταύρων

πόλλ᾽ ἐπὶ μῆρ᾽ ἔθεμεν , πέλαγος μέγα μετρήσαντες.

τέτρατον ἦμαρ ἔην , ὅτ᾽ ἐν Ἄργεϊ νῆας ἐίσας

Τυδεΐδεω ἕταροι Διομήδεος ἱπποδάμοιο

ἵστασαν : αὐτάρ ἐγώ γε Πύλονδ᾽ ἔχον , οὐδέ ποτ᾽ ἔσβη

οὖρος , ἐπεὶ δὴ πρῶτα θεὸς προέηκεν ἀῆναι.

“ὣς ἦλθον , φίλε τέκνον , ἀπευθής , οὐδέ τι οἶδα

κείνων , οἵ τ᾽ ἐσάωθεν Ἀχαιῶν οἵ τ᾽ ἀπόλοντο.

ὅσσα δ᾽ ἐνὶ μεγάροισι καθήμενος ἡμετέροισι

πεύθομαι , ἣ θέμις ἐστί , δαήσεαι , κοὐδέ σε δεύσω.

εὖ μὲν Μυρμιδόνας φάσ᾽ ἐλθέμεν ἐγχεσιμώρους,

οὓς ἄγ᾽ Ἀχιλλῆος μεγαθύμου φαίδιμος υἱός,

εὖ δὲ Φιλοκτήτην , Ποιάντιον ἀγλαὸν υἱόν.

πάντας δ᾽ Ἰδομενεὺς Κρήτην εἰσήγαγ᾽ ἑταίρους,

οἳ φύγον ἐκ πολέμου , πόντος δέ οἱ οὔ τιν᾽ ἀπηύρα.

Ἀτρεΐδην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε , νόσφιν ἐόντες,

ὥς τ᾽ ἦλθ᾽ , ὥς τ᾽ Αἴγισθος ἐμήσατο λυγρὸν ὄλεθρον.

ἀλλ᾽ ἦ τοι κεῖνος μὲν ἐπισμυγερῶς ἀπέτισεν:

ὡς ἀγαθὸν καὶ παῖδα καταφθιμένοιο λιπέσθαι

ἀνδρός , ἐπεὶ καὶ κεῖνος ἐτίσατο πατροφονῆα,

Αἴγισθον δολόμητιν , ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα.

καὶ σὺ φίλος , μάλα γάρ σ᾽ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε,

ἄλκιμος ἔσσ᾽ , ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων ἐὺ εἴπῃ.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“ὦ Νέστορ Νηληϊάδη , μέγα κῦδος Ἀχαιῶν,

καὶ λίην κεῖνος μὲν ἐτίσατο , καί οἱ Ἀχαιοὶ

οἴσουσι κλέος εὐρὺ καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι:

αἲ γὰρ ἐμοὶ τοσσήνδε θεοὶ δύναμιν περιθεῖεν,

τίσασθαι μνηστῆρας ὑπερβασίης ἀλεγεινῆς,

οἵ τέ μοι ὑβρίζοντες ἀτάσθαλα μηχανόωνται.

ἀλλ᾽ οὔ μοι τοιοῦτον ἐπέκλωσαν θεοὶ ὄλβον,

πατρί τ᾽ ἐμῷ καὶ ἐμοί : νῦν δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ:

“ὦ φίλ᾽ , ἐπεὶ δὴ ταῦτά μ᾽ ἀνέμνησας καὶ ἔειπες,

φασὶ μνηστῆρας σῆς μητέρος εἵνεκα πολλοὺς

ἐν μεγάροις ἀέκητι σέθεν κακὰ μηχανάασθαι:

εἰπέ μοι , ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμνασαι , ἦ σέ γε λαοὶ

ἐχθαίρουσ᾽ ἀνὰ δῆμον , ἐπισπόμενοι θεοῦ ὀμφῇ.

τίς δ᾽ οἶδ᾽ εἴ κέ ποτέ σφι βίας ἀποτίσεται ἐλθών,

ἢ ὅ γε μοῦνος ἐὼν ἢ καὶ σύμπαντες Ἀχαιοί;

εἰ γάρ σ᾽ ὣς ἐθέλοι φιλέειν γλαυκῶπις Ἀθήνη,

ὡς τότ᾽ Ὀδυσσῆος περικήδετο κυδαλίμοιο

δήμῳ ἔνι Τρώων , ὅθι πάσχομεν ἄλγε᾽ Ἀχαιοί—

οὐ γάρ πω ἴδον ὧδε θεοὺς ἀναφανδὰ φιλεῦντας,

ὡς κείνῳ ἀναφανδὰ παρίστατο Παλλὰς Ἀθήνη—

εἴ σ᾽ οὕτως ἐθέλοι φιλέειν κήδοιτό τε θυμῷ,

τῶ κέν τις κείνων γε καὶ ἐκλελάθοιτο γάμοιο.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“ὦ γέρον , οὔ πω τοῦτο ἔπος τελέεσθαι ὀίω:

λίην γὰρ μέγα εἶπες : ἄγη μ᾽ ἔχει . οὐκ ἂν ἐμοί γε

ἐλπομένω τὰ γένοιτ᾽ , οὐδ᾽ εἰ θεοὶ ὣς ἐθέλοιεν.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“Τηλέμαχε , ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων.

ῥεῖα θεός γ᾽ ἐθέλων καὶ τηλόθεν ἄνδρα σαώσαι.

βουλοίμην δ᾽ ἂν ἐγώ γε καὶ ἄλγεα πολλὰ μογήσας

οἴκαδέ τ᾽ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι,

ἢ ἐλθὼν ἀπολέσθαι ἐφέστιος , ὡς Ἀγαμέμνων

ὤλεθ᾽ ὑπ᾽ Αἰγίσθοιο δόλῳ καὶ ἧς ἀλόχοιο.

ἀλλ᾽ ἦ τοι θάνατον μὲν ὁμοίιον οὐδὲ θεοί περ

καὶ φίλῳ ἀνδρὶ δύνανται ἀλαλκέμεν , ὁππότε κεν δὴ

μοῖρ᾽ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέος θανάτοιο.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Μέντορ , μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα κηδόμενοί περ:

κείνῳ δ᾽ οὐκέτι νόστος ἐτήτυμος , ἀλλά οἱ ἤδη

φράσσαντ᾽ ἀθάνατοι θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν.

νῦν δ᾽ ἐθέλω ἔπος ἄλλο μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι

Νέστορ᾽ , ἐπεὶ περὶ οἶδε δίκας ἠδὲ φρόνιν ἄλλων:

τρὶς γὰρ δή μίν φασιν ἀνάξασθαι γένε᾽ ἀνδρῶν:

ὥς τέ μοι ἀθάνατος ἰνδάλλεται εἰσοράασθαι.

ὦ Νέστορ Νηληϊάδη , σὺ δ᾽ ἀληθὲς ἐνίσπες:

πῶς ἔθαν᾽ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων;

ποῦ Μενέλαος ἔην ; τίνα δ᾽ αὐτῷ μήσατ᾽ ὄλεθρον

Αἴγισθος δολόμητις , ἐπεὶ κτάνε πολλὸν ἀρείω;

ἦ οὐκ Ἄργεος ἦεν Ἀχαιικοῦ , ἀλλά πῃ ἄλλῃ

πλάζετ᾽ ἐπ᾽ ἀνθρώπους , ὁ δὲ θαρσήσας κατέπεφνε;”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ:

“τοιγὰρ ἐγώ τοι , τέκνον , ἀληθέα πάντ᾽ ἀγορεύσω.

ἦ τοι μὲν τάδε καὐτὸς ὀίεαι , ὥς κεν ἐτύχθη,

εἰ ζωόν γ᾽ Αἴγισθον ἐνὶ μεγάροισιν ἔτετμεν

Ἀτρεΐδης Τροίηθεν ἰών , ξανθὸς Μενέλαος:

τῶ κέ οἱ οὐδὲ θανόντι χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευαν,

ἀλλ᾽ ἄρα τόν γε κύνες τε καὶ οἰωνοὶ κατέδαψαν

κείμενον ἐν πεδίῳ ἑκὰς ἄστεος , οὐδέ κέ τίς μιν

κλαῦσεν Ἀχαιιάδων : μάλα γὰρ μέγα μήσατο ἔργον.

ἡμεῖς μὲν γὰρ κεῖθι πολέας τελέοντες ἀέθλους

ἥμεθ᾽ : ὁ δ᾽ εὔκηλος μυχῷ Ἄργεος ἱπποβότοιο

πόλλ᾽ Ἀγαμεμνονέην ἄλοχον θέλγεσκ᾽ ἐπέεσσιν.

ἡ δ᾽ ἦ τοι τὸ πρὶν μὲν ἀναίνετο ἔργον ἀεικὲς

δῖα Κλυταιμνήστρη : φρεσὶ γὰρ κέχρητ᾽ ἀγαθῇσι:

πὰρ δ᾽ ἄρ᾽ ἔην καὶ ἀοιδὸς ἀνήρ , ᾧ πόλλ᾽ ἐπέτελλεν

Ἀτρεΐδης Τροίηνδε κιὼν ἔρυσασθαι ἄκοιτιν.

ἀλλ᾽ ὅτε δή μιν μοῖρα θεῶν ἐπέδησε δαμῆναι,

δὴ τότε τὸν μὲν ἀοιδὸν ἄγων ἐς νῆσον ἐρήμην

κάλλιπεν οἰωνοῖσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι,

τὴν δ᾽ ἐθέλων ἐθέλουσαν ἀνήγαγεν ὅνδε δόμονδε.

πολλὰ δὲ μηρί᾽ ἔκηε θεῶν ἱεροῖς ἐπὶ βωμοῖς,

πολλὰ δ᾽ ἀγάλματ᾽ ἀνῆψεν , ὑφάσματά τε χρυσόν τε,

ἐκτελέσας μέγα ἔργον , ὃ οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ.

“ἡμεῖς μὲν γὰρ ἅμα πλέομεν Τροίηθεν ἰόντες,

Ἀτρεΐδης καὶ ἐγώ , φίλα εἰδότες ἀλλήλοισιν:

ἀλλ᾽ ὅτε Σούνιον ἱρὸν ἀφικόμεθ᾽ , ἄκρον Ἀθηνέων,

ἔνθα κυβερνήτην Μενελάου Φοῖβος Ἀπόλλων

οἷς ἀγανοῖς βελέεσσιν ἐποιχόμενος κατέπεφνε,

πηδάλιον μετὰ χερσὶ θεούσης νηὸς ἔχοντα,

Φρόντιν Ὀνητορίδην , ὃς ἐκαίνυτο φῦλ᾽ ἀνθρώπων

νῆα κυβερνῆσαι , ὁπότε σπέρχοιεν ἄελλαι.

ὣς ὁ μὲν ἔνθα κατέσχετ᾽ , ἐπειγόμενός περ ὁδοῖο,

ὄφρ᾽ ἕταρον θάπτοι καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερίσειεν.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ καὶ κεῖνος ἰὼν ἐπὶ οἴνοπα πόντον

ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι Μαλειάων ὄρος αἰπὺ

ἷξε θέων , τότε δὴ στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺς

ἐφράσατο , λιγέων δ᾽ ἀνέμων ἐπ᾽ ἀυτμένα χεῦε,

κύματά τε τροφέοντο πελώρια , ἶσα ὄρεσσιν.

ἔνθα διατμήξας τὰς μὲν Κρήτῃ ἐπέλασσεν,

ἧχι Κύδωνες ἔναιον Ἰαρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα.

ἔστι δέ τις λισσὴ αἰπεῖά τε εἰς ἅλα πέτρη

ἐσχατιῇ Γόρτυνος ἐν ἠεροειδέι πόντῳ:

ἔνθα Νότος μέγα κῦμα ποτὶ σκαιὸν ῥίον ὠθεῖ,

ἐς Φαιστόν , μικρὸς δὲ λίθος μέγα κῦμ᾽ ἀποέργει.

αἱ μὲν ἄρ᾽ ἔνθ᾽ ἦλθον , σπουδῇ δ᾽ ἤλυξαν ὄλεθρον

ἄνδρες , ἀτὰρ νῆάς γε ποτὶ σπιλάδεσσιν ἔαξαν

κύματ᾽ : ἀτὰρ τὰς πέντε νέας κυανοπρῳρείους

Αἰγύπτῳ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμός τε καὶ ὕδωρ.

ὣς ὁ μὲν ἔνθα πολὺν βίοτον καὶ χρυσὸν ἀγείρων

ἠλᾶτο ξὺν νηυσὶ κατ᾽ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους:

τόφρα δὲ ταῦτ᾽ Αἴγισθος ἐμήσατο οἴκοθι λυγρά.

ἑπτάετες δ᾽ ἤνασσε πολυχρύσοιο Μυκήνης,

κτείνας Ἀτρεΐδην , δέδμητο δὲ λαὸς ὑπ᾽ αὐτῷ.

τῷ δέ οἱ ὀγδοάτῳ κακὸν ἤλυθε δῖος Ὀρέστης

ἂψ ἀπ᾽ Ἀθηνάων , κατὰ δ᾽ ἔκτανε πατροφονῆα,

Αἴγισθον δολόμητιν , ὅ οἱ πατέρα κλυτὸν ἔκτα.

ἦ τοι ὁ τὸν κτείνας δαίνυ τάφον Ἀργείοισιν

μητρός τε στυγερῆς καὶ ἀνάλκιδος Αἰγίσθοιο:

αὐτῆμαρ δέ οἱ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος

πολλὰ κτήματ᾽ ἄγων , ὅσα οἱ νέες ἄχθος ἄειραν.

“καὶ σύ , φίλος , μὴ δηθὰ δόμων ἄπο τῆλ᾽ ἀλάλησο,

κτήματά τε προλιπὼν ἄνδρας τ᾽ ἐν σοῖσι δόμοισιν

οὕτω ὑπερφιάλους , μή τοι κατὰ πάντα φάγωσιν

κτήματα δασσάμενοι , σὺ δὲ τηϋσίην ὁδὸν ἔλθῃς.

ἀλλ᾽ ἐς μὲν Μενέλαον ἐγὼ κέλομαι καὶ ἄνωγα

ἐλθεῖν : κεῖνος γὰρ νέον ἄλλοθεν εἰλήλουθεν,

ἐκ τῶν ἀνθρώπων , ὅθεν οὐκ ἔλποιτό γε θυμῷ

ἐλθέμεν , ὅν τινα πρῶτον ἀποσφήλωσιν ἄελλαι

ἐς πέλαγος μέγα τοῖον , ὅθεν τέ περ οὐδ᾽ οἰωνοὶ

αὐτόετες οἰχνεῦσιν , ἐπεὶ μέγα τε δεινόν τε.

ἀλλ᾽ ἴθι νῦν σὺν νηί τε σῇ καὶ σοῖς ἑτάροισιν:

εἰ δ᾽ ἐθέλεις πεζός , πάρα τοι δίφρος τε καὶ ἵπποι,

πὰρ δὲ τοι υἷες ἐμοί , οἵ τοι πομπῆες ἔσονται

ἐς Λακεδαίμονα δῖαν , ὅθι ξανθὸς Μενέλαος.

λίσσεσθαι δέ μιν αὐτός , ἵνα νημερτὲς ἐνίσπῃ:

ψεῦδος δ᾽ οὐκ ἐρέει : μάλα γὰρ πεπνυμένος ἐστίν.”

ὣς ἔφατ᾽ , ἠέλιος δ᾽ ἄρ᾽ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθε.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“ὦ γέρον , ἦ τοι ταῦτα κατὰ μοῖραν κατέλεξας:

ἀλλ᾽ ἄγε τάμνετε μὲν γλώσσας , κεράασθε δὲ οἶνον,

ὄφρα Ποσειδάωνι καὶ ἄλλοις ἀθανάτοισιν

σπείσαντες κοίτοιο μεδώμεθα : τοῖο γὰρ ὥρη.

ἤδη γὰρ φάος οἴχεθ᾽ ὑπὸ ζόφον , οὐδὲ ἔοικεν:

δηθὰ θεῶν ἐν δαιτὶ θαασσέμεν , ἀλλὰ νέεσθαι.”

ἦ ῥα Διὸς θυγάτηρ , οἱ δ᾽ ἔκλυον αὐδησάσης.

τοῖσι δὲ κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν,

κοῦροι δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο,

νώμησαν δ᾽ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσι:

γλώσσας δ᾽ ἐν πυρὶ βάλλον , ἀνιστάμενοι δ᾽ ἐπέλειβον.

αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽ ἔπιον θ᾽ , ὅσον ἤθελε θυμός,

δὴ τότ᾽ Ἀθηναίη καὶ Τηλέμαχος θεοειδὴς

ἄμφω ἱέσθην κοίλην ἐπὶ νῆα νέεσθαι.

Νέστωρ δ᾽ αὖ κατέρυκε καθαπτόμενος ἐπέεσσιν:

“Ζεὺς τό γ᾽ ἀλεξήσειε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι,

ὡς ὑμεῖς παρ᾽ ἐμεῖο θοὴν ἐπὶ νῆα κίοιτε

ὥς τέ τευ ἦ παρὰ πάμπαν ἀνείμονος ἠδὲ πενιχροῦ,

ᾧ οὔ τι χλαῖναι καὶ ῥήγεα πόλλ᾽ ἐνὶ οἴκῳ,

οὔτ᾽ αὐτῷ μαλακῶς οὔτε ξείνοισιν ἐνεύδειν.

αὐτὰρ ἐμοὶ πάρα μὲν χλαῖναι καὶ ῥήγεα καλά.

οὔ θην δὴ τοῦδ᾽ ἀνδρὸς Ὀδυσσῆος φίλος υἱὸς

νηὸς ἐπ᾽ ἰκριόφιν καταλέξεται , ὄφρ᾽ ἂν ἐγώ γε

ζώω , ἔπειτα δὲ παῖδες ἐνὶ μεγάροισι λίπωνται,

ξείνους ξεινίζειν , ὅς τίς κ᾽ ἐμὰ δώμαθ᾽ ἵκηται.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“εὖ δὴ ταῦτά γ᾽ ἔφησθα , γέρον φίλε : σοὶ δὲ ἔοικεν

Τηλέμαχον πείθεσθαι , ἐπεὶ πολὺ κάλλιον οὕτως.

ἀλλ᾽ οὗτος μὲν νῦν σοὶ ἅμ᾽ ἕψεται , ὄφρα κεν εὕδῃ

σοῖσιν ἐνὶ μεγάροισιν : ἐγὼ δ᾽ ἐπὶ νῆα μέλαιναν

εἶμ᾽ , ἵνα θαρσύνω θ᾽ ἑτάρους εἴπω τε ἕκαστα.

οἶος γὰρ μετὰ τοῖσι γεραίτερος εὔχομαι εἶναι:

οἱ δ᾽ ἄλλοι φιλότητι νεώτεροι ἄνδρες ἕπονται,

πάντες ὁμηλικίη μεγαθύμου Τηλεμάχοιο.

ἔνθα κε λεξαίμην κοίλῃ παρὰ νηὶ μελαίνῃ

νῦν : ἀτὰρ ἠῶθεν μετὰ Καύκωνας μεγαθύμους

εἶμ᾽ ἔνθα χρεῖός μοι ὀφέλλεται , οὔ τι νέον γε

οὐδ᾽ ὀλίγον . σὺ δὲ τοῦτον , ἐπεὶ τεὸν ἵκετο δῶμα,

πέμψον σὺν δίφρῳ τε καὶ υἱέι : δὸς δέ οἱ ἵππους,

οἵ τοι ἐλαφρότατοι θείειν καὶ κάρτος ἄριστοι.”

ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη

φήνῃ εἰδομένη : θάμβος δ᾽ ἕλε πάντας ἰδόντας.

θαύμαζεν δ᾽ ὁ γεραιός , ὅπως ἴδεν ὀφθαλμοῖς:

Τηλεμάχου δ᾽ ἕλε χεῖρα , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:

“ὦ φίλος , οὔ σε ἔολπα κακὸν καὶ ἄναλκιν ἔσεσθαι,

εἰ δή τοι νέῳ ὧδε θεοὶ πομπῆες ἕπονται.

οὐ μὲν γάρ τις ὅδ᾽ ἄλλος Ὀλύμπια δώματ᾽ ἐχόντων,

ἀλλὰ Διὸς θυγάτηρ , κυδίστη Τριτογένεια,

ἥ τοι καὶ πατέρ᾽ ἐσθλὸν ἐν Ἀργείοισιν ἐτίμα.

ἀλλὰ ἄνασσ᾽ ἵληθι , δίδωθι δέ μοι κλέος ἐσθλόν,

αὐτῷ καὶ παίδεσσι καὶ αἰδοίῃ παρακοίτι:

σοὶ δ᾽ αὖ ἐγὼ ῥέξω βοῦν ἦνιν εὐρυμέτωπον

ἀδμήτην , ἣν οὔ πω ὕπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ:

τήν τοι ἐγὼ ῥέξω χρυσὸν κέρασιν περιχεύας.”

ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος , τοῦ δ᾽ ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη.

τοῖσιν δ᾽ ἡγεμόνευε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ,

υἱάσι καὶ γαμβροῖσιν , ἑὰ πρὸς δώματα καλά.

ἀλλ᾽ ὅτε δώμαθ᾽ ἵκοντο ἀγακλυτὰ τοῖο ἄνακτος,

ἑξείης ἕζοντο κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε:

τοῖς δ᾽ ὁ γέρων ἐλθοῦσιν ἀνὰ κρητῆρα κέρασσεν

οἴνου ἡδυπότοιο , τὸν ἑνδεκάτῳ ἐνιαυτῷ

ὤιξεν ταμίη καὶ ἀπὸ κρήδεμνον ἔλυσε:

τοῦ ὁ γέρων κρητῆρα κεράσσατο , πολλὰ δ᾽ Ἀθήνῃ

εὔχετ᾽ ἀποσπένδων , κούρῃ Διὸς αἰγιόχοιο.

αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽ ἔπιον θ᾽ , ὅσον ἤθελε θυμός,

οἱ μὲν κακκείοντες ἔβαν οἶκόνδε ἕκαστος,

τὸν δ᾽ αὐτοῦ κοίμησε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ,

Τηλέμαχον , φίλον υἱὸν Ὀδυσσῆος θείοιο,

τρητοῖς ἐν λεχέεσσιν ὑπ᾽ αἰθούσῃ ἐριδούπῳ,

πὰρ᾽ δ᾽ ἄρ᾽ ἐυμμελίην Πεισίστρατον , ὄρχαμον ἀνδρῶν,

ὅς οἱ ἔτ᾽ ἠίθεος παίδων ἦν ἐν μεγάροισιν:

αὐτὸς δ᾽ αὖτε καθεῦδε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο,

τῷ δ᾽ ἄλοχος δέσποινα λέχος πόρσυνε καὶ εὐνήν.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

ὤρνυτ᾽ ἄρ᾽ ἐξ εὐνῆφι Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ,

ἐκ δ᾽ ἐλθὼν κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετ᾽ ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισιν,

οἵ οἱ ἔσαν προπάροιθε θυράων ὑψηλάων,

λευκοί , ἀποστίλβοντες ἀλείφατος : οἷς ἔπι μὲν πρὶν

Νηλεὺς ἵζεσκεν , θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντος:

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶς Ἄϊδόσδε βεβήκει,

Νέστωρ αὖ τότ᾽ ἐφῖζε Γερήνιος , οὖρος Ἀχαιῶν,

σκῆπτρον ἔχων . περὶ δ᾽ υἷες ἀολλέες ἠγερέθοντο

ἐκ θαλάμων ἐλθόντες , Ἐχέφρων τε Στρατίος τε

Περσεύς τ᾽ Ἄρητός τε καὶ ἀντίθεος Θρασυμήδης.

τοῖσι δ᾽ ἔπειθ᾽ ἕκτος Πεισίστρατος ἤλυθεν ἥρως,

πὰρ δ᾽ ἄρα Τηλέμαχον θεοείκελον εἷσαν ἄγοντες.

τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ:

“καρπαλίμως μοι , τέκνα φίλα , κρηήνατ᾽ ἐέλδωρ,

ὄφρ᾽ ἦ τοι πρώτιστα θεῶν ἱλάσσομ᾽ Ἀθήνην,

ἥ μοι ἐναργὴς ἦλθε θεοῦ ἐς δαῖτα θάλειαν.

ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ὁ μὲν πεδίονδ᾽ ἐπὶ βοῦν , ἴτω , ὄφρα τάχιστα

ἔλθῃσιν , ἐλάσῃ δὲ βοῶν ἐπιβουκόλος ἀνήρ:

εἷς δ᾽ ἐπὶ Τηλεμάχου μεγαθύμου νῆα μέλαιναν

πάντας ἰὼν ἑτάρους ἀγέτω , λιπέτω δὲ δύ᾽ οἴους:

εἷς δ᾽ αὖ χρυσοχόον Λαέρκεα δεῦρο κελέσθω

ἐλθεῖν , ὄφρα βοὸς χρυσὸν κέρασιν περιχεύῃ.

οἱ δ᾽ ἄλλοι μένετ᾽ αὐτοῦ ἀολλέες , εἴπατε δ᾽ εἴσω

δμῳῇσιν κατὰ δώματ᾽ ἀγακλυτὰ δαῖτα πένεσθαι,

ἕδρας τε ξύλα τ᾽ ἀμφὶ καὶ ἀγλαὸν οἰσέμεν ὕδωρ.”

ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐποίπνυον . ἦλθε μὲν ἂρ βοῦς

ἐκ πεδίου , ἦλθον δὲ θοῆς παρὰ νηὸς ἐίσης

Τηλεμάχου ἕταροι μεγαλήτορος , ἦλθε δὲ χαλκεὺς

ὅπλ᾽ ἐν χερσὶν ἔχων χαλκήια , πείρατα τέχνης,

ἄκμονά τε σφῦραν τ᾽ ἐυποίητόν τε πυράγρην,

οἷσίν τε χρυσὸν εἰργάξετο : ἦλθε δ᾽ Ἀθήνη

ἱρῶν ἀντιόωσα . γέρων δ᾽ ἱππηλάτα Νέστωρ

χρυσὸν ἔδωχ᾽ : ὁ δ᾽ ἔπειτα βοὸς κέρασιν περίχευεν

ἀσκήσας , ἵν᾽ ἄγαλμα θεὰ κεχάροιτο ἰδοῦσα.

βοῦν δ᾽ ἀγέτην κεράων Στρατίος καὶ δῖος Ἐχέφρων.

χέρνιβα δέ σφ᾽ Ἄρητος ἐν ἀνθεμόεντι λέβητι

ἤλυθεν ἐκ θαλάμοιο φέρων , ἑτέρῃ δ᾽ ἔχεν οὐλὰς

ἐν κανέῳ πέλεκυν δὲ μενεπτόλεμος Θρασυμήδης

ὀξὺν ἔχων ἐν χειρὶ παρίστατο βοῦν ἐπικόψων.

Περσεὺς δ᾽ ἀμνίον εἶχε : γέρων δ᾽ ἱππηλάτα Νέστωρ

χέρνιβά τ᾽ οὐλοχύτας τε κατήρχετο , πολλὰ δ᾽ Ἀθήνῃ

εὔχετ᾽ ἀπαρχόμενος , κεφαλῆς τρίχας ἐν πυρὶ βάλλων.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ εὔξαντο καὶ οὐλοχύτας προβάλοντο,

αὐτίκα Νέστορος υἱὸς ὑπέρθυμος Θρασυμήδης

ἤλασεν ἄγχι στάς : πέλεκυς δ᾽ ἀπέκοψε τένοντας

αὐχενίους , λῦσεν δὲ βοὸς μένος . αἱ δ᾽ ὀλόλυξαν

θυγατέρες τε νυοί τε καὶ αἰδοίη παράκοιτις

Νέστορος , Εὐρυδίκη , πρέσβα Κλυμένοιο θυγατρῶν.

οἱ μὲν ἔπειτ᾽ ἀνελόντες ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης

ἔσχον : ἀτὰρ σφάξεν Πεισίστρατος , ὄρχαμος ἀνδρῶν.

τῆς δ᾽ ἐπεὶ ἐκ μέλαν αἷμα ῥύη , λίπε δ᾽ ὀστέα θυμός,

αἶψ᾽ ἄρα μιν διέχευαν , ἄφαρ δ᾽ ἐκ μηρία τάμνον

πάντα κατὰ μοῖραν , κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν

δίπτυχα ποιήσαντες , ἐπ᾽ αὐτῶν δ᾽ ὠμοθέτησαν.

καῖε δ᾽ ἐπὶ σχίζῃς ὁ γέρων , ἐπὶ δ᾽ αἴθοπα οἶνον

λεῖβε : νέοι δὲ παρ᾽ αὐτὸν ἔχον πεμπώβολα χερσίν.

αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρ᾽ ἐκάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο,

μίστυλλόν τ᾽ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ᾽ ὀβελοῖσιν ἔπειραν,

ὤπτων δ᾽ ἀκροπόρους ὀβελοὺς ἐν χερσὶν ἔχοντες.

τόφρα δὲ Τηλέμαχον λοῦσεν καλὴ Πολυκάστη,

Νέστορος ὁπλοτάτη θυγάτηρ Νηληϊάδαο.

αὐτὰρ ἐπεὶ λοῦσέν τε καὶ ἔχρισεν λίπ᾽ ἐλαίῳ,

ἀμφὶ δέ μιν φᾶρος καλὸν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα,

ἔκ ῥ᾽ ἀσαμίνθου βῆ δέμας ἀθανάτοισιν ὁμοῖος:

πὰρ δ᾽ ὅ γε Νέστορ᾽ ἰὼν κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο , ποιμένα λαῶν.

οἱ δ᾽ ἐπεὶ ὤπτησαν κρέ᾽ ὑπέρτερα καὶ ἐρύσαντο,

δαίνυνθ᾽ ἑζόμενοι : ἐπὶ δ᾽ ἀνέρες ἐσθλοὶ ὄροντο

οἶνον οἰνοχοεῦντες ἐνὶ χρυσέοις δεπάεσσιν.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ:

“παῖδες ἐμοί , ἄγε Τηλεμάχῳ καλλίτριχας ἵππους

ζεύξαθ᾽ ὑφ᾽ ἅρματ᾽ ἄγοντες , ἵνα πρήσσῃσιν ὁδοῖο.”

ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ᾽ ἐπίθοντο,

καρπαλίμως δ᾽ ἔζευξαν ὑφ᾽ ἅρμασιν ὠκέας ἵππους.

ἐν δὲ γυνὴ ταμίη σῖτον καὶ οἶνον ἔθηκεν

ὄψα τε , οἷα ἔδουσι διοτρεφέες βασιλῆες.

ἂν δ᾽ ἄρα Τηλέμαχος περικαλλέα βήσετο δίφρον:

πὰρ δ᾽ ἄρα Νεστορίδης Πεισίστρατος , ὄρχαμος ἀνδρῶν,

ἐς δίφρον τ᾽ ἀνέβαινε καὶ ἡνία λάζετο χερσί,

μάστιξεν δ᾽ ἐλάαν , τὼ δ᾽ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην

ἐς πεδίον , λιπέτην δὲ Πύλου αἰπὺ πτολίεθρον.

οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγὸν ἀμφὶς ἔχοντες.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί,

ἐς Φηρὰς δ᾽ ἵκοντο Διοκλῆος ποτὶ δῶμα,

υἱέος Ὀρτιλόχοιο , τὸν Ἀλφειὸς τέκε παῖδα.

ἔνθα δὲ νύκτ᾽ ἄεσαν , ὁ δὲ τοῖς πὰρ ξείνια θῆκεν.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

ἵππους τε ζεύγνυντ᾽ ἀνά θ᾽ ἅρματα ποικίλ᾽ ἔβαινον:

ἐκ δ᾽ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσης ἐριδούπου:

μάστιξεν δ᾽ ἐλάαν , τὼ δ᾽ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην.

ἷξον δ᾽ ἐς πεδίον πυρηφόρον , ἔνθα δ᾽ ἔπειτα

ἦνον ὁδόν : τοῖον γὰρ ὑπέκφερον ὠκέες ἵπποι.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί.