Reading Center

οἱ δ᾽ ἷξον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν,

πρὸς δ᾽ ἄρα δώματ᾽ ἔλων Μενελάου κυδαλίμοιο.

τὸν δ᾽ εὗρον δαινύντα γάμον πολλοῖσιν ἔτῃσιν

υἱέος ἠδὲ θυγατρὸς ἀμύμονος ᾧ ἐνὶ οἴκῳ.

τὴν μὲν Ἀχιλλῆος ῥηξήνορος υἱέι πέμπεν:

ἐν Τροίῃ γὰρ πρῶτον ὑπέσχετο καὶ κατένευσε

δωσέμεναι , τοῖσιν δὲ θεοὶ γάμον ἐξετέλειον.

τὴν ἄρ᾽ ὅ γ᾽ ἔνθ᾽ ἵπποισι καὶ ἅρμασι πέμπε νέεσθαι

Μυρμιδόνων προτὶ ἄστυ περικλυτόν , οἷσιν ἄνασσεν.

υἱέι δὲ Σπάρτηθεν Ἀλέκτορος ἤγετο κούρην,

ὅς οἱ τηλύγετος γένετο κρατερὸς Μεγαπένθης

ἐκ δούλης : Ἑλένῃ δὲ θεοὶ γόνον οὐκέτ᾽ ἔφαινον,

ἐπεὶ δὴ τὸ πρῶτον ἐγείνατο παῖδ᾽ ἐρατεινήν,

Ἑρμιόνην , ἣ εἶδος ἔχε χρυσέης Ἀφροδίτης.

ὣς οἱ μὲν δαίνυντο καθ᾽ ὑψερεφὲς μέγα δῶμα

γείτονες ἠδὲ ἔται Μενελάου κυδαλίμοιο,

τερπόμενοι : μετὰ δέ σφιν ἐμέλπετο θεῖος ἀοιδὸς

φορμίζων , δοιὼ δὲ κυβιστητῆρε κατ᾽ αὐτούς,

μολπῆς ἐξάρχοντος , ἐδίνευον κατὰ μέσσους.

τὼ δ᾽ αὖτ᾽ ἐν προθύροισι δόμων αὐτώ τε καὶ ἵππω,

Τηλέμαχός θ᾽ ἥρως καὶ Νέστορος ἀγλαὸς υἱός,

στῆσαν : ὁ δὲ προμολὼν ἴδετο κρείων Ἐτεωνεύς,

ὀτρηρὸς θεράπων Μενελάου κυδαλίμοιο,

βῆ δ᾽ ἴμεν ἀγγελέων διὰ δώματα ποιμένι λαῶν,

ἀγχοῦ δ᾽ ἱστάμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“ξείνω δή τινε τώδε , διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,

ἄνδρε δύω , γενεῇ δὲ Διὸς μεγάλοιο ἔικτον.

ἀλλ᾽ εἴπ᾽ , ἤ σφωιν καταλύσομεν ὠκέας ἵππους,

ἦ ἄλλον πέμπωμεν ἱκανέμεν , ὅς κε φιλήσῃ.”

τὸν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“οὐ μὲν νήπιος ἦσθα , Βοηθοΐδη Ἐτεωνεῦ,

τὸ πρίν : ἀτὰρ μὲν νῦν γε πάϊς ὣς νήπια βάζεις.

ἦ μὲν δὴ νῶι ξεινήια πολλὰ φαγόντε

ἄλλων ἀνθρώπων δεῦρ᾽ ἱκόμεθ᾽ , αἴ κέ ποθι Ζεὺς

ἐξοπίσω περ παύσῃ ὀιζύος . ἀλλὰ λύ᾽ ἵππους

ξείνων , ἐς δ᾽ αὐτοὺς προτέρω ἄγε θοινηθῆναι.”

ὣς φάθ᾽ , ὁ δὲ μεγάροιο διέσσυτο , κέκλετο δ᾽ ἄλλους

ὀτρηροὺς θεράποντας ἅμα σπέσθαι ἑοῖ αὐτῷ.

οἱ δ᾽ ἵππους μὲν λῦσαν ὑπὸ ζυγοῦ ἱδρώοντας,

καὶ τοὺς μὲν κατέδησαν ἐφ᾽ ἱππείῃσι κάπῃσι,

πὰρ δ᾽ ἔβαλον ζειάς , ἀνὰ δὲ κρῖ λευκὸν ἔμιξαν,

ἅρματα δ᾽ ἔκλιναν πρὸς ἐνώπια παμφανόωντα,

αὐτοὺς δ᾽ εἰσῆγον θεῖον δόμον . οἱ δὲ ἰδόντες

θαύμαζον κατὰ δῶμα διοτρεφέος βασιλῆος:

ὥς τε γὰρ ἠελίου αἴγλη πέλεν ἠὲ σελήνης

δῶμα καθ᾽ ὑψερεφὲς Μενελάου κυδαλίμοιο.

αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ὁρώμενοι ὀφθαλμοῖσιν,

ἔς ῥ᾽ ἀσαμίνθους βάντες ἐυξέστας λούσαντο.

τοὺς δ᾽ ἐπεὶ οὖν δμῳαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ,

ἀμφὶ δ᾽ ἄρα χλαίνας οὔλας βάλον ἠδὲ χιτῶνας,

ἔς ῥα θρόνους ἕζοντο παρ᾽ Ἀτρεΐδην Μενέλαον.

χέρνιβα δ᾽ ἀμφίπολος προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα

καλῇ χρυσείῃ ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητος,

νίψασθαι : παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν.

σῖτον δ᾽ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα,

εἴδατα πόλλ᾽ ἐπιθεῖσα , χαριζομένη παρεόντων.

δαιτρὸς δὲ κρειῶν πίνακας παρέθηκεν ἀείρας

παντοίων , παρὰ δέ σφι τίθει χρύσεια κύπελλα.

τὼ καὶ δεικνύμενος προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“σίτου θ᾽ ἅπτεσθον καὶ χαίρετον . αὐτὰρ ἔπειτα

δείπνου πασσαμένω εἰρησόμεθ᾽ , οἵ τινές ἐστον

ἀνδρῶν : οὐ γὰρ σφῷν γε γένος ἀπόλωλε τοκήων,

ἀλλ᾽ ἀνδρῶν γένος ἐστὲ διοτρεφέων βασιλήων

σκηπτούχων , ἐπεὶ οὔ κε κακοὶ τοιούσδε τέκοιεν.”

ὣς φάτο , καί σφιν νῶτα βοὸς παρὰ πίονα θῆκεν

ὄπτ᾽ ἐν χερσὶν ἑλών , τά ῥά οἱ γέρα πάρθεσαν αὐτῷ.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

δὴ τότε Τηλέμαχος προσεφώνεε Νέστορος υἱόν,

ἄγχι σχὼν κεφαλήν , ἵνα μὴ πευθοίαθ᾽ οἱ ἄλλοι:

“φράζεο , Νεστορίδη , τῷ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ,

χαλκοῦ τε στεροπὴν κὰδ δώματα ἠχήεντα

χρυσοῦ τ᾽ ἠλέκτρου τε καὶ ἀργύρου ἠδ᾽ ἐλέφαντος.

Ζηνός που τοιήδε γ᾽ Ὀλυμπίου ἔνδοθεν αὐλή,

ὅσσα τάδ᾽ ἄσπετα πολλά : σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωντα.”

τοῦ δ᾽ ἀγορεύοντος ξύνετο ξανθὸς Μενέλαος,

καί σφεας φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“τέκνα φίλ᾽ , ἦ τοι Ζηνὶ βροτῶν οὐκ ἄν τις ἐρίζοι:

ἀθάνατοι γὰρ τοῦ γε δόμοι καὶ κτήματ᾽ ἔασιν:

ἀνδρῶν δ᾽ ἤ κέν τίς μοι ἐρίσσεται , ἠὲ καὶ οὐκί,

κτήμασιν . ἦ γὰρ πολλὰ παθὼν καὶ πόλλ᾽ ἐπαληθεὶς

ἠγαγόμην ἐν νηυσὶ καὶ ὀγδοάτῳ ἔτει ἦλθον,

Κύπρον Φοινίκην τε καὶ Αἰγυπτίους ἐπαληθείς,

Αἰθίοπάς θ᾽ ἱκόμην καὶ Σιδονίους καὶ Ἐρεμβοὺς

καὶ Λιβύην , ἵνα τ᾽ ἄρνες ἄφαρ κεραοὶ τελέθουσι.

τρὶς γὰρ τίκτει μῆλα τελεσφόρον εἰς ἐνιαυτόν.

ἔνθα μὲν οὔτε ἄναξ ἐπιδευὴς οὔτε τι ποιμὴν

τυροῦ καὶ κρειῶν οὐδὲ γλυκεροῖο γάλακτος,

ἀλλ᾽ αἰεὶ παρέχουσιν ἐπηετανὸν γάλα θῆσθαι.

ἧος ἐγὼ περὶ κεῖνα πολὺν βίοτον συναγείρων

ἠλώμην , τῆός μοι ἀδελφεὸν ἄλλος ἔπεφνεν

λάθρῃ , ἀνωιστί , δόλῳ οὐλομένης ἀλόχοιο:

ὣς οὔ τοι χαίρων τοῖσδε κτεάτεσσιν ἀνάσσω.

καὶ πατέρων τάδε μέλλετ᾽ ἀκουέμεν , οἵ τινες ὑμῖν

εἰσίν , ἐπεὶ μάλα πολλὰ πάθον , καὶ ἀπώλεσα οἶκον

εὖ μάλα ναιετάοντα , κεχανδότα πολλὰ καὶ ἐσθλά.

ὧν ὄφελον τριτάτην περ ἔχων ἐν δώμασι μοῖραν

ναίειν , οἱ δ᾽ ἄνδρες σόοι ἔμμεναι , οἳ τότ᾽ ὄλοντο

Τροίῃ ἐν εὐρείῃ ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβότοιο.

ἀλλ᾽ ἔμπης πάντας μὲν ὀδυρόμενος καὶ ἀχεύων

πολλάκις ἐν μεγάροισι καθήμενος ἡμετέροισιν

ἄλλοτε μέν τε γόῳ φρένα τέρπομαι , ἄλλοτε δ᾽ αὖτε

παύομαι : αἰψηρὸς δὲ κόρος κρυεροῖο γόοιο.

τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι , ἀχνύμενός περ,

ὡς ἑνός , ὅς τέ μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει καὶ ἐδωδὴν

μνωομένῳ , ἐπεὶ οὔ τις Ἀχαιῶν τόσσ᾽ ἐμόγησεν,

ὅσσ᾽ Ὀδυσεὺς ἐμόγησε καὶ ἤρατο . τῷ δ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλεν

αὐτῷ κήδε᾽ ἔσεσθαι , ἐμοὶ δ᾽ ἄχος αἰὲν ἄλαστον

κείνου , ὅπως δὴ δηρὸν ἀποίχεται , οὐδέ τι ἴδμεν,

ζώει ὅ γ᾽ ἦ τέθνηκεν . ὀδύρονταί νύ που αὐτὸν

Λαέρτης θ᾽ ὁ γέρων καὶ ἐχέφρων Πηνελόπεια

Τηλέμαχός θ᾽ , ὃν ἔλειπε νέον γεγαῶτ᾽ ἐνὶ οἴκῳ.”

ὣς φάτο , τῷ δ᾽ ἄρα πατρὸς ὑφ᾽ ἵμερον ὦρσε γόοιο.

δάκρυ δ᾽ ἀπὸ βλεφάρων χαμάδις βάλε πατρὸς ἀκούσας,

χλαῖναν πορφυρέην ἄντ᾽ ὀφθαλμοῖιν ἀνασχὼν

ἀμφοτέρῃσιν χερσί . νόησε δέ μιν Μενέλαος,

μερμήριξε δ᾽ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,

ἠέ μιν αὐτὸν πατρὸς ἐάσειε μνησθῆναι

ἦ πρῶτ᾽ ἐξερέοιτο ἕκαστά τε πειρήσαιτο.

ἧος ὁ ταῦθ᾽ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,

ἐκ δ᾽ Ἑλένη θαλάμοιο θυώδεος ὑψορόφοιο

ἤλυθεν Ἀρτέμιδι χρυσηλακάτῳ ἐικυῖα.

τῇ δ᾽ ἄρ᾽ ἅμ᾽ Ἀδρήστη κλισίην εὔτυκτον ἔθηκεν,

Ἀλκίππη δὲ τάπητα φέρεν μαλακοῦ ἐρίοιο,

Φυλὼ δ᾽ ἀργύρεον τάλαρον φέρε , τόν οἱ ἔθηκεν

Ἀλκάνδρη , Πολύβοιο δάμαρ , ὃς ἔναι᾽ ἐνὶ Θήβῃς

Αἰγυπτίῃς , ὅθι πλεῖστα δόμοις ἐν κτήματα κεῖται:

ὃς Μενελάῳ δῶκε δύ᾽ ἀργυρέας ἀσαμίνθους,

δοιοὺς δὲ τρίποδας , δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα.

χωρὶς δ᾽ αὖθ᾽ Ἑλένῃ ἄλοχος πόρε κάλλιμα δῶρα:

χρυσέην τ᾽ ἠλακάτην τάλαρόν θ᾽ ὑπόκυκλον ὄπασσεν

ἀργύρεον , χρυσῷ δ᾽ ἐπὶ χείλεα κεκράαντο.

τόν ῥά οἱ ἀμφίπολος Φυλὼ παρέθηκε φέρουσα

νήματος ἀσκητοῖο βεβυσμένον : αὐτὰρ ἐπ᾽ αὐτῷ

ἠλακάτη τετάνυστο ἰοδνεφὲς εἶρος ἔχουσα.

ἕζετο δ᾽ ἐν κλισμῷ , ὑπὸ δὲ θρῆνυς ποσὶν ἦεν.

αὐτίκα δ᾽ ἥ γ᾽ ἐπέεσσι πόσιν ἐρέεινεν ἕκαστα:

“ἴδμεν δή , Μενέλαε διοτρεφές , οἵ τινες οἵδε

ἀνδρῶν εὐχετόωνται ἱκανέμεν ἡμέτερον δῶ;

ψεύσομαι ἦ ἔτυμον ἐρέω ; κέλεται δέ με θυμός.

οὐ γάρ πώ τινά φημι ἐοικότα ὧδε ἰδέσθαι

οὔτ᾽ ἄνδρ᾽ οὔτε γυναῖκα , σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωσαν,

ὡς ὅδ᾽ Ὀδυσσῆος μεγαλήτορος υἷι ἔοικε,

Τηλεμάχῳ , τὸν ἔλειπε νέον γεγαῶτ᾽ ἐνὶ οἴκῳ

κεῖνος ἀνήρ , ὅτ᾽ ἐμεῖο κυνώπιδος εἵνεκ᾽ Ἀχαιοὶ

ἤλθεθ᾽ ὑπὸ Τροίην πόλεμον θρασὺν ὁρμαίνοντες.”

τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“οὕτω νῦν καὶ ἐγὼ νοέω , γύναι , ὡς σὺ ἐίσκεις:

κείνου γὰρ τοιοίδε πόδες τοιαίδε τε χεῖρες

ὀφθαλμῶν τε βολαὶ κεφαλή τ᾽ ἐφύπερθέ τε χαῖται.

καὶ νῦν ἦ τοι ἐγὼ μεμνημένος ἀμφ᾽ Ὀδυσῆι

μυθεόμην , ὅσα κεῖνος ὀιζύσας ἐμόγησεν

ἀμφ᾽ ἐμοί , αὐτὰρ ὁ πικρὸν ὑπ᾽ ὀφρύσι δάκρυον εἶβε,

χλαῖναν πορφυρέην ἄντ᾽ ὀφθαλμοῖιν ἀνασχών.”

τὸν δ᾽ αὖ Νεστορίδης Πεισίστρατος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές , ὄρχαμε λαῶν,

κείνου μέν τοι ὅδ᾽ υἱὸς ἐτήτυμον , ὡς ἀγορεύεις:

ἀλλὰ σαόφρων ἐστί , νεμεσσᾶται δ᾽ ἐνὶ θυμῷ

ὧδ᾽ ἐλθὼν τὸ πρῶτον ἐπεσβολίας ἀναφαίνειν

ἄντα σέθεν , τοῦ νῶι θεοῦ ὣς τερπόμεθ᾽ αὐδῇ.

αὐτὰρ ἐμὲ προέηκε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ

τῷ ἅμα πομπὸν ἕπεσθαι : ἐέλδετο γάρ σε ἰδέσθαι,

ὄφρα οἱ ἤ τι ἔπος ὑποθήσεαι ἠέ τι ἔργον.

πολλὰ γὰρ ἄλγε᾽ ἔχει πατρὸς πάϊς οἰχομένοιο

ἐν μεγάροις , ᾧ μὴ ἄλλοι ἀοσσητῆρες ἔωσιν,

ὡς νῦν Τηλεμάχῳ ὁ μὲν οἴχεται , οὐδέ οἱ ἄλλοι

εἴσ᾽ οἵ κεν κατὰ δῆμον ἀλάλκοιεν κακότητα.”

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“ὢ πόποι , ἦ μάλα δὴ φίλου ἀνέρος υἱὸς ἐμὸν δῶ

ἵκεθ᾽ , ὃς εἵνεκ᾽ ἐμεῖο πολέας ἐμόγησεν ἀέθλους:

καί μιν ἔφην ἐλθόντα φιλησέμεν ἔξοχον ἄλλων

Ἀργείων , εἰ νῶιν ὑπεὶρ ἅλα νόστον ἔδωκε

νηυσὶ θοῇσι γενέσθαι Ὀλύμπιος εὐρύοπα Ζεύς.

καί κέ οἱ Ἄργεϊ νάσσα πόλιν καὶ δώματ᾽ ἔτευξα,

ἐξ Ἰθάκης ἀγαγὼν σὺν κτήμασι καὶ τέκεϊ ᾧ

καὶ πᾶσιν λαοῖσι , μίαν πόλιν ἐξαλαπάξας,

αἳ περιναιετάουσιν , ἀνάσσονται δ᾽ ἐμοὶ αὐτῷ.

καί κε θάμ᾽ ἐνθάδ᾽ ἐόντες ἐμισγόμεθ᾽ : οὐδέ κεν ἡμέας

ἄλλο διέκρινεν φιλέοντέ τε τερπομένω τε,

πρίν γ᾽ ὅτε δὴ θανάτοιο μέλαν νέφος ἀμφεκάλυψεν.

ἀλλὰ τὰ μέν που μέλλεν ἀγάσσεσθαι θεὸς αὐτός,

ὃς κεῖνον δύστηνον ἀνόστιμον οἶον ἔθηκεν.”

ὣς φάτο , τοῖσι δὲ πᾶσιν ὑφ᾽ ἵμερον ὦρσε γόοιο.

κλαῖε μὲν Ἀργείη Ἑλένη , Διὸς ἐκγεγαυῖα,

κλαῖε δὲ Τηλέμαχός τε καὶ Ἀτρεΐδης Μενέλαος,

οὐδ᾽ ἄρα Νέστορος υἱὸς ἀδακρύτω ἔχεν ὄσσε:

μνήσατο γὰρ κατὰ θυμὸν ἀμύμονος Ἀντιλόχοιο,

τόν ῥ᾽ Ἠοῦς ἔκτεινε φαεινῆς ἀγλαὸς υἱός:

τοῦ ὅ γ᾽ ἐπιμνησθεὶς ἔπεα πτερόεντ᾽ ἀγόρευεν:

“Ἀτρεΐδη , περὶ μέν σε βροτῶν πεπνυμένον εἶναι

Νέστωρ φάσχ᾽ ὁ γέρων , ὅτ᾽ ἐπιμνησαίμεθα σεῖο

οἷσιν ἐνὶ μεγάροισι , καὶ ἀλλήλους ἐρέοιμεν.

καὶ νῦν , εἴ τί που ἔστι , πίθοιό μοι : οὐ γὰρ ἐγώ γε

τέρπομ᾽ ὀδυρόμενος μεταδόρπιος , ἀλλὰ καὶ ἠὼς

ἔσσεται ἠριγένεια : νεμεσσῶμαί γε μὲν οὐδὲν

κλαίειν ὅς κε θάνῃσι βροτῶν καὶ πότμον ἐπίσπῃ.

τοῦτό νυ καὶ γέρας οἶον ὀιζυροῖσι βροτοῖσιν,

κείρασθαί τε κόμην βαλέειν τ᾽ ἀπὸ δάκρυ παρειῶν.

καὶ γὰρ ἐμὸς τέθνηκεν ἀδελφεός , οὔ τι κάκιστος

Ἀργείων : μέλλεις δὲ σὺ ἴδμεναι : οὐ γὰρ ἐγώ γε

ἤντησ᾽ οὐδὲ ἴδον : περὶ δ᾽ ἄλλων φασὶ γενέσθαι

Ἀντίλοχον , πέρι μὲν θείειν ταχὺν ἠδὲ μαχητήν.”

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“ὦ φίλ᾽ , ἐπεὶ τόσα εἶπες , ὅσ᾽ ἂν πεπνυμένος ἀνὴρ

εἴποι καὶ ῥέξειε , καὶ ὃς προγενέστερος εἴη:

τοίου γὰρ καὶ πατρός , ὃ καὶ πεπνυμένα βάζεις,

ῥεῖα δ᾽ ἀρίγνωτος γόνος ἀνέρος ᾧ τε Κρονίων

ὄλβον ἐπικλώσῃ γαμέοντί τε γεινομένῳ τε,

ὡς νῦν Νέστορι δῶκε διαμπερὲς ἤματα πάντα

αὐτὸν μὲν λιπαρῶς γηρασκέμεν ἐν μεγάροισιν,

υἱέας αὖ πινυτούς τε καὶ ἔγχεσιν εἶναι ἀρίστους.

ἡμεῖς δὲ κλαυθμὸν μὲν ἐάσομεν , ὃς πρὶν ἐτύχθη,

δόρπου δ᾽ ἐξαῦτις μνησώμεθα , χερσὶ δ᾽ ἐφ᾽ ὕδωρ

χευάντων . μῦθοι δὲ καὶ ἠῶθέν περ ἔσονται

Τηλεμάχῳ καὶ ἐμοὶ διαειπέμεν ἀλλήλοισιν.”

ὣς ἔφατ᾽ , Ἀσφαλίων δ᾽ ἄρ ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευεν,

ὀτρηρὸς θεράπων Μενελάου κυδαλίμοιο.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησ᾽ Ἑλένη Διὸς ἐκγεγαυῖα:

αὐτίκ᾽ ἄρ᾽ εἰς οἶνον βάλε φάρμακον , ἔνθεν ἔπινον,

νηπενθές τ᾽ ἄχολόν τε , κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων.

ὃς τὸ καταβρόξειεν , ἐπὴν κρητῆρι μιγείη,

οὔ κεν ἐφημέριός γε βάλοι κατὰ δάκρυ παρειῶν,

οὐδ᾽ εἴ οἱ κατατεθναίη μήτηρ τε πατήρ τε,

οὐδ᾽ εἴ οἱ προπάροιθεν ἀδελφεὸν ἢ φίλον υἱὸν

χαλκῷ δηιόῳεν , ὁ δ᾽ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῷτο.

τοῖα Διὸς θυγάτηρ ἔχε φάρμακα μητιόεντα,

ἐσθλά , τά οἱ Πολύδαμνα πόρεν , Θῶνος παράκοιτις

Αἰγυπτίη , τῇ πλεῖστα φέρει ζείδωρος ἄρουρα

φάρμακα , πολλὰ μὲν ἐσθλὰ μεμιγμένα πολλὰ δὲ λυγρά:

ἰητρὸς δὲ ἕκαστος ἐπιστάμενος περὶ πάντων

ἀνθρώπων : ἦ γὰρ Παιήονός εἰσι γενέθλης.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἐνέηκε κέλευσέ τε οἰνοχοῆσαι,

ἐξαῦτις μύθοισιν ἀμειβομένη προσέειπεν:

“Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφὲς ἠδὲ καὶ οἵδε

ἀνδρῶν ἐσθλῶν παῖδες : ἀτὰρ θεὸς ἄλλοτε ἄλλῳ

Ζεὺς ἀγαθόν τε κακόν τε διδοῖ : δύναται γὰρ ἅπαντα:

ἦ τοι νῦν δαίνυσθε καθήμενοι ἐν μεγάροισι

καὶ μύθοις τέρπεσθε : ἐοικότα γὰρ καταλέξω.

πάντα μὲν οὐκ ἂν ἐγὼ μυθήσομαι οὐδ᾽ ὀνομήνω,

ὅσσοι Ὀδυσσῆος ταλασίφρονός εἰσιν ἄεθλοι:

ἀλλ᾽ οἷον τόδ᾽ ἔρεξε καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ

δήμῳ ἔνι Τρώων , ὅθι πάσχετε πήματ᾽ Ἀχαιοί.

αὐτόν μιν πληγῇσιν ἀεικελίῃσι δαμάσσας,

σπεῖρα κάκ᾽ ἀμφ᾽ ὤμοισι βαλών , οἰκῆι ἐοικώς,

ἀνδρῶν δυσμενέων κατέδυ πόλιν εὐρυάγυιαν:

ἄλλῳ δ᾽ αὐτὸν φωτὶ κατακρύπτων ἤισκε,

δέκτῃ , ὃς οὐδὲν τοῖος ἔην ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν.

τῷ ἴκελος κατέδυ Τρώων πόλιν , οἱ δ᾽ ἀβάκησαν

πάντες : ἐγὼ δέ μιν οἴη ἀνέγνων τοῖον ἐόντα,

καί μιν ἀνηρώτων : ὁ δὲ κερδοσύνῃ ἀλέεινεν.

ἀλλ᾽ ὅτε δή μιν ἐγὼ λόεον καὶ χρῖον ἐλαίῳ,

ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσα καὶ ὤμοσα καρτερὸν ὅρκον

μὴ μὲν πρὶν Ὀδυσῆα μετὰ Τρώεσσ᾽ ἀναφῆναι,

πρίν γε τὸν ἐς νῆάς τε θοὰς κλισίας τ᾽ ἀφικέσθαι,

καὶ τότε δή μοι πάντα νόον κατέλεξεν Ἀχαιῶν.

πολλοὺς δὲ Τρώων κτείνας ταναήκεϊ χαλκῷ

ἦλθε μετ᾽ Ἀργείους , κατὰ δὲ φρόνιν ἤγαγε πολλήν.

ἔνθ᾽ ἄλλαι Τρῳαὶ λίγ᾽ ἐκώκυον : αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ

χαῖρ᾽ , ἐπεὶ ἤδη μοι κραδίη τέτραπτο νέεσθαι

ἂψ οἶκόνδ᾽ , ἄτην δὲ μετέστενον , ἣν Ἀφροδίτη

δῶχ᾽ , ὅτε μ᾽ ἤγαγε κεῖσε φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης,

παῖδά τ᾽ ἐμὴν νοσφισσαμένην θάλαμόν τε πόσιν τε

οὔ τευ δευόμενον , οὔτ᾽ ἂρ φρένας οὔτε τι εἶδος.”

τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα , γύναι , κατὰ μοῖραν ἔειπες.

ἤδη μὲν πολέων ἐδάην βουλήν τε νόον τε

ἀνδρῶν ἡρώων , πολλὴν δ᾽ ἐπελήλυθα γαῖαν:

ἀλλ᾽ οὔ πω τοιοῦτον ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσιν,

οἷν Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος ἔσκε φίλον κῆρ.

οἷον καὶ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ

ἵππῳ ἔνι ξεστῷ , ἵν᾽ ἐνήμεθα πάντες ἄριστοι

Ἀργείων Τρώεσσι φόνον καὶ κῆρα φέροντες.

ἦλθες ἔπειτα σὺ κεῖσε : κελευσέμεναι δέ σ᾽ ἔμελλε

δαίμων , ὃς Τρώεσσιν ἐβούλετο κῦδος ὀρέξαι:

καί τοι Δηΐφοβος θεοείκελος ἕσπετ᾽ ἰούσῃ.

τρὶς δὲ περίστειξας κοῖλον λόχον ἀμφαφόωσα,

ἐκ δ᾽ ὀνομακλήδην Δαναῶν ὀνόμαζες ἀρίστους,

πάντων Ἀργείων φωνὴν ἴσκουσ᾽ ἀλόχοισιν.

αὐτὰρ ἐγὼ καὶ Τυδεΐδης καὶ δῖος Ὀδυσσεὺς

ἥμενοι ἐν μέσσοισιν ἀκούσαμεν ὡς ἐβόησας.

νῶι μὲν ἀμφοτέρω μενεήναμεν ὁρμηθέντε

ἢ ἐξελθέμεναι , ἢ ἔνδοθεν αἶψ᾽ ὑπακοῦσαι:

ἀλλ᾽ Ὀδυσεὺς κατέρυκε καὶ ἔσχεθεν ἱεμένω περ.

ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες ἀκὴν ἔσαν υἷες Ἀχαιῶν,

Ἄντικλος δὲ σέ γ᾽ οἶος ἀμείψασθαι ἐπέεσσιν

ἤθελεν . ἀλλ᾽ Ὀδυσεὺς ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζεν

νωλεμέως κρατερῇσι , σάωσε δὲ πάντας Ἀχαιούς:

τόφρα δ᾽ ἔχ᾽ , ὄφρα σε νόσφιν ἀπήγαγε Παλλὰς Ἀθήνη.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές , ὄρχαμε λαῶν,

ἄλγιον : οὐ γάρ οἵ τι τάδ᾽ ἤρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον,

οὐδ᾽ εἴ οἱ κραδίη γε σιδηρέη ἔνδοθεν ἦεν.

ἀλλ᾽ ἄγετ᾽ εἰς εὐνὴν τράπεθ᾽ ἡμέας , ὄφρα καὶ ἤδη

ὕπνῳ ὕπο γλυκερῷ ταρπώμεθα κοιμηθέντες.”

ὣς ἔφατ᾽ , Ἀργείη δ᾽ Ἑλένη δμῳῇσι κέλευσεν

δέμνι᾽ ὑπ᾽ αἰθούσῃ θέμεναι καὶ ῥήγεα καλὰ

πορφύρε᾽ ἐμβαλέειν στορέσαι τ᾽ ἐφύπερθε τάπητας,

χλαίνας τ᾽ ἐνθέμεναι οὔλας καθύπερθεν ἕσασθαι.

αἱ δ᾽ ἴσαν ἐκ μεγάροιο δάος μετὰ χερσὶν ἔχουσαι,

δέμνια δὲ στόρεσαν : ἐκ δὲ ξείνους ἄγε κῆρυξ.

οἱ μὲν ἄρ᾽ ἐν προδόμῳ δόμου αὐτόθι κοιμήσαντο,

Τηλέμαχός θ᾽ ἥρως καὶ Νέστορος ἀγλαὸς υἱός:

Ἀτρεΐδης δὲ καθεῦδε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο,

πὰρ δ᾽ Ἑλένη τανύπεπλος ἐλέξατο , δῖα γυναικῶν.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

ὤρνυτ᾽ ἄρ᾽ ἐξ εὐνῆφι βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος

εἵματα ἑσσάμενος , περὶ δὲ ξίφος ὀξὺ θέτ᾽ ὤμῳ,

ποσσὶ δ᾽ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,

βῆ δ᾽ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο θεῷ ἐναλίγκιος ἄντην,

Τηλεμάχῳ δὲ παρῖζεν , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:

“τίπτε δέ σε χρειὼ δεῦρ᾽ ἤγαγε , Τηλέμαχ᾽ ἥρως,

ἐς Λακεδαίμονα δῖαν , ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης;

δήμιον ἦ ἴδιον ; τόδε μοι νημερτὲς ἐνίσπες.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές , ὄρχαμε λαῶν,

ἤλυθον , εἴ τινά μοι κληηδόνα πατρὸς ἐνίσποις.

ἐσθίεταί μοι οἶκος , ὄλωλε δὲ πίονα ἔργα,

δυσμενέων δ᾽ ἀνδρῶν πλεῖος δόμος , οἵ τέ μοι αἰεὶ

μῆλ᾽ ἁδινὰ σφάζουσι καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς,

μητρὸς ἐμῆς μνηστῆρες ὑπέρβιον ὕβριν ἔχοντες.

τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθ᾽ ἱκάνομαι , αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα

κείνου λυγρὸν ὄλεθρον ἐνισπεῖν , εἴ που ὄπωπας

ὀφθαλμοῖσι τεοῖσιν ἢ ἄλλου μῦθον ἄκουσας

πλαζομένου : περὶ γάρ μιν ὀιζυρὸν τέκε μήτηρ.

μηδέ τί μ᾽ αἰδόμενος μειλίσσεο μηδ᾽ ἐλεαίρων,

ἀλλ᾽ εὖ μοι κατάλεξον ὅπως ἤντησας ὀπωπῆς.

λίσσομαι , εἴ ποτέ τοί τι πατὴρ ἐμός , ἐσθλὸς Ὀδυσσεὺς

ἢ ἔπος ἠέ τι ἔργον ὑποστὰς ἐξετέλεσσε

δήμῳ ἔνι Τρώων , ὅθι πάσχετε πήματ᾽ Ἀχαιοί,

τῶν νῦν μοι μνῆσαι , καί μοι νημερτὲς ἐνίσπες.”

τὸν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέθη ξανθὸς Μενέλαος:

“ὢ πόποι , ἦ μάλα δὴ κρατερόφρονος ἀνδρὸς ἐν εὐνῇ

ἤθελον εὐνηθῆναι ἀνάλκιδες αὐτοὶ ἐόντες.

ὡς δ᾽ ὁπότ᾽ ἐν ξυλόχῳ ἔλαφος κρατεροῖο λέοντος

νεβροὺς κοιμήσασα νεηγενέας γαλαθηνοὺς

κνημοὺς ἐξερέῃσι καὶ ἄγκεα ποιήεντα

βοσκομένη , ὁ δ᾽ ἔπειτα ἑὴν εἰσήλυθεν εὐνήν,

ἀμφοτέροισι δὲ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν,

ὣς Ὀδυσεὺς κείνοισιν ἀεικέα πότμον ἐφήσει.

αἲ γάρ , Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον,

τοῖος ἐών , οἷός ποτ᾽ ἐυκτιμένῃ ἐνὶ Λέσβῳ

ἐξ ἔριδος Φιλομηλεΐδῃ ἐπάλαισεν ἀναστάς,

κὰδ δ᾽ ἔβαλε κρατερῶς , κεχάροντο δὲ πάντες Ἀχαιοί,

τοῖος ἐὼν μνηστῆρσιν ὁμιλήσειεν Ὀδυσσεύς:

πάντες κ᾽ ὠκύμοροί τε γενοίατο πικρόγαμοί τε.

ταῦτα δ᾽ ἅ μ᾽ εἰρωτᾷς καὶ λίσσεαι , οὐκ ἂν ἐγώ γε

ἄλλα παρὲξ εἴποιμι παρακλιδόν , οὐδ᾽ ἀπατήσω,

ἀλλὰ τὰ μέν μοι ἔειπε γέρων ἅλιος νημερτής,

τῶν οὐδέν τοι ἐγὼ κρύψω ἔπος οὐδ᾽ ἐπικεύσω.

“Αἰγύπτῳ μ᾽ ἔτι δεῦρο θεοὶ μεμαῶτα νέεσθαι

ἔσχον , ἐπεὶ οὔ σφιν ἔρεξα τεληέσσας ἑκατόμβας.

οἱ δ᾽ αἰεὶ βούλοντο θεοὶ μεμνῆσθαι ἐφετμέων.

νῆσος ἔπειτά τις ἔστι πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ

Αἰγύπτου προπάροιθε , Φάρον δέ ἑ κικλήσκουσι,

τόσσον ἄνευθ᾽ ὅσσον τε πανημερίη γλαφυρὴ νηῦς

ἤνυσεν , ᾗ λιγὺς οὖρος ἐπιπνείῃσιν ὄπισθεν:

ἐν δὲ λιμὴν ἐύορμος , ὅθεν τ᾽ ἀπὸ νῆας ἐίσας

ἐς πόντον βάλλουσιν , ἀφυσσάμενοι μέλαν ὕδωρ.

ἔνθα μ᾽ ἐείκοσιν ἤματ᾽ ἔχον θεοί , οὐδέ ποτ᾽ οὖροι

πνείοντες φαίνονθ᾽ ἁλιαέες , οἵ ῥά τε νηῶν

πομπῆες γίγνονται ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.

καί νύ κεν ἤια πάντα κατέφθιτο καὶ μένε᾽ ἀνδρῶν,

εἰ μή τίς με θεῶν ὀλοφύρατο καί μ᾽ ἐσάωσε,

Πρωτέος ἰφθίμου θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντος,

Εἰδοθέη : τῇ γάρ ῥα μάλιστά γε θυμὸν ὄρινα.

ἥ μ᾽ οἴῳ ἔρροντι συνήντετο νόσφιν ἑταίρων:

αἰεὶ γὰρ περὶ νῆσον ἀλώμενοι ἰχθυάασκον

γναμπτοῖς ἀγκίστροισιν , ἔτειρε δὲ γαστέρα λιμός.

ἡ δέ μευ ἄγχι στᾶσα ἔπος φάτο φώνησέν τε:

“‘νήπιός εἰς , ὦ ξεῖνε , λίην τόσον ἠδὲ χαλίφρων,

ἦε ἑκὼν μεθίεις καὶ τέρπεαι ἄλγεα πάσχων;

ὡς δὴ δήθ᾽ ἐνὶ νήσῳ ἐρύκεαι , οὐδέ τι τέκμωρ

εὑρέμεναι δύνασαι , μινύθει δέ τοι ἦτορ ἑταίρων.’”

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον:

‘ἐκ μέν τοι ἐρέω , ἥ τις σύ πέρ ἐσσι θεάων,

ὡς ἐγὼ οὔ τι ἑκὼν κατερύκομαι , ἀλλά νυ μέλλω

ἀθανάτους ἀλιτέσθαι , οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.

ἀλλὰ σύ πέρ μοι εἰπέ , θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασιν,

ὅς τίς μ᾽ ἀθανάτων πεδάᾳ καὶ ἔδησε κελεύθου,

νόστον θ᾽ , ὡς ἐπὶ πόντον ἐλεύσομαι ἰχθυόεντα.’

“ὣς ἐφάμην , ἡ δ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμείβετο δῖα θεάων:

‘τοιγὰρ ἐγώ τοι , ξεῖνε , μάλ᾽ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

πωλεῖταί τις δεῦρο γέρων ἅλιος νημερτὴς

ἀθάνατος Πρωτεὺς Αἰγύπτιος , ὅς τε θαλάσσης

πάσης βένθεα οἶδε , Ποσειδάωνος ὑποδμώς:

τὸν δέ τ᾽ ἐμόν φασιν πατέρ᾽ ἔμμεναι ἠδὲ τεκέσθαι.

τόν γ᾽ εἴ πως σὺ δύναιο λοχησάμενος λελαβέσθαι,

ὅς κέν τοι εἴπῃσιν ὁδὸν καὶ μέτρα κελεύθου

νόστον θ᾽ , ὡς ἐπὶ πόντον ἐλεύσεαι ἰχθυόεντα.

καὶ δέ κέ τοι εἴπῃσι , διοτρεφές , αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα,

ὅττι τοι ἐν μεγάροισι κακόν τ᾽ ἀγαθόν τε τέτυκται

οἰχομένοιο σέθεν δολιχὴν ὁδὸν ἀργαλέην τε.’

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον:

‘αὐτὴ νῦν φράζευ σὺ λόχον θείοιο γέροντος,

μή πώς με προϊδὼν ἠὲ προδαεὶς ἀλέηται:

ἀργαλέος γάρ τ᾽ ἐστὶ θεὸς βροτῷ ἀνδρὶ δαμῆναι.’

“ὣς ἐφάμην , ἡ δ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμείβετο δῖα θεάων:

‘τοιγὰρ ἐγώ τοι , ξεῖνε , μάλ᾽ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

ἦμος δ᾽ ἠέλιος μέσον οὐρανὸν ἀμφιβεβήκῃ,

τῆμος ἄρ᾽ ἐξ ἁλὸς εἶσι γέρων ἅλιος νημερτὴς

πνοιῇ ὕπο Ζεφύροιο μελαίνῃ φρικὶ καλυφθείς,

ἐκ δ᾽ ἐλθὼν κοιμᾶται ὑπὸ σπέσσι γλαφυροῖσιν:

ἀμφὶ δέ μιν φῶκαι νέποδες καλῆς ἁλοσύδνης

ἁθρόαι εὕδουσιν , πολιῆς ἁλὸς ἐξαναδῦσαι,

πικρὸν ἀποπνείουσαι ἁλὸς πολυβενθέος ὀδμήν.

ἔνθα σ᾽ ἐγὼν ἀγαγοῦσα ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφιν

εὐνάσω ἑξείης : σὺ δ᾽ ἐὺ κρίνασθαι ἑταίρους

τρεῖς , οἵ τοι παρὰ νηυσὶν ἐυσσέλμοισιν ἄριστοι.

πάντα δέ τοι ἐρέω ὀλοφώια τοῖο γέροντος.

φώκας μέν τοι πρῶτον ἀριθμήσει καὶ ἔπεισιν:

αὐτὰρ ἐπὴν πάσας πεμπάσσεται ἠδὲ ἴδηται,

λέξεται ἐν μέσσῃσι νομεὺς ὣς πώεσι μήλων.

τὸν μὲν ἐπὴν δὴ πρῶτα κατευνηθέντα ἴδησθε,

καὶ τότ᾽ ἔπειθ᾽ ὑμῖν μελέτω κάρτος τε βίη τε,

αὖθι δ᾽ ἔχειν μεμαῶτα καὶ ἐσσύμενόν περ ἀλύξαι.

πάντα δὲ γιγνόμενος πειρήσεται , ὅσσ᾽ ἐπὶ γαῖαν

ἑρπετὰ γίγνονται , καὶ ὕδωρ καὶ θεσπιδαὲς πῦρ:

ὑμεῖς δ᾽ ἀστεμφέως ἐχέμεν μᾶλλόν τε πιέζειν.

ἀλλ᾽ ὅτε κεν δή σ᾽ αὐτὸς ἀνείρηται ἐπέεσσι,

τοῖος ἐὼν οἷόν κε κατευνηθέντα ἴδησθε,

καὶ τότε δὴ σχέσθαι τε βίης λῦσαί τε γέροντα,

ἥρως , εἴρεσθαι δέ , θεῶν ὅς τίς σε χαλέπτει,

νόστον θ᾽ , ὡς ἐπὶ πόντον ἐλεύσεαι ἰχθυόεντα.’

“ὣς εἰποῦσ᾽ ὑπὸ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα.

αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆας , ὅθ᾽ ἕστασαν ἐν ψαμάθοισιν,

ἤια : πολλὰ δέ μοι κραδίη πόρφυρε κιόντι.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν,

δόρπον θ᾽ ὁπλισάμεσθ᾽ , ἐπί τ᾽ ἤλυθεν ἀμβροσίη νύξ:

δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

καὶ τότε δὴ παρὰ θῖνα θαλάσσης εὐρυπόροιο

ἤια πολλὰ θεοὺς γουνούμενος : αὐτὰρ ἑταίρους

τρεῖς ἄγον , οἷσι μάλιστα πεποίθεα πᾶσαν ἐπ᾽ ἰθύν.

“τόφρα δ᾽ ἄρ᾽ ἥ γ᾽ ὑποδῦσα θαλάσσης εὐρέα κόλπον

τέσσαρα φωκάων ἐκ πόντου δέρματ᾽ ἔνεικε:

πάντα δ᾽ ἔσαν νεόδαρτα : δόλον δ᾽ ἐπεμήδετο πατρί.

εὐνὰς δ᾽ ἐν ψαμάθοισι διαγλάψασ᾽ ἁλίῃσιν

ἧστο μένουσ᾽ : ἡμεῖς δὲ μάλα σχεδὸν ἤλθομεν αὐτῆς:

ἑξείης δ᾽ εὔνησε , βάλεν δ᾽ ἐπὶ δέρμα ἑκάστῳ.

ἔνθα κεν αἰνότατος λόχος ἔπλετο : τεῖρε γὰρ αἰνῶς

φωκάων ἁλιοτρεφέων ὀλοώτατος ὀδμή:

τίς γάρ κ᾽ εἰναλίῳ παρὰ κήτεϊ κοιμηθείη;

ἀλλ᾽ αὐτὴ ἐσάωσε καὶ ἐφράσατο μέγ᾽ ὄνειαρ:

ἀμβροσίην ὑπὸ ῥῖνα ἑκάστῳ θῆκε φέρουσα

ἡδὺ μάλα πνείουσαν , ὄλεσσε δὲ κήτεος ὀδμήν.

πᾶσαν δ᾽ ἠοίην μένομεν τετληότι θυμῷ:

φῶκαι δ᾽ ἐξ ἁλὸς ἦλθον ἀολλέες . αἱ μὲν ἔπειτα

ἑξῆς εὐνάζοντο παρὰ ῥηγμῖνι θαλάσσης:

ἔνδιος δ᾽ ὁ γέρων ἦλθ᾽ ἐξ ἁλός , εὗρε δὲ φώκας

ζατρεφέας , πάσας δ᾽ ἄρ᾽ ἐπῴχετο , λέκτο δ᾽ ἀριθμόν:

ἐν δ᾽ ἡμέας πρώτους λέγε κήτεσιν , οὐδέ τι θυμῷ

ὠΐσθη δόλον εἶναι : ἔπειτα δὲ λέκτο καὶ αὐτός.

ἡμεῖς δὲ ἰάχοντες ἐπεσσύμεθ᾽ , ἀμφὶ δὲ χεῖρας

βάλλομεν : οὐδ᾽ ὁ γέρων δολίης ἐπελήθετο τέχνης,

ἀλλ᾽ ἦ τοι πρώτιστα λέων γένετ᾽ ἠυγένειος,

αὐτὰρ ἔπειτα δράκων καὶ πάρδαλις ἠδὲ μέγας σῦς:

γίγνετο δ᾽ ὑγρὸν ὕδωρ καὶ δένδρεον ὑψιπέτηλον:

ἡμεῖς δ᾽ ἀστεμφέως ἔχομεν τετληότι θυμῷ.

ἀλλ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἀνίαζ᾽ ὁ γέρων ὀλοφώια εἰδώς,

καὶ τότε δή μ᾽ ἐπέεσσιν ἀνειρόμενος προσέειπε:

“‘τίς νύ τοι , Ἀτρέος υἱέ , θεῶν συμφράσσατο βουλάς,

ὄφρα μ᾽ ἕλοις ἀέκοντα λοχησάμενος ; τέο σε χρή;’

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον:

‘οἶσθα , γέρον , τί με ταῦτα παρατροπέων ἐρεείνεις;

ὡς δὴ δήθ᾽ ἐνὶ νήσῳ ἐρύκομαι , οὐδέ τι τέκμωρ

εὑρέμεναι δύναμαι , μινύθει δέ μοι ἔνδοθεν ἦτορ.

ἀλλὰ σύ πέρ μοι εἰπέ , θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασιν,

ὅς τίς μ᾽ ἀθανάτων πεδάᾳ καὶ ἔδησε κελεύθου,

νόστον θ᾽ , ὡς ἐπὶ πόντον ἐλεύσομαι ἰχθυόεντα.’

“ὣς ἐφάμην , ὁ δέ μ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμειβόμενος προσέειπεν:

‘ἀλλὰ μάλ᾽ ὤφελλες Διί τ᾽ ἄλλοισίν τε θεοῖσι

ῥέξας ἱερὰ κάλ᾽ ἀναβαινέμεν , ὄφρα τάχιστα

σὴν ἐς πατρίδ᾽ ἵκοιο πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον.

οὐ γάρ τοι πρὶν μοῖρα φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι

οἶκον ἐυκτίμενον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν,

πρίν γ᾽ ὅτ᾽ ἂν Αἰγύπτοιο , διιπετέος ποταμοῖο,

αὖτις ὕδωρ ἔλθῃς ῥέξῃς θ᾽ ἱερὰς ἑκατόμβας

ἀθανάτοισι θεοῖσι , τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι:

καὶ τότε τοι δώσουσιν ὁδὸν θεοί , ἣν σὺ μενοινᾷς.’

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐμοί γε κατεκλάσθη φίλον ἦτορ,

οὕνεκά μ᾽ αὖτις ἄνωγεν ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον

Αἴγυπτόνδ᾽ ἰέναι , δολιχὴν ὁδὸν ἀργαλέην τε.

ἀλλὰ καὶ ὣς μύθοισιν ἀμειβόμενος προσέειπον:

“‘ταῦτα μὲν οὕτω δὴ τελέω , γέρον , ὡς σὺ κελεύεις.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον,

ἢ πάντες σὺν νηυσὶν ἀπήμονες ἦλθον Ἀχαιοί,

οὓς Νέστωρ καὶ ἐγὼ λίπομεν Τροίηθεν ἰόντες,

ἦέ τις ὤλετ᾽ ὀλέθρῳ ἀδευκέι ἧς ἐπὶ νηὸς

ἠὲ φίλων ἐν χερσίν , ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσεν’.

“ὣς ἐφάμην , ὁ δέ μ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμειβόμενος προσέειπεν:

Ἀτρεΐδη , τί με ταῦτα διείρεαι ; οὐδέ τί σε χρὴ

ἴδμεναι , οὐδὲ δαῆναι ἐμὸν νόον : οὐδέ σέ φημι

δὴν ἄκλαυτον ἔσεσθαι , ἐπὴν ἐὺ πάντα πύθηαι.

πολλοὶ μὲν γὰρ τῶν γε δάμεν , πολλοὶ δὲ λίποντο:

ἀρχοὶ δ᾽ αὖ δύο μοῦνοι Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων

ἐν νόστῳ ἀπόλοντο : μάχῃ δέ τε καὶ σὺ παρῆσθα.

εἷς δ᾽ ἔτι που ζωὸς κατερύκεται εὐρέι πόντῳ.

“Αἴας μὲν μετὰ νηυσὶ δάμη δολιχηρέτμοισι.

Γυρῇσίν μιν πρῶτα Ποσειδάων ἐπέλασσεν

πέτρῃσιν μεγάλῃσι καὶ ἐξεσάωσε θαλάσσης:

καί νύ κεν ἔκφυγε κῆρα καὶ ἐχθόμενός περ Ἀθήνῃ,

εἰ μὴ ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε καὶ μέγ᾽ ἀάσθη:

φῆ ῥ᾽ ἀέκητι θεῶν φυγέειν μέγα λαῖτμα θαλάσσης.

τοῦ δὲ Ποσειδάων μεγάλ᾽ ἔκλυεν αὐδήσαντος:

αὐτίκ᾽ ἔπειτα τρίαιναν ἑλὼν χερσὶ στιβαρῇσιν

ἤλασε Γυραίην πέτρην , ἀπὸ δ᾽ ἔσχισεν αὐτήν:

καὶ τὸ μὲν αὐτόθι μεῖνε , τὸ δὲ τρύφος ἔμπεσε πόντῳ,

τῷ ῥ᾽ Αἴας τὸ πρῶτον ἐφεζόμενος μέγ᾽ ἀάσθη:

τὸν δ᾽ ἐφόρει κατὰ πόντον ἀπείρονα κυμαίνοντα.

ὣς ὁ μὲν ἔνθ᾽ ἀπόλωλεν , ἐπεὶ πίεν ἁλμυρὸν ὕδωρ.

“‘σὸς δέ που ἔκφυγε κῆρας ἀδελφεὸς ἠδ᾽ ὑπάλυξεν

ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι : σάωσε δὲ πότνια Ἥρη.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τάχ᾽ ἔμελλε Μαλειάων ὄρος αἰπὺ

ἵξεσθαι , τότε δή μιν ἀναρπάξασα θύελλα

πόντον ἐπ᾽ ἰχθυόεντα φέρεν βαρέα στενάχοντα,

ἀγροῦ ἐπ᾽ ἐσχατιήν , ὅθι δώματα ναῖε Θυέστης

τὸ πρίν , ἀτὰρ τότ᾽ ἔναιε Θυεστιάδης Αἴγισθος.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ καὶ κεῖθεν ἐφαίνετο νόστος ἀπήμων,

ἂψ δὲ θεοὶ οὖρον στρέψαν , καὶ οἴκαδ᾽ ἵκοντο,

ἦ τοι ὁ μὲν χαίρων ἐπεβήσετο πατρίδος αἴης

καὶ κύνει ἁπτόμενος ἣν πατρίδα : πολλὰ δ᾽ ἀπ᾽ αὐτοῦ

δάκρυα θερμὰ χέοντ᾽ , ἐπεὶ ἀσπασίως ἴδε γαῖαν.

τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ἀπὸ σκοπιῆς εἶδε σκοπός , ὅν ῥα καθεῖσεν

Αἴγισθος δολόμητις ἄγων , ὑπὸ δ᾽ ἔσχετο μισθὸν

χρυσοῦ δοιὰ τάλαντα : φύλασσε δ᾽ ὅ γ᾽ εἰς ἐνιαυτόν,

μή ἑ λάθοι παριών , μνήσαιτο δὲ θούριδος ἀλκῆς.

βῆ δ᾽ ἴμεν ἀγγελέων πρὸς δώματα ποιμένι λαῶν.

αὐτίκα δ᾽ Αἴγισθος δολίην ἐφράσσατο τέχνην:

κρινάμενος κατὰ δῆμον ἐείκοσι φῶτας ἀρίστους

εἷσε λόχον , ἑτέρωθι δ᾽ ἀνώγει δαῖτα πένεσθαι.

αὐτὰρ ὁ βῆ καλέων Ἀγαμέμνονα , ποιμένα λαῶν

ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν , ἀεικέα μερμηρίζων.

τὸν δ᾽ οὐκ εἰδότ᾽ ὄλεθρον ἀνήγαγε καὶ κατέπεφνεν

δειπνίσσας , ὥς τίς τε κατέκτανε βοῦν ἐπὶ φάτνῃ.

οὐδέ τις Ἀτρεΐδεω ἑτάρων λίπεθ᾽ οἵ οἱ ἕποντο,

οὐδέ τις Αἰγίσθου , ἀλλ᾽ ἔκταθεν ἐν μεγάροισιν’.

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐμοί γε κατεκλάσθη φίλον ἦτορ,

κλαῖον δ᾽ ἐν ψαμάθοισι καθήμενος , οὐδέ νύ μοι κῆρ

ἤθελ᾽ ἔτι ζώειν καὶ ὁρᾶν φάος ἠελίοιο.

αὐτὰρ ἐπεὶ κλαίων τε κυλινδόμενός τε κορέσθην,

δὴ τότε με προσέειπε γέρων ἅλιος νημερτής:

“‘μηκέτι , Ἀτρέος υἱέ , πολὺν χρόνον ἀσκελὲς οὕτω

κλαῖ᾽ , ἐπεὶ οὐκ ἄνυσίν τινα δήομεν : ἀλλὰ τάχιστα

πείρα ὅπως κεν δὴ σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκηαι.

ἢ γάρ μιν ζωόν γε κιχήσεαι , ἤ κεν Ὀρέστης

κτεῖνεν ὑποφθάμενος , σὺ δέ κεν τάφου ἀντιβολήσαις.’

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐμοὶ κραδίη καὶ θυμὸς ἀγήνωρ

αὖτις ἐνὶ στήθεσσι καὶ ἀχνυμένῳ περ ἰάνθη,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδων:

“‘τούτους μὲν δὴ οἶδα : σὺ δὲ τρίτον ἄνδρ᾽ ὀνόμαζε,

ὅς τις ἔτι ζωὸς κατερύκεται εὐρέι πόντῳ

ἠὲ θανών : ἐθέλω δὲ καὶ ἀχνύμενός περ ἀκοῦσαι’.

“ὣς ἐφάμην , ὁ δέ μ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμειβόμενος προσέειπεν:

‘υἱὸς Λαέρτεω , Ἰθάκῃ ἔνι οἰκία ναίων:

τὸν δ᾽ ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα,

νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς , ἥ μιν ἀνάγκῃ

ἴσχει : ὁ δ᾽ οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι:

οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,

οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.

σοι δ᾽ οὐ θέσφατόν ἐστι , διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,

Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,

ἀλλά σ᾽ ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης

ἀθάνατοι πέμψουσιν , ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς,

τῇ περ ῥηίστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν:

οὐ νιφετός , οὔτ᾽ ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ᾽ ὄμβρος,

ἀλλ᾽ αἰεὶ Ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας

Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους:

οὕνεκ᾽ ἔχεις Ἑλένην καί σφιν γαμβρὸς Διός ἐσσι’.

“ὣς εἰπὼν ὑπὸ πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα.

αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆας ἅμ᾽ ἀντιθέοις ἑτάροισιν

ἤια , πολλὰ δέ μοι κραδίη πόρφυρε κιόντι.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἐπὶ νῆα κατήλθομεν ἠδὲ θάλασσαν,

δόρπον θ᾽ ὁπλισάμεσθ᾽ , ἐπί τ᾽ ἤλυθεν ἀμβροσίη νύξ,

δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

νῆας μὲν πάμπρωτον ἐρύσσαμεν εἰς ἅλα δῖαν,

ἐν δ᾽ ἱστοὺς τιθέμεσθα καὶ ἱστία νηυσὶν ἐίσῃς,

ἂν δὲ καὶ αὐτοὶ βάντες ἐπὶ κληῖσι καθῖζον:

ἑξῆς δ᾽ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.

ἂψ δ᾽ εἰς Αἰγύπτοιο διιπετέος ποταμοῖο

στῆσα νέας , καὶ ἔρεξα τεληέσσας ἑκατόμβας.

αὐτὰρ ἐπεὶ κατέπαυσα θεῶν χόλον αἰὲν ἐόντων,

χεῦ᾽ Ἀγαμέμνονι τύμβον , ἵν᾽ ἄσβεστον κλέος εἴη.

ταῦτα τελευτήσας νεόμην , ἔδοσαν δέ μοι οὖρον

ἀθάνατοι , τοί μ᾽ ὦκα φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἔπεμψαν.

ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἐπίμεινον ἐνὶ μεγάροισιν ἐμοῖσιν,

ὄφρα κεν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται:

καὶ τότε σ᾽ εὖ πέμψω , δώσω δέ τοι ἀγλαὰ δῶρα,

τρεῖς ἵππους καὶ δίφρον ἐύξοον : αὐτὰρ ἔπειτα

δώσω καλὸν ἄλεισον , ἵνα σπένδῃσθα θεοῖσιν

ἀθανάτοις ἐμέθεν μεμνημένος ἤματα πάντα.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀτρεΐδη , μὴ δή με πολὺν χρόνον ἐνθάδ᾽ ἔρυκε.

καὶ γάρ κ᾽ εἰς ἐνιαυτὸν ἐγὼ παρὰ σοί γ᾽ ἀνεχοίμην

ἥμενος , οὐδέ κέ μ᾽ οἴκου ἕλοι πόθος οὐδὲ τοκήων:

αἰνῶς γὰρ μύθοισιν ἔπεσσί τε σοῖσιν ἀκούων

τέρπομαι . ἀλλ᾽ ἤδη μοι ἀνιάζουσιν ἑταῖροι

ἐν Πύλῳ ἠγαθέῃ : σὺ δέ με χρόνον ἐνθάδ᾽ ἐρύκεις.

δῶρον δ᾽ ὅττι κέ μοι δοίης , κειμήλιον ἔστω:

ἵππους δ᾽ εἰς Ἰθάκην οὐκ ἄξομαι , ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ

ἐνθάδε λείψω ἄγαλμα : σὺ γὰρ πεδίοιο ἀνάσσεις

εὐρέος , ᾧ ἔνι μὲν λωτὸς πολύς , ἐν δὲ κύπειρον

πυροί τε ζειαί τε ἰδ᾽ εὐρυφυὲς κρῖ λευκόν.

ἐν δ᾽ Ἰθάκῃ οὔτ᾽ ἂρ δρόμοι εὐρέες οὔτε τι λειμών:

αἰγίβοτος , καὶ μᾶλλον ἐπήρατος ἱπποβότοιο.

οὐ γάρ τις νήσων ἱππήλατος οὐδ᾽ ἐυλείμων,

αἵ θ᾽ ἁλὶ κεκλίαται : Ἰθάκη δέ τε καὶ περὶ πασέων.”

ὣς φάτο , μείδησεν δὲ βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος,

χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:

“αἵματός εἰς ἀγαθοῖο , φίλον τέκος , οἷ᾽ ἀγορεύεις:

τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μεταστήσω : δύναμαι γάρ.

δώρων δ᾽ ὅσσ᾽ ἐν ἐμῷ οἴκῳ κειμήλια κεῖται,

δώσω ὃ κάλλιστον καὶ τιμηέστατόν ἐστιν:

δώσω τοι κρητῆρα τετυγμένον : ἀργύρεος δὲ

ἔστιν ἅπας , χρυσῷ δ᾽ χείλεα κεκράανται,

ἔργον δ᾽ Ἡφαίστοιο . πόρεν δέ ἑ Φαίδιμος ἥρως,

Σιδονίων βασιλεύς , ὅθ᾽ ἑὸς δόμος ἀμφεκάλυψε

κεῖσέ με νοστήσαντα : τεῒν δ᾽ ἐθέλω τόδ᾽ ὀπάσσαι.”

ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον,

δαιτυμόνες δ᾽ ἐς δώματ᾽ ἴσαν θείου βασιλῆος.

οἱ δ᾽ ἦγον μὲν μῆλα , φέρον δ᾽ ἐυήνορα οἶνον:

σῖτον δέ σφ᾽ ἄλοχοι καλλικρήδεμνοι ἔπεμπον.

ὣς οἱ μὲν περὶ δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισι πένοντο.

μνηστῆρες δὲ πάροιθεν Ὀδυσσῆος μεγάροιο

δίσκοισιν τέρποντο καὶ αἰγανέῃσιν ἱέντες

ἐν τυκτῷ δαπέδῳ , ὅθι περ πάρος , ὕβριν ἔχοντες.

Ἀντίνοος δὲ καθῆστο καὶ Εὐρύμαχος θεοειδής,

ἀρχοὶ μνηστήρων , ἀρετῇ δ᾽ ἔσαν ἔξοχ᾽ ἄριστοι.

τοῖς δ᾽ υἱὸς Φρονίοιο Νοήμων ἐγγύθεν ἐλθὼν

Ἀντίνοον μύθοισιν ἀνειρόμενος προσέειπεν:

“Ἀντίνο᾽ , ἦ ῥά τι ἴδμεν ἐνὶ φρεσίν , ἦε καὶ οὐκί,

ὁππότε Τηλέμαχος νεῖτ᾽ ἐκ Πύλου ἠμαθόεντος;

νῆά μοι οἴχετ᾽ ἄγων : ἐμὲ δὲ χρεὼ γίγνεται αὐτῆς

Ἤλιδ᾽ ἐς εὐρύχορον διαβήμεναι , ἔνθα μοι ἵπποι

δώδεκα θήλειαι , ὑπὸ δ᾽ ἡμίονοι ταλαεργοὶ

ἀδμῆτες : τῶν κέν τιν᾽ ἐλασσάμενος δαμασαίμην.”

ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἀνὰ θυμὸν ἐθάμβεον : οὐ γὰρ ἔφαντο

ἐς Πύλον οἴχεσθαι Νηλήιον , ἀλλά που αὐτοῦ

ἀγρῶν ἢ μήλοισι παρέμμεναι ἠὲ συβώτη.

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀντίνοος προσέφη Εὐπείθεος υἱός:

“νημερτές μοι ἔνισπε , πότ᾽ ᾤχετο καὶ τίνες αὐτῷ

κοῦροι ἕποντ᾽ ; Ἰθάκης ἐξαίρετοι , ἦ ἑοὶ αὐτοῦ

θῆτές τε δμῶές τε ; δύναιτό κε καὶ τὸ τελέσσαι.

καί μοι τοῦτ᾽ ἀγόρευσον ἐτήτυμον , ὄφρ᾽ ἐὺ εἰδῶ,

ἤ σε βίῃ ἀέκοντος ἀπηύρα νῆα μέλαιναν,

ἦε ἑκών οἱ δῶκας , ἐπεὶ προσπτύξατο μύθῳ.”

τὸν δ᾽ υἱὸς Φρονίοιο Νοήμων ἀντίον ηὔδα:

“αὐτὸς ἑκών οἱ δῶκα : τί κεν ῥέξειε καὶ ἄλλος,

ὁππότ᾽ ἀνὴρ τοιοῦτος ἔχων μελεδήματα θυμῷ

αἰτίζῃ ; χαλεπόν κεν ἀνήνασθαι δόσιν εἴη.

κοῦροι δ᾽ , οἳ κατὰ δῆμον ἀριστεύουσι μεθ᾽ ἡμέας,

οἵ οἱ ἕποντ᾽ : ἐν δ᾽ ἀρχὸν ἐγὼ βαίνοντ᾽ ἐνόησα

Μέντορα , ἠὲ θεόν , τῷ δ᾽ αὐτῷ πάντα ἐῴκει.

ἀλλὰ τὸ θαυμάζω : ἴδον ἐνθάδε Μέντορα δῖον

χθιζὸν ὑπηοῖον , τότε δ᾽ ἔμβη νηὶ Πύλονδε.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη πρὸς δώματα πατρός,

τοῖσιν δ᾽ ἀμφοτέροισιν ἀγάσσατο θυμὸς ἀγήνωρ.

μνηστῆρας δ᾽ ἄμυδις κάθισαν καὶ παῦσαν ἀέθλων.

τοῖσιν δ᾽ Ἀντίνοος μετέφη Εὐπείθεος υἱός,

ἀχνύμενος : μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφιμέλαιναι

πίμπλαντ᾽ , ὄσσε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην:

“ὢ πόποι , ἦ μέγα ἔργον ὑπερφιάλως ἐτελέσθη

Τηλεμάχῳ ὁδὸς ἥδε : φάμεν δέ οἱ οὐ τελέεσθαι.

ἐκ τοσσῶνδ᾽ ἀέκητι νέος πάϊς οἴχεται αὔτως

νῆα ἐρυσσάμενος , κρίνας τ᾽ ἀνὰ δῆμον ἀρίστους.

ἄρξει καὶ προτέρω κακὸν ἔμμεναι : ἀλλά οἱ αὐτῷ

Ζεὺς ὀλέσειε βίην , πρὶν ἥβης μέτρον ἱκέσθαι.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι δότε νῆα θοὴν καὶ εἴκοσ᾽ ἑταίρους,

ὄφρα μιν αὐτὸν ἰόντα λοχήσομαι ἠδὲ φυλάξω

ἐν πορθμῷ Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης,

ὡς ἂν ἐπισμυγερῶς ναυτίλλεται εἵνεκα πατρός.”

“ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπῄνεον ἠδ᾽ ἐκέλευον.

αὐτίκ᾽ ἔπειτ᾽ ἀνστάντες ἔβαν δόμον εἰς Ὀδυσῆος.

οὐδ᾽ ἄρα Πηνελόπεια πολὺν χρόνον ἦεν ἄπυστος

μύθων , οὓς μνηστῆρες ἐνὶ φρεσὶ βυσσοδόμευον:

κῆρυξ γάρ οἱ ἔειπε Μέδων , ὃς ἐπεύθετο βουλὰς

αὐλῆς ἐκτὸς ἐών : οἱ δ᾽ ἔνδοθι μῆτιν ὕφαινον.

βῆ δ᾽ ἴμεν ἀγγελέων διὰ δώματα Πηνελοπείῃ:

τὸν δὲ κατ᾽ οὐδοῦ βάντα προσηύδα Πηνελόπεια:

“κῆρυξ , τίπτε δέ σε πρόεσαν μνηστῆρες ἀγαυοί;

ἦ εἰπέμεναι δμῳῇσιν Ὀδυσσῆος θείοιο

ἔργων παύσασθαι , σφίσι δ᾽ αὐτοῖς δαῖτα πένεσθαι;

μὴ μνηστεύσαντες μηδ᾽ ἄλλοθ᾽ ὁμιλήσαντες

ὕστατα καὶ πύματα νῦν ἐνθάδε δειπνήσειαν:

οἳ θάμ᾽ ἀγειρόμενοι βίοτον κατακείρετε πολλόν,

κτῆσιν Τηλεμάχοιο δαΐφρονος : οὐδέ τι πατρῶν

ὑμετέρων τὸ πρόσθεν ἀκούετε , παῖδες ἐόντες,

οἷος Ὀδυσσεὺς ἔσκε μεθ᾽ ὑμετέροισι τοκεῦσιν,

οὔτε τινὰ ῥέξας ἐξαίσιον οὔτε τι εἰπὼν

ἐν δήμῳ , ἥ τ᾽ ἐστὶ δίκη θείων βασιλήων:

ἄλλον κ᾽ ἐχθαίρῃσι βροτῶν , ἄλλον κε φιλοίη.

κεῖνος δ᾽ οὔ ποτε πάμπαν ἀτάσθαλον ἄνδρα ἐώργει.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ὑμέτερος θυμὸς καὶ ἀεικέα ἔργα

φαίνεται , οὐδέ τίς ἐστι χάρις μετόπισθ᾽ ἐυεργέων.”

τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε Μέδων πεπνυμένα εἰδώς:

“αἲ γὰρ δή , βασίλεια , τόδε πλεῖστον κακὸν εἴη.

ἀλλὰ πολὺ μεῖζόν τε καὶ ἀργαλεώτερον ἄλλο

μνηστῆρες φράζονται , ὃ μὴ τελέσειε Κρονίων:

Τηλέμαχον μεμάασι κατακτάμεν ὀξέι χαλκῷ

οἴκαδε νισόμενον : ὁ δ᾽ ἔβη μετὰ πατρὸς ἀκουὴν

ἐς Πύλον ἠγαθέην ἠδ᾽ ἐς Λακεδαίμονα δῖαν.”

ὣς φάτο , τῆς δ᾽ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ,

δὴν δέ μιν ἀμφασίη ἐπέων λάβε : τὼ δέ οἱ ὄσσε

δακρυόφι πλῆσθεν , θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή.

ὀψὲ δὲ δή μιν ἔπεσσιν ἀμειβομένη προσέειπε:

“κῆρυξ , τίπτε δέ μοι πάϊς οἴχεται ; οὐδέ τί μιν χρεὼ

νηῶν ὠκυπόρων ἐπιβαινέμεν , αἵ θ᾽ ἁλὸς ἵπποι

ἀνδράσι γίγνονται , περόωσι δὲ πουλὺν ἐφ᾽ ὑγρήν.

ἦ ἵνα μηδ᾽ ὄνομ᾽ αὐτοῦ ἐν ἀνθρώποισι λίπηται;”

τὴν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Μέδων πεπνυμένα εἰδώς:

“οὐκ οἶδ᾽ ἤ τίς μιν θεὸς ὤρορεν , ἦε καὶ αὐτοῦ

θυμὸς ἐφωρμήθη ἴμεν ἐς Πύλον , ὄφρα πύθηται

πατρὸς ἑοῦ ἢ νόστον ἢ ὅν τινα πότμον ἐπέσπεν.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κατὰ δῶμ᾽ Ὀδυσῆος.

τὴν δ᾽ ἄχος ἀμφεχύθη θυμοφθόρον , οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτ᾽ ἔτλη

δίφρῳ ἐφέζεσθαι πολλῶν κατὰ οἶκον ἐόντων,

ἀλλ᾽ ἄρ᾽ ἐπ᾽ οὐδοῦ ἷζε πολυκμήτου θαλάμοιο

οἴκτρ᾽ ὀλοφυρομένη : περὶ δὲ δμῳαὶ μινύριζον

πᾶσαι , ὅσαι κατὰ δώματ᾽ ἔσαν νέαι ἠδὲ παλαιαί.

τῇς δ᾽ ἁδινὸν γοόωσα μετηύδα Πηνελόπεια:

“κλῦτε , φίλαι : πέρι γάρ μοι Ὀλύμπιος ἄλγε᾽ ἔδωκεν

ἐκ πασέων , ὅσσαι μοι ὁμοῦ τράφεν ἠδ᾽ ἐγένοντο:

ἣ πρὶν μὲν πόσιν ἐσθλὸν ἀπώλεσα θυμολέοντα,

παντοίῃς ἀρετῇσι κεκασμένον ἐν Δαναοῖσιν,

ἐσθλόν , τοῦ κλέος εὐρὺ καθ᾽ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος.

νῦν αὖ παῖδ᾽ ἀγαπητὸν ἀνηρείψαντο θύελλαι

ἀκλέα ἐκ μεγάρων , οὐδ᾽ ὁρμηθέντος ἄκουσα.

σχέτλιαι , οὐδ᾽ ὑμεῖς περ ἐνὶ φρεσὶ θέσθε ἑκάστη

ἐκ λεχέων μ᾽ ἀνεγεῖραι , ἐπιστάμεναι σάφα θυμῷ,

ὁππότ᾽ ἐκεῖνος ἔβη κοίλην ἐπὶ νῆα μέλαιναν.

εἰ γὰρ ἐγὼ πυθόμην ταύτην ὁδὸν ὁρμαίνοντα,

τῷ κε μάλ᾽ ἤ κεν ἔμεινε καὶ ἐσσύμενός περ ὁδοῖο,

ἤ κέ με τεθνηκυῖαν ἐνὶ μεγάροισιν ἔλειπεν.

ἀλλά τις ὀτρηρῶς Δολίον καλέσειε γέροντα,

δμῶ᾽ ἐμόν , ὅν μοι δῶκε πατὴρ ἔτι δεῦρο κιούσῃ,

καί μοι κῆπον ἔχει πολυδένδρεον , ὄφρα τάχιστα

Λαέρτῃ τάδε πάντα παρεζόμενος καταλέξῃ,

εἰ δή πού τινα κεῖνος ἐνὶ φρεσὶ μῆτιν ὑφήνας

ἐξελθὼν λαοῖσιν ὀδύρεται , οἳ μεμάασιν

ὃν καὶ Ὀδυσσῆος φθῖσαι γόνον ἀντιθέοιο.”

τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε φίλη τροφὸς Εὐρύκλεια:

“νύμφα φίλη , σὺ μὲν ἄρ με κατάκτανε νηλέι χαλκῷ

ἢ ἔα ἐν μεγάρῳ : μῦθον δέ τοι οὐκ ἐπικεύσω.

ᾔδε᾽ ἐγὼ τάδε πάντα , πόρον δέ οἱ ὅσσ᾽ ἐκέλευε,

σῖτον καὶ μέθυ ἡδύ : ἐμεῦ δ᾽ ἕλετο μέγαν ὅρκον

μὴ πρὶν σοὶ ἐρέειν , πρὶν δωδεκάτην γε γενέσθαι

ἢ σ᾽ αὐτὴν ποθέσαι καὶ ἀφορμηθέντος ἀκοῦσαι,

ὡς ἂν μὴ κλαίουσα κατὰ χρόα καλὸν ἰάπτῃς.

ἀλλ᾽ ὑδρηναμένη , καθαρὰ χροῒ εἵμαθ᾽ ἑλοῦσα,

εἰς ὑπερῷ᾽ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν

εὔχε᾽ Ἀθηναίῃ κούρῃ Διὸς αἰγιόχοιο:

ἡ γάρ κέν μιν ἔπειτα καὶ ἐκ θανάτοιο σαώσαι.

μηδὲ γέροντα κάκου κεκακωμένον : οὐ γὰρ ὀίω

πάγχυ θεοῖς μακάρεσσι γονὴν Ἀρκεισιάδαο

ἔχθεσθ᾽ , ἀλλ᾽ ἔτι πού τις ἐπέσσεται ὅς κεν ἔχῃσι

δώματά θ᾽ ὑψερεφέα καὶ ἀπόπροθι πίονας ἀγρούς.”

ὣς φάτο , τῆς δ᾽ εὔνησε γόον , σχέθε δ᾽ ὄσσε γόοιο.

ἡ δ᾽ ὑδρηναμένη , καθαρὰ χροῒ εἵμαθ᾽ ἑλοῦσα

εἰς ὑπερῷ᾽ ἀνέβαινε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν,

ἐν δ᾽ ἔθετ᾽ οὐλοχύτας κανέῳ , ἠρᾶτο δ᾽ Ἀθήνῃ:

“κλῦθί μευ , αἰγιόχοιο Διὸς τέκος , Ἀτρυτώνη,

εἴ ποτέ τοι πολύμητις ἐνὶ μεγάροισιν Ὀδυσσεὺς

ἢ βοὸς ἢ ὄϊος κατὰ πίονα μηρί᾽ ἔκηε,

τῶν νῦν μοι μνῆσαι , καί μοι φίλον υἷα σάωσον,

μνηστῆρας δ᾽ ἀπάλαλκε κακῶς ὑπερηνορέοντας.”

ὣς εἰποῦσ᾽ ὀλόλυξε , θεὰ δέ οἱ ἔκλυεν ἀρῆς.

μνηστῆρες δ᾽ ὁμάδησαν ἀνὰ μέγαρα σκιόεντα:

ὧδε δέ τις εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων:

“ἦ μάλα δὴ γάμον ἄμμι πολυμνήστη βασίλεια

ἀρτύει , οὐδέ τι οἶδεν ὅ οἱ φόνος υἷι τέτυκται.”

“ὣς ἄρα τις εἴπεσκε , τὰ δ᾽ οὐκ ἴσαν ὡς ἐτέτυκτο.

τοῖσιν δ᾽ Ἀντίνοος ἀγορήσατο καὶ μετέειπε:

“δαιμόνιοι , μύθους μὲν ὑπερφιάλους ἀλέασθε

πάντας ὁμῶς , μή πού τις ἀπαγγείλῃσι καὶ εἴσω.