Reading Center

Ἠὼς δ᾽ ἐκ λεχέων παρ᾽ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο

ὤρνυθ᾽ , ἵν᾽ ἀθανάτοισι φόως φέροι ἠδὲ βροτοῖσιν:

οἱ δὲ θεοὶ θῶκόνδε καθίζανον , ἐν δ᾽ ἄρα τοῖσι

Ζεὺς ὑψιβρεμέτης , οὗ τε κράτος ἐστὶ μέγιστον.

τοῖσι δ᾽ Ἀθηναίη λέγε κήδεα πόλλ᾽ Ὀδυσῆος

μνησαμένη : μέλε γάρ οἱ ἐὼν ἐν δώμασι νύμφης:

“Ζεῦ πάτερ ἠδ᾽ ἄλλοι μάκαρες θεοὶ αἰὲν ἐόντες,

μή τις ἔτι πρόφρων ἀγανὸς καὶ ἤπιος ἔστω

σκηπτοῦχος βασιλεύς , μηδὲ φρεσὶν αἴσιμα εἰδώς,

ἀλλ᾽ αἰεὶ χαλεπός τ᾽ εἴη καὶ αἴσυλα ῥέζοι:

ὡς οὔ τις μέμνηται Ὀδυσσῆος θείοιο

λαῶν οἷσιν ἄνασσε , πατὴρ δ᾽ ὣς ἤπιος ἦεν.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἐν νήσῳ κεῖται κρατέρ᾽ ἄλγεα πάσχων

νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς , ἥ μιν ἀνάγκῃ

ἴσχει : ὁ δ᾽ οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι:

οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,

οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.

νῦν αὖ παῖδ᾽ ἀγαπητὸν ἀποκτεῖναι μεμάασιν

οἴκαδε νισόμενον : ὁ δ᾽ ἔβη μετὰ πατρὸς ἀκουὴν

ἐς Πύλον ἠγαθέην ἠδ᾽ ἐς Λακεδαίμονα δῖαν.”

τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς:

“τέκνον ἐμόν , ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων.

οὐ γὰρ δὴ τοῦτον μὲν ἐβούλευσας νόον αὐτή,

ὡς ἦ τοι κείνους Ὀδυσεὺς ἀποτίσεται ἐλθών;

Τηλέμαχον δὲ σὺ πέμψον ἐπισταμένως , δύνασαι γάρ,

ὥς κε μάλ᾽ ἀσκηθὴς ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται,

μνηστῆρες δ᾽ ἐν νηὶ : παλιμπετὲς ἀπονέωνται.”

ἦ ῥα καὶ Ἑρμείαν , υἱὸν φίλον , ἀντίον ηὔδα:

“Ἑρμεία , σὺ γὰρ αὖτε τά τ᾽ ἄλλα περ ἄγγελός ἐσσι,

νύμφῃ ἐυπλοκάμῳ εἰπεῖν νημερτέα βουλήν,

νόστον Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος , ὥς κε νέηται

οὔτε θεῶν πομπῇ οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων:

ἀλλ᾽ ὅ γ᾽ ἐπὶ σχεδίης πολυδέσμου πήματα πάσχων

ἤματί κ᾽ εἰκοστῷ Σχερίην ἐρίβωλον ἵκοιτο,

Φαιήκων ἐς γαῖαν , οἳ ἀγχίθεοι γεγάασιν,

οἵ κέν μιν περὶ κῆρι θεὸν ὣς τιμήσουσιν,

πέμψουσιν δ᾽ ἐν νηὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν,

χαλκόν τε χρυσόν τε ἅλις ἐσθῆτά τε δόντες,

πόλλ᾽ , ὅσ᾽ ἂν οὐδέ ποτε Τροίης ἐξήρατ᾽ Ὀδυσσεύς,

εἴ περ ἀπήμων ἦλθε , λαχὼν ἀπὸ ληίδος αἶσαν.

ὣς γάρ οἱ μοῖρ᾽ ἐστὶ φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι

οἶκον ἐς ὑψόροφον καὶ ἑὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.”

ὣς ἔφατ᾽ , οὐδ᾽ ἀπίθησε διάκτορος ἀργεϊφόντης.

αὐτίκ᾽ ἔπειθ᾽ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,

ἀμβρόσια χρύσεια , τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ᾽ ὑγρὴν

ἠδ᾽ ἐπ᾽ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο.

εἵλετο δὲ ῥάβδον , τῇ τ᾽ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει,

ὧν ἐθέλει , τοὺς δ᾽ αὖτε καὶ ὑπνώοντας ἐγείρει.

τὴν μετὰ χερσὶν ἔχων πέτετο κρατὺς ἀργεϊφόντης.

Πιερίην δ᾽ ἐπιβὰς ἐξ αἰθέρος ἔμπεσε πόντῳ:

σεύατ᾽ ἔπειτ᾽ ἐπὶ κῦμα λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώς,

ὅς τε κατὰ δεινοὺς κόλπους ἁλὸς ἀτρυγέτοιο

ἰχθῦς ἀγρώσσων πυκινὰ πτερὰ δεύεται ἅλμῃ:

τῷ ἴκελος πολέεσσιν ὀχήσατο κύμασιν Ἑρμῆς.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἀφίκετο τηλόθ᾽ ἐοῦσαν,

ἔνθ᾽ ἐκ πόντου βὰς ἰοειδέος ἤπειρόνδε

ἤιεν , ὄφρα μέγα σπέος ἵκετο , τῷ ἔνι νύμφη

ναῖεν ἐυπλόκαμος : τὴν δ᾽ ἔνδοθι τέτμεν ἐοῦσαν.

πῦρ μὲν ἐπ᾽ ἐσχαρόφιν μέγα καίετο , τηλόσε δ᾽ ὀδμὴ

κέδρου τ᾽ εὐκεάτοιο θύου τ᾽ ἀνὰ νῆσον ὀδώδει

δαιομένων : ἡ δ᾽ ἔνδον ἀοιδιάουσ᾽ ὀπὶ καλῇ

ἱστὸν ἐποιχομένη χρυσείῃ κερκίδ᾽ ὕφαινεν.

ὕλη δὲ σπέος ἀμφὶ πεφύκει τηλεθόωσα,

κλήθρη τ᾽ αἴγειρός τε καὶ εὐώδης κυπάρισσος.

ἔνθα δέ τ᾽ ὄρνιθες τανυσίπτεροι εὐνάζοντο,

σκῶπές τ᾽ ἴρηκές τε τανύγλωσσοί τε κορῶναι

εἰνάλιαι , τῇσίν τε θαλάσσια ἔργα μέμηλεν.

ἡ δ᾽ αὐτοῦ τετάνυστο περὶ σπείους γλαφυροῖο

ἡμερὶς ἡβώωσα , τεθήλει δὲ σταφυλῇσι.

κρῆναι δ᾽ ἑξείης πίσυρες ῥέον ὕδατι λευκῷ,

πλησίαι ἀλλήλων τετραμμέναι ἄλλυδις ἄλλη.

ἀμφὶ δὲ λειμῶνες μαλακοὶ ἴου ἠδὲ σελίνου

θήλεον . ἔνθα κ᾽ ἔπειτα καὶ ἀθάνατός περ ἐπελθὼν

θηήσαιτο ἰδὼν καὶ τερφθείη φρεσὶν ᾗσιν.

ἔνθα στὰς θηεῖτο διάκτορος ἀργεϊφόντης.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ,

αὐτίκ᾽ ἄρ᾽ εἰς εὐρὺ σπέος ἤλυθεν . οὐδέ μιν ἄντην

ἠγνοίησεν ἰδοῦσα Καλυψώ , δῖα θεάων:

οὐ γάρ τ᾽ ἀγνῶτες θεοὶ ἀλλήλοισι πέλονται

ἀθάνατοι , οὐδ᾽ εἴ τις ἀπόπροθι δώματα ναίει.

οὐδ᾽ ἄρ᾽ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα ἔνδον ἔτετμεν,

ἀλλ᾽ ὅ γ᾽ ἐπ᾽ ἀκτῆς κλαῖε καθήμενος , ἔνθα πάρος περ,

δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων.

πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.

Ἑρμείαν δ᾽ ἐρέεινε Καλυψώ , δῖα θεάων,

ἐν θρόνῳ ἱδρύσασα φαεινῷ σιγαλόεντι:

“τίπτε μοι , Ἑρμεία χρυσόρραπι , εἰλήλουθας

αἰδοῖός τε φίλος τε ; πάρος γε μὲν οὔ τι θαμίζεις.

αὔδα ὅ τι φρονέεις : τελέσαι δέ με θυμὸς ἄνωγεν,

εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν.

ἀλλ᾽ ἕπεο προτέρω , ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω.”

ὥς ἄρα φωνήσασα θεὰ παρέθηκε τράπεζαν

ἀμβροσίης πλήσασα , κέρασσε δὲ νέκταρ ἐρυθρόν.

αὐτὰρ ὁ πῖνε καὶ ἦσθε διάκτορος ἀργεϊφόντης.

αὐτὰρ ἐπεὶ δείπνησε καὶ ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ,

καὶ τότε δή μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενος προσέειπεν:

“εἰρωτᾷς μ᾽ ἐλθόντα θεὰ θεόν : αὐτὰρ ἐγώ τοι

νημερτέως τὸν μῦθον ἐνισπήσω : κέλεαι γάρ.

Ζεὺς ἐμέ γ᾽ ἠνώγει δεῦρ᾽ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα:

τίς δ᾽ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ

ἄσπετον ; οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις , οἵ τε θεοῖσιν

ἱερά τε ῥέζουσι καὶ ἐξαίτους ἑκατόμβας.

ἀλλὰ μάλ᾽ οὔ πως ἔστι Διὸς νόον αἰγιόχοιο

οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ᾽ ἁλιῶσαι.

φησί τοι ἄνδρα παρεῖναι ὀιζυρώτατον ἄλλων,

τῶν ἀνδρῶν , οἳ ἄστυ πέρι Πριάμοιο μάχοντο

εἰνάετες , δεκάτῳ δὲ πόλιν πέρσαντες ἔβησαν

οἴκαδ᾽ : ἀτὰρ ἐν νόστῳ Ἀθηναίην ἀλίτοντο,

ἥ σφιν ἐπῶρσ᾽ ἄνεμόν τε κακὸν καὶ κύματα μακρά.

ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι,

τὸν δ᾽ ἄρα δεῦρ᾽ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε.

τὸν νῦν σ᾽ ἠνώγειν ἀποπεμπέμεν ὅττι τάχιστα:

οὐ γάρ οἱ τῇδ᾽ αἶσα φίλων ἀπονόσφιν ὀλέσθαι,

ἀλλ᾽ ἔτι οἱ μοῖρ᾽ ἐστὶ φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι

οἶκον ἐς ὑψόροφον καὶ ἑὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.”

ὣς φάτο , ῥίγησεν δὲ Καλυψώ , δῖα θεάων,

καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“σχέτλιοί ἐστε , θεοί , ζηλήμονες ἔξοχον ἄλλων,

οἵ τε θεαῖς ἀγάασθε παρ᾽ ἀνδράσιν εὐνάζεσθαι

ἀμφαδίην , ἤν τίς τε φίλον ποιήσετ᾽ ἀκοίτην.

ὣς μὲν ὅτ᾽ Ὠρίων᾽ ἕλετο ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

τόφρα οἱ ἠγάασθε θεοὶ ῥεῖα ζώοντες,

ἧος ἐν Ὀρτυγίῃ χρυσόθρονος Ἄρτεμις ἁγνὴ

οἷς ἀγανοῖς βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν.

ὣς δ᾽ ὁπότ᾽ Ἰασίωνι ἐυπλόκαμος Δημήτηρ,

ᾧ θυμῷ εἴξασα , μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ

νειῷ ἔνι τριπόλῳ : οὐδὲ δὴν ἦεν ἄπυστος

Ζεύς , ὅς μιν κατέπεφνε βαλὼν ἀργῆτι κεραυνῷ.

ὥς δ᾽ αὖ νῦν μοι ἄγασθε , θεοί , βροτὸν ἄνδρα παρεῖναι.

τὸν μὲν ἐγὼν ἐσάωσα περὶ τρόπιος βεβαῶτα

οἶον , ἐπεί οἱ νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ

Ζεὺς ἔλσας ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ.

ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι,

τὸν δ᾽ ἄρα δεῦρ᾽ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε.

τὸν μὲν ἐγὼ φίλεόν τε καὶ ἔτρεφον , ἠδὲ ἔφασκον

θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα.

ἀλλ᾽ ἐπεὶ οὔ πως ἔστι Διὸς νόον αἰγιόχοιο

οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ᾽ ἁλιῶσαι,

ἐρρέτω , εἴ μιν κεῖνος ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει,

πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον : πέμψω δέ μιν οὔ πῃ ἐγώ γε:

οὐ γάρ μοι πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,

οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.

αὐτάρ οἱ πρόφρων ὑποθήσομαι , οὐδ᾽ ἐπικεύσω,

ὥς κε μάλ᾽ ἀσκηθὴς ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται.”

τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε διάκτορος ἀργεϊφόντης:

“οὕτω νῦν ἀπόπεμπε , Διὸς δ᾽ ἐποπίζεο μῆνιν,

μή πώς τοι μετόπισθε κοτεσσάμενος χαλεπήνῃ.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κρατὺς ἀργεϊφόντης:

ἡ δ᾽ ἐπ᾽ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα πότνια νύμφη

ἤι᾽ , ἐπεὶ δὴ Ζηνὸς ἐπέκλυεν ἀγγελιάων.

τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ἐπ᾽ ἀκτῆς εὗρε καθήμενον : οὐδέ ποτ᾽ ὄσσε

δακρυόφιν τέρσοντο , κατείβετο δὲ γλυκὺς αἰὼν

νόστον ὀδυρομένῳ , ἐπεὶ οὐκέτι ἥνδανε νύμφη.

ἀλλ᾽ ἦ τοι νύκτας μὲν ἰαύεσκεν καὶ ἀνάγκῃ

ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι παρ᾽ οὐκ ἐθέλων ἐθελούσῃ:

ἤματα δ᾽ ἂμ πέτρῃσι καὶ ἠιόνεσσι καθίζων

δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων

πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.

ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη προσεφώνεε δῖα θεάων:

“κάμμορε , μή μοι ἔτ᾽ ἐνθάδ᾽ ὀδύρεο , μηδέ τοι αἰὼν

φθινέτω : ἤδη γάρ σε μάλα πρόφρασσ᾽ ἀποπέμψω.

ἀλλ᾽ ἄγε δούρατα μακρὰ ταμὼν ἁρμόζεο χαλκῷ

εὐρεῖαν σχεδίην : ἀτὰρ ἴκρια πῆξαι ἐπ᾽ αὐτῆς

ὑψοῦ , ὥς σε φέρῃσιν ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον.

αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρὸν

ἐνθήσω μενοεικέ᾽ , ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι,

εἵματά τ᾽ ἀμφιέσω : πέμψω δέ τοι οὖρον ὄπισθεν,

ὥς κε μάλ᾽ ἀσκηθὴς σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκηαι,

αἴ κε θεοί γ᾽ ἐθέλωσι , τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,

οἵ μευ φέρτεροί εἰσι νοῆσαί τε κρῆναί τε.”

ὣς φάτο , ῥίγησεν δὲ πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“ἄλλο τι δὴ σύ , θεά , τόδε μήδεαι , οὐδέ τι πομπήν,

ἥ με κέλεαι σχεδίῃ περάαν μέγα λαῖτμα θαλάσσης,

δεινόν τ᾽ ἀργαλέον τε : τὸ δ᾽ οὐδ᾽ ἐπὶ νῆες ἐῖσαι

ὠκύποροι περόωσιν , ἀγαλλόμεναι Διὸς οὔρῳ.

οὐδ᾽ ἂν ἐγὼν ἀέκητι σέθεν σχεδίης ἐπιβαίην,

εἰ μή μοι τλαίης γε , θεά , μέγαν ὅρκον ὀμόσσαι

μή τί μοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο.”

ὣς φάτο , μείδησεν δὲ Καλυψὼ δῖα θεάων,

χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:

“ἦ δὴ ἀλιτρός γ᾽ ἐσσὶ καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώς,

οἷον δὴ τὸν μῦθον ἐπεφράσθης ἀγορεῦσαι.

ἴστω νῦν τόδε γαῖα καὶ οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθε

καὶ τὸ κατειβόμενον Στυγὸς ὕδωρ , ὅς τε μέγιστος

ὅρκος δεινότατός τε πέλει μακάρεσσι θεοῖσι,

μή τί τοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο.

ἀλλὰ τὰ μὲν νοέω καὶ φράσσομαι , ἅσσ᾽ ἂν ἐμοί περ

αὐτῇ μηδοίμην , ὅτε με χρειὼ τόσον ἵκοι:

καὶ γὰρ ἐμοὶ νόος ἐστὶν ἐναίσιμος , οὐδέ μοι αὐτῇ

θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι σιδήρεος , ἀλλ᾽ ἐλεήμων.”

ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἡγήσατο δῖα θεάων

καρπαλίμως : ὁ δ᾽ ἔπειτα μετ᾽ ἴχνια βαῖνε θεοῖο.

ἷξον δὲ σπεῖος γλαφυρὸν θεὸς ἠδὲ καὶ ἀνήρ,

καί ῥ᾽ ὁ μὲν ἔνθα καθέζετ᾽ ἐπὶ θρόνου ἔνθεν ἀνέστη

Ἑρμείας , νύμφη δ᾽ ἐτίθει πάρα πᾶσαν ἐδωδήν,

ἔσθειν καὶ πίνειν , οἷα βροτοὶ ἄνδρες ἔδουσιν:

αὐτὴ δ᾽ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆος θείοιο,

τῇ δὲ παρ᾽ ἀμβροσίην δμῳαὶ καὶ νέκταρ ἔθηκαν.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος,

τοῖς ἄρα μύθων ἦρχε Καλυψώ , δῖα θεάων:

“διογενὲς Λαερτιάδη , πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ,

οὕτω δὴ οἶκόνδε φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν

αὐτίκα νῦν ἐθέλεις ἰέναι ; σὺ δὲ χαῖρε καὶ ἔμπης.

εἴ γε μὲν εἰδείης σῇσι φρεσὶν ὅσσα τοι αἶσα

κήδε᾽ ἀναπλῆσαι , πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι,

ἐνθάδε κ᾽ αὖθι μένων σὺν ἐμοὶ τόδε δῶμα φυλάσσοις

ἀθάνατός τ᾽ εἴης , ἱμειρόμενός περ ἰδέσθαι

σὴν ἄλοχον , τῆς τ᾽ αἰὲν ἐέλδεαι ἤματα πάντα.

οὐ μέν θην κείνης γε χερείων εὔχομαι εἶναι,

οὐ δέμας οὐδὲ φυήν , ἐπεὶ οὔ πως οὐδὲ ἔοικεν

θνητὰς ἀθανάτῃσι δέμας καὶ εἶδος ἐρίζειν.”

τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

“πότνα θεά , μή μοι τόδε χώεο : οἶδα καὶ αὐτὸς

πάντα μάλ᾽ , οὕνεκα σεῖο περίφρων Πηνελόπεια

εἶδος ἀκιδνοτέρη μέγεθός τ᾽ εἰσάντα ἰδέσθαι:

ἡ μὲν γὰρ βροτός ἐστι , σὺ δ᾽ ἀθάνατος καὶ ἀγήρως.

ἀλλὰ καὶ ὣς ἐθέλω καὶ ἐέλδομαι ἤματα πάντα

οἴκαδέ τ᾽ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι.

εἰ δ᾽ αὖ τις ῥαίῃσι θεῶν ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ,

τλήσομαι ἐν στήθεσσιν ἔχων ταλαπενθέα θυμόν:

ἤδη γὰρ μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα

κύμασι καὶ πολέμῳ : μετὰ καὶ τόδε τοῖσι γενέσθω.”

ὣς ἔφατ᾽ , ἠέλιος δ᾽ ἄρ᾽ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθεν:

ἐλθόντες δ᾽ ἄρα τώ γε μυχῷ σπείους γλαφυροῖο

τερπέσθην φιλότητι , παρ᾽ ἀλλήλοισι μένοντες.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

αὐτίχ᾽ ὁ μὲν χλαῖνάν τε χιτῶνά τε ἕννυτ᾽ Ὀδυσσεύς,

αὐτὴ δ᾽ ἀργύφεον φᾶρος μέγα ἕννυτο νύμφη,

λεπτὸν καὶ χαρίεν , περὶ δὲ ζώνην βάλετ᾽ ἰξυῖ

καλὴν χρυσείην , κεφαλῇ δ᾽ ἐφύπερθε καλύπτρην.

καὶ τότ᾽ Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μήδετο πομπήν:

δῶκέν οἱ πέλεκυν μέγαν , ἄρμενον ἐν παλάμῃσι,

χάλκεον , ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον : αὐτὰρ ἐν αὐτῷ

στειλειὸν περικαλλὲς ἐλάινον , εὖ ἐναρηρός:

δῶκε δ᾽ ἔπειτα σκέπαρνον ἐύξοον : ἦρχε δ᾽ ὁδοῖο

νήσου ἐπ᾽ ἐσχατιῆς , ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει,

κλήθρη τ᾽ αἴγειρός τ᾽ , ἐλάτη τ᾽ ἦν οὐρανομήκης,

αὖα πάλαι , περίκηλα , τά οἱ πλώοιεν ἐλαφρῶς.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ δεῖξ᾽ , ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει,

ἡ μὲν ἔβη πρὸς δῶμα Καλυψώ , δῖα θεάων,

αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῦρα : θοῶς δέ οἱ ἤνυτο ἔργον.

εἴκοσι δ᾽ ἔκβαλε πάντα , πελέκκησεν δ᾽ ἄρα χαλκῷ,

ξέσσε δ᾽ ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν.

τόφρα δ᾽ ἔνεικε τέρετρα Καλυψώ , δῖα θεάων:

τέτρηνεν δ᾽ ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν,

γόμφοισιν δ᾽ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονίῃσιν ἄρασσεν.

ὅσσον τίς τ᾽ ἔδαφος νηὸς τορνώσεται ἀνὴρ

φορτίδος εὐρείης , ἐὺ εἰδὼς τεκτοσυνάων,

τόσσον ἔπ᾽ εὐρεῖαν σχεδίην ποιήσατ᾽ Ὀδυσσεύς.

ἴκρια δὲ στήσας , ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι,

ποίει : ἀτὰρ μακρῇσιν ἐπηγκενίδεσσι τελεύτα.

ἐν δ᾽ ἱστὸν ποίει καὶ ἐπίκριον ἄρμενον αὐτῷ:

πρὸς δ᾽ ἄρα πηδάλιον ποιήσατο , ὄφρ᾽ ἰθύνοι.

φράξε δέ μιν ῥίπεσσι διαμπερὲς οἰσυΐνῃσι

κύματος εἶλαρ ἔμεν : πολλὴν δ᾽ ἐπεχεύατο ὕλην.

τόφρα δὲ φάρε᾽ ἔνεικε Καλυψώ , δῖα θεάων,

ἱστία ποιήσασθαι : ὁ δ᾽ εὖ τεχνήσατο καὶ τά.

ἐν δ᾽ ὑπέρας τε κάλους τε πόδας τ᾽ ἐνέδησεν ἐν αὐτῇ,

μοχλοῖσιν δ᾽ ἄρα τήν γε κατείρυσεν εἰς ἅλα δῖαν.

τέτρατον ἦμαρ ἔην , καὶ τῷ τετέλεστο ἅπαντα:

τῷ δ᾽ ἄρα πέμπτῳ πέμπ᾽ ἀπὸ νήσου δῖα Καλυψώ,

εἵματά τ᾽ ἀμφιέσασα θυώδεα καὶ λούσασα.

ἐν δέ οἱ ἀσκὸν ἔθηκε θεὰ μέλανος οἴνοιο

τὸν ἕτερον , ἕτερον δ᾽ ὕδατος μέγαν , ἐν δὲ καὶ ᾖα

κωρύκῳ : ἐν δέ οἱ ὄψα τίθει μενοεικέα πολλά:

οὖρον δὲ προέηκεν ἀπήμονά τε λιαρόν τε.

γηθόσυνος δ᾽ οὔρῳ πέτασ᾽ ἱστία δῖος Ὀδυσσεύς.

αὐτὰρ ὁ πηδαλίῳ ἰθύνετο τεχνηέντως

ἥμενος , οὐδέ οἱ ὕπνος ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν

Πληιάδας τ᾽ ἐσορῶντι καὶ ὀψὲ δύοντα Βοώτην

Ἄρκτον θ᾽ , ἣν καὶ ἄμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν,

ἥ τ᾽ αὐτοῦ στρέφεται καί τ᾽ Ὠρίωνα δοκεύει,

οἴη δ᾽ ἄμμορός ἐστι λοετρῶν Ὠκεανοῖο:

τὴν γὰρ δή μιν ἄνωγε Καλυψώ , δῖα θεάων,

ποντοπορευέμεναι ἐπ᾽ ἀριστερὰ χειρὸς ἔχοντα.

ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέεν ἤματα ποντοπορεύων,

ὀκτωκαιδεκάτῃ δ᾽ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα

γαίης Φαιήκων , ὅθι τ᾽ ἄγχιστον πέλεν αὐτῷ:

εἴσατο δ᾽ ὡς ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ.

τὸν δ᾽ ἐξ Αἰθιόπων ἀνιὼν κρείων ἐνοσίχθων

τηλόθεν ἐκ Σολύμων ὀρέων ἴδεν : εἴσατο γάρ οἱ

πόντον ἐπιπλώων . ὁ δ᾽ ἐχώσατο κηρόθι μᾶλλον,

κινήσας δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν:

“ὢ πόποι , ἦ μάλα δὴ μετεβούλευσαν θεοὶ ἄλλως

ἀμφ᾽ Ὀδυσῆι ἐμεῖο μετ᾽ Αἰθιόπεσσιν ἐόντος,

καὶ δὴ Φαιήκων γαίης σχεδόν , ἔνθα οἱ αἶσα

ἐκφυγέειν μέγα πεῖραρ ὀιζύος , ἥ μιν ἱκάνει.

ἀλλ᾽ ἔτι μέν μίν φημι ἅδην ἐλάαν κακότητος.”

ὣς εἰπὼν σύναγεν νεφέλας , ἐτάραξε δὲ πόντον

χερσὶ τρίαιναν ἑλών : πάσας δ᾽ ὀρόθυνεν ἀέλλας

παντοίων ἀνέμων , σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε

γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον : ὀρώρει δ᾽ οὐρανόθεν νύξ.

σὺν δ᾽ Εὖρός τε Νότος τ᾽ ἔπεσον Ζέφυρός τε δυσαὴς

καὶ Βορέης αἰθρηγενέτης , μέγα κῦμα κυλίνδων.

καὶ τότ᾽ Ὀδυσσῆος λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ,

ὀχθήσας δ᾽ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν:

“ὤ μοι ἐγὼ δειλός , τί νύ μοι μήκιστα γένηται;

δείδω μὴ δὴ πάντα θεὰ νημερτέα εἶπεν,

ἥ μ᾽ ἔφατ᾽ ἐν πόντῳ , πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι,

ἄλγε᾽ ἀναπλήσειν : τὰ δὲ δὴ νῦν πάντα τελεῖται.

οἵοισιν νεφέεσσι περιστέφει οὐρανὸν εὐρὺν

Ζεύς , ἐτάραξε δὲ πόντον , ἐπισπέρχουσι δ᾽ ἄελλαι

παντοίων ἀνέμων . νῦν μοι σῶς αἰπὺς ὄλεθρος.

τρὶς μάκαρες Δαναοὶ καὶ τετράκις , οἳ τότ᾽ ὄλοντο

Τροίῃ ἐν εὐρείῃ χάριν Ἀτρεΐδῃσι φέροντες.

ὡς δὴ ἐγώ γ᾽ ὄφελον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν

ἤματι τῷ ὅτε μοι πλεῖστοι χαλκήρεα δοῦρα

Τρῶες ἐπέρριψαν περὶ Πηλεΐωνι θανόντι.

τῷ κ᾽ ἔλαχον κτερέων , καί μευ κλέος ἦγον Ἀχαιοί:

νῦν δέ λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι.”

ὣς ἄρα μιν εἰπόντ᾽ ἔλασεν μέγα κῦμα κατ᾽ ἄκρης

δεινὸν ἐπεσσύμενον , περὶ δὲ σχεδίην ἐλέλιξε.

τῆλε δ᾽ ἀπὸ σχεδίης αὐτὸς πέσε , πηδάλιον δὲ

ἐκ χειρῶν προέηκε : μέσον δέ οἱ ἱστὸν ἔαξεν

δεινὴ μισγομένων ἀνέμων ἐλθοῦσα θύελλα,

τηλοῦ δὲ σπεῖρον καὶ ἐπίκριον ἔμπεσε πόντῳ.

τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόβρυχα θῆκε πολὺν χρόνον , οὐδ᾽ ἐδυνάσθη

αἶψα μάλ᾽ ἀνσχεθέειν μεγάλου ὑπὸ κύματος ὁρμῆς:

εἵματα γάρ ῥ᾽ ἐβάρυνε , τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ.

ὀψὲ δὲ δή ῥ᾽ ἀνέδυ , στόματος δ᾽ ἐξέπτυσεν ἅλμην

πικρήν , ἥ οἱ πολλὴ ἀπὸ κρατὸς κελάρυζεν.

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς σχεδίης ἐπελήθετο , τειρόμενός περ,

ἀλλὰ μεθορμηθεὶς ἐνὶ κύμασιν ἐλλάβετ᾽ αὐτῆς,

ἐν μέσσῃ δὲ καθῖζε τέλος θανάτου ἀλεείνων.

τὴν δ᾽ ἐφόρει μέγα κῦμα κατὰ ῥόον ἔνθα καὶ ἔνθα.

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ὀπωρινὸς Βορέης φορέῃσιν ἀκάνθας

ἂμ πεδίον , πυκιναὶ δὲ πρὸς ἀλλήλῃσιν ἔχονται,

ὣς τὴν ἂμ πέλαγος ἄνεμοι φέρον ἔνθα καὶ ἔνθα:

ἄλλοτε μέν τε Νότος Βορέῃ προβάλεσκε φέρεσθαι,

ἄλλοτε δ᾽ αὖτ᾽ Εὖρος Ζεφύρῳ εἴξασκε διώκειν.

τὸν δὲ ἴδεν Κάδμου θυγάτηρ , καλλίσφυρος Ἰνώ,

Λευκοθέη , ἣ πρὶν μὲν ἔην βροτὸς αὐδήεσσα,

νῦν δ᾽ ἁλὸς ἐν πελάγεσσι θεῶν ἒξ ἔμμορε τιμῆς.

ἥ ῥ᾽ Ὀδυσῆ᾽ ἐλέησεν ἀλώμενον , ἄλγε᾽ ἔχοντα,

αἰθυίῃ δ᾽ ἐικυῖα ποτῇ ἀνεδύσετο λίμνης,

ἷζε δ᾽ ἐπὶ σχεδίης πολυδέσμου εἶπέ τε μῦθον:

“κάμμορε , τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων ἐνοσίχθων

ὠδύσατ᾽ ἐκπάγλως , ὅτι τοι κακὰ πολλὰ φυτεύει;

οὐ μὲν δή σε καταφθίσει μάλα περ μενεαίνων.

ἀλλὰ μάλ᾽ ὧδ᾽ ἔρξαι , δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν:

εἵματα ταῦτ᾽ ἀποδὺς σχεδίην ἀνέμοισι φέρεσθαι

κάλλιπ᾽ , ἀτὰρ χείρεσσι νέων ἐπιμαίεο νόστου

γαίης Φαιήκων , ὅθι τοι μοῖρ᾽ ἐστὶν ἀλύξαι.

τῆ δέ , τόδε κρήδεμνον ὑπὸ στέρνοιο τανύσσαι

ἄμβροτον : οὐδέ τί τοι παθέειν δέος οὐδ᾽ ἀπολέσθαι.

αὐτὰρ ἐπὴν χείρεσσιν ἐφάψεαι ἠπείροιο,

ἂψ ἀπολυσάμενος βαλέειν εἰς οἴνοπα πόντον

πολλὸν ἀπ᾽ ἠπείρου , αὐτὸς δ᾽ ἀπονόσφι τραπέσθαι.”

ὣς ἄρα φωνήσασα θεὰ κρήδεμνον ἔδωκεν,

αὐτὴ δ᾽ ἂψ ἐς πόντον ἐδύσετο κυμαίνοντα

αἰθυίῃ ἐικυῖα : μέλαν δέ ἑ κῦμα κάλυψεν.

αὐτὰρ ὁ μερμήριξε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,

ὀχθήσας δ᾽ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν:

“ὤ μοι ἐγώ , μή τίς μοι ὑφαίνῃσιν δόλον αὖτε

ἀθανάτων , ὅ τέ με σχεδίης ἀποβῆναι ἀνώγει.

ἀλλὰ μάλ᾽ οὔ πω πείσομ᾽ , ἐπεὶ ἑκὰς ὀφθαλμοῖσιν

γαῖαν ἐγὼν ἰδόμην , ὅθι μοι φάτο φύξιμον εἶναι.

ἀλλὰ μάλ᾽ ὧδ᾽ ἔρξω , δοκέει δέ μοι εἶναι ἄριστον:

ὄφρ᾽ ἂν μέν κεν δούρατ᾽ ἐν ἁρμονίῃσιν ἀρήρῃ,

τόφρ᾽ αὐτοῦ μενέω καὶ τλήσομαι ἄλγεα πάσχων:

αὐτὰρ ἐπὴν δή μοι σχεδίην διὰ κῦμα τινάξῃ,

νήξομ᾽ , ἐπεὶ οὐ μέν τι πάρα προνοῆσαι ἄμεινον.”

ἧος ὁ ταῦθ᾽ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,

ὦρσε δ᾽ ἐπὶ μέγα κῦμα Ποσειδάων ἐνοσίχθων,

δεινόν τ᾽ ἀργαλέον τε , κατηρεφές , ἤλασε δ᾽ αὐτόν.

ὡς δ᾽ ἄνεμος ζαὴς ἠΐων θημῶνα τινάξῃ

καρφαλέων : τὰ μὲν ἄρ τε διεσκέδασ᾽ ἄλλυδις ἄλλῃ:

ὣς τῆς δούρατα μακρὰ διεσκέδασ᾽ . αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς

ἀμφ᾽ ἑνὶ δούρατι βαῖνε , κέληθ᾽ ὡς ἵππον ἐλαύνων,

εἵματα δ᾽ ἐξαπέδυνε , τά οἱ πόρε δῖα Καλυψώ.

αὐτίκα δὲ κρήδεμνον ὑπὸ στέρνοιο τάνυσσεν,

αὐτὸς δὲ πρηνὴς ἁλὶ κάππεσε , χεῖρε πετάσσας,

νηχέμεναι μεμαώς . ἴδε δὲ κρείων ἐνοσίχθων,

κινήσας δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν:

“οὕτω νῦν κακὰ πολλὰ παθὼν ἀλόω κατὰ πόντον,

εἰς ὅ κεν ἀνθρώποισι διοτρεφέεσσι μιγήῃς.

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὥς σε ἔολπα ὀνόσσεσθαι κακότητος.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἵμασεν καλλίτριχας ἵππους,

ἵκετο δ᾽ εἰς Αἰγάς , ὅθι οἱ κλυτὰ δώματ᾽ ἔασιν.

αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸς ἄλλ᾽ ἐνόησεν.

ἦ τοι τῶν ἄλλων ἀνέμων κατέδησε κελεύθους,

παύσασθαι δ᾽ ἐκέλευσε καὶ εὐνηθῆναι ἅπαντας:

ὦρσε δ᾽ ἐπὶ κραιπνὸν Βορέην , πρὸ δὲ κύματ᾽ ἔαξεν,

ἧος ὃ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μιγείη

διογενὴς Ὀδυσεὺς θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξας.

ἔνθα δύω νύκτας δύο τ᾽ ἤματα κύματι πηγῷ

πλάζετο , πολλὰ δέ οἱ κραδίη προτιόσσετ᾽ ὄλεθρον.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐυπλόκαμος τέλεσ᾽ Ἠώς,

καὶ τότ᾽ ἔπειτ᾽ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη

ἔπλετο νηνεμίη : ὁ δ᾽ ἄρα σχεδὸν εἴσιδε γαῖαν

ὀξὺ μάλα προϊδών , μεγάλου ὑπὸ κύματος ἀρθείς.

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἂν ἀσπάσιος βίοτος παίδεσσι φανήῃ

πατρός , ὃς ἐν νούσῳ κεῖται κρατέρ᾽ ἄλγεα πάσχων,

δηρὸν τηκόμενος , στυγερὸς δέ οἱ ἔχραε δαίμων,

ἀσπάσιον δ᾽ ἄρα τόν γε θεοὶ κακότητος ἔλυσαν,

ὣς Ὀδυσεῖ ἀσπαστὸν ἐείσατο γαῖα καὶ ὕλη,

νῆχε δ᾽ ἐπειγόμενος ποσὶν ἠπείρου ἐπιβῆναι.

ἀλλ᾽ ὅτε τόσσον ἀπῆν ὅσσον τε γέγωνε βοήσας,

καὶ δὴ δοῦπον ἄκουσε ποτὶ σπιλάδεσσι θαλάσσης:

ῥόχθει γὰρ μέγα κῦμα ποτὶ ξερὸν ἠπείροιο

δεινὸν ἐρευγόμενον , εἴλυτο δὲ πάνθ᾽ ἁλὸς ἄχνῃ:

οὐ γὰρ ἔσαν λιμένες νηῶν ὄχοι , οὐδ᾽ ἐπιωγαί.

ἀλλ᾽ ἀκταὶ προβλῆτες ἔσαν σπιλάδες τε πάγοι τε:

καὶ τότ᾽ Ὀδυσσῆος λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ,

ὀχθήσας δ᾽ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν:

“ὤ μοι , ἐπεὶ δὴ γαῖαν ἀελπέα δῶκεν ἰδέσθαι

Ζεύς , καὶ δὴ τόδε λαῖτμα διατμήξας ἐπέρησα,

ἔκβασις οὔ πῃ φαίνεθ᾽ ἁλὸς πολιοῖο θύραζε:

ἔκτοσθεν μὲν γὰρ πάγοι ὀξέες , ἀμφὶ δὲ κῦμα

βέβρυχεν ῥόθιον , λισσὴ δ᾽ ἀναδέδρομε πέτρη,

ἀγχιβαθὴς δὲ θάλασσα , καὶ οὔ πως ἔστι πόδεσσι

στήμεναι ἀμφοτέροισι καὶ ἐκφυγέειν κακότητα:

μή πώς μ᾽ ἐκβαίνοντα βάλῃ λίθακι ποτὶ πέτρῃ

κῦμα μέγ᾽ ἁρπάξαν : μελέη δέ μοι ἔσσεται ὁρμή.

εἰ δέ κ᾽ ἔτι προτέρω παρανήξομαι , ἤν που ἐφεύρω

ἠιόνας τε παραπλῆγας λιμένας τε θαλάσσης,

δείδω μή μ᾽ ἐξαῦτις ἀναρπάξασα θύελλα

πόντον ἐπ᾽ ἰχθυόεντα φέρῃ βαρέα στενάχοντα,

ἠέ τί μοι καὶ κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων

ἐξ ἁλός , οἷά τε πολλὰ τρέφει κλυτὸς Ἀμφιτρίτη:

οἶδα γάρ , ὥς μοι ὀδώδυσται κλυτὸς ἐννοσίγαιος.”

ἧος ὁ ταῦθ᾽ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,

τόφρα δέ μιν μέγα κῦμα φέρε τρηχεῖαν ἐπ᾽ ἀκτήν.

ἔνθα κ᾽ ἀπὸ ῥινοὺς δρύφθη , σὺν δ᾽ ὀστέ᾽ ἀράχθη,

εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη:

ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἐπεσσύμενος λάβε πέτρης,

τῆς ἔχετο στενάχων , ἧος μέγα κῦμα παρῆλθε.

καὶ τὸ μὲν ὣς ὑπάλυξε , παλιρρόθιον δέ μιν αὖτις

πλῆξεν ἐπεσσύμενον , τηλοῦ δέ μιν ἔμβαλε πόντῳ.

ὡς δ᾽ ὅτε πουλύποδος θαλάμης ἐξελκομένοιο

πρὸς κοτυληδονόφιν πυκιναὶ λάιγγες ἔχονται,

ὣς τοῦ πρὸς πέτρῃσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν

ῥινοὶ ἀπέδρυφθεν : τὸν δὲ μέγα κῦμα κάλυψεν.

ἔνθα κε δὴ δύστηνος ὑπὲρ μόρον ὤλετ᾽ Ὀδυσσεύς,

εἰ μὴ ἐπιφροσύνην δῶκε γλαυκῶπις Ἀθήνη.

κύματος ἐξαναδύς , τά τ᾽ ἐρεύγεται ἤπειρόνδε,

νῆχε παρέξ , ἐς γαῖαν ὁρώμενος , εἴ που ἐφεύροι

ἠιόνας τε παραπλῆγας λιμένας τε θαλάσσης.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ποταμοῖο κατὰ στόμα καλλιρόοιο

ἷξε νέων , τῇ δή οἱ ἐείσατο χῶρος ἄριστος,

λεῖος πετράων , καὶ ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο,

ἔγνω δὲ προρέοντα καὶ εὔξατο ὃν κατὰ θυμόν:

“κλῦθι , ἄναξ , ὅτις ἐσσί : πολύλλιστον δέ σ᾽ ἱκάνω,

φεύγων ἐκ πόντοιο Ποσειδάωνος ἐνιπάς.

αἰδοῖος μέν τ᾽ ἐστὶ καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν

ἀνδρῶν ὅς τις ἵκηται ἀλώμενος , ὡς καὶ ἐγὼ νῦν

σόν τε ῥόον σά τε γούναθ᾽ ἱκάνω πολλὰ μογήσας.

ἀλλ᾽ ἐλέαιρε , ἄναξ : ἱκέτης δέ τοι εὔχομαι εἶναι.”

ὣς φάθ᾽ , ὁ δ᾽ αὐτίκα παῦσεν ἑὸν ῥόον , ἔσχε δὲ κῦμα,

πρόσθε δέ οἱ ποίησε γαλήνην , τὸν δ᾽ ἐσάωσεν

ἐς ποταμοῦ προχοάς . ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἄμφω γούνατ᾽ ἔκαμψε

χεῖράς τε στιβαράς . ἁλὶ γὰρ δέδμητο φίλον κῆρ.

ᾤδεε δὲ χρόα πάντα , θάλασσα δὲ κήκιε πολλὴ

ἂν στόμα τε ῥῖνάς θ᾽ : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἄπνευστος καὶ ἄναυδος

κεῖτ᾽ ὀλιγηπελέων , κάματος δέ μιν αἰνὸς ἵκανεν.

ἀλλ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἄμπνυτο καὶ ἐς φρένα θυμὸς ἀγέρθη,

καὶ τότε δὴ κρήδεμνον ἀπὸ ἕο λῦσε θεοῖο.

καὶ τὸ μὲν ἐς ποταμὸν ἁλιμυρήεντα μεθῆκεν,

ἂψ δ᾽ ἔφερεν μέγα κῦμα κατὰ ῥόον , αἶψα δ᾽ ἄρ᾽ Ἰνὼ

δέξατο χερσὶ φίλῃσιν : ὁ δ᾽ ἐκ ποταμοῖο λιασθεὶς

σχοίνῳ ὑπεκλίνθη , κύσε δὲ ζείδωρον ἄρουραν.

ὀχθήσας δ᾽ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν:

“ὤ μοι ἐγώ , τί πάθω ; τί νύ μοι μήκιστα γένηται;

εἰ μέν κ᾽ ἐν ποταμῷ δυσκηδέα νύκτα φυλάσσω,

μή μ᾽ ἄμυδις στίβη τε κακὴ καὶ θῆλυς ἐέρση

ἐξ ὀλιγηπελίης δαμάσῃ κεκαφηότα θυμόν:

αὔρη δ᾽ ἐκ ποταμοῦ ψυχρὴ πνέει ἠῶθι πρό.

εἰ δέ κεν ἐς κλιτὺν ἀναβὰς καὶ δάσκιον ὕλην

θάμνοις ἐν πυκινοῖσι καταδράθω , εἴ με μεθείη

ῥῖγος καὶ κάματος , γλυκερὸς δέ μοι ὕπνος ἐπέλθῃ,

δείδω , μὴ θήρεσσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γένωμαι.”

ὣς ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι:

βῆ ῥ᾽ ἴμεν εἰς ὕλην : τὴν δὲ σχεδὸν ὕδατος εὗρεν

ἐν περιφαινομένῳ : δοιοὺς δ᾽ ἄρ᾽ ὑπήλυθε θάμνους,

ἐξ ὁμόθεν πεφυῶτας : ὁ μὲν φυλίης , ὁ δ᾽ ἐλαίης.

τοὺς μὲν ἄρ᾽ οὔτ᾽ ἀνέμων διάη μένος ὑγρὸν ἀέντων,

οὔτε ποτ᾽ ἠέλιος φαέθων ἀκτῖσιν ἔβαλλεν,

οὔτ᾽ ὄμβρος περάασκε διαμπερές : ὣς ἄρα πυκνοὶ

ἀλλήλοισιν ἔφυν ἐπαμοιβαδίς : οὓς ὑπ᾽ Ὀδυσσεὺς

δύσετ᾽ . ἄφαρ δ᾽ εὐνὴν ἐπαμήσατο χερσὶ φίλῃσιν

εὐρεῖαν : φύλλων γὰρ ἔην χύσις ἤλιθα πολλή,

ὅσσον τ᾽ ἠὲ δύω ἠὲ τρεῖς ἄνδρας ἔρυσθαι

ὥρῃ χειμερίῃ , εἰ καὶ μάλα περ χαλεπαίνοι.

τὴν μὲν ἰδὼν γήθησε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,

ἐν δ᾽ ἄρα μέσσῃ λέκτο , χύσιν δ᾽ ἐπεχεύατο φύλλων.

ὡς δ᾽ ὅτε τις δαλὸν σποδιῇ ἐνέκρυψε μελαίνῃ

ἀγροῦ ἐπ᾽ ἐσχατιῆς , ᾧ μὴ πάρα γείτονες ἄλλοι,

σπέρμα πυρὸς σώζων , ἵνα μή ποθεν ἄλλοθεν αὔοι,

ὣς Ὀδυσεὺς φύλλοισι καλύψατο : τῷ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀθήνη

ὕπνον ἐπ᾽ ὄμμασι χεῦ᾽ , ἵνα μιν παύσειε τάχιστα

δυσπονέος καμάτοιο φίλα βλέφαρ᾽ ἀμφικαλύψας.