Reading Center

ὣς ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς

ὕπνῳ καὶ καμάτῳ ἀρημένος : αὐτὰρ Ἀθήνη

βῆ ῥ᾽ ἐς Φαιήκων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε,

οἳ πρὶν μέν ποτ᾽ ἔναιον ἐν εὐρυχόρῳ Ὑπερείῃ,

ἀγχοῦ Κυκλώπων ἀνδρῶν ὑπερηνορεόντων,

οἵ σφεας σινέσκοντο , βίηφι δὲ φέρτεροι ἦσαν.

ἔνθεν ἀναστήσας ἄγε Ναυσίθοος θεοειδής,

εἷσεν δὲ Σχερίῃ , ἑκὰς ἀνδρῶν ἀλφηστάων,

ἀμφὶ δὲ τεῖχος ἔλασσε πόλει , καὶ ἐδείματο οἴκους,

καὶ νηοὺς ποίησε θεῶν , καὶ ἐδάσσατ᾽ ἀρούρας.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶς Ἄϊδόσδε βεβήκει,

Ἀλκίνοος δὲ τότ᾽ ἦρχε , θεῶν ἄπο μήδεα εἰδώς.

τοῦ μὲν ἔβη πρὸς δῶμα θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη,

νόστον Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μητιόωσα.

βῆ δ᾽ ἴμεν ἐς θάλαμον πολυδαίδαλον , ᾧ ἔνι κούρη

κοιμᾶτ᾽ ἀθανάτῃσι φυὴν καὶ εἶδος ὁμοίη,

Ναυσικάα , θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,

πὰρ δὲ δύ᾽ ἀμφίπολοι , Χαρίτων ἄπο κάλλος ἔχουσαι,

σταθμοῖιν ἑκάτερθε : θύραι δ᾽ ἐπέκειντο φαειναί.

ἡ δ᾽ ἀνέμου ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια κούρης,

στῆ δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὲρ κεφαλῆς , καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν,

εἰδομένη κούρῃ ναυσικλειτοῖο Δύμαντος,

ἥ οἱ ὁμηλικίη μὲν ἔην , κεχάριστο δὲ θυμῷ.

τῇ μιν ἐεισαμένη προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“Ναυσικάα , τί νύ σ᾽ ὧδε μεθήμονα γείνατο μήτηρ;

εἵματα μέν τοι κεῖται ἀκηδέα σιγαλόεντα,

σοὶ δὲ γάμος σχεδόν ἐστιν , ἵνα χρὴ καλὰ μὲν αὐτὴν

ἕννυσθαι , τὰ δὲ τοῖσι παρασχεῖν , οἵ κέ σ᾽ ἄγωνται.

ἐκ γάρ τοι τούτων φάτις ἀνθρώπους ἀναβαίνει

ἐσθλή , χαίρουσιν δὲ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ.

ἀλλ᾽ ἴομεν πλυνέουσαι ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι:

καί τοι ἐγὼ συνέριθος ἅμ᾽ ἕψομαι , ὄφρα τάχιστα

ἐντύνεαι , ἐπεὶ οὔ τοι ἔτι δὴν παρθένος ἔσσεαι:

ἤδη γάρ σε μνῶνται ἀριστῆες κατὰ δῆμον

πάντων Φαιήκων , ὅθι τοι γένος ἐστὶ καὶ αὐτῇ.

ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐπότρυνον πατέρα κλυτὸν ἠῶθι πρὸ

ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν ἐφοπλίσαι , ἥ κεν ἄγῃσι

ζῶστρά τε καὶ πέπλους καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα.

καὶ δὲ σοὶ ὧδ᾽ αὐτῇ πολὺ κάλλιον ἠὲ πόδεσσιν

ἔρχεσθαι : πολλὸν γὰρ ἀπὸ πλυνοί εἰσι πόληος.”

ἡ μὲν ἄρ᾽ ὣς εἰποῦσ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη

Οὔλυμπόνδ᾽ , ὅθι φασὶ θεῶν ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ

ἔμμεναι . οὔτ᾽ ἀνέμοισι τινάσσεται οὔτε ποτ᾽ ὄμβρῳ

δεύεται οὔτε χιὼν ἐπιπίλναται , ἀλλὰ μάλ᾽ αἴθρη

πέπταται ἀνέφελος , λευκὴ δ᾽ ἐπιδέδρομεν αἴγλη:

τῷ ἔνι τέρπονται μάκαρες θεοὶ ἤματα πάντα.

ἔνθ᾽ ἀπέβη γλαυκῶπις , ἐπεὶ διεπέφραδε κούρῃ.

αὐτίκα δ᾽ Ἠὼς ἦλθεν ἐύθρονος , ἥ μιν ἔγειρε

Ναυσικάαν ἐύπεπλον : ἄφαρ δ᾽ ἀπεθαύμασ᾽ ὄνειρον,

βῆ δ᾽ ἰέναι διὰ δώμαθ᾽ , ἵν᾽ ἀγγείλειε τοκεῦσιν,

πατρὶ φίλῳ καὶ μητρί : κιχήσατο δ᾽ ἔνδον ἐόντας:

ἡ μὲν ἐπ᾽ ἐσχάρῃ ἧστο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν

ἠλάκατα στρωφῶσ᾽ ἁλιπόρφυρα : τῷ δὲ θύραζε

ἐρχομένῳ ξύμβλητο μετὰ κλειτοὺς βασιλῆας

ἐς βουλήν , ἵνα μιν κάλεον Φαίηκες ἀγαυοί.

ἡ δὲ μάλ᾽ ἄγχι στᾶσα φίλον πατέρα προσέειπε:

“πάππα φίλ᾽ , οὐκ ἂν δή μοι ἐφοπλίσσειας ἀπήνην

ὑψηλὴν ἐύκυκλον , ἵνα κλυτὰ εἵματ᾽ ἄγωμαι

ἐς ποταμὸν πλυνέουσα , τά μοι ῥερυπωμένα κεῖται;

καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ ἔοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντα.

βουλὰς βουλεύειν καθαρὰ χροΐ εἵματ᾽ ἔχοντα.

πέντε δέ τοι φίλοι υἷες ἐνὶ μεγάροις γεγάασιν,

οἱ δύ᾽ ὀπυίοντες , τρεῖς δ᾽ ἠίθεοι θαλέθοντες:

οἱ δ᾽ αἰεὶ ἐθέλουσι νεόπλυτα εἵματ᾽ ἔχοντες

ἐς χορὸν ἔρχεσθαι : τὰ δ᾽ ἐμῇ φρενὶ πάντα μέμηλεν.”

ὣς ἔφατ᾽ : αἴδετο γὰρ θαλερὸν γάμον ἐξονομῆναι

πατρὶ φίλῳ . ὁ δὲ πάντα νόει καὶ ἀμείβετο μύθῳ:

“οὔτε τοι ἡμιόνων φθονέω , τέκος , οὔτε τευ ἄλλου.

ἔρχευ : ἀτάρ τοι δμῶες ἐφοπλίσσουσιν ἀπήνην

ὑψηλὴν ἐύκυκλον , ὑπερτερίῃ ἀραρυῖαν.”

ὣς εἰπὼν δμώεσσιν ἐκέκλετο , τοὶ δ᾽ ἐπίθοντο.

οἱ μὲν ἄρ᾽ ἐκτὸς ἄμαξαν ἐύτροχον ἡμιονείην

ὥπλεον , ἡμιόνους θ᾽ ὕπαγον ζεῦξάν θ᾽ ὑπ᾽ ἀπήνῃ:

κούρη δ᾽ ἐκ θαλάμοιο φέρεν ἐσθῆτα φαεινήν.

καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐυξέστῳ ἐπ᾽ ἀπήνῃ,

μήτηρ δ᾽ ἐν κίστῃ ἐτίθει μενοεικέ᾽ ἐδωδὴν

παντοίην , ἐν δ᾽ ὄψα τίθει , ἐν δ᾽ οἶνον ἔχευεν

ἀσκῷ ἐν αἰγείῳ : κούρη δ᾽ ἐπεβήσετ᾽ ἀπήνης.

δῶκεν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,

ἧος χυτλώσαιτο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν.

ἡ δ᾽ ἔλαβεν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα,

μάστιξεν δ᾽ ἐλάαν : καναχὴ δ᾽ ἦν ἡμιόνοιιν.

αἱ δ᾽ ἄμοτον τανύοντο , φέρον δ᾽ ἐσθῆτα καὶ αὐτήν,

οὐκ οἴην , ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι κίον ἄλλαι.

αἱ δ᾽ ὅτε δὴ ποταμοῖο ῥόον περικαλλέ᾽ ἵκοντο,

ἔνθ᾽ ἦ τοι πλυνοὶ ἦσαν ἐπηετανοί , πολὺ δ᾽ ὕδωρ

καλὸν ὑπεκπρόρεεν μάλα περ ῥυπόωντα καθῆραι,

ἔνθ᾽ αἵ γ᾽ ἡμιόνους μὲν ὑπεκπροέλυσαν ἀπήνης.

καὶ τὰς μὲν σεῦαν ποταμὸν πάρα δινήεντα

τρώγειν ἄγρωστιν μελιηδέα : ταὶ δ᾽ ἀπ᾽ ἀπήνης

εἵματα χερσὶν ἕλοντο καὶ ἐσφόρεον μέλαν ὕδωρ,

στεῖβον δ᾽ ἐν βόθροισι θοῶς ἔριδα προφέρουσαι.

αὐτὰρ ἐπεὶ πλῦνάν τε κάθηράν τε ῥύπα πάντα,

ἑξείης πέτασαν παρὰ θῖν᾽ ἁλός , ἧχι μάλιστα

λάιγγας ποτὶ χέρσον ἀποπλύνεσκε θάλασσα.

αἱ δὲ λοεσσάμεναι καὶ χρισάμεναι λίπ᾽ ἐλαίῳ

δεῖπνον ἔπειθ᾽ εἵλοντο παρ᾽ ὄχθῃσιν ποταμοῖο,

εἵματα δ᾽ ἠελίοιο μένον τερσήμεναι αὐγῇ.

αὐτὰρ ἐπεὶ σίτου τάρφθεν δμῳαί τε καὶ αὐτή,

σφαίρῃ ταὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἔπαιζον , ἀπὸ κρήδεμνα βαλοῦσαι:

τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενος ἤρχετο μολπῆς.

οἵη δ᾽ Ἄρτεμις εἶσι κατ᾽ οὔρεα ἰοχέαιρα,

ἢ κατὰ Τηΰγετον περιμήκετον ἢ Ἐρύμανθον,

τερπομένη κάπροισι καὶ ὠκείῃς ἐλάφοισι:

τῇ δέ θ᾽ ἅμα νύμφαι , κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο,

ἀγρονόμοι παίζουσι , γέγηθε δέ τε φρένα Λητώ:

πασάων δ᾽ ὑπὲρ ἥ γε κάρη ἔχει ἠδὲ μέτωπα,

ῥεῖά τ᾽ ἀριγνώτη πέλεται , καλαὶ δέ τε πᾶσαι:

ὣς ἥ γ᾽ ἀμφιπόλοισι μετέπρεπε παρθένος ἀδμής.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε πάλιν οἶκόνδε νέεσθαι

ζεύξασ᾽ ἡμιόνους πτύξασά τε εἵματα καλά,

ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεά , γλαυκῶπις Ἀθήνη,

ὡς Ὀδυσεὺς ἔγροιτο , ἴδοι τ᾽ ἐυώπιδα κούρην,

ἥ οἱ Φαιήκων ἀνδρῶν πόλιν ἡγήσαιτο.

σφαῖραν ἔπειτ᾽ ἔρριψε μετ᾽ ἀμφίπολον βασίλεια:

ἀμφιπόλου μὲν ἅμαρτε , βαθείῃ δ᾽ ἔμβαλε δίνῃ:

αἱ δ᾽ ἐπὶ μακρὸν ἄυσαν : ὁ δ᾽ ἔγρετο δῖος Ὀδυσσεύς,

ἑζόμενος δ᾽ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν:

“ὤ μοι ἐγώ , τέων αὖτε βροτῶν ἐς γαῖαν ἱκάνω;

ἦ ῥ᾽ οἵ γ᾽ ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι,

ἦε φιλόξεινοι καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής;

ὥς τέ με κουράων ἀμφήλυθε θῆλυς ἀυτή:

νυμφάων , αἳ ἔχουσ᾽ ὀρέων αἰπεινὰ κάρηνα

καὶ πηγὰς ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα.

ἦ νύ που ἀνθρώπων εἰμὶ σχεδὸν αὐδηέντων;

ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐγὼν αὐτὸς πειρήσομαι ἠδὲ ἴδωμαι.”

ὣς εἰπὼν θάμνων ὑπεδύσετο δῖος Ὀδυσσεύς,

ἐκ πυκινῆς δ᾽ ὕλης πτόρθον κλάσε χειρὶ παχείῃ

φύλλων , ὡς ῥύσαιτο περὶ χροῒ μήδεα φωτός.

βῆ δ᾽ ἴμεν ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος ἀλκὶ πεποιθώς,

ὅς τ᾽ εἶσ᾽ ὑόμενος καὶ ἀήμενος , ἐν δέ οἱ ὄσσε

δαίεται : αὐτὰρ ὁ βουσὶ μετέρχεται ἢ ὀίεσσιν

ἠὲ μετ᾽ ἀγροτέρας ἐλάφους : κέλεται δέ ἑ γαστὴρ

μήλων πειρήσοντα καὶ ἐς πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν:

ὣς Ὀδυσεὺς κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισιν ἔμελλε

μίξεσθαι , γυμνός περ ἐών : χρειὼ γὰρ ἵκανε.

σμερδαλέος δ᾽ αὐτῇσι φάνη κεκακωμένος ἅλμῃ,

τρέσσαν δ᾽ ἄλλυδις ἄλλη ἐπ᾽ ἠιόνας προὐχούσας:

οἴη δ᾽ Ἀλκινόου θυγάτηρ μένε : τῇ γὰρ Ἀθήνη

θάρσος ἐνὶ φρεσὶ θῆκε καὶ ἐκ δέος εἵλετο γυίων.

στῆ δ᾽ ἄντα σχομένη : ὁ δὲ μερμήριξεν Ὀδυσσεύς,

ἢ γούνων λίσσοιτο λαβὼν ἐυώπιδα κούρην,

ἦ αὔτως ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι

λίσσοιτ᾽ , εἰ δείξειε πόλιν καὶ εἵματα δοίη.

ὣς ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι,

λίσσεσθαι ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι,

μή οἱ γοῦνα λαβόντι χολώσαιτο φρένα κούρη.

αὐτίκα μειλίχιον καὶ κερδαλέον φάτο μῦθον.

“γουνοῦμαί σε , ἄνασσα : θεός νύ τις , ἦ βροτός ἐσσι;

εἰ μέν τις θεός ἐσσι , τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,

Ἀρτέμιδί σε ἐγώ γε , Διὸς κούρῃ μεγάλοιο,

εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ᾽ ἄγχιστα ἐίσκω:

εἰ δέ τίς ἐσσι βροτῶν , τοὶ ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν,

τρὶς μάκαρες μὲν σοί γε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ,

τρὶς μάκαρες δὲ κασίγνητοι : μάλα πού σφισι θυμὸς

αἰὲν ἐυφροσύνῃσιν ἰαίνεται εἵνεκα σεῖο,

λευσσόντων τοιόνδε θάλος χορὸν εἰσοιχνεῦσαν.

κεῖνος δ᾽ αὖ περὶ κῆρι μακάρτατος ἔξοχον ἄλλων,

ὅς κέ σ᾽ ἐέδνοισι βρίσας οἶκόνδ᾽ ἀγάγηται.

οὐ γάρ πω τοιοῦτον ἴδον βροτὸν ὀφθαλμοῖσιν,

οὔτ᾽ ἄνδρ᾽ οὔτε γυναῖκα : σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωντα.

Δήλῳ δή ποτε τοῖον Ἀπόλλωνος παρὰ βωμῷ

φοίνικος νέον ἔρνος ἀνερχόμενον ἐνόησα:

ἦλθον γὰρ καὶ κεῖσε , πολὺς δέ μοι ἕσπετο λαός,

τὴν ὁδὸν ᾗ δὴ μέλλεν ἐμοὶ κακὰ κήδε᾽ ἔσεσθαι.

ὣς δ᾽ αὔτως καὶ κεῖνο ἰδὼν ἐτεθήπεα θυμῷ

δήν , ἐπεὶ οὔ πω τοῖον ἀνήλυθεν ἐκ δόρυ γαίης,

ὡς σέ , γύναι , ἄγαμαί τε τέθηπά τε , δείδια δ᾽ αἰνῶς

γούνων ἅψασθαι : χαλεπὸν δέ με πένθος ἱκάνει.

χθιζὸς ἐεικοστῷ φύγον ἤματι οἴνοπα πόντον:

τόφρα δέ μ᾽ αἰεὶ κῦμ᾽ ἐφόρει κραιπναί τε θύελλαι

νήσου ἀπ᾽ Ὠγυγίης . νῦν δ᾽ ἐνθάδε κάββαλε δαίμων,

ὄφρ᾽ ἔτι που καὶ τῇδε πάθω κακόν : οὐ γὰρ ὀίω

παύσεσθ᾽ , ἀλλ᾽ ἔτι πολλὰ θεοὶ τελέουσι πάροιθεν.

ἀλλά , ἄνασσ᾽ , ἐλέαιρε : σὲ γὰρ κακὰ πολλὰ μογήσας

ἐς πρώτην ἱκόμην , τῶν δ᾽ ἄλλων οὔ τινα οἶδα

ἀνθρώπων , οἳ τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν.

ἄστυ δέ μοι δεῖξον , δὸς δὲ ῥάκος ἀμφιβαλέσθαι,

εἴ τί που εἴλυμα σπείρων ἔχες ἐνθάδ᾽ ἰοῦσα.

σοὶ δὲ θεοὶ τόσα δοῖεν ὅσα φρεσὶ σῇσι μενοινᾷς,

ἄνδρα τε καὶ οἶκον , καὶ ὁμοφροσύνην ὀπάσειαν

ἐσθλήν : οὐ μὲν γὰρ τοῦ γε κρεῖσσον καὶ ἄρειον,

ἢ ὅθ᾽ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον

ἀνὴρ ἠδὲ γυνή : πόλλ᾽ ἄλγεα δυσμενέεσσι,

χάρματα δ᾽ εὐμενέτῃσι , μάλιστα δέ τ᾽ ἔκλυον αὐτοί.”

τὸν δ᾽ αὖ Ναυσικάα λευκώλενος ἀντίον ηὔδα:

“ξεῖν᾽ , ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ᾽ ἄφρονι φωτὶ ἔοικας:

Ζεὺς δ᾽ αὐτὸς νέμει ὄλβον Ὀλύμπιος ἀνθρώποισιν,

ἐσθλοῖς ἠδὲ κακοῖσιν , ὅπως ἐθέλῃσιν , ἑκάστῳ:

καί που σοὶ τάδ᾽ ἔδωκε , σὲ δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης.

νῦν δ᾽ , ἐπεὶ ἡμετέρην τε πόλιν καὶ γαῖαν ἱκάνεις,

οὔτ᾽ οὖν ἐσθῆτος δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου,

ὧν ἐπέοιχ᾽ ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα.

ἄστυ δέ τοι δείξω , ἐρέω δέ τοι οὔνομα λαῶν.

Φαίηκες μὲν τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν,

εἰμὶ δ᾽ ἐγὼ θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,

τοῦ δ᾽ ἐκ Φαιήκων ἔχεται κάρτος τε βίη τε.”

ἦ ῥα καὶ ἀμφιπόλοισιν ἐυπλοκάμοισι κέλευσε:

“στῆτέ μοι , ἀμφίπολοι : πόσε φεύγετε φῶτα ἰδοῦσαι;

ἦ μή πού τινα δυσμενέων φάσθ᾽ ἔμμεναι ἀνδρῶν;

οὐκ ἔσθ᾽ οὗτος ἀνὴρ διερὸς βροτὸς οὐδὲ γένηται,

ὅς κεν Φαιήκων ἀνδρῶν ἐς γαῖαν ἵκηται

δηιοτῆτα φέρων : μάλα γὰρ φίλοι ἀθανάτοισιν.

οἰκέομεν δ᾽ ἀπάνευθε πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,

ἔσχατοι , οὐδέ τις ἄμμι βροτῶν ἐπιμίσγεται ἄλλος.

ἀλλ᾽ ὅδε τις δύστηνος ἀλώμενος ἐνθάδ᾽ ἱκάνει,

τὸν νῦν χρὴ κομέειν : πρὸς γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες

ξεῖνοί τε πτωχοί τε , δόσις δ᾽ ὀλίγη τε φίλη τε.

ἀλλὰ δότ᾽ , ἀμφίπολοι , ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε,

λούσατέ τ᾽ ἐν ποταμῷ , ὅθ᾽ ἐπὶ σκέπας ἔστ᾽ ἀνέμοιο.”

ὣς ἔφαθ᾽ , αἱ δ᾽ ἔσταν τε καὶ ἀλλήλῃσι κέλευσαν,

κὰδ δ᾽ ἄρ᾽ Ὀδυσσῆ᾽ εἷσαν ἐπὶ σκέπας , ὡς ἐκέλευσεν

Ναυσικάα θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο:

πὰρ δ᾽ ἄρα οἱ φᾶρός τε χιτῶνά τε εἵματ᾽ ἔθηκαν,

δῶκαν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,

ἤνωγον δ᾽ ἄρα μιν λοῦσθαι ποταμοῖο ῥοῇσιν.

δή ῥα τότ᾽ ἀμφιπόλοισι μετηύδα δῖος Ὀδυσσεύς:

“ἀμφίπολοι , στῆθ᾽ οὕτω ἀπόπροθεν , ὄφρ᾽ ἐγὼ αὐτὸς

ἅλμην ὤμοιιν ἀπολούσομαι , ἀμφὶ δ᾽ ἐλαίῳ

χρίσομαι : ἦ γὰρ δηρὸν ἀπὸ χροός ἐστιν ἀλοιφή.

ἄντην δ᾽ οὐκ ἂν ἐγώ γε λοέσσομαι : αἰδέομαι γὰρ

γυμνοῦσθαι κούρῃσιν ἐυπλοκάμοισι μετελθών.”

ὣς ἔφαθ᾽ , αἱ δ᾽ ἀπάνευθεν ἴσαν , εἶπον δ᾽ ἄρα κούρῃ.

αὐτὰρ ὁ ἐκ ποταμοῦ χρόα νίζετο δῖος Ὀδυσσεὺς

ἅλμην , ἥ οἱ νῶτα καὶ εὐρέας ἄμπεχεν ὤμους,

ἐκ κεφαλῆς δ᾽ ἔσμηχεν ἁλὸς χνόον ἀτρυγέτοιο.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα λοέσσατο καὶ λίπ᾽ ἄλειψεν,

ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαθ᾽ ἅ οἱ πόρε παρθένος ἀδμής,

τὸν μὲν Ἀθηναίη θῆκεν Διὸς ἐκγεγαυῖα

μείζονά τ᾽ εἰσιδέειν καὶ πάσσονα , κὰδ δὲ κάρητος

οὔλας ἧκε κόμας , ὑακινθίνῳ ἄνθει ὁμοίας.

ὡς δ᾽ ὅτε τις χρυσὸν περιχεύεται ἀργύρῳ ἀνὴρ

ἴδρις , ὃν Ἥφαιστος δέδαεν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη

τέχνην παντοίην , χαρίεντα δὲ ἔργα τελείει,

ὣς ἄρα τῷ κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοις.

ἕζετ᾽ ἔπειτ᾽ ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσης,

κάλλεϊ καὶ χάρισι στίλβων : θηεῖτο δὲ κούρη.

δή ῥα τότ᾽ ἀμφιπόλοισιν ἐυπλοκάμοισι μετηύδα:

“κλῦτέ μευ , ἀμφίπολοι λευκώλενοι , ὄφρα τι εἴπω.

οὐ πάντων ἀέκητι θεῶν , οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν,

Φαιήκεσσ᾽ ὅδ᾽ ἀνὴρ ἐπιμίσγεται ἀντιθέοισι:

πρόσθεν μὲν γὰρ δή μοι ἀεικέλιος δέατ᾽ εἶναι,

νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε , τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.

αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη

ἐνθάδε ναιετάων , καὶ οἱ ἅδοι αὐτόθι μίμνειν.

ἀλλὰ δότ᾽ , ἀμφίπολοι , ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε.”

ὣς ἔφαθ᾽ , αἱ δ᾽ ἄρα τῆς μάλα μὲν κλύον ἠδ᾽ ἐπίθοντο,

πὰρ δ᾽ ἄρ᾽ Ὀδυσσῆι ἔθεσαν βρῶσίν τε πόσιν τε.

ἦ τοι ὁ πῖνε καὶ ἦσθε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς

ἁρπαλέως : δηρὸν γὰρ ἐδητύος ἦεν ἄπαστος.

αὐτὰρ Ναυσικάα λευκώλενος ἄλλ᾽ ἐνόησεν:

εἵματ᾽ ἄρα πτύξασα τίθει καλῆς ἐπ᾽ ἀπήνης,

ζεῦξεν δ᾽ ἡμιόνους κρατερώνυχας , ἂν δ᾽ ἔβη αὐτή,

ὤτρυνεν δ᾽ Ὀδυσῆα , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:

“ὄρσεο δὴ νῦν , ξεῖνε , πόλινδ᾽ ἴμεν ὄφρα σε πέμψω

πατρὸς ἐμοῦ πρὸς δῶμα δαΐφρονος , ἔνθα σέ φημι

πάντων Φαιήκων εἰδησέμεν ὅσσοι ἄριστοι.

ἀλλὰ μάλ᾽ ὧδ᾽ ἔρδειν , δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν:

ὄφρ᾽ ἂν μέν κ᾽ ἀγροὺς ἴομεν καὶ ἔργ᾽ ἀνθρώπων,

τόφρα σὺν ἀμφιπόλοισι μεθ᾽ ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν

καρπαλίμως ἔρχεσθαι : ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω.

αὐτὰρ ἐπὴν πόλιος ἐπιβήομεν , ἣν πέρι πύργος

ὑψηλός , καλὸς δὲ λιμὴν ἑκάτερθε πόληος,

λεπτὴ δ᾽ εἰσίθμη : νῆες δ᾽ ὁδὸν ἀμφιέλισσαι

εἰρύαται : πᾶσιν γὰρ ἐπίστιόν ἐστιν ἑκάστῳ.

ἔνθα δέ τέ σφ᾽ ἀγορὴ καλὸν Ποσιδήιον ἀμφίς,

ῥυτοῖσιν λάεσσι κατωρυχέεσσ᾽ ἀραρυῖα.

ἔνθα δὲ νηῶν ὅπλα μελαινάων ἀλέγουσι,

πείσματα καὶ σπεῖρα , καὶ ἀποξύνουσιν ἐρετμά.

οὐ γὰρ Φαιήκεσσι μέλει βιὸς οὐδὲ φαρέτρη,

ἀλλ᾽ ἱστοὶ καὶ ἐρετμὰ νεῶν καὶ νῆες ἐῖσαι,

ᾗσιν ἀγαλλόμενοι πολιὴν περόωσι θάλασσαν.

τῶν ἀλεείνω φῆμιν ἀδευκέα , μή τις ὀπίσσω

μωμεύῃ : μάλα δ᾽ εἰσὶν ὑπερφίαλοι κατὰ δῆμον:

καί νύ τις ὧδ᾽ εἴπῃσι κακώτερος ἀντιβολήσας:

‘τίς δ᾽ ὅδε Ναυσικάᾳ ἕπεται καλός τε μέγας τε

ξεῖνος ; ποῦ δέ μιν εὗρε ; πόσις νύ οἱ ἔσσεται αὐτῇ.

ἦ τινά που πλαγχθέντα κομίσσατο ἧς ἀπὸ νηὸς

ἀνδρῶν τηλεδαπῶν , ἐπεὶ οὔ τινες ἐγγύθεν εἰσίν:

ἤ τίς οἱ εὐξαμένῃ πολυάρητος θεὸς ἦλθεν

οὐρανόθεν καταβάς , ἕξει δέ μιν ἤματα πάντα.

βέλτερον , εἰ καὐτή περ ἐποιχομένη πόσιν εὗρεν

ἄλλοθεν : ἦ γὰρ τούσδε γ᾽ ἀτιμάζει κατὰ δῆμον

Φαίηκας , τοί μιν μνῶνται πολέες τε καὶ ἐσθλοί.’

ὣς ἐρέουσιν , ἐμοὶ δέ κ᾽ ὀνείδεα ταῦτα γένοιτο.

καὶ δ᾽ ἄλλῃ νεμεσῶ , ἥ τις τοιαῦτά γε ῥέζοι,

ἥ τ᾽ ἀέκητι φίλων πατρὸς καὶ μητρὸς ἐόντων,

ἀνδράσι μίσγηται , πρίν γ᾽ ἀμφάδιον γάμον ἐλθεῖν.

ξεῖνε , σὺ δ᾽ ὦκ᾽ ἐμέθεν ξυνίει ἔπος , ὄφρα τάχιστα

πομπῆς καὶ νόστοιο τύχῃς παρὰ πατρὸς ἐμοῖο.

δήεις ἀγλαὸν ἄλσος Ἀθήνης ἄγχι κελεύθου

αἰγείρων : ἐν δὲ κρήνη νάει , ἀμφὶ δὲ λειμών:

ἔνθα δὲ πατρὸς ἐμοῦ τέμενος τεθαλυῖά τ᾽ ἀλωή,

τόσσον ἀπὸ πτόλιος , ὅσσον τε γέγωνε βοήσας.

ἔνθα καθεζόμενος μεῖναι χρόνον , εἰς ὅ κεν ἡμεῖς

ἄστυδε ἔλθωμεν καὶ ἱκώμεθα δώματα πατρός.

αὐτὰρ ἐπὴν ἡμέας ἔλπῃ ποτὶ δώματ᾽ ἀφῖχθαι,

καὶ τότε Φαιήκων ἴμεν ἐς πόλιν ἠδ᾽ ἐρέεσθαι

δώματα πατρὸς ἐμοῦ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο.

ῥεῖα δ᾽ ἀρίγνωτ᾽ ἐστί , καὶ ἂν πάϊς ἡγήσαιτο

νήπιος : οὐ μὲν γάρ τι ἐοικότα τοῖσι τέτυκται

δώματα Φαιήκων , οἷος δόμος Ἀλκινόοιο

ἥρωος . ἀλλ᾽ ὁπότ᾽ ἄν σε δόμοι κεκύθωσι καὶ αὐλή,

ὦκα μάλα μεγάροιο διελθέμεν , ὄφρ᾽ ἂν ἵκηαι

μητέρ᾽ ἐμήν : ἡ δ᾽ ἧσται ἐπ᾽ ἐσχάρῃ ἐν πυρὸς αὐγῇ,

ἠλάκατα στρωφῶσ᾽ ἁλιπόρφυρα , θαῦμα ἰδέσθαι,

κίονι κεκλιμένη : δμωαὶ δέ οἱ εἵατ᾽ ὄπισθεν.

ἔνθα δὲ πατρὸς ἐμοῖο θρόνος ποτικέκλιται αὐτῇ,

τῷ ὅ γε οἰνοποτάζει ἐφήμενος ἀθάνατος ὥς.

τὸν παραμειψάμενος μητρὸς περὶ γούνασι χεῖρας

βάλλειν ἡμετέρης , ἵνα νόστιμον ἦμαρ ἴδηαι

χαίρων καρπαλίμως , εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐσσί.

εἴ κέν τοι κείνη γε φίλα φρονέῃσ᾽ ἐνὶ θυμῷ,

ἐλπωρή τοι ἔπειτα φίλους τ᾽ ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι

οἶκον ἐυκτίμενον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.”

ὣς ἄρα φωνήσασ᾽ ἵμασεν μάστιγι φαεινῇ

ἡμιόνους : αἱ δ᾽ ὦκα λίπον ποταμοῖο ῥέεθρα.

αἱ δ᾽ ἐὺ μὲν τρώχων , ἐὺ δὲ πλίσσοντο πόδεσσιν:

ἡ δὲ μάλ᾽ ἡνιόχευεν , ὅπως ἅμ᾽ ἑποίατο πεζοὶ

ἀμφίπολοί τ᾽ Ὀδυσεύς τε , νόῳ δ᾽ ἐπέβαλλεν ἱμάσθλην.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος καὶ τοὶ κλυτὸν ἄλσος ἵκοντο

ἱρὸν Ἀθηναίης , ἵν᾽ ἄρ᾽ ἕζετο δῖος Ὀδυσσεύς.

αὐτίκ᾽ ἔπειτ᾽ ἠρᾶτο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο:

“κλῦθί μευ , αἰγιόχοιο Διὸς τέκος , Ἀτρυτώνη:

νῦν δή πέρ μευ ἄκουσον , ἐπεὶ πάρος οὔ ποτ᾽ ἄκουσας

ῥαιομένου , ὅτε μ᾽ ἔρραιε κλυτὸς ἐννοσίγαιος.

δός μ᾽ ἐς Φαίηκας φίλον ἐλθεῖν ἠδ᾽ ἐλεεινόν.”

ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος , τοῦ δ᾽ ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη.

αὐτῷ δ᾽ οὔ πω φαίνετ᾽ ἐναντίη : αἴδετο γάρ ῥα

πατροκασίγνητον : ὁ δ᾽ ἐπιζαφελῶς μενέαινεν

ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι πάρος ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.