Reading Center

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

ὤρνυτ᾽ ἄρ᾽ ἐξ εὐνῆς ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο,

ἂν δ᾽ ἄρα διογενὴς ὦρτο πτολίπορθος Ὀδυσσεύς.

τοῖσιν δ᾽ ἡγεμόνευ᾽ ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο

Φαιήκων ἀγορήνδ᾽ , ἥ σφιν παρὰ νηυσὶ τέτυκτο.

ἐλθόντες δὲ καθῖζον ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισι

πλησίον . ἡ δ᾽ ἀνὰ ἄστυ μετῴχετο Παλλὰς Ἀθήνη

εἰδομένη κήρυκι δαΐφρονος Ἀλκινόοιο,

νόστον Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μητιόωσα,

καί ῥα ἑκάστῳ φωτὶ παρισταμένη φάτο μῦθον:

“δεῦτ᾽ ἄγε , Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες,

εἰς ἀγορὴν ἰέναι , ὄφρα ξείνοιο πύθησθε,

ὃς νέον Ἀλκινόοιο δαΐφρονος ἵκετο δῶμα

πόντον ἐπιπλαγχθείς , δέμας ἀθανάτοισιν ὁμοῖος.”

ὣς εἰποῦσ᾽ ὤτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου.

καρπαλίμως δ᾽ ἔμπληντο βροτῶν ἀγοραί τε καὶ ἕδραι

ἀγρομένων : πολλοὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἐθηήσαντο ἰδόντες

υἱὸν Λαέρταο δαΐφρονα : τῷ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀθήνη

θεσπεσίην κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοις

καί μιν μακρότερον καὶ πάσσονα θῆκεν ἰδέσθαι,

ὥς κεν Φαιήκεσσι φίλος πάντεσσι γένοιτο

δεινός τ᾽ αἰδοῖός τε καὶ ἐκτελέσειεν ἀέθλους

πολλούς , τοὺς Φαίηκες ἐπειρήσαντ᾽ Ὀδυσῆος.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἤγερθεν ὁμηγερέες τ᾽ ἐγένοντο,

τοῖσιν δ᾽ Ἀλκίνοος ἀγορήσατο καὶ μετέειπε:

“κέκλυτε , Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες,

ὄφρ᾽ εἴπω τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει.

ξεῖνος ὅδ᾽ , οὐκ οἶδ᾽ ὅς τις , ἀλώμενος ἵκετ᾽ ἐμὸν δῶ,

ἠὲ πρὸς ἠοίων ἦ ἑσπερίων ἀνθρώπων:

πομπὴν δ᾽ ὀτρύνει , καὶ λίσσεται ἔμπεδον εἶναι.

ἡμεῖς δ᾽ , ὡς τὸ πάρος περ , ἐποτρυνώμεθα πομπήν.

οὐδὲ γὰρ οὐδέ τις ἄλλος , ὅτις κ᾽ ἐμὰ δώμαθ᾽ ἵκηται,

ἐνθάδ᾽ ὀδυρόμενος δηρὸν μένει εἵνεκα πομπῆς.

ἀλλ᾽ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν

πρωτόπλοον , κούρω δὲ δύω καὶ πεντήκοντα

κρινάσθων κατὰ δῆμον , ὅσοι πάρος εἰσὶν ἄριστοι.

δησάμενοι δ᾽ ἐὺ πάντες ἐπὶ κληῖσιν ἐρετμὰ

ἔκβητ᾽ : αὐτὰρ ἔπειτα θοὴν ἀλεγύνετε δαῖτα

ἡμέτερόνδ᾽ ἐλθόντες : ἐγὼ δ᾽ ἐὺ πᾶσι παρέξω.

κούροισιν μὲν ταῦτ᾽ ἐπιτέλλομαι : αὐτὰρ οἱ ἄλλοι

σκηπτοῦχοι βασιλῆες ἐμὰ πρὸς δώματα καλὰ

ἔρχεσθ᾽ , ὄφρα ξεῖνον ἐνὶ μεγάροισι φιλέωμεν,

μηδέ τις ἀρνείσθω . καλέσασθε δὲ θεῖον ἀοιδὸν

Δημόδοκον : τῷ γάρ ῥα θεὸς πέρι δῶκεν ἀοιδὴν

τέρπειν , ὅππῃ θυμὸς ἐποτρύνῃσιν ἀείδειν.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἡγήσατο , τοὶ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο

σκηπτοῦχοι : κῆρυξ δὲ μετῴχετο θεῖον ἀοιδόν.

κούρω δὲ κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα

βήτην , ὡς ἐκέλευσ᾽ , ἐπὶ θῖν᾽ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν,

νῆα μὲν οἵ γε μέλαιναν ἁλὸς βένθοσδε ἔρυσσαν,

ἐν δ᾽ ἱστόν τ᾽ ἐτίθεντο καὶ ἱστία νηὶ μελαίνῃ,

ἠρτύναντο δ᾽ ἐρετμὰ τροποῖς ἐν δερματίνοισι,

πάντα κατὰ μοῖραν , ἀνά θ᾽ ἱστία λευκὰ πέτασσαν.

ὑψοῦ δ᾽ ἐν νοτίῳ τήν γ᾽ ὥρμισαν : αὐτὰρ ἔπειτα

βάν ῥ᾽ ἴμεν Ἀλκινόοιο δαΐφρονος ἐς μέγα δῶμα.

πλῆντο δ᾽ ἄρ᾽ αἴθουσαί τε καὶ ἕρκεα καὶ δόμοι ἀνδρῶν

ἀγρομένων : πολλοὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἔσαν , νέοι ἠδὲ παλαιοί.

τοῖσιν δ᾽ Ἀλκίνοος δυοκαίδεκα μῆλ᾽ ἱέρευσεν,

ὀκτὼ δ᾽ ἀργιόδοντας ὕας , δύο δ᾽ εἰλίποδας βοῦς:

τοὺς δέρον ἀμφί θ᾽ ἕπον , τετύκοντό τε δαῖτ᾽ ἐρατεινήν.

κῆρυξ δ᾽ ἐγγύθεν ἦλθεν ἄγων ἐρίηρον ἀοιδόν,

τὸν πέρι μοῦσ᾽ ἐφίλησε , δίδου δ᾽ ἀγαθόν τε κακόν τε:

ὀφθαλμῶν μὲν ἄμερσε , δίδου δ᾽ ἡδεῖαν ἀοιδήν.

τῷ δ᾽ ἄρα Ποντόνοος θῆκε θρόνον ἀργυρόηλον

μέσσῳ δαιτυμόνων , πρὸς κίονα μακρὸν ἐρείσας:

κὰδ δ᾽ ἐκ πασσαλόφι κρέμασεν φόρμιγγα λίγειαν

αὐτοῦ ὑπὲρ κεφαλῆς καὶ ἐπέφραδε χερσὶν ἑλέσθαι

κῆρυξ : πὰρ δ᾽ ἐτίθει κάνεον καλήν τε τράπεζαν,

πὰρ δὲ δέπας οἴνοιο , πιεῖν ὅτε θυμὸς ἀνώγοι.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

μοῦσ᾽ ἄρ᾽ ἀοιδὸν ἀνῆκεν ἀειδέμεναι κλέα ἀνδρῶν,

οἴμης τῆς τότ᾽ ἄρα κλέος οὐρανὸν εὐρὺν ἵκανε,

νεῖκος Ὀδυσσῆος καὶ Πηλεΐδεω Ἀχιλῆος,

ὥς ποτε δηρίσαντο θεῶν ἐν δαιτὶ θαλείῃ

ἐκπάγλοις ἐπέεσσιν , ἄναξ δ᾽ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων

χαῖρε νόῳ , ὅ τ᾽ ἄριστοι Ἀχαιῶν δηριόωντο.

ὣς γάρ οἱ χρείων μυθήσατο Φοῖβος Ἀπόλλων

Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ , ὅθ᾽ ὑπέρβη λάινον οὐδὸν

χρησόμενος : τότε γάρ ῥα κυλίνδετο πήματος ἀρχὴ

Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι Διὸς μεγάλου διὰ βουλάς.

ταῦτ᾽ ἄρ᾽ ἀοιδὸς ἄειδε περικλυτός : αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς

πορφύρεον μέγα φᾶρος ἑλὼν χερσὶ στιβαρῇσι

κὰκ κεφαλῆς εἴρυσσε , κάλυψε δὲ καλὰ πρόσωπα:

αἴδετο γὰρ Φαίηκας ὑπ᾽ ὀφρύσι δάκρυα λείβων.

ἦ τοι ὅτε λήξειεν ἀείδων θεῖος ἀοιδός,

δάκρυ ὀμορξάμενος κεφαλῆς ἄπο φᾶρος ἕλεσκε

καὶ δέπας ἀμφικύπελλον ἑλὼν σπείσασκε θεοῖσιν:

αὐτὰρ ὅτ᾽ ἂψ ἄρχοιτο καὶ ὀτρύνειαν ἀείδειν

Φαιήκων οἱ ἄριστοι , ἐπεὶ τέρποντ᾽ ἐπέεσσιν,

ἂψ Ὀδυσεὺς κατὰ κρᾶτα καλυψάμενος γοάασκεν.

ἔνθ᾽ ἄλλους μὲν πάντας ἐλάνθανε δάκρυα λείβων,

Ἀλκίνοος δέ μιν οἶος ἐπεφράσατ᾽ ἠδ᾽ ἐνόησεν

ἥμενος ἄγχ᾽ αὐτοῦ , βαρὺ δὲ στενάχοντος ἄκουσεν.

αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα:

“κέκλυτε , Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες.

ἤδη μὲν δαιτὸς κεκορήμεθα θυμὸν ἐίσης

φόρμιγγός θ᾽ , ἣ δαιτὶ συνήορός ἐστι θαλείῃ:

νῦν δ᾽ ἐξέλθωμεν καὶ ἀέθλων πειρηθῶμεν

πάντων , ὥς χ᾽ ὁ ξεῖνος ἐνίσπῃ οἷσι φίλοισιν

οἴκαδε νοστήσας , ὅσσον περιγιγνόμεθ᾽ ἄλλων

πύξ τε παλαιμοσύνῃ τε καὶ ἅλμασιν ἠδὲ πόδεσσιν.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἡγήσατο , τοὶ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο.

κὰδ δ᾽ ἐκ πασσαλόφι κρέμασεν φόρμιγγα λίγειαν,

Δημοδόκου δ᾽ ἕλε χεῖρα καὶ ἔξαγεν ἐκ μεγάροιο

κῆρυξ : ἦρχε δὲ τῷ αὐτὴν ὁδὸν ἥν περ οἱ ἄλλοι

Φαιήκων οἱ ἄριστοι , ἀέθλια θαυμανέοντες.

βὰν δ᾽ ἴμεν εἰς ἀγορήν , ἅμα δ᾽ ἕσπετο πουλὺς ὅμιλος,

μυρίοι : ἂν δ᾽ ἵσταντο νέοι πολλοί τε καὶ ἐσθλοί.

ὦρτο μὲν Ἀκρόνεώς τε καὶ Ὠκύαλος καὶ Ἐλατρεύς,

Ναυτεύς τε Πρυμνεύς τε καὶ Ἀγχίαλος καὶ Ἐρετμεύς,

Ποντεύς τε Πρωρεύς τε , Θόων Ἀναβησίνεώς τε

Ἀμφίαλός θ᾽ , υἱὸς Πολυνήου Τεκτονίδαο:

ἂν δὲ καὶ Εὐρύαλος , βροτολοιγῷ ἶσος Ἄρηϊ,

Ναυβολίδης , ὃς ἄριστος ἔην εἶδός τε δέμας τε

πάντων Φαιήκων μετ᾽ ἀμύμονα Λαοδάμαντα.

ἂν δ᾽ ἔσταν τρεῖς παῖδες ἀμύμονος Ἀλκινόοιο,

Λαοδάμας θ᾽ Ἅλιός τε καὶ ἀντίθεος Κλυτόνηος.

οἱ δ᾽ ἦ τοι πρῶτον μὲν ἐπειρήσαντο πόδεσσι.

τοῖσι δ᾽ ἀπὸ νύσσης τέτατο δρόμος : οἱ δ᾽ ἅμα πάντες

καρπαλίμως ἐπέτοντο κονίοντες πεδίοιο:

τῶν δὲ θέειν ὄχ᾽ ἄριστος ἔην Κλυτόνηος ἀμύμων:

ὅσσον τ᾽ ἐν νειῷ οὖρον πέλει ἡμιόνοιιν,

τόσσον ὑπεκπροθέων λαοὺς ἵκεθ᾽ , οἱ δ᾽ ἐλίποντο.

οἱ δὲ παλαιμοσύνης ἀλεγεινῆς πειρήσαντο:

τῇ δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύαλος ἀπεκαίνυτο πάντας ἀρίστους.

ἅλματι δ᾽ Ἀμφίαλος πάντων προφερέστατος ἦεν:

δίσκῳ δ᾽ αὖ πάντων πολὺ φέρτατος ἦεν Ἐλατρεύς,

πὺξ δ᾽ αὖ Λαοδάμας , ἀγαθὸς πάϊς Ἀλκινόοιο.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντες ἐτέρφθησαν φρέν᾽ ἀέθλοις,

τοῖς ἄρα Λαοδάμας μετέφη πάϊς Ἀλκινόοιο:

“δεῦτε , φίλοι , τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα εἴ τιν᾽ ἄεθλον

οἶδέ τε καὶ δεδάηκε . φυήν γε μὲν οὐ κακός ἐστι,

μηρούς τε κνήμας τε καὶ ἄμφω χεῖρας ὕπερθεν

αὐχένα τε στιβαρὸν μέγα τε σθένος : οὐδέ τι ἥβης

δεύεται , ἀλλὰ κακοῖσι συνέρρηκται πολέεσσιν:

οὐ γὰρ ἐγώ γέ τί φημι κακώτερον ἄλλο θαλάσσης

ἄνδρα γε συγχεῦαι , εἰ καὶ μάλα καρτερὸς εἴη.”

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύαλος ἀπαμείβετο φώνησέν τε:

“Λαοδάμα , μάλα τοῦτο ἔπος κατὰ μοῖραν ἔειπες.

αὐτὸς νῦν προκάλεσσαι ἰὼν καὶ πέφραδε μῦθον.”

αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ᾽ ἄκουσ᾽ ἀγαθὸς πάϊς Ἀλκινόοιο,

στῆ ῥ᾽ ἐς μέσσον ἰὼν καὶ Ὀδυσσῆα προσέειπε:

“δεῦρ᾽ ἄγε καὶ σύ , ξεῖνε πάτερ , πείρησαι ἀέθλων,

εἴ τινά που δεδάηκας : ἔοικε δέ σ᾽ ἴδμεν ἀέθλους:

οὐ μὲν γὰρ μεῖζον κλέος ἀνέρος ὄφρα κ᾽ ἔῃσιν,

ἤ ὅ τι ποσσίν τε ῥέξῃ καὶ χερσὶν ἑῇσιν.

ἀλλ᾽ ἄγε πείρησαι , σκέδασον δ᾽ ἀπὸ κήδεα θυμοῦ.

σοὶ δ᾽ ὁδὸς οὐκέτι δηρὸν ἀπέσσεται , ἀλλά τοι ἤδη

νηῦς τε κατείρυσται καὶ ἐπαρτέες εἰσὶν ἑταῖροι.”

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

“Λαοδάμα , τί με ταῦτα κελεύετε κερτομέοντες;

κήδεά μοι καὶ μᾶλλον ἐνὶ φρεσὶν ἤ περ ἄεθλοι,

ὃς πρὶν μὲν μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα,

νῦν δὲ μεθ᾽ ὑμετέρῃ ἀγορῇ νόστοιο χατίζων

ἧμαι , λισσόμενος βασιλῆά τε πάντα τε δῆμον.”

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύαλος ἀπαμείβετο νείκεσέ τ᾽ ἄντην:

“οὐ γάρ σ᾽ οὐδέ , ξεῖνε , δαήμονι φωτὶ ἐίσκω

ἄθλων , οἷά τε πολλὰ μετ᾽ ἀνθρώποισι πέλονται,

ἀλλὰ τῷ , ὅς θ᾽ ἅμα νηὶ πολυκλήιδι θαμίζων,

ἀρχὸς ναυτάων οἵ τε πρηκτῆρες ἔασιν,

φόρτου τε μνήμων καὶ ἐπίσκοπος ᾖσιν ὁδαίων

κερδέων θ᾽ ἁρπαλέων : οὐδ᾽ ἀθλητῆρι ἔοικας.”

τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

“ξεῖν᾽ , οὐ καλὸν ἔειπες : ἀτασθάλῳ ἀνδρὶ ἔοικας.

οὕτως οὐ πάντεσσι θεοὶ χαρίεντα διδοῦσιν

ἀνδράσιν , οὔτε φυὴν οὔτ᾽ ἂρ φρένας οὔτ᾽ ἀγορητύν.

ἄλλος μὲν γάρ τ᾽ εἶδος ἀκιδνότερος πέλει ἀνήρ,

ἀλλὰ θεὸς μορφὴν ἔπεσι στέφει , οἱ δέ τ᾽ ἐς αὐτὸν

τερπόμενοι λεύσσουσιν : ὁ δ᾽ ἀσφαλέως ἀγορεύει

αἰδοῖ μειλιχίῃ , μετὰ δὲ πρέπει ἀγρομένοισιν,

ἐρχόμενον δ᾽ ἀνὰ ἄστυ θεὸν ὣς εἰσορόωσιν.

ἄλλος δ᾽ αὖ εἶδος μὲν ἀλίγκιος ἀθανάτοισιν,

ἀλλ᾽ οὔ οἱ χάρις ἀμφιπεριστέφεται ἐπέεσσιν,

ὡς καὶ σοὶ εἶδος μὲν ἀριπρεπές , οὐδέ κεν ἄλλως

οὐδὲ θεὸς τεύξειε , νόον δ᾽ ἀποφώλιός ἐσσι.

ὤρινάς μοι θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν

εἰπὼν οὐ κατὰ κόσμον . ἐγὼ δ᾽ οὐ νῆις ἀέθλων,

ὡς σύ γε μυθεῖαι , ἀλλ᾽ ἐν πρώτοισιν ὀίω

ἔμμεναι , ὄφρ᾽ ἥβῃ τε πεποίθεα χερσί τ᾽ ἐμῇσι.

νῦν δ᾽ ἔχομαι κακότητι καὶ ἄλγεσι : πολλὰ γὰρ ἔτλην

ἀνδρῶν τε πτολέμους ἀλεγεινά τε κύματα πείρων.

ἀλλὰ καὶ ὥς , κακὰ πολλὰ παθών , πειρήσομ᾽ ἀέθλων:

θυμοδακὴς γὰρ μῦθος , ἐπώτρυνας δέ με εἰπών.”

ἦ ῥα καὶ αὐτῷ φάρει ἀναΐξας λάβε δίσκον

μείζονα καὶ πάχετον , στιβαρώτερον οὐκ ὀλίγον περ

ἢ οἵῳ Φαίηκες ἐδίσκεον ἀλλήλοισι.

τόν ῥα περιστρέψας ἧκε στιβαρῆς ἀπὸ χειρός,

βόμβησεν δὲ λίθος : κατὰ δ᾽ ἔπτηξαν ποτὶ γαίῃ

Φαίηκες δολιχήρετμοι , ναυσίκλυτοι ἄνδρες,

λᾶος ὑπὸ ῥιπῆς : ὁ δ᾽ ὑπέρπτατο σήματα πάντων

ῥίμφα θέων ἀπὸ χειρός . ἔθηκε δὲ τέρματ᾽ Ἀθήνη

ἀνδρὶ δέμας ἐικυῖα , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν:

“καί κ᾽ ἀλαός τοι , ξεῖνε , διακρίνειε τὸ σῆμα

ἀμφαφόων , ἐπεὶ οὔ τι μεμιγμένον ἐστὶν ὁμίλῳ,

ἀλλὰ πολὺ πρῶτον . σὺ δὲ θάρσει τόνδε γ᾽ ἄεθλον:

οὔ τις Φαιήκων τόδε γ᾽ ἵξεται , οὐδ᾽ ὑπερήσει.”

“ὣς φάτο , γήθησεν δὲ πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,

χαὶρων , οὕνεχ᾽ ἑταῖρον ἐνηέα λεῦσσ᾽ ἐν ἀγῶνι.

καὶ τότε κουφότερον μετεφώνεε Φαιήκεσσιν:

“τοῦτον νῦν ἀφίκεσθε , νέοι . τάχα δ᾽ ὕστερον ἄλλον

ἥσειν ἢ τοσσοῦτον ὀίομαι ἢ ἔτι μᾶσσον.

τῶν δ᾽ ἄλλων ὅτινα κραδίη θυμός τε κελεύει,

δεῦρ᾽ ἄγε πειρηθήτω , ἐπεί μ᾽ ἐχολώσατε λίην,

ἢ πὺξ ἠὲ πάλῃ ἢ καὶ ποσίν , οὔ τι μεγαίρω,

πάντων Φαιήκων , πλήν γ᾽ αὐτοῦ Λαοδάμαντος.

ξεῖνος γάρ μοι ὅδ᾽ ἐστί : τίς ἂν φιλέοντι μάχοιτο;

ἄφρων δὴ κεῖνός γε καὶ οὐτιδανὸς πέλει ἀνήρ,

ὅς τις ξεινοδόκῳ ἔριδα προφέρηται ἀέθλων

δήμῳ ἐν ἀλλοδαπῷ : ἕο δ᾽ αὐτοῦ πάντα κολούει.

τῶν δ᾽ ἄλλων οὔ πέρ τιν᾽ ἀναίνομαι οὐδ᾽ ἀθερίζω,

ἀλλ᾽ ἐθέλω ἴδμεν καὶ πειρηθήμεναι ἄντην.

πάντα γὰρ οὐ κακός εἰμι , μετ᾽ ἀνδράσιν ὅσσοι ἄεθλοι:

εὖ μὲν τόξον οἶδα ἐύξοον ἀμφαφάασθαι:

πρῶτός κ᾽ ἄνδρα βάλοιμι ὀιστεύσας ἐν ὁμίλῳ

ἀνδρῶν δυσμενέων , εἰ καὶ μάλα πολλοὶ ἑταῖροι

ἄγχι παρασταῖεν καὶ τοξαζοίατο φωτῶν.

οἶος δή με Φιλοκτήτης ἀπεκαίνυτο τόξῳ

δήμῳ ἔνι Τρώων , ὅτε τοξαζοίμεθ᾽ Ἀχαιοί.

τῶν δ᾽ ἄλλων ἐμέ φημι πολὺ προφερέστερον εἶναι,

ὅσσοι νῦν βροτοί εἰσιν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντες.

ἀνδράσι δὲ προτέροισιν ἐριζέμεν οὐκ ἐθελήσω,

οὔθ᾽ Ἡρακλῆι οὔτ᾽ Εὐρύτῳ Οιχαλιῆι,

οἵ ῥα καὶ ἀθανάτοισιν ἐρίζεσκον περὶ τόξων.

τῷ ῥα καὶ αἶψ᾽ ἔθανεν μέγας Εὔρυτος , οὐδ᾽ ἐπὶ γῆρας

ἵκετ᾽ ἐνὶ μεγάροισι : χολωσάμενος γὰρ Ἀπόλλων

ἔκτανεν , οὕνεκά μιν προκαλίζετο τοξάζεσθαι.

δουρὶ δ᾽ ἀκοντίζω ὅσον οὐκ ἄλλος τις ὀιστῷ.

οἴοισιν δείδοικα ποσὶν μή τίς με παρέλθῃ

Φαιήκων : λίην γὰρ ἀεικελίως ἐδαμάσθην

κύμασιν ἐν πολλοῖς , ἐπεὶ οὐ κομιδὴ κατὰ νῆα

ἦεν ἐπηετανός : τῷ μοι φίλα γυῖα λέλυνται.”

ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

Ἀλκίνοος δέ μιν οἶος ἀμειβόμενος προσέειπεν:

“ξεῖν᾽ , ἐπεὶ οὐκ ἀχάριστα μεθ᾽ ἡμῖν ταῦτ᾽ ἀγορεύεις,

ἀλλ᾽ ἐθέλεις ἀρετὴν σὴν φαινέμεν , ἥ τοι ὀπηδεῖ,

χωόμενος ὅτι σ᾽ οὗτος ἀνὴρ ἐν ἀγῶνι παραστὰς

νείκεσεν , ὡς ἂν σὴν ἀρετὴν βροτὸς οὔ τις ὄνοιτο,

ὅς τις ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν:

ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἐμέθεν ξυνίει ἔπος , ὄφρα καὶ ἄλλῳ

εἴπῃς ἡρώων , ὅτε κεν σοῖς ἐν μεγάροισι

δαινύῃ παρὰ σῇ τ᾽ ἀλόχῳ καὶ σοῖσι τέκεσσιν,

ἡμετέρης ἀρετῆς μεμνημένος , οἷα καὶ ἡμῖν

Ζεὺς ἐπὶ ἔργα τίθησι διαμπερὲς ἐξ ἔτι πατρῶν.

οὐ γὰρ πυγμάχοι εἰμὲν ἀμύμονες οὐδὲ παλαισταί,

ἀλλὰ ποσὶ κραιπνῶς θέομεν καὶ νηυσὶν ἄριστοι,

αἰεὶ δ᾽ ἡμῖν δαίς τε φίλη κίθαρις τε χοροί τε

εἵματά τ᾽ ἐξημοιβὰ λοετρά τε θερμὰ καὶ εὐναί.

ἀλλ᾽ ἄγε , Φαιήκων βητάρμονες ὅσσοι ἄριστοι,

παίσατε , ὥς χ᾽ ὁ ξεῖνος ἐνίσπῃ οἷσι φίλοισιν

οἴκαδε νοστήσας , ὅσσον περιγιγνόμεθ᾽ ἄλλων

ναυτιλίῃ καὶ ποσσὶ καὶ ὀρχηστυῖ καὶ ἀοιδῇ.

Δημοδόκῳ δέ τις αἶψα κιὼν φόρμιγγα λίγειαν

οἰσέτω , ἥ που κεῖται ἐν ἡμετέροισι δόμοισιν.”

ὣς ἔφατ᾽ Ἀλκίνοος θεοείκελος , ὦρτο δὲ κῆρυξ

οἴσων φόρμιγγα γλαφυρὴν δόμου ἐκ βασιλῆος.

αἰσυμνῆται δὲ κριτοὶ ἐννέα πάντες ἀνέσταν

δήμιοι , οἳ κατ᾽ ἀγῶνας ἐὺ πρήσσεσκον ἕκαστα,

λείηναν δὲ χορόν , καλὸν δ᾽ εὔρυναν ἀγῶνα.

κῆρυξ δ᾽ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων φόρμιγγα λίγειαν

Δημοδόκῳ : ὁ δ᾽ ἔπειτα κί᾽ ἐς μέσον : ἀμφὶ δὲ κοῦροι

πρωθῆβαι ἵσταντο , δαήμονες ὀρχηθμοῖο,

πέπληγον δὲ χορὸν θεῖον ποσίν . αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς

μαρμαρυγὰς θηεῖτο ποδῶν , θαύμαζε δὲ θυμῷ.

αὐτὰρ ὁ φορμίζων ἀνεβάλλετο καλὸν ἀείδειν

ἀμφ᾽ Ἄρεος φιλότητος εὐστεφάνου τ᾽ Ἀφροδίτης,

ὡς τὰ πρῶτα μίγησαν ἐν Ἡφαίστοιο δόμοισι

λάθρῃ , πολλὰ δ᾽ ἔδωκε , λέχος δ᾽ ᾔσχυνε καὶ εὐνὴν

Ἡφαίστοιο ἄνακτος . ἄφαρ δέ οἱ ἄγγελος ἦλθεν

Ἥλιος , ὅ σφ᾽ ἐνόησε μιγαζομένους φιλότητι.

Ἥφαιστος δ᾽ ὡς οὖν θυμαλγέα μῦθον ἄκουσε,

βῆ ῥ᾽ ἴμεν ἐς χαλκεῶνα κακὰ φρεσὶ βυσσοδομεύων,

ἐν δ᾽ ἔθετ᾽ ἀκμοθέτῳ μέγαν ἄκμονα , κόπτε δὲ δεσμοὺς

ἀρρήκτους ἀλύτους , ὄφρ᾽ ἔμπεδον αὖθι μένοιεν.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε δόλον κεχολωμένος Ἄρει,

βῆ ῥ᾽ ἴμεν ἐς θάλαμον , ὅθι οἱ φίλα δέμνι᾽ ἔκειτο,

ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἑρμῖσιν χέε δέσματα κύκλῳ ἁπάντῃ:

πολλὰ δὲ καὶ καθύπερθε μελαθρόφιν ἐξεκέχυντο,

ἠύτ᾽ ἀράχνια λεπτά , τά γ᾽ οὔ κέ τις οὐδὲ ἴδοιτο,

οὐδὲ θεῶν μακάρων : πέρι γὰρ δολόεντα τέτυκτο.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα δόλον περὶ δέμνια χεῦεν,

εἴσατ᾽ ἴμεν ἐς Λῆμνον , ἐυκτίμενον πτολίεθρον,

ἥ οἱ γαιάων πολὺ φιλτάτη ἐστὶν ἁπασέων.

οὐδ᾽ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε χρυσήνιος Ἄρης,

ὡς ἴδεν Ἥφαιστον κλυτοτέχνην νόσφι κιόντα:

βῆ δ᾽ ἰέναι πρὸς δῶμα περικλυτοῦ Ἡφαίστοιο

ἰσχανόων φιλότητος ἐυστεφάνου Κυθερείης.

ἡ δὲ νέον παρὰ πατρὸς ἐρισθενέος Κρονίωνος

ἐρχομένη κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζεθ᾽ : ὁ δ᾽ εἴσω δώματος ᾔει,

ἔν τ᾽ ἄρα οἱ φῦ χειρί , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε:

“δεῦρο , φίλη , λέκτρονδε τραπείομεν εὐνηθέντες:

οὐ γὰρ ἔθ᾽ Ἥφαιστος μεταδήμιος , ἀλλά που ἤδη

οἴχεται ἐς Λῆμνον μετὰ Σίντιας ἀγριοφώνους.”

ὣς φάτο , τῇ δ᾽ ἀσπαστὸν ἐείσατο κοιμηθῆναι.

τὼ δ᾽ ἐς δέμνια βάντε κατέδραθον : ἀμφὶ δὲ δεσμοὶ

τεχνήεντες ἔχυντο πολύφρονος Ἡφαίστοιο,

οὐδέ τι κινῆσαι μελέων ἦν οὐδ᾽ ἀναεῖραι.

καὶ τότε δὴ γίγνωσκον , ὅ τ᾽ οὐκέτι φυκτὰ πέλοντο.

ἀγχίμολον δέ σφ᾽ ἦλθε περικλυτὸς ἀμφιγυήεις,

αὖτις ὑποστρέψας πρὶν Λήμνου γαῖαν ἱκέσθαι:

Ἠέλιος γάρ οἱ σκοπιὴν ἔχεν εἶπέ τε μῦθον.

βῆ δ᾽ ἴμεναι πρὸς δῶμα φίλον τετιημένος ἦτορ:

ἔστη δ᾽ ἐν προθύροισι , χόλος δέ μιν ἄγριος ᾕρει:

σμερδαλέον δ᾽ ἐβόησε , γέγωνέ τε πᾶσι θεοῖσιν:

“Ζεῦ πάτερ ἠδ᾽ ἄλλοι μάκαρες θεοὶ αἰὲν ἐόντες,

δεῦθ᾽ , ἵνα ἔργα γελαστὰ καὶ οὐκ ἐπιεικτὰ ἴδησθε,

ὡς ἐμὲ χωλὸν ἐόντα Διὸς θυγάτηρ Ἀφροδίτη

αἰὲν ἀτιμάζει , φιλέει δ᾽ ἀίδηλον Ἄρηα,

οὕνεχ᾽ ὁ μὲν καλός τε καὶ ἀρτίπος , αὐτὰρ ἐγώ γε

ἠπεδανὸς γενόμην . ἀτὰρ οὔ τί μοι αἴτιος ἄλλος,

ἀλλὰ τοκῆε δύω , τὼ μὴ γείνασθαι ὄφελλον.

ἀλλ᾽ ὄψεσθ᾽ , ἵνα τώ γε καθεύδετον ἐν φιλότητι

εἰς ἐμὰ δέμνια βάντες , ἐγὼ δ᾽ ὁρόων ἀκάχημαι.

οὐ μέν σφεας ἔτ᾽ ἔολπα μίνυνθά γε κειέμεν οὕτως

καὶ μάλα περ φιλέοντε : τάχ᾽ οὐκ ἐθελήσετον ἄμφω

εὕδειν : ἀλλά σφωε δόλος καὶ δεσμὸς ἐρύξει,

εἰς ὅ κέ μοι μάλα πάντα πατὴρ ἀποδῷσιν ἔεδνα,

ὅσσα οἱ ἐγγυάλιξα κυνώπιδος εἵνεκα κούρης,

οὕνεκά οἱ καλὴ θυγάτηρ , ἀτὰρ οὐκ ἐχέθυμος.”

ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἀγέροντο θεοὶ ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ:

ἦλθε Ποσειδάων γαιήοχος , ἦλθ᾽ ἐριούνης

Ἑρμείας , ἦλθεν δὲ ἄναξ ἑκάεργος Ἀπόλλων.

θηλύτεραι δὲ θεαὶ μένον αἰδοῖ οἴκοι ἑκάστη.

ἔσταν δ᾽ ἐν προθύροισι θεοί , δωτῆρες ἑάων:

ἄσβεστος δ᾽ ἄρ᾽ ἐνῶρτο γέλως μακάρεσσι θεοῖσι

τέχνας εἰσορόωσι πολύφρονος Ἡφαίστοιο.

ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον:

“οὐκ ἀρετᾷ κακὰ ἔργα : κιχάνει τοι βραδὺς ὠκύν,

ὡς καὶ νῦν Ἥφαιστος ἐὼν βραδὺς εἷλεν Ἄρηα

ὠκύτατόν περ ἐόντα θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν,

χωλὸς ἐὼν τέχνῃσι : τὸ καὶ μοιχάγρι᾽ ὀφέλλει.”

ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον:

Ἑρμῆν δὲ προσέειπεν ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων:

“Ἑρμεία , Διὸς υἱέ , διάκτορε , δῶτορ ἑάων,

ἦ ῥά κεν ἐν δεσμοῖς ἐθέλοις κρατεροῖσι πιεσθεὶς

εὕδειν ἐν λέκτροισι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ;”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα διάκτορος ἀργεϊφόντης:

“αἲ γὰρ τοῦτο γένοιτο , ἄναξ ἑκατηβόλ᾽ Ἄπολλον:

δεσμοὶ μὲν τρὶς τόσσοι ἀπείρονες ἀμφὶς ἔχοιεν,

ὑμεῖς δ᾽ εἰσορόῳτε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι,

αὐτὰρ ἐγὼν εὕδοιμι παρὰ χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ.”

ὣς ἔφατ᾽ , ἐν δὲ γέλως ὦρτ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

οὐδὲ Ποσειδάωνα γέλως ἔχε , λίσσετο δ᾽ αἰεὶ

Ἥφαιστον κλυτοεργὸν ὅπως λύσειεν Ἄρηα.

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“λῦσον : ἐγὼ δέ τοι αὐτὸν ὑπίσχομαι , ὡς σὺ κελεύεις,

τίσειν αἴσιμα πάντα μετ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε περικλυτὸς ἀμφιγυήεις:

“μή με , Ποσείδαον γαιήοχε , ταῦτα κέλευε:

δειλαί τοι δειλῶν γε καὶ ἐγγύαι ἐγγυάασθαι.

πῶς ἂν ἐγώ σε δέοιμι μετ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν,

εἴ κεν Ἄρης οἴχοιτο χρέος καὶ δεσμὸν ἀλύξας;”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε Ποσειδάων ἐνοσίχθων:

“Ἥφαιστ᾽ , εἴ περ γάρ κεν Ἄρης χρεῖος ὑπαλύξας

οἴχηται φεύγων , αὐτός τοι ἐγὼ τάδε τίσω.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα περικλυτὸς ἀμφιγυήεις:

“οὐκ ἔστ᾽ οὐδὲ ἔοικε τεὸν ἔπος ἀρνήσασθαι.”

ὣς εἰπὼν δεσμὸν ἀνίει μένος Ἡφαίστοιο.

τὼ δ᾽ ἐπεὶ ἐκ δεσμοῖο λύθεν , κρατεροῦ περ ἐόντος,

αὐτίκ᾽ ἀναΐξαντε ὁ μὲν Θρῄκηνδε βεβήκει,

ἡ δ᾽ ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη,

ἐς Πάφον : ἔνθα δέ οἱ τέμενος βωμός τε θυήεις.

ἔνθα δέ μιν Χάριτες λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ

ἀμβρότῳ , οἷα θεοὺς ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντας,

ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαν ἐπήρατα , θαῦμα ἰδέσθαι.

ταῦτ᾽ ἄρ᾽ ἀοιδὸς ἄειδε περικλυτός : αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς

τέρπετ᾽ ἐνὶ φρεσὶν ᾗσιν ἀκούων ἠδὲ καὶ ἄλλοι

Φαίηκες δολιχήρετμοι , ναυσίκλυτοι ἄνδρες.

Ἀλκίνοος δ᾽ Ἅλιον καὶ Λαοδάμαντα κέλευσεν

μουνὰξ ὀρχήσασθαι , ἐπεί σφισιν οὔ τις ἔριζεν.

οἱ δ᾽ ἐπεὶ οὖν σφαῖραν καλὴν μετὰ χερσὶν ἕλοντο,

πορφυρέην , τήν σφιν Πόλυβος ποίησε δαΐφρων,

τὴν ἕτερος ῥίπτασκε ποτὶ νέφεα σκιόεντα

ἰδνωθεὶς ὀπίσω , ὁ δ᾽ ἀπὸ χθονὸς ὑψόσ᾽ ἀερθεὶς

ῥηιδίως μεθέλεσκε , πάρος ποσὶν οὖδας ἱκέσθαι.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σφαίρῃ ἀν᾽ ἰθὺν πειρήσαντο,

ὠρχείσθην δὴ ἔπειτα ποτὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ

ταρφέ᾽ ἀμειβομένω : κοῦροι δ᾽ ἐπελήκεον ἄλλοι

ἑστεῶτες κατ᾽ ἀγῶνα , πολὺς δ᾽ ὑπὸ κόμπος ὀρώρει.

δὴ τότ᾽ ἄρ᾽ Ἀλκίνοον προσεφώνεε δῖος Ὀδυσσεύς:

“Ἀλκίνοε κρεῖον , πάντων ἀριδείκετε λαῶν,

ἠμὲν ἀπείλησας βητάρμονας εἶναι ἀρίστους,

ἠδ᾽ ἄρ᾽ ἑτοῖμα τέτυκτο : σέβας μ᾽ ἔχει εἰσορόωντα.”

ὣς φάτο , γήθησεν δ᾽ ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο,

αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα:

“κέκλυτε , Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες.

ὁ ξεῖνος μάλα μοι δοκέει πεπνυμένος εἶναι.

ἀλλ᾽ ἄγε οἱ δῶμεν ξεινήιον , ὡς ἐπιεικές.

δώδεκα γὰρ κατὰ δῆμον ἀριπρεπέες βασιλῆες

ἀρχοὶ κραίνουσι , τρισκαιδέκατος δ᾽ ἐγὼ αὐτός:

τῶν οἱ ἕκαστος φᾶρος ἐυπλυνὲς ἠδὲ χιτῶνα

καὶ χρυσοῖο τάλαντον ἐνείκατε τιμήεντος.

αἶψα δὲ πάντα φέρωμεν ἀολλέα , ὄφρ᾽ ἐνὶ χερσὶν

ξεῖνος ἔχων ἐπὶ δόρπον ἴῃ χαίρων ἐνὶ θυμῷ.

Εὐρύαλος δέ ἑ αὐτὸν ἀρεσσάσθω ἐπέεσσι

καὶ δώρῳ , ἐπεὶ οὔ τι ἔπος κατὰ μοῖραν ἔειπεν.”

ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπῄνεον ἠδ᾽ ἐκέλευον,

δῶρα δ᾽ ἄρ᾽ οἰσέμεναι πρόεσαν κήρυκα ἕκαστος.

τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύαλος ἀπαμείβετο φώνησέν τε:

“Ἀλκίνοε κρεῖον , πάντων ἀριδείκετε λαῶν,

τοιγὰρ ἐγὼ τὸν ξεῖνον ἀρέσσομαι , ὡς σὺ κελεύεις.

δώσω οἱ τόδ᾽ ἄορ παγχάλκεον , ᾧ ἔπι κώπη

ἀργυρέη , κολεὸν δὲ νεοπρίστου ἐλέφαντος

ἀμφιδεδίνηται : πολέος δέ οἱ ἄξιον ἔσται.”

ὣς εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθει ξίφος ἀργυρόηλον

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“χαῖρε , πάτερ ὦ ξεῖνε : ἔπος δ᾽ εἴ πέρ τι βέβακται

δεινόν , ἄφαρ τὸ φέροιεν ἀναρπάξασαι ἄελλαι.

σοὶ δὲ θεοὶ ἄλοχόν τ᾽ ἰδέειν καὶ πατρίδ᾽ ἱκέσθαι

δοῖεν , ἐπεὶ δὴ δηθὰ φίλων ἄπο πήματα πάσχεις.”

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

“καὶ σὺ φίλος μάλα χαῖρε , θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν.

μηδέ τι τοι ξίφεός γε ποθὴ μετόπισθε γένοιτο

τούτου , ὃ δή μοι δῶκας ἀρεσσάμενος ἐπέεσσιν.”

ἦ ῥα καὶ ἀμφ᾽ ὤμοισι θέτο ξίφος ἀργυρόηλον.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος , καὶ τῷ κλυτὰ δῶρα παρῆεν.

καὶ τά γ᾽ ἐς Ἀλκινόοιο φέρον κήρυκες ἀγαυοί:

δεξάμενοι δ᾽ ἄρα παῖδες ἀμύμονος Ἀλκινόοιο

μητρὶ παρ᾽ αἰδοίῃ ἔθεσαν περικαλλέα δῶρα.

τοῖσιν δ᾽ ἡγεμόνευ᾽ ἱερὸν μένος Ἀλκινόοιο,

ἐλθόντες δὲ καθῖζον ἐν ὑψηλοῖσι θρόνοισι.

δή ῥα τότ᾽ Ἀρήτην προσέφη μένος Ἀλκινόοιο:

“δεῦρο , γύναι , φέρε χηλὸν ἀριπρεπέ᾽ , ἥ τις ἀρίστη:

ἐν δ᾽ αὐτὴ θὲς φᾶρος ἐυπλυνὲς ἠδὲ χιτῶνα.

ἀμφὶ δέ οἱ πυρὶ χαλκὸν ἰήνατε , θέρμετε δ᾽ ὕδωρ,

ὄφρα λοεσσάμενός τε ἰδών τ᾽ ἐὺ κείμενα πάντα

δῶρα , τά οἱ Φαίηκες ἀμύμονες ἐνθάδ᾽ ἔνεικαν,

δαιτί τε τέρπηται καὶ ἀοιδῆς ὕμνον ἀκούων.

καί οἱ ἐγὼ τόδ᾽ ἄλεισον ἐμὸν περικαλλὲς ὀπάσσω,

χρύσεον , ὄφρ᾽ ἐμέθεν μεμνημένος ἤματα πάντα

σπένδῃ ἐνὶ μεγάρῳ Διί τ᾽ ἄλλοισίν τε θεοῖσιν.”

ὣς ἔφατ᾽ , Ἀρήτη δὲ μετὰ δμῳῇσιν ἔειπεν

ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν ὅττι τάχιστα.

αἱ δὲ λοετροχόον τρίποδ᾽ ἵστασαν ἐν πυρὶ κηλέῳ,

ἔν δ᾽ ἄρ᾽ ὕδωρ ἔχεαν , ὑπὸ δὲ ξύλα δαῖον ἑλοῦσαι.

γάστρην μὲν τρίποδος πῦρ ἄμφεπε , θέρμετο δ᾽ ὕδωρ:

τόφρα δ᾽ ἄρ᾽ Ἀρήτη ξείνῳ περικαλλέα χηλὸν

ἐξέφερεν θαλάμοιο , τίθει δ᾽ ἐνὶ κάλλιμα δῶρα,

ἐσθῆτα χρυσόν τε , τά οἱ Φαίηκες ἔδωκαν:

ἐν δ᾽ αὐτὴ φᾶρος θῆκεν καλόν τε χιτῶνα,

καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“αὐτὸς νῦν ἴδε πῶμα , θοῶς δ᾽ ἐπὶ δεσμὸν ἴηλον,

μή τίς τοι καθ᾽ ὁδὸν δηλήσεται , ὁππότ᾽ ἂν αὖτε

εὕδῃσθα γλυκὺν ὕπνον ἰὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ.”

αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ᾽ ἄκουσε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς,

αὐτίκ᾽ ἐπήρτυε πῶμα , θοῶς δ᾽ ἐπὶ δεσμὸν ἴηλεν

ποικίλον , ὅν ποτέ μιν δέδαε φρεσὶ πότνια Κίρκη:

αὐτόδιον δ᾽ ἄρα μιν ταμίη λούσασθαι ἀνώγει

ἔς ῥ᾽ ἀσάμινθον βάνθ᾽ : ὁ δ᾽ ἄρ ἀσπασίως ἴδε θυμῷ

θερμὰ λοέτρ᾽ , ἐπεὶ οὔ τι κομιζόμενός γε θάμιζεν,

ἐπεὶ δὴ λίπε δῶμα Καλυψοῦς ἠυκόμοιο.

τόφρα δέ οἱ κομιδή γε θεῷ ὣς ἔμπεδος ἦεν.

τὸν δ᾽ ἐπεὶ οὖν δμῳαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ,

ἀμφὶ δέ μιν χλαῖναν καλὴν βάλον ἠδὲ χιτῶνα,

ἔκ ῥ᾽ ἀσαμίνθου βὰς ἄνδρας μέτα οἰνοποτῆρας

ἤιε : Ναυσικάα δὲ θεῶν ἄπο κάλλος ἔχουσα

στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεος πύκα ποιητοῖο,

θαύμαζεν δ᾽ Ὀδυσῆα ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶσα,

καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“χαῖρε , ξεῖν᾽ , ἵνα καί ποτ᾽ ἐὼν ἐν πατρίδι γαίῃ

μνήσῃ ἐμεῦ , ὅτι μοι πρώτῃ ζωάγρι᾽ ὀφέλλεις.”

τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς.

“Ναυσικάα θύγατερ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,

οὕτω νῦν Ζεὺς θείη , ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης,

οἴκαδέ τ᾽ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι:

τῷ κέν τοι καὶ κεῖθι θεῷ ὣς εὐχετοῴμην

αἰεὶ ἤματα πάντα : σὺ γάρ μ᾽ ἐβιώσαο , κούρη.”

ἦ ῥα καὶ ἐς θρόνον ἷζε παρ᾽ Ἀλκίνοον βασιλῆα:

οἱ δ᾽ ἤδη μοίρας τ᾽ ἔνεμον κερόωντό τε οἶνον.

κῆρυξ δ᾽ ἐγγύθεν ἦλθεν ἄγων ἐρίηρον ἀοιδόν,

Δημόδοκον λαοῖσι τετιμένον : εἷσε δ᾽ ἄρ᾽ αὐτὸν

μέσσῳ δαιτυμόνων , πρὸς κίονα μακρὸν ἐρείσας.

δὴ τότε κήρυκα προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς,

νώτου ἀποπροταμών , ἐπὶ δὲ πλεῖον ἐλέλειπτο,

ἀργιόδοντος ὑός , θαλερὴ δ᾽ ἦν ἀμφὶς ἀλοιφή:

“κῆρυξ , τῆ δή , τοῦτο πόρε κρέας , ὄφρα φάγῃσιν,

Δημοδόκῳ : καί μιν προσπτύξομαι ἀχνύμενός περ:

πᾶσι γὰρ ἀνθρώποισιν ἐπιχθονίοισιν ἀοιδοὶ

τιμῆς ἔμμοροί εἰσι καὶ αἰδοῦς , οὕνεκ᾽ ἄρα σφέας

οἴμας μοῦσ᾽ ἐδίδαξε , φίλησε δὲ φῦλον ἀοιδῶν.”

ὣς ἄρ᾽ ἔφη , κῆρυξ δὲ φέρων ἐν χερσὶν ἔθηκεν

ἥρῳ Δημοδόκῳ : ὁ δ᾽ ἐδέξατο , χαῖρε δὲ θυμῷ.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

δὴ τότε Δημόδοκον προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

“Δημόδοκ᾽ , ἔξοχα δή σε βροτῶν αἰνίζομ᾽ ἁπάντων.

ἢ σέ γε μοῦσ᾽ ἐδίδαξε , Διὸς πάϊς , ἢ σέ γ᾽ Ἀπόλλων:

λίην γὰρ κατὰ κόσμον Ἀχαιῶν οἶτον ἀείδεις,

ὅσσ᾽ ἔρξαν τ᾽ ἔπαθόν τε καὶ ὅσσ᾽ ἐμόγησαν Ἀχαιοί,

ὥς τέ που ἢ αὐτὸς παρεὼν ἢ ἄλλου ἀκούσας.

ἀλλ᾽ ἄγε δὴ μετάβηθι καὶ ἵππου κόσμον ἄεισον

δουρατέου , τὸν Ἐπειὸς ἐποίησεν σὺν Ἀθήνῃ,

ὅν ποτ᾽ ἐς ἀκρόπολιν δόλον ἤγαγε δῖος Ὀδυσσεὺς

ἀνδρῶν ἐμπλήσας οἵ ῥ᾽ Ἴλιον ἐξαλάπαξαν.

αἴ κεν δή μοι ταῦτα κατὰ μοῖραν καταλέξῃς,

αὐτίκ᾽ ἐγὼ πᾶσιν μυθήσομαι ἀνθρώποισιν,

ὡς ἄρα τοι πρόφρων θεὸς ὤπασε θέσπιν ἀοιδήν.”

ὣς φάθ᾽ , ὁ δ᾽ ὁρμηθεὶς θεοῦ ἤρχετο , φαῖνε δ᾽ ἀοιδήν,

ἔνθεν ἑλὼν ὡς οἱ μὲν ἐυσσέλμων ἐπὶ νηῶν

βάντες ἀπέπλειον , πῦρ ἐν κλισίῃσι βαλόντες,

Ἀργεῖοι , τοὶ δ᾽ ἤδη ἀγακλυτὸν ἀμφ᾽ Ὀδυσῆα

ἥατ᾽ ἐνὶ Τρώων ἀγορῇ κεκαλυμμένοι ἵππῳ:

αὐτοὶ γάρ μιν Τρῶες ἐς ἀκρόπολιν ἐρύσαντο.

ὣς ὁ μὲν ἑστήκει , τοὶ δ᾽ ἄκριτα πόλλ᾽ ἀγόρευον

ἥμενοι ἀμφ᾽ αὐτόν : τρίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή,

ἠὲ διαπλῆξαι κοῖλον δόρυ νηλέι χαλκῷ,

ἢ κατὰ πετράων βαλέειν ἐρύσαντας ἐπ᾽ ἄκρης,

ἢ ἐάαν μέγ᾽ ἄγαλμα θεῶν θελκτήριον εἶναι,

τῇ περ δὴ καὶ ἔπειτα τελευτήσεσθαι ἔμελλεν:

αἶσα γὰρ ἦν ἀπολέσθαι , ἐπὴν πόλις ἀμφικαλύψῃ

δουράτεον μέγαν ἵππον , ὅθ᾽ ἥατο πάντες ἄριστοι

Ἀργείων Τρώεσσι φόνον καὶ κῆρα φέροντες.

ἤειδεν δ᾽ ὡς ἄστυ διέπραθον υἷες Ἀχαιῶν

ἱππόθεν ἐκχύμενοι , κοῖλον λόχον ἐκπρολιπόντες.

ἄλλον δ᾽ ἄλλῃ ἄειδε πόλιν κεραϊζέμεν αἰπήν,

αὐτὰρ Ὀδυσσῆα προτὶ δώματα Δηιφόβοιο

βήμεναι , ἠύτ᾽ Ἄρηα σὺν ἀντιθέῳ Μενελάῳ.

κεῖθι δὴ αἰνότατον πόλεμον φάτο τολμήσαντα

νικῆσαι καὶ ἔπειτα διὰ μεγάθυμον Ἀθήνην.

ταῦτ᾽ ἄρ᾽ ἀοιδὸς ἄειδε περικλυτός : αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς

τήκετο , δάκρυ δ᾽ ἔδευεν ὑπὸ βλεφάροισι παρειάς.

ὡς δὲ γυνὴ κλαίῃσι φίλον πόσιν ἀμφιπεσοῦσα,

ὅς τε ἑῆς πρόσθεν πόλιος λαῶν τε πέσῃσιν,

ἄστεϊ καὶ τεκέεσσιν ἀμύνων νηλεὲς ἦμαρ:

ἡ μὲν τὸν θνήσκοντα καὶ ἀσπαίροντα ἰδοῦσα

ἀμφ᾽ αὐτῷ χυμένη λίγα κωκύει : οἱ δέ τ᾽ ὄπισθε

κόπτοντες δούρεσσι μετάφρενον ἠδὲ καὶ ὤμους

εἴρερον εἰσανάγουσι , πόνον τ᾽ ἐχέμεν καὶ ὀιζύν:

τῆς δ᾽ ἐλεεινοτάτῳ ἄχεϊ φθινύθουσι παρειαί:

ὣς Ὀδυσεὺς ἐλεεινὸν ὑπ᾽ ὀφρύσι δάκρυον εἶβεν.

ἔνθ᾽ ἄλλους μὲν πάντας ἐλάνθανε δάκρυα λείβων,

Ἀλκίνοος δέ μιν οἶος ἐπεφράσατ᾽ ἠδ᾽ ἐνόησεν,

ἥμενος ἄγχ᾽ αὐτοῦ , βαρὺ δὲ στενάχοντος ἄκουσεν.

αἶψα δὲ Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μετηύδα:

“κέκλυτε , Φαιήκων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες,

Δημόδοκος δ᾽ ἤδη σχεθέτω φόρμιγγα λίγειαν:

οὐ γάρ πως πάντεσσι χαριζόμενος τάδ᾽ ἀείδει.

ἐξ οὗ δορπέομέν τε καὶ ὤρορε θεῖος ἀοιδός,

ἐκ τοῦ δ᾽ οὔ πω παύσατ᾽ ὀιζυροῖο γόοιο

ὁ ξεῖνος : μάλα πού μιν ἄχος φρένας ἀμφιβέβηκεν.

ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ὁ μὲν σχεθέτω , ἵν᾽ ὁμῶς τερπώμεθα πάντες,

ξεινοδόκοι καὶ ξεῖνος , ἐπεὶ πολὺ κάλλιον οὕτως:

εἵνεκα γὰρ ξείνοιο τάδ᾽ αἰδοίοιο τέτυκται,

πομπὴ καὶ φίλα δῶρα , τά οἱ δίδομεν φιλέοντες.

ἀντὶ κασιγνήτου ξεῖνός θ᾽ ἱκέτης τε τέτυκται

ἀνέρι , ὅς τ᾽ ὀλίγον περ ἐπιψαύῃ πραπίδεσσι.

τῷ νῦν μηδὲ σὺ κεῦθε νοήμασι κερδαλέοισιν

ὅττι κέ σ᾽ εἴρωμαι : φάσθαι δέ σε κάλλιόν ἐστιν.

εἴπ᾽ ὄνομ᾽ ὅττι σε κεῖθι κάλεον μήτηρ τε πατήρ τε

ἄλλοι θ᾽ οἳ κατὰ ἄστυ καὶ οἳ περιναιετάουσιν.

οὐ μὲν γάρ τις πάμπαν ἀνώνυμός ἐστ᾽ ἀνθρώπων,

οὐ κακὸς οὐδὲ μὲν ἐσθλός , ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται,

ἀλλ᾽ ἐπὶ πᾶσι τίθενται , ἐπεί κε τέκωσι , τοκῆες.

εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε : τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε,

ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆες:

οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν,

οὐδέ τι πηδάλι᾽ ἔστι , τά τ᾽ ἄλλαι νῆες ἔχουσιν:

ἀλλ᾽ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν,

καὶ πάντων ἴσασι πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς

ἀνθρώπων , καὶ λαῖτμα τάχισθ᾽ ἁλὸς ἐκπερόωσιν

ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι : οὐδέ ποτέ σφιν

οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέος οὔτ᾽ ἀπολέσθαι.

ἀλλὰ τόδ᾽ ὥς ποτε πατρὸς ἐγὼν εἰπόντος ἄκουσα

Ναυσιθόου , ὃς ἔφασκε Ποσειδάων᾽ ἀγάσασθαι

ἡμῖν , οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονές εἰμεν ἁπάντων.

φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν ἐυεργέα νῆα

ἐκ πομπῆς ἀνιοῦσαν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ

ῥαισέμεναι , μέγα δ᾽ ἧμιν ὄρος πόλει ἀμφικαλύψειν.

ὣς ἀγόρευ᾽ ὁ γέρων : τὰ δέ κεν θεὸς ἢ τελέσειεν

ἤ κ᾽ ἀτέλεστ᾽ εἴη , ὥς οἱ φίλον ἔπλετο θυμῷ:

ἀλλ᾽ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον,

ὅππῃ ἀπεπλάγχθης τε καὶ ἅς τινας ἵκεο χώρας

ἀνθρώπων , αὐτούς τε πόλιάς τ᾽ ἐὺ ναιετοώσας,

ἠμὲν ὅσοι χαλεποί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι,

οἵ τε φιλόξεινοι , καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής.

εἰπὲ δ᾽ ὅ τι κλαίεις καὶ ὀδύρεαι ἔνδοθι θυμῷ

Ἀργείων Δαναῶν ἠδ᾽ Ἰλίου οἶτον ἀκούων.

τὸν δὲ θεοὶ μὲν τεῦξαν , ἐπεκλώσαντο δ᾽ ὄλεθρον

ἀνθρώποις , ἵνα ᾖσι καὶ ἐσσομένοισιν ἀοιδή.

ἦ τίς τοι καὶ πηὸς ἀπέφθιτο Ἰλιόθι πρὸ

ἐσθλὸς ἐών , γαμβρὸς ἢ πενθερός , οἵ τε μάλιστα

κήδιστοι τελέθουσι μεθ᾽ αἷμά τε καὶ γένος αὐτῶν;

ἦ τίς που καὶ ἑταῖρος ἀνὴρ κεχαρισμένα εἰδώς,

ἐσθλός ; ἐπεὶ οὐ μέν τι κασιγνήτοιο χερείων

γίγνεται , ὅς κεν ἑταῖρος ἐὼν πεπνυμένα εἰδῇ.”