De Inventione, Rhetorici libri duo qui vocantur de inventione. Cicero, Marcus Tullius, creator; Stroebel, Eduard, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
nam quo
indignius rem honestissimam et rectissimam violabat
stultorum et improborum temeritas et audacia summo
cum rei publicae detrimento, eo studiosius et illis re-
sistendum fuit et rei publicae consulendum. quod no-
strum illum non fugit Catonem neque Laelium neque
eorum, ut vere dicam, discipulum Africanum neque
Gracchos Africani nepotes: quibus in hominibus erat
summa virtus et summa virtute amplificata auctoritas
et, quae et his rebus ornamento et rei publicae prae-
sidio esset, eloquentia. quare meo quidem animo nihilo
minus eloquentiae studendum est, etsi ea quidam et
privatim et publice abutuntur; sed eo quidem vehemen-
tius, ne mali magno cum detrimento bonorum et com-
muni omnium pernicie plurimum possint, cum prae-
sertim hoc sit unum, quod ad omnes res et privatas
et publicas maxime pertineat, hoc tuta, hoc honesta,
hoc inlustris, hoc eodem vita iucunda fiat. nam hinc
ad rem publicam plurima commoda veniunt, si mo-
deratrix omnium rerum praesto est sapientia; hinc ad
ipsos, qui eam adepti sunt, laus, honos, dignitas con-
fluit; hinc amicis quoque eorum certissimum et tu-
tissimum praesidium comparatur. ac mihi quidem vi-
dentur homines, cum multis rebus humiliores et in-
firmiores sint, hac re maxime bestiis praestare, quod
loqui possunt. quare praeclarum mihi quiddam videtur
adeptus is, qui, qua re homines bestiis praestent, ea
in re hominibus ipsis antecellat. hoc si forte non natura
modo neque exercitatione conficitur, verum etiam arti-
ficio quodam comparatur, non alienum est videre,
quae dicant ii, qui quaedam eius rei praecepta nobis
reliquerunt.
Sed antequam de praeceptis oratoriis dicimus, videtur
dicendum de genere ipsius artis, de officio, de fine,
de materia, de partibus. nam his rebus cognitis fa-
cilius et expeditius animus unius cuiusque ipsam ra-
tionem ac viam artis considerare poterit.
Civilis quaedam ratio est, quae multis et magnis ex
rebus constat. eius quaedam magna et ampla pars
est artificiosa eloquentia, quam rhetoricam vocant.
nam neque cum iis sentimus, qui civilem scientiam
eloquentia non putant indigere, et ab iis, qui eam pu-
tant omnem rhetoris vi et artificio contineri, magnopere
dissentimus. quare hanc oratoriam facultatem in eo
genere ponemus, ut eam civilis scientiae partem esse
dicamus. Officium autem eius facultatis videtur esse
dicere adposite ad persuasionem; finis persuadere
dictione. inter officium et finem hoc interest, quod in
officio, quid fieri, in fine, quid effici conveniat, con-
sideratur. ut medici officium dicimus esse curare ad
sanandum apposite, finem sanare curatione, item, ora-
toris quid officium et quid finem esse dicamus, intel-
legimus, cum id, quod facere debet, officium esse di-
cimus, illud, cuius causa facere debet, finem appel-
lamus.