De Republica, Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
... si fortuito id faciet, tam cito evertetur
quam navis, si e vectoribus sorte ductus ad gubernacula accesserit. Quodsi liber populus deliget, quibus se committat, deligetque, si modo salvus esse
vult, optimum quemque, certe in optimorum consiliis
posita est civitatium salus, praesertim cum hoc natura tulerit, non solum ut summi virtute et animo
praeessent inbecillioribus, sed ut hi etiam parere summis velint. Verum hunc optimum statum pravis hominum opinionibus eversum esse dicunt, qui
p.295
ignoratione virtutis, quae cum in paucis est, tum a
paucis iudicatur et cernitur, opulentos homines et copiosos, tum genere nobili natos esse optimos putant.
Hoc errore vulgi cum rem publicam opes paucorum,
non virtutes tenere coeperunt, nomen illi principes optimatium mordicus tenent, re autem carent eo nomine.
Nam divitiae, nomen, opes vacuae consilio et
vivendi atque aliis imperandi modo dedecoris plenae
sunt et insolentis superbiae, nec ulla deformior species est civitatis quam illa, in qua opulentissimi
optimi putantur. Virtute vero gubernante rem publicam quid potest esse praeclarius? cum is, qui
inperat aliis, servit ipse nulli cupiditati, cum, quas
ad res civis instituit et vocat, eas omnis conplexus
est ipse nec leges inponit populo, quibus
ipse non pareat, sed suam vitam ut legem praefert suis civibus. Qui si unus satis omnia consequi
posset, nihil opus esset pluribus; si universi videre
optimum et in eo consentire possent, nemo delectos
principes quaereret. Difficultas ineundi consilii rem
a rege ad plures, error et temeritas populorum a multitudine ad paucos transtulit. Sic inter infirmitatem
unius temeritatemque multorum medium optimates possederunt locum, quo nihil potest esse moderatius; quibus rem publicam tuentibus beatissimos
esse populos necesse est vacuos omni cura et cogitatione aliis permisso otio suo, quibus id tuendum est
neque committendum, ut sua commoda populus neglegi
a principibus putet.
Nam aequabilitas quidem iuris,
quam amplexantur liberi populi, neque servari potest
(ipsi enim populi, quamvis soluti ecfrenatique
sint, praecipue multis multa tribuunt, et est in ipsis
magnus dilectus hominum et dignitatum), eaque, quae
appellatur aequabilitas, iniquissima est. Cum enim
par habetur honos summis et infimis, qui sint in omni
populo necesse est, ipsa aequitas iniquissima est; quod
in iis civitatibus, quae ab optimis reguntur, accidere
p.296
non potest. Haec fere, Laeli, et quaedam eiusdem
generis ab iis, qui eam formam rei publicae maxime
laudant, disputari solent.
35
Tum Laelius: Quid tu, inquit, Scipio? e tribus
istis quod maxime probas? [*]S. Recte quaeris, quod
maxime e tribus, quoniam eorum nullum ipsum per
se separatim probo anteponoque singulis illud, quod
conflatum fuerit ex omnibus. Sed si unum ac simplex
probandum sit, regium probem....... pri........ in
.................... hoc loco appellatur,
occurrit nomen quasi patrium regis, ut ex se natis,
ita consulentis suis civibus et eos conservantis studiosius
quam .....entis.......tem.........is.........tibus ...........uos sustentari unius optimi et summi
viri diligentia.
Adsunt optimates, qui se melius hoc
idem facere profiteantur plusque fore dicant in pluribus consilii quam in uno et eandem tamen
aequitatem et fidem. Ecce autem maxima voce clamat populus neque se uni neque paucis velle parere;
libertate ne feris quidem quicquam esse dulcius; hac
omnes carere, sive regi sive optimatibus serviant. Ita
caritate nos capiunt reges, consilio optimates, libertate populi, ut in comparando difficile ad eligendum
sit, quid maxime velis. [*]L. Credo, inquit, sed expediri, quae restant, vix poterunt, si hoc incohatum reliqueris.
36