de Natura Deorum, Cicero, Marcus Tullius, creator; Plasberg, Otto, 1869-1924, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Praeclare ergo Aristoteles "Si essent" inquit "qui sub terra semper habitavissent bonis et inlustribus domiciliis, quae essent ornata signis atque picturis instructaque rebus his omnibus quibus abundant i qui beati putantur, nec tamen
exissent umquam supra terram, accepissent autem fama
et auditione esse quoddam numen et vim deorum,
deinde aliquo tempore patefactis terrae faucibus ex
illis abditis sedibus evadere in haec loca quae nos incolimus atque exire potuissent: cum repente terram et
maria caelumque vidissent, nubium magnitudinem ventorumque vim cognovissent aspexissentque solem eiusque cum magnitudinem pulchritudinemque tum etiam
efficientiam cognovissent, quod is diem efficeret toto
caelo luce diffusa, cum autem terras nox opacasset tum
caelum totum cernerent astris distinctum et ornatum
lunaeque luminum varietatem tum crescentis tum senescentis, eorumque omnium ortus et occasus atque in
omni aeternitate ratos inmutabilesque cursus—quae
cum viderent, profecto et esse deos et haec tanta opera
deorum esse arbitrarentur". atque haec quidem ille;
nos autem tenebras cogitemus tantas quantae quondam
eruptione Aetnaeorum ignium finitimas regiones obscuravisse dicuntur, ut per biduum nemo hominem
homo agnosceret, cum autem tertio die sol inluxisset
tum ut revixisse sibi viderentur: quod si hoc idem ex
aeternis tenebris contingeret ut subito lucem aspiceremus,
p.88
quaenam species caeli videretur? sed adsiduitate
cotidiana et consuetudine oculorum adsuescunt animi,
neque admirantur neque requirunt rationes earum rerum quas semper vident, proinde quasi novitas nos
magis quam magnitudo rerum debeat ad exquirendas
causas excitare.