De Divinatione, De divinatione libri duo; libri de fato quae manserunt. Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Maximum vero illud portentum isdem Spartiatis fuit, quod, cum oraclum ab
Iove Dodonaeo petivissent de victoria sciscitantes legatique vas illud, in quo inerant sortes, collocavissent,
simia, quam rex Molossorum in deliciis habebat, et
sortes ipsas et cetera, quae erant ad sortem parata,
disturbavit et aliud alio dissupavit. Tum ea, quae
praeposita erat oraclo, sacerdos dixisse dicitur de salute Lacedaemoniis esse, non de victoria cogitandum.
35
Quid? bello Punico secundo nonne C. Flaminius consul iterum neglexit signa rerum futurarum magna
cum clade rei publicae? Qui exercitu lustrato cum
Arretium versus castra movisset et contra Hannibalem
legiones duceret, et ipse et equus eius ante signum
Iovis Statoris sine causa repente concidit nec eam
rem habuit religioni obiecto signo, ut peritis videbatur, ne committeret proelium. Idem cum tripudio
auspicaretur, pullarius diem proelii committendi differebat. Tum Flaminius ex eo quaesivit, si ne postea
quidem pulli pascerentur, quid faciendum censeret.
Cum ille quiescendum respondisset, Flaminius:
"Praeclara vero auspicia, si esurientibus pullis res
geri poterit, saturis nihil geretur!"
itaque signa
convelli et se sequi iussit. Quo tempore cum signifer
primi hastati signum non posset movere loco nec quicquam proficeretur, plures cum accederent, Flaminius
re nuntiata suo more neglexit. Itaque tribus iis horis
concisus exercitus atque ipse interfectus est.
Magnum
illud etiam, quod addidit Coelius, eo tempore ipso,
cum hoc calamitosum proelium fieret, tantos terrae
motus in Liguribus, Gallia compluribusque insulis totaque
p.175
in Italia factos esse, ut multa oppida conruerint, multis locis labes factae sint terraeque desederint
fluminaque in contrarias partes fluxerint atque in
amnes mare influxerit.36
Fiunt certae divinationum coniecturae a peritis.
Midae illi Phrygi, cum puer esset, dormienti formicae
in os tritici grana congesserunt. Divitissumum fore
praedictum est; quod evenit. At Platoni cum in cunis
parvulo dormienti apes in labellis consedissent, responsum est singulari illum suavitate orationis fore. Ita
futura eloquentia provisa in infante est.
Quid? amores ac deliciae tuae, Roscius, num aut ipse aut pro
eo Lanuvium totum mentiebatur? Qui cum esset in
cunabulis educareturque in Solonio, qui est campus
agri Lanuvini, noctu lumine apposito experrecta nutrix animadvertit puerum dormientem circumplicatum
serpentis amplexu. Quo aspectu exterrita clamorem
sustulit. Pater autem Roscii ad haruspices rettulit,
qui responderunt nihil illo puero clarius, nihil nobilius fore. Atque hanc speciem Pasiteles caelavit argento et noster expressit Archias versibus. Quid igitur
expectamus? an dum in foro nobiscum di immortales,
dum in viis versentur, dum domi? qui quidem ipsi se
nobis non offerunt, vim autem suam longe lateque
diffundunt, quam tum terrae cavernis includunt, tum
hominum naturis implicant. Nam terrae vis Pythiam
Delphis incitabat, naturae Sibyllam. Quid enim? non
videmus, quam sint varia terrarum genera? ex quibus
et mortifera quaedam pars est, ut et Ampsancti in
Hirpinis et in Asia Plutonia, quae vidimus, et sunt
partes agrorum aliae pestilentes, aliae salubres, aliae,
quae acuta ingenia gignant, aliae, quae retunsa; quae
omnia fiunt et ex caeli varietate et ex disparili adspiratione terrarum.
Fit etiam saepe specie quadam, saepe vocum gravitate et cantibus ut pellantur animi vehementius,
saepe etiam cura et timore, qualis est illa
p.176
Flexánima tamquam lýmphata aut Bacchí sacrisCommóta in tumulis Teúcrum commemoráns suum.
37
Atque etiam illa concitatio declarat vim in animis
esse divinam. Negat enim sine furore Democritus
quemquam poe+tam magnum esse posse, quod idem
dicit Plato. Quem, si placet, appellet furorem, dum
modo is furor ita laudetur, ut in Phaedro Platonis
laudatus est. Quid? vestra oratio in causis, quid?
ipsa actio potest esse vehemens et gravis et copiosa,
nisi est animus ipse commotior? Equidem etiam in
te saepe vidi et, ut ad leviora veniamus, in Aesopo,
familiari tuo, tantum ardorem vultuum atque motuum,
ut eum vis quaedam abstraxisse a sensu mentis videretur.