De Divinatione, De divinatione libri duo; libri de fato quae manserunt. Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
nec
quisquam rex Persarum potest esse, qui non ante
magorum disciplinam scientiamque perceperit. Licet
autem videre et genera quaedam et nationes huic
scientiae deditas. Telmessus in Caria est, qua in urbe
excellit haruspicum disciplina; itemque Elis in Peloponneso familias duas certas habet, Iamidarum unam,
alteram Clutidarum, haruspicinae nobilitate praestantes. In Syria Chaldaei cognitione astrorum sollertiaque ingeniorum antecellunt.
Etruria autem de caelo
tacta scientissume animadvertit eademque interpretatur, quid quibusque ostendatur monstris atque portentis. Quocirca bene apud maiores nostros senatus
tum, cum florebat imperium, decrevit, ut de principum
filiis x ex singulis Etruriae populis in disciplinam
traderentur, ne ars tanta propter tenuitatem hominum
a religionis auctoritate abduceretur ad mercedem atque
quaestum. Phryges autem et Pisidae et Cilices et
Arabum natio avium significationibus plurimum obtemperant, quod idem factitatum in Umbria accepimus.
42
Ac mihi quidem videntur e locis quoque ipsis, qui
a quibusque incolebantur, divinationum oportunitates
p.180
esse ductae. Etenim Aegyptii et Babylonii in camporum patentium aequoribus habitantes, cum ex terra
nihil emineret, quod contemplationi caeli officere posset, omnem curam in siderum cognitione posuerunt,
Etrusci autem, quod religione inbuti studiosius et crebrius hostias immolabant, extorum cognitioni se maxume dediderunt, quodque propter ae+ris crassitudinem
de caelo apud eos multa fiebant, et quod ob eandem
causam multa invisitata partim e caelo, alia ex terra
oriebantur, quaedam etiam ex hominum pecudumve
conceptu et satu, ostentorum exercitatissimi interpretes exstiterunt. Quorum quidem vim, ut tu soles
dicere, verba ipsa prudenter a maioribus posita declarant. Quia enim ostendunt, portendunt, monstrant,
praedicunt, ostenta, portenta, monstra, prodigia dicuntur.
Arabes autem et Phryges et Cilices, quod pastu
pecudum maxume utuntur campos et montes hieme
et aestate peragrantes, propterea facilius cantus avium
et volatus notaverunt; eademque et Pisidiae causa fuit
et huic nostrae Umbriae. Tum Caria tota praecipueque Telmesses, quos ante dixi, quod agros uberrumos
maximeque fertiles incolunt, in quibus multa propter
fecunditatem fingi gignique possunt, in ostentis animadvertendis diligentes fuerunt.
43
Quis vero non videt in optuma quaque re publica
plurimum auspicia et reliqua divinandi genera valuisse? Quis rex umquam fuit, quis populus, qui non
uteretur praedictione divina? neque solum in pace,
sed in bello multo etiam magis, quo maius erat certamen et discrimen salutis. Omitto nostros, qui nihil
in bello sine extis agunt, nihil sine auspiciis domi
habent auspicia; externa videamus: Namque et Athenienses omnibus semper publicis consiliis divinos quosdam sacerdotes, quos μάντεις vocant, adhibuerunt, et
Lacedaemonii regibus suis augurem adsessorem dederunt, itemque senibus (sic enim consilium publicum
appellant) augurem interesse voluerunt, iidemque de
p.181
rebus maioribus semper aut Delphis oraclum aut ab
Hammone aut a Dodona petebant.