Epistulae ad Brutum, Epistulae Volume III. Cicero, Marcus Tullius, creator; Purser, Louis Claude, 1854-1932, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
1.15
Messalam habes. quibus igitur litteris tam accurate
scriptis adsequi possum, subtilius ut explicem quae gerantur
quaeque sint in re publica, quam tibi is exponet qui et
optime omnia novit et elegantissime expedire et deferre
ad te potest? cave enim existimes, Brute (quamquam non
necesse est ea me ad te quae tibi nota sunt scribere; sed
tamen tantam omnium laudum excellentiam non queo
silentio praeterire), cave putes probitate, constantia, cura,
studio rei publicae quicquam illi esse simile, ut eloquentia,
qua mirabiliter excellit, vix in eo locum ad laudandum
habere videatur; quamquam in hac ipsa sapientia plus
apparet; ita gravi iudicio multaque arte se exercuit in
verissimo genere dicendi. tanta autem industria est tantumque evigilat in studio ut non maxima ingenio, quod in
eo summum est, gratia habenda videatur.
sed provehor
amore. non enim id propositum est huic epistulae Messalam ut laudem, praesertim ad Brutum cui et virtus illius
non minus quam mihi nota est et haec ipsa studia quae
laudo notiora. quem cum a me dimittens graviter ferrem,
hoc levabar uno, quod ad te tamquam ad alterum me proficiscens et officio fungebatur et laudem maximam sequebatur. sed haec hactenus.
venio nunc longo sane intervallo ad quandam epistulam,
qua mihi multa tribuens unum reprehendebas quod in
honoribus decernendis essem nimius et tamquam prodigus.
tu hoc; alius fortasse, quod in animadversione poenaque
durior, nisi forte utrumque tu. quod si ita est, utriusque
rei meum iudicium studeo tibi esse notissimum †neque
solum ut Solonis dictum usurpem†qui et sapientissimus
fuit ex septem et legum scriptor solus ex septem. is rem
publicam contineri duabus rebus dixit, praemio et poena.
est scilicet utriusque rei modus sicut reliquarum et quaedam in utroque genere mediocritas. sed non tanta de
re propositum est hoc loco disputare;
quid ego autem
secutus hoc bello sim in sententiis dicendis aperire non
ahenum puto.
post interitum Caesaris et vestras memorabilis Idus
Mart., Brute, quid ego praetermissum a vobis quantamque
impendere rei publicae tempestatem dixerim non es oblitus.
Magna pestis erat depulsa per vos, magna populi Romani
macula deleta, vobis vero parta divina gloria, sed instrumentum regni delatum ad Lepidum et Antonium; quorum
alter inconstantior, alter impurior, uterque pacem metuens,
immicus otio. his ardentibus perturbandae rei publicae
cupiditate quod opponi posset praesidium non habebamus;
erexerat enim se civitas in retinenda libertate consentiens,
nos tum nimis acres, vos fortasse sapientius excessistis urbe
ea quam liberaratis, Italiae sua vobis studia profitenti remisistis. itaque cum teneri urbem a parricidis viderem nec te
in ea nec Cassium tuto esse posse eamque armis oppressam
ab Antonio, mihi quoque ipsi esse excedendum putavi;
taetrum enim spectaculum oppressa ab impiis civitas opitulandi potestate praecisa. sed animus idem qui semper
infixus in patriae caritate discessum ab eius periculis ferre
non potuit. itaque in medio Achaico cursu cum etesiarum
diebus auster me in Italiam quasi dissuasor mei consili
rettulisset, te vidi Veliae doluique vehementer. cedebas
enim, Brute, cedebas, quoniam Stoici nostri negant fugere
sapientis.