Epistulae ad Brutum, Epistulae Volume III. Cicero, Marcus Tullius, creator; Purser, Louis Claude, 1854-1932, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Romam ut veni, statim me obtuli Antoni sceleri
atque dementiae. quem cum in me incitavissem, consilia
imre coepi Brutina plane (vestri enim haec sunt propria
sanguinis) rei publicae liberandae. longa sunt, quae
restant, praetereunda; sunt enim de me; tantum dico,
Caesarem hunc adulescentem, per quem adhuc sumus si
verum fateri volumus, fluxisse ex fonte consiliorum meorum.
huic habiti a me honores nulli quidem, Brute, nisi debiti,
nulli nisi necessarii. Vt enim primum libertatem revocare
coepimus, cum se nondum ne Decimi quidem Bruti divina
virtus ita commovisset ut iam id scire possemus, atque
omne praesidium esset in puero qui a cervicibus nostris
avertisset Antonium, quis honos ei non fuit decernendus?
quamquam ego illi tum verborum laudem tribui eamque
modicam, decrevi etiam imperium; quod quamquam videbatur illi aetati honorificum, tamen erat exercitum babenti
necessarium. quid enim est sine imperio exercitus?
statuam Philippus decrevit, celeritatem petitionis primo
Servius, post maiorem etiam Servilius. nihil tum nimium
videbatur.
sed nescio quo modo facilius in timore benigni
quam in victoria grati reperiuntur. ego enim, D. Bruto
liberato cum laetissimus ille civitati dies inluxisset idemque
casu Bruti natalis esset, decrevi ut in fastis ad eum diem
Bruti nomen adscriberetur, in eoque sum maiorum exemplum secutus qui hunc honorem mulieri Larentiae tribuerunt, cuius vos pontifices ad aram in Velabro sacrificium
facere soletis. quod ego cum dabam Bruto, notam esse
in fastis gratissimae victoriae sempiternam volebam. atque
illo die cognovi paulo pluris in senatu malevolos esse quam
gratos. per eos ipsos dies effudi, si ita vis, honores in
mortuos, Hirtium et Pansam, Aquilam etiam. quod quis
reprehendet, nisi qui deposito metu praeteriti periculi fuerit
oblitus?
accedebat ad benefici memoriam gratam ratio
illa quae etiam posteris esset salutaris. exstare enim volebam in crudelissimos hostis monimenta odi publici sempiterna. suspicor illud tibi minus probari quod a tuis
familiaribus, optimis illis quidem viris sed in re publica
rudibus, non probabatur, quod ut ovanti introire Caesari
liceret decreverim. ego autem (sed erro fortasse nec tamen
is sum ut mea me maxime delectent) nihil mihi videor
hoc bello sensisse prudentius. cur autem ita sit aperiendum
non est, ne magis videar providus fuisse quam gratus. hoc
ipsum nimium; qua re alia videamus. D. Bruto decrevi
honores, decrevi L. Planco. praeclara illa quidem ingenia
quae gloria invitantur, sed senatus etiam sapiens qui qua
quemque re putat, modo honesta, ad rem publicam iuvandam posse adduci hac utitur. at in Lepido reprehendimur; cui cum statuam in rostris statuissemus, idem
illam evertimus. nos illum honore studuimus a furore
revocare. vicit amentia levissimi hominis nostram prudentiam; nec tamen tantum in statuenda Lepidi statua factum
est mali quantum in evertenda boni.
satis multa de honoribus; nunc de poena pauca dicenda
sunt. intellexi enim ex tuis saepe litteris te in iis quos
bello devicisti clementiam tuam velle laudari. existimo
equidem nihil a te nisi sapienter; sed sceleris poenam
praetermittere (id enim est quod vocatur ignoscere), etiam
si in ceteris rebus tolerabile est, in hoc bello perniciosum
puto. nullum enim bellum civile fuit in nostra re publica
omnium quae memoria mea fuerunt, in quo bello non,
utracumque pars vicisset, tamen aliqua forma esset futura
rei publicae. hoc bello victores quam rem publicam
simus habituri non facile adfirmarim, victis certe nulla
umquam erit. dixi igitur sententias in Antonium, dixi
in Lepidum severas neque tam ulciscendi causa quam ut
et in praesenti sceleratos civis timore ab impugnanda patria
deterrerem et in posterum documentum statuerem ne quis
talem amentiam vellet imitari.