Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
331
et, quo sub caelo tandem, quibus orbis in oris
332
iactemur, doceas. Ignari hominumque locorumque
333
erramus, vento huc vastis et fluctibus acti:
334
multa tibi ante aras nostra cadet hostia dextra.”
335
Tum Venus: “Haud equidem tali me dignor honore;
336
virginibus Tyriis mos est gestare pharetram,
337
purpureoque alte suras vincire cothurno.
338
Punica regna vides, Tyrios et Agenoris urbem;
339
sed fines Libyci, genus intractabile bello.
340
Imperium Dido Tyria regit urbe profecta,
341
germanum fugiens. Longa est iniuria, longae
342
ambages; sed summa sequar fastigia rerum.
343
Huic coniunx Sychaeus erat, ditissimus agri
344
Phoenicum, et magno miserae dilectus amore,
345
cui pater intactam dederat, primisque iugarat
346
ominibus. Sed regna Tyri germanus habebat
347
Pygmalion, scelere ante alios immanior omnes.
348
Quos inter medius venit furor. Ille Sychaeum
349
impius ante aras, atque auri caecus amore,
350
clam ferro incautum superat, securus amorum
351
germanae; factumque diu celavit, et aegram,
352
multa malus simulans, vana spe lusit amantem.
353
Ipsa sed in somnis inhumati venit imago
354
coniugis, ora modis attollens pallida miris,
355
crudeles aras traiectaque pectora ferro
356
nudavit, caecumque domus scelus omne retexit.
357
Tum celerare fugam patriaque excedere suadet,
358
auxiliumque viae veteres tellure recludit
359
thesauros, ignotum argenti pondus et auri.
360
His commota fugam Dido sociosque parabat: