Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
571
ipse; sed horrificis iuxta tonat Aetna ruinis;
572
interdumque atram prorumpit ad aethera nubem,
573
turbine fumantem piceo et candente favilla,
574
attollitque globos flammarum et sidera lambit;
575
interdum scopulos avolsaque viscera montis
576
erigit eructans, liquefactaque saxa sub auras
577
cum gemitu glomerat, fundoque exaestuat imo.
578
Fama est Enceladi semustum fulmine corpus
579
urgueri mole hac, ingentemque insuper Aetnam
580
impositam ruptis flammam exspirare caminis;
581
et fessum quotiens mutet latus, intremere omnem
582
murmure Trinacriam, et caelum subtexere fumo.
583
Noctem illam tecti silvis immania monstra
584
perferimus, nec quae sonitum det causa videmus.
585
Nam neque erant astrorum ignes, nec lucidus aethra
586
siderea polus, obscuro sed nubila caelo,
587
et lunam in nimbo nox intempesta tenebat.
588
Postera iamque dies primo surgebat Eoo,
589
umentemque Aurora polo dimoverat umbram:
590
cum subito e silvis, macie confecta suprema,
591
ignoti nova forma viri miserandaque cultu
592
procedit, supplexque manus ad litora tendit.
593
Respicimus: dira inluvies inmissaque barba,
594
consertum tegumen spinis; at cetera Graius,
595
et quondam patriis ad Troiam missus in armis.
596
Isque ubi Dardanios habitus et Troia vidit
597
arma procul, paulum aspectu conterritus haesit,
598
continuitque gradum; mox sese ad litora praeceps
599
cum fletu precibusque tulit: “Per sidera testor,
600
per superos atque hoc caeli spirabile lumen,