Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
571
Tisiphone quatit insultans, torvosque sinistra
572
intentans angues vocat agmina saeva sororum.
573
Tum demum horrisono stridentes cardine sacrae
574
panduntur portae. Cernis custodia qualis
575
vestibulo sedeat, facies quae limina servet?
576
Quinquaginta atris immanis hiatibus Hydra
577
saevior intus habet sedem. Tum Tartarus ipse
578
bis patet in praeceps tantum tenditque sub umbras,
579
quantus ad aetherium caeli suspectus Olympum.
580
Hic genus antiquum Terrae, Titania pubes,
581
fulmine deiecti fundo volvuntur in imo.
582
“Hic et Aloidas geminos immania vidi
583
corpora, qui manibus magnum rescindere caelum
584
adgressi, superisque Iovem detrudere regnis.
585
Vidi et crudeles dantem Salmonea poenas,
586
dum flammas Iovis et sonitus imitatur Olympi.
587
Quattuor hic invectus equis et lampada quassans
588
per Graium populos mediaeque per Elidis urbem
589
ibat ovans, divomque sibi poscebat honorem,—
590
demens, qui nimbos et non imitabile fulmen
591
aere et cornipedum pulsu simularet equorum.
592
At pater omnipotens densa inter nubila telum
593
contorsit, non ille faces nec fumea taedis
594
lumina, praecipitemque immani turbine adegit.
595
Nec non et Tityon, Terrae omniparentis alumnum,
596
cernere erat, per tota novem cui iugera corpus
597
porrigitur, rostroque immanis voltur obunco
598
immortale iecur tondens fecundaque poenis
599
viscera, rimaturque epulis, habitatque sub alto
600
pectore, nec fibris requies datur ulla renatis.