Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
331
nanctus equis ferroque secat pendentia colla;
332
tum caput ipsi aufert domino truncumque relinquit
333
sanguine singultantem; atro tepefacta cruore
334
terra torique madent. Nec non Lamyrumque Lamumque
335
et iuvenem Serranum, illa qui plurima nocte
336
luserat, insignis facie, multoque iacebat
337
membra deo victus: felix, si protinus illum
338
aequasset nocti ludum in lucemque tulisset.
339
Impastus ceu plena leo per ovilia turbans
340
(suadet enim vesana fames) manditque trahitque
341
molle pecus mutumque metu, fremit ore cruento:
342
nec minor Euryali caedes; incensus et ipse
343
perfurit ac multam in medio sine nomine plebem,
344
Fadumque Herbesumque subit Rhoetumque Abarimque,
345
ignaros, Rhoetum vigilantem et cuncta videntem,
346
sed magnum metuens se post cratera tegebat;
347
pectore in adverso totum cui comminus ensem
348
condidit adsurgenti et multa morte recepit.
349
Purpuream vomit ille animam et cum sanguine mixta
350
vina refert moriens; hic furto fervidus instat.
351
Iamque ad Messapi socios tendebat; ibi ignem
352
deficere extremum et religatos rite videbat
353
carpere gramen equos: breviter cum talia Nisus.
354
sensit enim nimia caede atque cupidine ferri:
355
“Absistamus,” ait, “nam lux inimica propinquat.
356
Poenarum exhaustum satis est, via facta per hostis.”
357
Multa virum solido argento perfecta relinquunt
358
armaque craterasque simul pulchrosque tapetas.
359
Euryalus phaleras Rhamnetis et aurea bullis
360
cingula, Tiburti Remulo ditissimus olim