Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
vel non cognoscet vel dilexisse negabit:
usque adeo mutata ferar, nullique videnda,
voce tamen noscar; vocem mihi fata relinquent.”
Achaemenides apud Polyphemum.
Talia convexum per iter memorante Sibylla
155
sedibus Euboicam Stygiis emergit in urbem
Troius Aeneas sacrisque ex more litatis
litora adit nondum nutricis habentia nomen.
Hic quoque substiterat per taedia longa laborum
Neritius Macareus, comes experientis Ulixei;
160
desertum quondam mediis e rupibus Aetnae
noscit Achaemeniden improvisoque repertum
vivere miratus “qui de casusve deusve
servat, Achaemenide? cur” inquit “barbara Graium
prora vehit? petitur vestra quae terra carina?”
165
Talia quaerenti iam non hirsutus amictu,
iam suus et spinis conserto tegmine nullis,
fatur Achaemenides: “Iterum Polyphemon et illos
adspiciam fluidos humano sanguine rictus,
hac mihi si potior domus est Ithacique carina,
170
si minus Aenean veneror genitore nec umquam
esse satis potero, praestem licet omnia, gratus.
Quod loquor et spiro caelumque et sidera solis
respicio, possimne ingratus et impius esse?
Ille dedit, quod non anima haec Cyclopis in ora
175
venit, et ut iam nunc lumen vitale relinquam,
aut tumulo aut certe non illa condar in alvo.
Quid mihi tunc animi (nisi si timor abstulit omnem
sensum animumque) fuit, cum vos petere alta relictus
aequora conspexi? Volui inclamare, sed hosti
180
prodere me timui: vestrae quoque clamor Ulixis