Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
cum Iove saepe suo nymphas in monte iacentes,
illa deam longo prudens sermone tenebat,
365
dum fugerent nymphae. Postquam Saturnia sensit
“huius” ait “linguae, qua sum delusa, potestas
parva tibi dabitur vocisque brevissimus usus”:
reque minas firmat. Tamen haec in fine loquendi
ingeminat voces auditaque verba reportat.
370
Ergo ubi Narcissum per devia rura vagantem
vidit et incaluit, sequitur vestigia furtim,
quoque magis sequitur, flamma propiore calescit,
non aliter, quam cum summis circumlita taedis
admotas rapiunt vivacia sulphura flammas.
375
O quotiens voluit blandis accedere dictis
et molles adhibere preces: natura repugnat
nec sinit incipiat. Sed, quod sinit, illa parata est
exspectare sonos, ad quos sua verba remittat.
Forte puer comitum seductus ab agmine fido,
380
dixerat “ecquis adest?” et “adest!” responderat Echo.
Hic stupet, utque aciem partes dimittit in omnes,
voce “veni!” magna clamat: vocat illa vocantem.
Respicit et rursus nullo veniente “quid” inquit
“me fugis?” et totidem, quot dixit, verba recepit.
385
Perstat et, alternae deceptus imagine vocis,
“huc coeamus!” ait: nullique libentius umquam
responsura sono “coeamus” rettulit Echo,
et verbis favet ipsa suis egressaque silva
ibat, ut iniceret sperato bracchia collo.
390
Ille fugit fugiensque “manus complexibus aufer:
ante” ait “emoriar, quam sit tibi copia nostri.”
Rettulit illa nihil nisi “sit tibi copia nostri.”