Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
“Aura” (recordor enim) “venias” cantare solebam,
“meque iuves intresque sinus, gratissima, nostros,
815
utque facis, relevare velis, quibus urimur, aestus.”
Forsitan addiderim (sic me mea fata trahebant)
blanditias plures et “tu mihi magna voluptas,”
dicere sim solitus, “tu me reficisque fovesque,
tu facis, ut silvas, ut amem loca sola; meoque
820
spiritus iste tuus semper captatur ab ore.”
Vocibus ambiguis deceptam praebuit aurem
nescio quis, nomenque aurae tam saepe vocatum
esse putat nymphae: nympham mihi credit amari.
Criminis extemplo ficti temerarius index
825
Procrin adit linguaque refert audita susurra.
Credula res amor est: subito conlapsa dolore,
ut mihi narratur, cecidit; longoque refecta
tempore se miseram, se fati dixit iniqui,
deque fide questa est; et crimine concita vano
830
quod nihil est, metuit, metuit sine corpore nomen
et dolet infelix veluti de paelice vera.
Saepe tamen dubitat speratque miserrima falli
indicioque fidem negat et, nisi viderit ipsa,
damnatura sui non est delicta mariti.
835
Postera depulerant Aurorae lumina noctem:
egredior silvamque peto, victorque per herbas
“Aura veni” dixi, “nostroque medere labori.”
Et subito gemitus inter mea verba videbar
nescio quos audisse: “veni” tamen “optima!” dicens
840
fronde levem rursus strepitum faciente caduca
sum ratus esse feram telumque volatile misi.
Procris erat; medioque tenens in pectore vulnus