Metamorphoses, TEI XML Edition Enhanced with Syntax Diagrams for 1.1-1.9 and 1.163-1.773. Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
“tempora” dixerunt “eadem lignoque tibique,
455
o modo nate, damus.” Quo postquam carmine dicto
excessere deae, flagrantem mater ab igne
eripuit ramum sparsitque liquentibus undis.
Ille diu fuerat penetralibus abditus imis
servatusque tuos, iuvenis, servaverat annos.
460
Protulit hunc genetrix taedasque et fragmina poni
imperat et positis inimicos admovet ignes.
Tum conata quater flammis imponere ramum,
coepta quater tenuit. Pugnant materque sororque,
et diversa trahunt unum duo nomina pectus.
465
Saepe metu sceleris pallebant ora futuri,
saepe suum fervens oculis dabat ira ruborem.
Et modo nescio quid similis crudele minanti
vultus erat, modo quem misereri credere posses.
Cumque ferus lacrimas animi siccaverat ardor,
470
inveniebantur lacrimae tamen. Utque carina,
quam ventus ventoque rapit contrarius aestus,
vim geminam sentit paretque incerta duobus:
Thestias haud aliter dubiis adfectibus errat
inque vices ponit positamque resuscitat iram.
475
Incipit esse tamen melior germana parente,
et consanguineas ut sanguine leniat umbras,
impietate pia est. Nam postquam pestifer ignis
convaluit, “rogus iste cremet mea viscera” dixit.
Utque manu dira lignum fatale tenebat,
480
ante sepulcrales infelix adstitit aras
“poenarum” que “deae triplices, furialibus,” inquit,
“Eumenides, sacris vultus advertite vestros.
Ulciscor facioque nefas: mors morte pianda est,