Reading Center

“αὐτὰρ ἐπεὶ ποταμοῖο λίπεν ῥόον Ὠκεανοῖο

νηῦς , ἀπὸ δ᾽ ἵκετο κῦμα θαλάσσης εὐρυπόροιο

νῆσόν τ᾽ Αἰαίην , ὅθι τ᾽ Ἠοῦς ἠριγενείης

οἰκία καὶ χοροί εἰσι καὶ ἀντολαὶ Ἠελίοιο,

νῆα μὲν ἔνθ᾽ ἐλθόντες ἐκέλσαμεν ἐν ψαμάθοισιν,

ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βῆμεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης:

ἔνθα δ᾽ ἀποβρίξαντες ἐμείναμεν Ἠῶ δῖαν.

“ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

δὴ τότ᾽ ἐγὼν ἑτάρους προΐειν ἐς δώματα Κίρκης

οἰσέμεναι νεκρόν , Ἐλπήνορα τεθνηῶτα.

φιτροὺς δ᾽ αἶψα ταμόντες , ὅθ᾽ ἀκροτάτη πρόεχ᾽ ἀκτή,

θάπτομεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντες.

αὐτὰρ ἐπεὶ νεκρός τ᾽ ἐκάη καὶ τεύχεα νεκροῦ,

τύμβον χεύαντες καὶ ἐπὶ στήλην ἐρύσαντες

πήξαμεν ἀκροτάτῳ τύμβῳ ἐυῆρες ἐρετμόν.

“ἡμεῖς μὲν τὰ ἕκαστα διείπομεν : οὐδ᾽ ἄρα Κίρκην

ἐξ Ἀίδεω ἐλθόντες ἐλήθομεν , ἀλλὰ μάλ᾽ ὦκα

ἦλθ᾽ ἐντυναμένη : ἅμα δ᾽ ἀμφίπολοι φέρον αὐτῇ

σῖτον καὶ κρέα πολλὰ καὶ αἴθοπα οἶνον ἐρυθρόν.

ἡ δ᾽ ἐν μέσσῳ στᾶσα μετηύδα δῖα θεάων:

“‘σχέτλιοι , οἳ ζώοντες ὑπήλθετε δῶμ᾽ Ἀίδαο,

δισθανέες , ὅτε τ᾽ ἄλλοι ἅπαξ θνῄσκουσ᾽ ἄνθρωποι.

ἀλλ᾽ ἄγετ᾽ ἐσθίετε βρώμην καὶ πίνετε οἶνον

αὖθι πανημέριοι : ἅμα δ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι

πλεύσεσθ᾽ : αὐτὰρ ἐγὼ δείξω ὁδὸν ἠδὲ ἕκαστα

σημανέω , ἵνα μή τι κακορραφίῃ ἀλεγεινῇ

ἢ ἁλὸς ἢ ἐπὶ γῆς ἀλγήσετε πῆμα παθόντες.’

“ὣς ἔφαθ᾽ , ἡμῖν δ᾽ αὖτ᾽ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.

ὣς τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα

ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ᾽ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ:

ἦμος δ᾽ ἠέλιος κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθεν,

οἱ μὲν κοιμήσαντο παρὰ πρυμνήσια νηός,

ἡ δ᾽ ἐμὲ χειρὸς ἑλοῦσα φίλων ἀπονόσφιν ἑταίρων

εἷσέ τε καὶ προσέλεκτο καὶ ἐξερέεινεν ἕκαστα:

αὐτὰρ ἐγὼ τῇ πάντα κατὰ μοῖραν κατέλεξα.

καὶ τότε δή μ᾽ ἐπέεσσι προσηύδα πότνια Κίρκη:

“‘ταῦτα μὲν οὕτω πάντα πεπείρανται , σὺ δ᾽ ἄκουσον,

ὥς τοι ἐγὼν ἐρέω , μνήσει δέ σε καὶ θεὸς αὐτός.

Σειρῆνας μὲν πρῶτον ἀφίξεαι , αἵ ῥά τε πάντας

ἀνθρώπους θέλγουσιν , ὅτις σφεας εἰσαφίκηται.

ὅς τις ἀιδρείῃ πελάσῃ καὶ φθόγγον ἀκούσῃ

Σειρήνων , τῷ δ᾽ οὔ τι γυνὴ καὶ νήπια τέκνα

οἴκαδε νοστήσαντι παρίσταται οὐδὲ γάνυνται,

ἀλλά τε Σειρῆνες λιγυρῇ θέλγουσιν ἀοιδῇ

ἥμεναι ἐν λειμῶνι , πολὺς δ᾽ ἀμφ᾽ ὀστεόφιν θὶς

ἀνδρῶν πυθομένων , περὶ δὲ ῥινοὶ μινύθουσι.

ἀλλὰ παρεξελάαν , ἐπὶ δ᾽ οὔατ᾽ ἀλεῖψαι ἑταίρων

κηρὸν δεψήσας μελιηδέα , μή τις ἀκούσῃ

τῶν ἄλλων : ἀτὰρ αὐτὸς ἀκουέμεν αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα,

δησάντων σ᾽ ἐν νηὶ θοῇ χεῖράς τε πόδας τε

ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ , ἐκ δ᾽ αὐτοῦ πείρατ᾽ ἀνήφθω,

ὄφρα κε τερπόμενος ὄπ᾽ ἀκούσῃς Σειρήνοιιν.

εἰ δέ κε λίσσηαι ἑτάρους λῦσαί τε κελεύῃς,

οἱ δέ σ᾽ ἔτι πλεόνεσσι τότ᾽ ἐν δεσμοῖσι διδέντων.

αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τάς γε παρὲξ ἐλάσωσιν ἑταῖροι,

ἔνθα τοι οὐκέτ᾽ ἔπειτα διηνεκέως ἀγορεύσω,

ὁπποτέρη δή τοι ὁδὸς ἔσσεται , ἀλλὰ καὶ αὐτὸς

θυμῷ βουλεύειν : ἐρέω δέ τοι ἀμφοτέρωθεν.

ἔνθεν μὲν γὰρ πέτραι ἐπηρεφέες , προτὶ δ᾽ αὐτὰς

κῦμα μέγα ῥοχθεῖ κυανώπιδος Ἀμφιτρίτης:

Πλαγκτὰς δή τοι τάς γε θεοὶ μάκαρες καλέουσι.

τῇ μέν τ᾽ οὐδὲ ποτητὰ παρέρχεται οὐδὲ πέλειαι

τρήρωνες , ταί τ᾽ ἀμβροσίην Διὶ πατρὶ φέρουσιν,

ἀλλά τε καὶ τῶν αἰὲν ἀφαιρεῖται λὶς πέτρη:

ἀλλ᾽ ἄλλην ἐνίησι πατὴρ ἐναρίθμιον εἶναι.

τῇ δ᾽ οὔ πώ τις νηῦς φύγεν ἀνδρῶν , ἥ τις ἵκηται,

ἀλλά θ᾽ ὁμοῦ πίνακάς τε νεῶν καὶ σώματα φωτῶν

κύμαθ᾽ ἁλὸς φορέουσι πυρός τ᾽ ὀλοοῖο θύελλαι.

οἴη δὴ κείνη γε παρέπλω ποντοπόρος νηῦς,

Ἀργὼ πᾶσι μέλουσα , παρ᾽ Αἰήταο πλέουσα.

καὶ νύ κε τὴν ἔνθ᾽ ὦκα βάλεν μεγάλας ποτὶ πέτρας,

ἀλλ᾽ Ἥρη παρέπεμψεν , ἐπεὶ φίλος ἦεν Ἰήσων.

“‘οἱ δὲ δύω σκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει

ὀξείῃ κορυφῇ , νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε

κυανέη : τὸ μὲν οὔ ποτ᾽ ἐρωεῖ , οὐδέ ποτ᾽ αἴθρη

κείνου ἔχει κορυφὴν οὔτ᾽ ἐν θέρει οὔτ᾽ ἐν ὀπώρῃ.

οὐδέ κεν ἀμβαίη βροτὸς ἀνὴρ οὐδ᾽ ἐπιβαίη,

οὐδ᾽ εἴ οἱ χεῖρές τε ἐείκοσι καὶ πόδες εἶεν:

πέτρη γὰρ λίς ἐστι , περιξεστῇ ἐικυῖα.

μέσσῳ δ᾽ ἐν σκοπέλῳ ἔστι σπέος ἠεροειδές,

πρὸς ζόφον εἰς Ἔρεβος τετραμμένον , ᾗ περ ἂν ὑμεῖς

νῆα παρὰ γλαφυρὴν ἰθύνετε , φαίδιμ᾽ Ὀδυσσεῦ.

οὐδέ κεν ἐκ νηὸς γλαφυρῆς αἰζήιος ἀνὴρ

τόξῳ ὀιστεύσας κοῖλον σπέος εἰσαφίκοιτο.

ἔνθα δ᾽ ἐνὶ Σκύλλη ναίει δεινὸν λελακυῖα.

τῆς ἦ τοι φωνὴ μὲν ὅση σκύλακος νεογιλῆς

γίγνεται , αὐτὴ δ᾽ αὖτε πέλωρ κακόν : οὐδέ κέ τίς μιν

γηθήσειεν ἰδών , οὐδ᾽ εἰ θεὸς ἀντιάσειεν.

τῆς ἦ τοι πόδες εἰσὶ δυώδεκα πάντες ἄωροι,

ἓξ δέ τέ οἱ δειραὶ περιμήκεες , ἐν δὲ ἑκάστῃ

σμερδαλέη κεφαλή , ἐν δὲ τρίστοιχοι ὀδόντες

πυκνοὶ καὶ θαμέες , πλεῖοι μέλανος θανάτοιο.

μέσση μέν τε κατὰ σπείους κοίλοιο δέδυκεν,

ἔξω δ᾽ ἐξίσχει κεφαλὰς δεινοῖο βερέθρου,

αὐτοῦ δ᾽ ἰχθυάᾳ , σκόπελον περιμαιμώωσα,

δελφῖνάς τε κύνας τε , καὶ εἴ ποθι μεῖζον ἕλῃσι

κῆτος , ἃ μυρία βόσκει ἀγάστονος Ἀμφιτρίτη.

τῇ δ᾽ οὔ πώ ποτε ναῦται ἀκήριοι εὐχετόωνται

παρφυγέειν σὺν νηί : φέρει δέ τε κρατὶ ἑκάστῳ

φῶτ᾽ ἐξαρπάξασα νεὸς κυανοπρῴροιο.

“‘τὸν δ᾽ ἕτερον σκόπελον χθαμαλώτερον ὄψει , Ὀδυσσεῦ.

πλησίον ἀλλήλων : καί κεν διοϊστεύσειας.

τῷ δ᾽ ἐν ἐρινεὸς ἔστι μέγας , φύλλοισι τεθηλώς:

τῷ δ᾽ ὑπὸ δῖα Χάρυβδις ἀναρροιβδεῖ μέλαν ὕδωρ.

τρὶς μὲν γάρ τ᾽ ἀνίησιν ἐπ᾽ ἤματι , τρὶς δ᾽ ἀναροιβδεῖ

δεινόν : μὴ σύ γε κεῖθι τύχοις , ὅτε ῥοιβδήσειεν:

οὐ γάρ κεν ῥύσαιτό σ᾽ ὑπὲκ κακοῦ οὐδ᾽ ἐνοσίχθων.

ἀλλὰ μάλα Σκύλλης σκοπέλῳ πεπλημένος ὦκα

νῆα παρὲξ ἐλάαν , ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόν ἐστιν

ἓξ ἑτάρους ἐν νηὶ ποθήμεναι ἢ ἅμα πάντας.’

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενος προσέειπον:

εἰ δ᾽ ἄγε δή μοι τοῦτο , θεά , νημερτὲς ἐνίσπες,

εἴ πως τὴν ὀλοὴν μὲν ὑπεκπροφύγοιμι Χάρυβδιν,

τὴν δέ κ᾽ ἀμυναίμην , ὅτε μοι σίνοιτό γ᾽ ἑταίρους.’

“ὣς ἐφάμην , ἡ δ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμείβετο δῖα θεάων:

‘σχέτλιε , καὶ δὴ αὖ τοι πολεμήια ἔργα μέμηλε

καὶ πόνος : οὐδὲ θεοῖσιν ὑπείξεαι ἀθανάτοισιν;

ἡ δέ τοι οὐ θνητή , ἀλλ᾽ ἀθάνατον κακόν ἐστι,

δεινόν τ᾽ ἀργαλέον τε καὶ ἄγριον οὐδὲ μαχητόν:

οὐδέ τις ἔστ᾽ ἀλκή : φυγέειν κάρτιστον ἀπ᾽ αὐτῆς.

ἢν γὰρ δηθύνῃσθα κορυσσόμενος παρὰ πέτρῃ,

δείδω , μή σ᾽ ἐξαῦτις ἐφορμηθεῖσα κίχῃσι

τόσσῃσιν κεφαλῇσι , τόσους δ᾽ ἐκ φῶτας ἕληται.

ἀλλὰ μάλα σφοδρῶς ἐλάαν , βωστρεῖν δὲ Κράταιιν,

μητέρα τῆς Σκύλλης , ἥ μιν τέκε πῆμα βροτοῖσιν:

ἥ μιν ἔπειτ᾽ ἀποπαύσει ἐς ὕστερον ὁρμηθῆναι.

“Θρινακίην δ᾽ ἐς νῆσον ἀφίξεαι : ἔνθα δὲ πολλαὶ

βόσκοντ᾽ Ἠελίοιο βόες καὶ ἴφια μῆλα,

ἑπτὰ βοῶν ἀγέλαι , τόσα δ᾽ οἰῶν πώεα καλά,

πεντήκοντα δ᾽ ἕκαστα . γόνος δ᾽ οὐ γίγνεται αὐτῶν,

οὐδέ ποτε φθινύθουσι . θεαὶ δ᾽ ἐπιποιμένες εἰσίν,

νύμφαι ἐυπλόκαμοι , Φαέθουσά τε Λαμπετίη τε,

ἃς τέκεν Ἠελίῳ Ὑπερίονι δῖα Νέαιρα.

τὰς μὲν ἄρα θρέψασα τεκοῦσά τε πότνια μήτηρ

Θρινακίην ἐς νῆσον ἀπῴκισε τηλόθι ναίειν,

μῆλα φυλασσέμεναι πατρώια καὶ ἕλικας βοῦς.

τὰς εἰ μέν κ᾽ ἀσινέας ἐάᾳς νόστου τε μέδηαι,

ἦ τ᾽ ἂν ἔτ᾽ εἰς Ἰθάκην κακά περ πάσχοντες ἵκοισθε:

εἰ δέ κε σίνηαι , τότε τοι τεκμαίρομ᾽ ὄλεθρον,

νηί τε καὶ ἑτάροις : αὐτὸς δ᾽ εἴ πέρ κεν ἀλύξῃς,

ὀψὲ κακῶς νεῖαι , ὀλέσας ἄπο πάντας ἑταίρους.’

“ὣς ἔφατ᾽ , αὐτίκα δὲ χρυσόθρονος ἤλυθεν Ἠώς.

ἡ μὲν ἔπειτ᾽ ἀνὰ νῆσον ἀπέστιχε δῖα θεάων:

αὐτὰρ ἐγὼν ἐπὶ νῆα κιὼν ὤτρυνον ἑταίρους

αὐτούς τ᾽ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι:

οἱ δ᾽ αἶψ᾽ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖσι καθῖζον.

ἑξῆς δ᾽ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.

ἡμῖν δ᾽ αὖ κατόπισθε νεὸς κυανοπρῴροιο

ἴκμενον οὖρον ἵει πλησίστιον , ἐσθλὸν ἑταῖρον,

Κίρκη ἐυπλόκαμος , δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα.

αὐτίκα δ᾽ ὅπλα ἕκαστα πονησάμενοι κατὰ νῆα

ἥμεθα : τὴν δ᾽ ἄνεμός τε κυβερνήτης τ᾽ ἴθυνε.

“δὴ τότ᾽ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενος κῆρ:

‘ὦ φίλοι , οὐ γὰρ χρὴ ἕνα ἴδμεναι οὐδὲ δύ᾽ οἴους

θέσφαθ᾽ ἅ μοι Κίρκη μυθήσατο , δῖα θεάων:

ἀλλ᾽ ἐρέω μὲν ἐγών , ἵνα εἰδότες ἤ κε θάνωμεν

ἤ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φύγοιμεν.

Σειρήνων μὲν πρῶτον ἀνώγει θεσπεσιάων

φθόγγον ἀλεύασθαι καὶ λειμῶν᾽ ἀνθεμόεντα.

οἶον ἔμ᾽ ἠνώγει ὄπ᾽ ἀκουέμεν : ἀλλά με δεσμῷ

δήσατ᾽ ἐν ἀργαλέῳ , ὄφρ᾽ ἔμπεδον αὐτόθι μίμνω,

ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ , ἐκ δ᾽ αὐτοῦ πείρατ᾽ ἀνήφθω.

εἰ δέ κε λίσσωμαι ὑμέας λῦσαί τε κελεύω,

ὑμεῖς δὲ πλεόνεσσι τότ᾽ ἐν δεσμοῖσι πιέζειν.’

“ἦ τοι ἐγὼ τὰ ἕκαστα λέγων ἑτάροισι πίφαυσκον:

τόφρα δὲ καρπαλίμως ἐξίκετο νηῦς ἐυεργὴς

νῆσον Σειρήνοιιν : ἔπειγε γὰρ οὖρος ἀπήμων.

αὐτίκ᾽ ἔπειτ᾽ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη

ἔπλετο νηνεμίη , κοίμησε δὲ κύματα δαίμων.

ἀνστάντες δ᾽ ἕταροι νεὸς ἱστία μηρύσαντο

καὶ τὰ μὲν ἐν νηὶ γλαφυρῇ θέσαν , οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ἐρετμὰ

ἑζόμενοι λεύκαινον ὕδωρ ξεστῇς ἐλάτῃσιν.

αὐτὰρ ἐγὼ κηροῖο μέγαν τροχὸν ὀξέι χαλκῷ

τυτθὰ διατμήξας χερσὶ στιβαρῇσι πίεζον:

αἶψα δ᾽ ἰαίνετο κηρός , ἐπεὶ κέλετο μεγάλη ἲς

Ἠελίου τ᾽ αὐγὴ Ὑπεριονίδαο ἄνακτος:

ἑξείης δ᾽ ἑτάροισιν ἐπ᾽ οὔατα πᾶσιν ἄλειψα.

οἱ δ᾽ ἐν νηί μ᾽ ἔδησαν ὁμοῦ χεῖράς τε πόδας τε

ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ , ἐκ δ᾽ αὐτοῦ πείρατ᾽ ἀνῆπτον:

αὐτοὶ δ᾽ ἑζόμενοι πολιὴν ἅλα τύπτον ἐρετμοῖς.

ἀλλ᾽ ὅτε τόσσον ἀπῆμεν ὅσον τε γέγωνε βοήσας,

ῥίμφα διώκοντες , τὰς δ᾽ οὐ λάθεν ὠκύαλος νηῦς

ἐγγύθεν ὀρνυμένη , λιγυρὴν δ᾽ ἔντυνον ἀοιδήν:

“‘δεῦρ᾽ ἄγ᾽ ἰών , πολύαιν᾽ Ὀδυσεῦ , μέγα κῦδος Ἀχαιῶν,

νῆα κατάστησον , ἵνα νωιτέρην ὄπ ἀκούσῃς.

οὐ γάρ πώ τις τῇδε παρήλασε νηὶ μελαίνῃ,

πρίν γ᾽ ἡμέων μελίγηρυν ἀπὸ στομάτων ὄπ᾽ ἀκοῦσαι,

ἀλλ᾽ ὅ γε τερψάμενος νεῖται καὶ πλείονα εἰδώς.

ἴδμεν γάρ τοι πάνθ᾽ ὅσ᾽ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ

Ἀργεῖοι Τρῶές τε θεῶν ἰότητι μόγησαν,

ἴδμεν δ᾽ , ὅσσα γένηται ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ.’

“ὣς φάσαν ἱεῖσαι ὄπα κάλλιμον : αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ

ἤθελ᾽ ἀκουέμεναι , λῦσαί τ᾽ ἐκέλευον ἑταίρους

ὀφρύσι νευστάζων : οἱ δὲ προπεσόντες ἔρεσσον.

αὐτίκα δ᾽ ἀνστάντες Περιμήδης Εὐρύλοχός τε

πλείοσί μ᾽ ἐν δεσμοῖσι δέον μᾶλλόν τε πίεζον.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τάς γε παρήλασαν , οὐδ᾽ ἔτ᾽ ἔπειτα

φθογγῆς Σειρήνων ἠκούομεν οὐδέ τ᾽ ἀοιδῆς,

αἶψ᾽ ἀπὸ κηρὸν ἕλοντο ἐμοὶ ἐρίηρες ἑταῖροι,

ὅν σφιν ἐπ᾽ ὠσὶν ἄλειψ᾽ , ἐμέ τ᾽ ἐκ δεσμῶν ἀνέλυσαν.

“ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἐλείπομεν , αὐτίκ᾽ ἔπειτα

καπνὸν καὶ μέγα κῦμα ἴδον καὶ δοῦπον ἄκουσα.

τῶν δ᾽ ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατ᾽ ἐρετμά,

βόμβησαν δ᾽ ἄρα πάντα κατὰ ῥόον : ἔσχετο δ᾽ αὐτοῦ

νηῦς , ἐπεὶ οὐκέτ᾽ ἐρετμὰ προήκεα χερσὶν ἔπειγον.

αὐτὰρ ἐγὼ διὰ νηὸς ἰὼν ὤτρυνον ἑταίρους

μειλιχίοις ἐπέεσσι παρασταδὸν ἄνδρα ἕκαστον:

“ ‘ὦ φίλοι , οὐ γάρ πώ τι κακῶν ἀδαήμονές εἰμεν:

οὐ μὲν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν , ἢ ὅτε Κύκλωψ

εἴλει ἐνὶ σπῆι γλαφυρῷ κρατερῆφι βίηφιν:

ἀλλὰ καὶ ἔνθεν ἐμῇ ἀρετῇ , βουλῇ τε νόῳ τε,

ἐκφύγομεν , καί που τῶνδε μνήσεσθαι ὀίω.

νῦν δ᾽ ἄγεθ᾽ , ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω , πειθώμεθα πάντες.

ὑμεῖς μὲν κώπῃσιν ἁλὸς ῥηγμῖνα βαθεῖαν

τύπτετε κληίδεσσιν ἐφήμενοι , αἴ κέ ποθι Ζεὺς

δώῃ τόνδε γ᾽ ὄλεθρον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι:

σοὶ δέ , κυβερνῆθ᾽ , ὧδ᾽ ἐπιτέλλομαι : ἀλλ᾽ ἐνὶ θυμῷ

βάλλευ , ἐπεὶ νηὸς γλαφυρῆς οἰήια νωμᾷς.

τούτου μὲν καπνοῦ καὶ κύματος ἐκτὸς ἔεργε

νῆα , σὺ δὲ σκοπέλου ἐπιμαίεο , μή σε λάθῃσι

κεῖσ᾽ ἐξορμήσασα καὶ ἐς κακὸν ἄμμε βάλῃσθα.’

“ὣς ἐφάμην , οἱ δ᾽ ὦκα ἐμοῖς ἐπέεσσι πίθοντο.

Σκύλλην δ᾽ οὐκέτ᾽ ἐμυθεόμην , ἄπρηκτον ἀνίην,

μή πώς μοι δείσαντες ἀπολλήξειαν ἑταῖροι

εἰρεσίης , ἐντὸς δὲ πυκάζοιεν σφέας αὐτούς.

καὶ τότε δὴ Κίρκης μὲν ἐφημοσύνης ἀλεγεινῆς

λανθανόμην , ἐπεὶ οὔ τί μ᾽ ἀνώγει θωρήσσεσθαι:

αὐτὰρ ἐγὼ καταδὺς κλυτὰ τεύχεα καὶ δύο δοῦρε

μάκρ᾽ ἐν χερσὶν ἑλὼν εἰς ἴκρια νηὸς ἔβαινον

πρῴρης : ἔνθεν γάρ μιν ἐδέγμην πρῶτα φανεῖσθαι

Σκύλλην πετραίην , ἥ μοι φέρε πῆμ᾽ ἑτάροισιν.

οὐδέ πῃ ἀθρῆσαι δυνάμην , ἔκαμον δέ μοι ὄσσε

πάντῃ παπταίνοντι πρὸς ἠεροειδέα πέτρην.

“ἡμεῖς μὲν στεινωπὸν ἀνεπλέομεν γοόωντες:

ἔνθεν μὲν Σκύλλη , ἑτέρωθι δὲ δῖα Χάρυβδις

δεινὸν ἀνερροίβδησε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ.

ἦ τοι ὅτ᾽ ἐξεμέσειε , λέβης ὣς ἐν πυρὶ πολλῷ

πᾶσ᾽ ἀναμορμύρεσκε κυκωμένη , ὑψόσε δ᾽ ἄχνη

ἄκροισι σκοπέλοισιν ἐπ᾽ ἀμφοτέροισιν ἔπιπτεν:

ἀλλ᾽ ὅτ᾽ ἀναβρόξειε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ,

πᾶσ᾽ ἔντοσθε φάνεσκε κυκωμένη , ἀμφὶ δὲ πέτρη

δεινὸν ἐβεβρύχει , ὑπένερθε δὲ γαῖα φάνεσκε

ψάμμῳ κυανέη : τοὺς δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει.

ἡμεῖς μὲν πρὸς τὴν ἴδομεν δείσαντες ὄλεθρον:

τόφρα δέ μοι Σκύλλη γλαφυρῆς ἐκ νηὸς ἑταίρους

ἓξ ἕλεθ᾽ , οἳ χερσίν τε βίηφί τε φέρτατοι ἦσαν.

σκεψάμενος δ᾽ ἐς νῆα θοὴν ἅμα καὶ μεθ᾽ ἑταίρους

ἤδη τῶν ἐνόησα πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν

ὑψόσ᾽ ἀειρομένων : ἐμὲ δὲ φθέγγοντο καλεῦντες

ἐξονομακλήδην , τότε γ᾽ ὕστατον , ἀχνύμενοι κῆρ.

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐπὶ προβόλῳ ἁλιεὺς περιμήκεϊ ῥάβδῳ

ἰχθύσι τοῖς ὀλίγοισι δόλον κατὰ εἴδατα βάλλων

ἐς πόντον προΐησι βοὸς κέρας ἀγραύλοιο,

ἀσπαίροντα δ᾽ ἔπειτα λαβὼν ἔρριψε θύραζε,

ὣς οἵ γ᾽ ἀσπαίροντες ἀείροντο προτὶ πέτρας:

αὐτοῦ δ᾽ εἰνὶ θύρῃσι κατήσθιε κεκληγῶτας

χεῖρας ἐμοὶ ὀρέγοντας ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι:

οἴκτιστον δὴ κεῖνο ἐμοῖς ἴδον ὀφθαλμοῖσι

πάντων , ὅσσ᾽ ἐμόγησα πόρους ἁλὸς ἐξερεείνων.

“αὐτὰρ ἐπεὶ πέτρας φύγομεν δεινήν τε Χάρυβδιν

Σκύλλην τ᾽ , αὐτίκ᾽ ἔπειτα θεοῦ ἐς ἀμύμονα νῆσον

ἱκόμεθ᾽ : ἔνθα δ᾽ ἔσαν καλαὶ βόες εὐρυμέτωποι,

πολλὰ δὲ ἴφια μῆλ᾽ Ὑπερίονος Ἠελίοιο.

δὴ τότ᾽ ἐγὼν ἔτι πόντῳ ἐὼν ἐν νηὶ μελαίνῃ

μυκηθμοῦ τ᾽ ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων

οἰῶν τε βληχήν : καί μοι ἔπος ἔμπεσε θυμῷ

μάντηος ἀλαοῦ , Θηβαίου Τειρεσίαο,

Κίρκης τ᾽ Αἰαίης , ἥ μοι μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλε

νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ἠελίοιο.

δὴ τότ᾽ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενος κῆρ:

“‘κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι,

ὄφρ᾽ ὑμῖν εἴπω μαντήια Τειρεσίαο

Κίρκης τ᾽ Αἰαίης , ἥ μοι μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλε

νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ἠελίοιο:

ἔνθα γὰρ αἰνότατον κακὸν ἔμμεναι ἄμμιν ἔφασκεν.

ἀλλὰ παρὲξ τὴν νῆσον ἐλαύνετε νῆα μέλαιναν.’

“ὣς ἐφάμην , τοῖσιν δὲ κατεκλάσθη φίλον ἦτορ.

αὐτίκα δ᾽ Εὐρύλοχος στυγερῷ μ᾽ ἠμείβετο μύθῳ:

“‘σχέτλιός εἰς , Ὀδυσεῦ : περί τοι μένος , οὐδέ τι γυῖα

κάμνεις : ἦ ῥά νυ σοί γε σιδήρεα πάντα τέτυκται,

ὅς ῥ᾽ ἑτάρους καμάτῳ ἁδηκότας ἠδὲ καὶ ὕπνῳ

οὐκ ἐάᾳς γαίης ἐπιβήμεναι , ἔνθα κεν αὖτε

νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον,

ἀλλ᾽ αὔτως διὰ νύκτα θοὴν ἀλάλησθαι ἄνωγας

νήσου ἀποπλαγχθέντας ἐν ἠεροειδέι πόντῳ.

ἐκ νυκτῶν δ᾽ ἄνεμοι χαλεποί , δηλήματα νηῶν,

γίγνονται : πῇ κέν τις ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον,

ἤν πως ἐξαπίνης ἔλθῃ ἀνέμοιο θύελλα,

ἢ Νότου ἢ Ζεφύροιο δυσαέος , οἵ τε μάλιστα

νῆα διαρραίουσι θεῶν ἀέκητι ἀνάκτων.

ἀλλ᾽ ἦ τοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ

δόρπον θ᾽ ὁπλισόμεσθα θοῇ παρὰ νηὶ μένοντες,

ἠῶθεν δ᾽ ἀναβάντες ἐνήσομεν εὐρέι πόντῳ.’

“ὣς ἔφατ᾽ Εὐρύλοχος , ἐπὶ δ᾽ ᾔνεον ἄλλοι ἑταῖροι.

καὶ τότε δὴ γίγνωσκον ὃ δὴ κακὰ μήδετο δαίμων,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδων:

“Εὐρύλοχ᾽ , ἦ μάλα δή με βιάζετε μοῦνον ἐόντα.

ἀλλ᾽ ἄγε νῦν μοι πάντες ὀμόσσατε καρτερὸν ὅρκον:

εἴ κέ τιν᾽ ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶυ μέγ᾽ οἰῶν

εὕρωμεν , μή πού τις ἀτασθαλίῃσι κακῇσιν

ἢ βοῦν ἠέ τι μῆλον ἀποκτάνῃ : ἀλλὰ ἕκηλοι

ἐσθίετε βρώμην , τὴν ἀθανάτη πόρε Κίρκη.’

“ὣς ἐφάμην , οἱ δ᾽ αὐτίκ᾽ ἀπώμνυον , ὡς ἐκέλευον.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὅρκον,

στήσαμεν ἐν λιμένι γλαφυρῷ ἐυεργέα νῆα

ἄγχ᾽ ὕδατος γλυκεροῖο , καὶ ἐξαπέβησαν ἑταῖροι

νηός , ἔπειτα δὲ δόρπον ἐπισταμένως τετύκοντο.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

μνησάμενοι δὴ ἔπειτα φίλους ἔκλαιον ἑταίρους,

οὓς ἔφαγε Σκύλλη γλαφυρῆς ἐκ νηὸς ἑλοῦσα:

κλαιόντεσσι δὲ τοῖσιν ἐπήλυθε νήδυμος ὕπνος.

ἦμος δὲ τρίχα νυκτὸς ἔην , μετὰ δ᾽ ἄστρα βεβήκει,

ὦρσεν ἔπι ζαῆν ἄνεμον νεφεληγερέτα Ζεὺς

λαίλαπι θεσπεσίῃ , σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψε

γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον : ὀρώρει δ᾽ οὐρανόθεν νύξ.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

νῆα μὲν ὡρμίσαμεν κοῖλον σπέος εἰσερύσαντες.

ἔνθα δ᾽ ἔσαν νυμφέων καλοὶ χοροὶ ἠδὲ θόωκοι:

καὶ τότ᾽ ἐγὼν ἀγορὴν θέμενος μετὰ μῦθον ἔειπον:

“ὦ φίλοι , ἐν γὰρ νηὶ θοῇ βρῶσίς τε πόσις τε

ἔστιν , τῶν δὲ βοῶν ἀπεχώμεθα , μή τι πάθωμεν:

δεινοῦ γὰρ θεοῦ αἵδε βόες καὶ ἴφια μῆλα,

Ἠελίου , ὃς πάντ᾽ ἐφορᾷ καὶ πάντ᾽ ἐπακούει.’

“ὣς ἐφάμην , τοῖσιν δ᾽ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.

μῆνα δὲ πάντ᾽ ἄλληκτος ἄη Νότος , οὐδέ τις ἄλλος

γίγνετ᾽ ἔπειτ᾽ ἀνέμων εἰ μὴ Εὖρός τε Νότος τε.

“οἱ δ᾽ ἧος μὲν σῖτον ἔχον καὶ οἶνον ἐρυθρόν,

τόφρα βοῶν ἀπέχοντο λιλαιόμενοι βιότοιο.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ νηὸς ἐξέφθιτο ἤια πάντα,

καὶ δὴ ἄγρην ἐφέπεσκον ἀλητεύοντες ἀνάγκῃ,

ἰχθῦς ὄρνιθάς τε , φίλας ὅ τι χεῖρας ἵκοιτο,

γναμπτοῖς ἀγκίστροισιν , ἔτειρε δὲ γαστέρα λιμός:

δὴ τότ᾽ ἐγὼν ἀνὰ νῆσον ἀπέστιχον , ὄφρα θεοῖσιν

εὐξαίμην , εἴ τίς μοι ὁδὸν φήνειε νέεσθαι.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ διὰ νήσου ἰὼν ἤλυξα ἑταίρους,

χεῖρας νιψάμενος , ὅθ᾽ ἐπὶ σκέπας ἦν ἀνέμοιο,

ἠρώμην πάντεσσι θεοῖς οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν:

οἱ δ᾽ ἄρα μοι γλυκὺν ὕπνον ἐπὶ βλεφάροισιν ἔχευαν.

Εὐρύλοχος δ᾽ ἑτάροισι κακῆς ἐξήρχετο βουλῆς:

“‘κέκλυτέ μευ μύθων κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι.

πάντες μὲν στυγεροὶ θάνατοι δειλοῖσι βροτοῖσι,

λιμῷ δ᾽ οἴκτιστον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν.

ἀλλ᾽ ἄγετ᾽ , Ἠελίοιο βοῶν ἐλάσαντες ἀρίστας

ῥέξομεν ἀθανάτοισι , τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.

εἰ δέ κεν εἰς Ἰθάκην ἀφικοίμεθα , πατρίδα γαῖαν,

αἶψά κεν Ἠελίῳ Ὑπερίονι πίονα νηὸν

τεύξομεν , ἐν δέ κε θεῖμεν ἀγάλματα πολλὰ καὶ ἐσθλά.

εἰ δὲ χολωσάμενός τι βοῶν ὀρθοκραιράων

νῆ᾽ ἐθέλῃ ὀλέσαι , ἐπὶ δ᾽ ἕσπωνται θεοὶ ἄλλοι,

βούλομ᾽ ἅπαξ πρὸς κῦμα χανὼν ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσαι,

ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι ἐὼν ἐν νήσῳ ἐρήμῃ.’

“‘ὣς ἔφατ᾽ Εὐρύλοχος , ἐπὶ δ᾽ ᾔνεον ἄλλοι ἑταῖροι.

αὐτίκα δ᾽ Ἠελίοιο βοῶν ἐλάσαντες ἀρίστας

ἐγγύθεν , οὐ γὰρ τῆλε νεὸς κυανοπρῴροιο

βοσκέσκονθ᾽ ἕλικες καλαὶ βόες εὐρυμέτωποι:

τὰς δὲ περίστησάν τε καὶ εὐχετόωντο θεοῖσιν,

φύλλα δρεψάμενοι τέρενα δρυὸς ὑψικόμοιο:

οὐ γὰρ ἔχον κρῖ λευκὸν ἐυσσέλμου ἐπὶ νηός.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ εὔξαντο καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδειραν,

μηρούς τ᾽ ἐξέταμον κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν

δίπτυχα ποιήσαντες , ἐπ᾽ αὐτῶν δ᾽ ὠμοθέτησαν.

οὐδ᾽ εἶχον μέθυ λεῖψαι ἐπ᾽ αἰθομένοις ἱεροῖσιν,

ἀλλ᾽ ὕδατι σπένδοντες ἐπώπτων ἔγκατα πάντα.

αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρ᾽ ἐκάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο,

μίστυλλόν τ᾽ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ᾽ ὀβελοῖσιν ἔπειραν.

καὶ τότε μοι βλεφάρων ἐξέσσυτο νήδυμος ὕπνος,

βῆν δ᾽ ἰέναι ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσης.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦα κιὼν νεὸς ἀμφιελίσσης,

καὶ τότε με κνίσης ἀμφήλυθεν ἡδὺς ἀυτμή.

οἰμώξας δὲ θεοῖσι μέγ᾽ ἀθανάτοισι γεγώνευν:

“Ζεῦ πάτερ ἠδ᾽ ἄλλοι μάκαρες θεοὶ αἰὲν ἐόντες,

ἦ με μάλ᾽ εἰς ἄτην κοιμήσατε νηλέι ὕπνῳ.

οἱ δ᾽ ἕταροι μέγα ἔργον ἐμητίσαντο μένοντες.’

“ὠκέα δ᾽ Ἠελίῳ Ὑπερίονι ἄγγελος ἦλθε

Λαμπετίη τανύπεπλος , ὅ οἱ βόας ἔκταμεν ἡμεῖς.

αὐτίκα δ᾽ ἀθανάτοισι μετηύδα χωόμενος κῆρ:

“Ζεῦ πάτερ ἠδ᾽ ἄλλοι μάκαρες θεοὶ αἰὲν ἐόντες,

τῖσαι δὴ ἑτάρους Λαερτιάδεω Ὀδυσῆος,

οἵ μευ βοῦς ἔκτειναν ὑπέρβιον , ᾗσιν ἐγώ γε

χαίρεσκον μὲν ἰὼν εἰς οὐρανὸν ἀστερόεντα,

ἠδ᾽ ὁπότ᾽ ἂψ ἐπὶ γαῖαν ἀπ᾽ οὐρανόθεν προτραποίμην.

εἰ δέ μοι οὐ τίσουσι βοῶν ἐπιεικέ᾽ ἀμοιβήν,

δύσομαι εἰς Ἀίδαο καὶ ἐν νεκύεσσι φαείνω.’

“τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς:

“Ἠέλι᾽ , ἦ τοι μὲν σὺ μετ᾽ ἀθανάτοισι φάεινε

καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν:

τῶν δέ κ᾽ ἐγὼ τάχα νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ

τυτθὰ βαλὼν κεάσαιμι μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ.

“ταῦτα δ᾽ ἐγὼν ἤκουσα Καλυψοῦς ἠυκόμοιο:

ἡ δ᾽ ἔφη Ἑρμείαο διακτόρου αὐτὴ ἀκοῦσαι.

“αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἐπὶ νῆα κατήλυθον ἠδὲ θάλασσαν,

νείκεον ἄλλοθεν ἄλλον ἐπισταδόν , οὐδέ τι μῆχος

εὑρέμεναι δυνάμεσθα , βόες δ᾽ ἀποτέθνασαν ἤδη.

τοῖσιν δ᾽ αὐτίκ᾽ ἔπειτα θεοὶ τέραα προύφαινον:

εἷρπον μὲν ῥινοί , κρέα δ᾽ ἀμφ᾽ ὀβελοῖσι μεμύκει,

ὀπταλέα τε καὶ ὠμά , βοῶν δ᾽ ὣς γίγνετο φωνή.

“ἑξῆμαρ μὲν ἔπειτα ἐμοὶ ἐρίηρες ἑταῖροι

δαίνυντ᾽ Ἠελίοιο βοῶν ἐλάσαντες ἀρίστας:

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἕβδομον ἦμαρ ἐπὶ Ζεὺς θῆκε Κρονίων,

καὶ τότ᾽ ἔπειτ᾽ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο λαίλαπι θύων,

ἡμεῖς δ᾽ αἶψ᾽ ἀναβάντες ἐνήκαμεν εὐρέι πόντῳ,

ἱστὸν στησάμενοι ἀνά θ᾽ ἱστία λεύκ᾽ ἐρύσαντες.

“ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὴν νῆσον ἐλείπομεν , οὐδέ τις ἄλλη

φαίνετο γαιάων , ἀλλ᾽ οὐρανὸς ἠδὲ θάλασσα,

δὴ τότε κυανέην νεφέλην ἔστησε Κρονίων

νηὸς ὕπερ γλαφυρῆς , ἤχλυσε δὲ πόντος ὑπ᾽ αὐτῆς.

ἡ δ᾽ ἔθει οὐ μάλα πολλὸν ἐπὶ χρόνον : αἶψα γὰρ ἦλθε

κεκληγὼς Ζέφυρος μεγάλῃ σὺν λαίλαπι θύων,

ἱστοῦ δὲ προτόνους ἔρρηξ᾽ ἀνέμοιο θύελλα

ἀμφοτέρους : ἱστὸς δ᾽ ὀπίσω πέσεν , ὅπλα τε πάντα

εἰς ἄντλον κατέχυνθ᾽ . ὁ δ᾽ ἄρα πρυμνῇ ἐνὶ νηὶ

πλῆξε κυβερνήτεω κεφαλήν , σὺν δ᾽ ὀστέ᾽ ἄραξε

πάντ᾽ ἄμυδις κεφαλῆς : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἀρνευτῆρι ἐοικὼς

κάππεσ᾽ ἀπ᾽ ἰκριόφιν , λίπε δ᾽ ὀστέα θυμὸς ἀγήνωρ.

Ζεὺς δ᾽ ἄμυδις βρόντησε καὶ ἔμβαλε νηὶ κεραυνόν:

ἡ δ᾽ ἐλελίχθη πᾶσα Διὸς πληγεῖσα κεραυνῷ,

ἐν δὲ θεείου πλῆτο , πέσον δ᾽ ἐκ νηὸς ἑταῖροι.

οἱ δὲ κορώνῃσιν ἴκελοι περὶ νῆα μέλαιναν

κύμασιν ἐμφορέοντο , θεὸς δ᾽ ἀποαίνυτο νόστον.

αὐτὰρ ἐγὼ διὰ νηὸς ἐφοίτων , ὄφρ᾽ ἀπὸ τοίχους

λῦσε κλύδων τρόπιος , τὴν δὲ ψιλὴν φέρε κῦμα,

ἐκ δέ οἱ ἱστὸν ἄραξε ποτὶ τρόπιν . αὐτὰρ ἐπ᾽ αὐτῷ

ἐπίτονος βέβλητο , βοὸς ῥινοῖο τετευχώς:

τῷ ῥ᾽ ἄμφω συνέεργον , ὁμοῦ τρόπιν ἠδὲ καὶ ἱστόν,

ἑζόμενος δ᾽ ἐπὶ τοῖς φερόμην ὀλοοῖς ἀνέμοισιν.

“ἔνθ᾽ ἦ τοι Ζέφυρος μὲν ἐπαύσατο λαίλαπι θύων,

ἦλθε δ᾽ ἐπὶ Νότος ὦκα , φέρων ἐμῷ ἄλγεα θυμῷ,

ὄφρ᾽ ἔτι τὴν ὀλοὴν ἀναμετρήσαιμι Χάρυβδιν.

παννύχιος φερόμην , ἅμα δ᾽ ἠελίῳ ἀνιόντι

ἦλθον ἐπὶ Σκύλλης σκόπελον δεινήν τε Χάρυβδιν.

ἡ μὲν ἀνερροίβδησε θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ:

αὐτὰρ ἐγὼ ποτὶ μακρὸν ἐρινεὸν ὑψόσ᾽ ἀερθείς,

τῷ προσφὺς ἐχόμην ὡς νυκτερίς . οὐδέ πῃ εἶχον

οὔτε στηρίξαι ποσὶν ἔμπεδον οὔτ᾽ ἐπιβῆναι:

ῥίζαι γὰρ ἑκὰς εἶχον , ἀπήωροι δ᾽ ἔσαν ὄζοι,

μακροί τε μεγάλοι τε , κατεσκίαον δὲ Χάρυβδιν.

νωλεμέως δ᾽ ἐχόμην , ὄφρ᾽ ἐξεμέσειεν ὀπίσσω

ἱστὸν καὶ τρόπιν αὖτις : ἐελδομένῳ δέ μοι ἦλθον

ὄψ᾽ : ἦμος δ᾽ ἐπὶ δόρπον ἀνὴρ ἀγορῆθεν ἀνέστη

κρίνων νείκεα πολλὰ δικαζομένων αἰζηῶν,

τῆμος δὴ τά γε δοῦρα Χαρύβδιος ἐξεφαάνθη.

ἧκα δ᾽ ἐγὼ καθύπερθε πόδας καὶ χεῖρε φέρεσθαι,

μέσσῳ δ᾽ ἐνδούπησα παρὲξ περιμήκεα δοῦρα,

ἑζόμενος δ᾽ ἐπὶ τοῖσι διήρεσα χερσὶν ἐμῇσι.

Σκύλλην δ᾽ οὐκέτ᾽ ἔασε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε

εἰσιδέειν : οὐ γάρ κεν ὑπέκφυγον αἰπὺν ὄλεθρον.

“ἔνθεν δ᾽ ἐννῆμαρ φερόμην , δεκάτῃ δέ με νυκτὶ

νῆσον ἐς Ὠγυγίην πέλασαν θεοί , ἔνθα Καλυψὼ

ναίει ἐυπλόκαμος , δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα,

ἥ μ᾽ ἐφίλει τ᾽ ἐκόμει τε . τί τοι τάδε μυθολογεύω;

ἤδη γάρ τοι χθιζὸς ἐμυθεόμην ἐνὶ οἴκῳ

σοί τε καὶ ἰφθίμῃ ἀλόχῳ : ἐχθρὸν δέ μοί ἐστιν

αὖτις ἀριζήλως εἰρημένα μυθολογεύειν.”