Reading Center

ἡ δ᾽ εἰς εὐρύχορον Λακεδαίμονα Παλλὰς Ἀθήνη

ᾤχετ᾽ , Ὀδυσσῆος μεγαθύμου φαίδιμον υἱὸν

νόστου ὑπομνήσουσα καὶ ὀτρυνέουσα νέεσθαι.

εὗρε δὲ Τηλέμαχον καὶ Νέστορος ἀγλαὸν υἱὸν

εὕδοντ᾽ ἐν προδόμῳ Μενελάου κυδαλίμοιο,

ἦ τοι Νεστορίδην μαλακῷ δεδμημένον ὕπνῳ:

Τηλέμαχον δ᾽ οὐχ ὕπνος ἔχε γλυκύς , ἀλλ᾽ ἐνὶ θυμῷ

νύκτα δι᾽ ἀμβροσίην μελεδήματα πατρὸς ἔγειρεν.

ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη:

“Τηλέμαχ᾽ , οὐκέτι καλὰ δόμων ἄπο τῆλ᾽ ἀλάλησαι,

κτήματά τε προλιπὼν ἄνδρας τ᾽ ἐν σοῖσι δόμοισιν

οὕτω ὑπερφιάλους : μή τοι κατὰ πάντα φάγωσι

κτήματα δασσάμενοι , σὺ δὲ τηϋσίην ὁδὸν ἔλθῃς.

ἀλλ᾽ ὄτρυνε τάχιστα βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον

πεμπέμεν , ὄφρ᾽ ἔτι οἴκοι ἀμύμονα μητέρα τέτμῃς.

ἤδη γάρ ῥα πατήρ τε κασίγνητοί τε κέλονται

Εὐρυμάχῳ γήμασθαι : ὁ γὰρ περιβάλλει ἅπαντας

μνηστῆρας δώροισι καὶ ἐξώφελλεν ἔεδνα:

μή νύ τι σεῦ ἀέκητι δόμων ἐκ κτῆμα φέρηται.

οἶσθα γὰρ οἷος θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι γυναικός:

κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν ὅς κεν ὀπυίῃ,

παίδων δὲ προτέρων καὶ κουριδίοιο φίλοιο

οὐκέτι μέμνηται τεθνηκότος οὐδὲ μεταλλᾷ.

ἀλλὰ σύ γ᾽ ἐλθὼν αὐτὸς ἐπιτρέψειας ἕκαστα

δμῳάων ἥ τίς τοι ἀρίστη φαίνεται εἶναι,

εἰς ὅ κέ τοι φήνωσι θεοὶ κυδρὴν παράκοιτιν.

ἄλλο δέ τοί τι ἔπος ἐρέω , σὺ δὲ σύνθεο θυμῷ.

μνηστήρων σ᾽ ἐπιτηδὲς ἀριστῆες λοχόωσιν

ἐν πορθμῷ Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης.

ἱέμενοι κτεῖναι , πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι.

ἀλλὰ τά γ᾽ οὐκ ὀΐω : πρὶν καί τινα γαῖα καθέξει

ἀνδρῶν μνηστήρων , οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν.

ἀλλὰ ἑκὰς νήσων ἀπέχειν εὐεργέα νῆα,

νυκτὶ δ᾽ ὁμῶς πλείειν : πέμψει δέ τοι οὖρον ὄπισθεν

ἀθανάτων ὅς τίς σε φυλάσσει τε ῥύεταί τε.

αὐτὰρ ἐπὴν πρώτην ἀκτὴν Ἰθάκης ἀφίκηαι,

νῆα μὲν ἐς πόλιν ὀτρῦναι καὶ πάντας ἑταίρους,

αὐτὸς δὲ πρώτιστα συβώτην εἰσαφικέσθαι,

ὅς τοι ὑῶν ἐπίουρος , ὁμῶς δέ τοι ἤπια οἶδεν.

ἔνθα δὲ νύκτ᾽ ἀέσαι : τὸν δ᾽ ὀτρῦναι πόλιν εἴσω

ἀγγελίην ἐρέοντα περίφρονι Πηνελοπείῃ,

οὕνεκά οἱ σῶς ἐσσὶ καὶ ἐκ Πύλου εἰλήλουθας.”

ἡ μὲν ἄρ᾽ ὣς εἰποῦσ᾽ ἀπέβη πρὸς μακρὸν Ὄλυμπον,

αὐτὰρ ὁ Νεστορίδην ἐξ ἡδέος ὕπνου ἔγειρεν

λὰξ ποδὶ κινήσας , καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν:

“ἔγρεο , Νεστορίδη Πεισίστρατε , μώνυχας ἵππους

ζεῦξον ὑφ᾽ ἅρματ᾽ ἄγων , ὄφρα πρήσσωμεν ὁδοῖο.”

τὸν δ᾽ αὖ Νεστορίδης Πεισίστρατος ἀντίον ηὔδα:

“Τηλέμαχ᾽ , οὔ πως ἔστιν ἐπειγομένους περ ὁδοῖο

νύκτα διὰ δνοφερὴν ἐλάαν : τάχα δ᾽ ἔσσεται ἠώς.

ἀλλὰ μέν᾽ εἰς ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θήῃ

ἥρως Ἀτρείδης , δουρικλειτὸς Μενέλαος,

καὶ μύθοις ἀγανοῖσι παραυδήσας ἀποπέμψῃ.

τοῦ γάρ τε ξεῖνος μιμνήσκεται ἤματα πάντα

ἀνδρὸς ξεινοδόκου , ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ.”

ὣς ἔφατ᾽ , αὐτίκα δὲ χρυσόθρονος ἤλυθεν Ἠώς.

ἀγχίμολον δέ σφ᾽ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος,

ἀνστὰς ἐξ εὐνῆς , Ἑλένης πάρα καλλικόμοιο.

τὸν δ᾽ ὡς οὖν ἐνόησεν Ὀδυσσῆος φίλος υἱός,

σπερχόμενός ῥα χιτῶνα περὶ χροῒ σιγαλόεντα

δῦνεν , καὶ μέγα φᾶρος ἐπὶ στιβαροῖς βάλετ᾽ ὤμοις

ἥρως , βῆ δὲ θύραζε , παριστάμενος δὲ προσηύδα

Τηλέμαχος , φίλος υἱὸς Ὀδυσσῆος θείοιο:

“Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές , ὄρχαμε λαῶν,

ἤδη νῦν μ᾽ ἀπόπεμπε φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν:

ἤδη γάρ μοι θυμὸς ἐέλδεται οἴκαδ᾽ ἱκέσθαι.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος:

“Τηλέμαχ᾽ , οὔ τί σ᾽ ἐγώ γε πολὺν χρόνον ἐνθάδ᾽ ἐρύξω

ἱέμενον νόστοιο : νεμεσσῶμαι δὲ καὶ ἄλλῳ

ἀνδρὶ ξεινοδόκῳ , ὅς κ᾽ ἔξοχα μὲν φιλέῃσιν,

ἔξοχα δ᾽ ἐχθαίρῃσιν : ἀμείνω δ᾽ αἴσιμα πάντα.

ἶσόν τοι κακόν ἐσθ᾽ , ὅς τ᾽ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι

ξεῖνον ἐποτρύνει καὶ ὃς ἐσσύμενον κατερύκει.

χρὴ ξεῖνον παρεόντα φιλεῖν , ἐθέλοντα δὲ πέμπειν.

ἀλλὰ μέν᾽ εἰς ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θείω

καλά , σὺ δ᾽ ὀφθαλμοῖσιν ἴδῃς , εἴπω δὲ γυναιξὶ

δεῖπνον ἐνὶ μεγάροις τετυκεῖν ἅλις ἔνδον ἐόντων.

ἀμφότερον , κῦδός τε καὶ ἀγλαΐη καὶ ὄνειαρ,

δειπνήσαντας ἴμεν πολλὴν ἐπ᾽ ἀπείρονα γαῖαν.

εἰ δ᾽ ἐθέλεις τραφθῆναι ἀν᾽ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος,

ὄφρα τοι αὐτὸς ἕπωμαι , ὑποζεύξω δέ τοι ἵππους,

ἄστεα δ᾽ ἀνθρώπων ἡγήσομαι : οὐδέ τις ἡμέας

αὔτως ἀππέμψει , δώσει δέ τι ἕν γε φέρεσθαι,

ἠέ τινα τριπόδων εὐχάλκων ἠὲ λεβήτων,

ἠὲ δύ᾽ ἡμιόνους ἠὲ χρύσειον ἄλεισον.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές , ὄρχαμε λαῶν,

βούλομαι ἤδη νεῖσθαι ἐφ᾽ ἡμέτερ᾽ : οὐ γὰρ ὄπισθεν

οὖρον ἰὼν κατέλειπον ἐπὶ κτεάτεσσιν ἐμοῖσιν:

μὴ πατέρ᾽ ἀντίθεον διζήμενος αὐτὸς ὄλωμαι,

ἤ τί μοι ἐκ μεγάρων κειμήλιον ἐσθλὸν ὄληται.”

αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ᾽ ἄκουσε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος,

αὐτίκ᾽ ἄρ᾽ ᾗ ἀλόχῳ ἠδὲ δμῳῇσι κέλευσε

δεῖπνον ἐνὶ μεγάροις τετυκεῖν ἅλις ἔνδον ἐόντων.

ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Βοηθοΐδης Ἐτεωνεύς,

ἀνστὰς ἐξ εὐνῆς , ἐπεὶ οὐ πολὺ ναῖεν ἀπ᾽ αὐτοῦ:

τὸν πῦρ κῆαι ἄνωγε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος

ὀπτῆσαί τε κρεῶν : ὁ δ᾽ ἄρ᾽ οὐκ ἀπίθησεν ἀκούσας.

αὐτὸς δ᾽ ἐς θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα,

οὐκ οἶος , ἅμα τῷ γ᾽ Ἑλένη κίε καὶ Μεγαπένθης.

ἀλλ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἵκανον ὅθι κειμήλια κεῖτο,

Ἀτρεΐδης μὲν ἔπειτα δέπας λάβεν ἀμφικύπελλον,

υἱὸν δὲ κρητῆρα φέρειν Μεγαπένθε᾽ ἄνωγεν

ἀργύρεον : Ἑλένη δὲ παρίστατο φωριαμοῖσιν,

ἔνθ᾽ ἔσαν οἱ πέπλοι παμποίκιλοι , οὓς κάμεν αὐτή.

τῶν ἕν᾽ ἀειραμένη Ἑλένη φέρε , δῖα γυναικῶν,

ὃς κάλλιστος ἔην ποικίλμασιν ἠδὲ μέγιστος,

ἀστὴρ δ᾽ ὣς ἀπέλαμπεν : ἔκειτο δὲ νείατος ἄλλων.

βὰν δ᾽ ἰέναι προτέρω διὰ δώματος , ἧος ἵκοντο

Τηλέμαχον : τὸν δὲ προσέφη ξανθὸς Μενέλαος:

“Τηλέμαχ᾽ , ἦ τοι νόστον , ὅπως φρεσὶ σῇσι μενοινᾷς,

ὥς τοι Ζεὺς τελέσειεν , ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης.

δώρων δ᾽ , ὅσσ᾽ ἐν ἐμῷ οἴκῳ κειμήλια κεῖται,

δώσω ὃ κάλλιστον καὶ τιμηέστατόν ἐστι.

δώσω τοι κρητῆρα τετυγμένον : ἀργύρεος δὲ

ἐστὶν ἅπας , χρυσῷ δ᾽ ἐπὶ χείλεα κεκράανται,

ἔργον δ᾽ Ἡφαίστοιο : πόρεν δέ ἑ Φαίδιμος ἥρως,

Σιδονίων βασιλεύς , ὅθ᾽ ἑὸς δόμος ἀμφεκάλυψε

κεῖσέ με νοστήσαντα : τεῒν δ᾽ ἐθέλω τόδ᾽ ὀπάσσαι.”

ὣς εἰπὼν ἐν χειρὶ τίθει δέπας ἀμφικύπελλον

ἥρως Ἀτρεΐδης : ὁ δ᾽ ἄρα κρητῆρα φαεινὸν

θῆκ᾽ αὐτοῦ προπάροιθε φέρων κρατερὸς Μεγαπένθης,

ἀργύρεον : Ἑλένη δὲ παρίστατο καλλιπάρῃος

πέπλον ἔχουσ᾽ ἐν χερσίν , ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε:

“δῶρόν τοι καὶ ἐγώ , τέκνον φίλε , τοῦτο δίδωμι,

μνῆμ᾽ Ἑλένης χειρῶν , πολυηράτου ἐς γάμου ὥρην,

σῇ ἀλόχῳ φορέειν : τῆος δὲ φίλῃ παρὰ μητρὶ

κείσθω ἐνὶ μεγάρῳ . σὺ δέ μοι χαίρων ἀφίκοιο

οἶκον ἐϋκτίμενον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν.”

ὣς εἰποῦσ᾽ ἐν χερσὶ τίθει , ὁ δ᾽ ἐδέξατο χαίρων.

καὶ τὰ μὲν ἐς πείρινθα τίθει Πεισίστρατος ἥρως

δεξάμενος , καὶ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ:

τοὺς δ᾽ ἦγε πρὸς δῶμα κάρη ξανθὸς Μενέλαος.

ἑζέσθην δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε.

χέρνιβα δ᾽ ἀμφίπολος προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα

καλῇ χρυσείῃ , ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητος,

νίψασθαι : παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν.

σῖτον δ᾽ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα:

εἴδατα πόλλ᾽ ἐπιθεῖσα , χαριζομένη παρεόντων:

πὰρ δὲ Βοηθοΐδης κρέα δαίετο καὶ νέμε μοίρας:

οἰνοχόει δ᾽ υἱὸς Μενελάου κυδαλίμοιο.

οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

δὴ τότε Τηλέμαχος καὶ Νέστορος ἀγλαὸς υἱὸς

ἵππους τε ζεύγνυντ᾽ ἀνά θ᾽ ἅρματα ποικίλ᾽ ἔβαινον,

ἐκ δ᾽ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσης ἐριδούπου.

τοὺς δὲ μετ᾽ Ἀτρεΐδης ἔκιε ξανθὸς Μενέλαος,

οἶνον ἔχων ἐν χειρὶ μελίφρονα δεξιτερῆφι,

ἐν δέπαϊ χρυσέῳ , ὄφρα λείψαντε κιοίτην.

στῆ δ᾽ ἵππων προπάροιθε , δεδισκόμενος δὲ προσηύδα:

“χαίρετον , ὦ κούρω , καὶ Νέστορι ποιμένι λαῶν

εἰπεῖν : ἦ γὰρ ἐμοί γε πατὴρ ὣς ἤπιος ἦεν,

ἧος ἐνὶ Τροίῃ πολεμίζομεν υἷες Ἀχαιῶν.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“καὶ λίην κείνῳ γε , διοτρεφές , ὡς ἀγορεύεις,

πάντα τάδ᾽ ἐλθόντες καταλέξομεν : αἲ γὰρ ἐγὼν ὣς

νοστήσας Ἰθάκηνδε , κιχὼν Ὀδυσῆ᾽ ἐνὶ οἴκῳ,

εἴποιμ᾽ ὡς παρὰ σεῖο τυχὼν φιλότητος ἁπάσης

ἔρχομαι , αὐτὰρ ἄγω κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλά.”

ὣς ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸς ὄρνις,

αἰετὸς ἀργὴν χῆνα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον,

ἥμερον ἐξ αὐλῆς : οἱ δ᾽ ἰΰζοντες ἕποντο

ἀνέρες ἠδὲ γυναῖκες : ὁ δέ σφισιν ἐγγύθεν ἐλθὼν

δεξιὸς ἤϊξε πρόσθ᾽ ἵππων : οἱ δὲ ἰδόντες

γήθησαν , καὶ πᾶσιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸς ἰάνθη.

τοῖσι δὲ Νεστορίδης Πεισίστρατος ἤρχετο μύθων:

“φράζεο δή , Μενέλαε διοτρεφές , ὄρχαμε λαῶν,

ἢ νῶϊν τόδ᾽ ἔφηνε θεὸς τέρας ἦε σοὶ αὐτῷ.”

ὣς φάτο , μερμήριξε δ᾽ ἀρηΐφιλος Μενέλαος,

ὅππως οἱ κατὰ μοῖραν ὑποκρίναιτο νοήσας.

τὸν δ᾽ Ἑλένη τανύπεπλος ὑποφθαμένη φάτο μῦθον:

“κλῦτέ μευ : αὐτὰρ ἐγὼ μαντεύσομαι , ὡς ἐνὶ θυμῷ

ἀθάνατοι βάλλουσι καὶ ὡς τελέεσθαι ὀΐω.

ὡς ὅδε χῆν᾽ ἥρπαξ᾽ ἀτιταλλομένην ἐνὶ οἴκῳ

ἐλθὼν ἐξ ὄρεος , ὅθι οἱ γενεή τε τόκος τε,

ὣς Ὀδυσεὺς κακὰ πολλὰ παθὼν καὶ πόλλ᾽ ἐπαληθεὶς

οἴκαδε νοστήσει καὶ τίσεται : ἠὲ καὶ ἤδη

οἴκοι , ἀτὰρ μνηστῆρσι κακὸν πάντεσσι φυτεύει.”

τὴν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“οὕτω νῦν Ζεὺς θείη , ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης:

τῷ κέν τοι καὶ κεῖθι θεῷ ὣς εὐχετοῴμην.”

ἦ καὶ ἐφ᾽ ἵπποιϊν μάστιν βάλεν : οἱ δὲ μάλ᾽ ὦκα

ἤϊξαν πεδίονδε διὰ πτόλιος μεμαῶτες.

οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγὸν ἀμφὶς ἔχοντες.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί:

ἐς Φηρὰς δ᾽ ἵκοντο Διοκλῆος ποτὶ δῶμα,

υἱέος Ὀρτιλόχοιο , τὸν Ἀλφειὸς τέκε παῖδα.

ἔνθα δὲ νύκτ᾽ ἄεσαν ὁ δὲ τοῖς πὰρ ξείνια θῆκεν.

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

ἵππους τε ζεύγνυντ᾽ ἀνά θ᾽ ἅρματα ποικίλ᾽ ἔβαινον,

ἐκ δ᾽ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσης ἐριδούπου:

μάστιξεν δ᾽ ἐλάαν , τὼ δ᾽ οὐκ ἄκοντε πετέσθην.

αἶψα δ᾽ ἔπειθ᾽ ἵκοντο Πύλου αἰπὺ πτολίεθρον:

καὶ τότε Τηλέμαχος προσεφώνεε Νέστορος υἱόν:

“Νεστορίδη , πῶς κέν μοι ὑποσχόμενος τελέσειας

μῦθον ἐμόν ; ξεῖνοι δὲ διαμπερὲς εὐχόμεθ᾽ εἶναι

ἐκ πατέρων φιλότητος , ἀτὰρ καὶ ὁμήλικές εἰμεν:

ἥδε δ᾽ ὁδὸς καὶ μᾶλλον ὁμοφροσύνῃσιν ἐνήσει.

μή με παρὲξ ἄγε νῆα , διοτρεφές , ἀλλὰ λίπ᾽ αὐτοῦ,

μή μ᾽ ὁ γέρων ἀέκοντα κατάσχῃ ᾧ ἐνὶ οἴκῳ

ἱέμενος φιλέειν : ἐμὲ δὲ χρεὼ θᾶσσον ἱκέσθαι.”

“ὣς φάτο , Νεστορίδης δ᾽ ἄρ᾽ ἑῷ συμφράσσατο θυμῷ,

ὅππως οἱ κατὰ μοῖραν ὑποσχόμενος τελέσειεν.

ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι:

στρέψ᾽ ἵππους ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσης,

νηῒ δ᾽ ἐνὶ πρύμνῃ ἐξαίνυτο κάλλιμα δῶρα,

ἐσθῆτα χρυσόν τε , τά οἱ Μενέλαος ἔδωκε:

καί μιν ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“σπουδῇ νῦν ἀνάβαινε κέλευέ τε πάντας ἑταίρους,

πρὶν ἐμὲ οἴκαδ᾽ ἱκέσθαι ἀπαγγεῖλαί τε γέροντι.

εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν:

οἷος κείνου θυμὸς ὑπέρβιος , οὔ σε μεθήσει,

ἀλλ᾽ αὐτὸς καλέων δεῦρ᾽ εἴσεται , οὐδέ ἕ φημι

ἂψ ἰέναι κενεόν : μάλα γὰρ κεχολώσεται ἔμπης.”

ὣς ἄρα φωνήσας ἔλασεν καλλίτριχας ἵππους

ἂψ Πυλίων εἰς ἄστυ , θοῶς δ᾽ ἄρα δώμαθ᾽ ἵκανε.

Τηλέμαχος δ᾽ ἑτάροισιν ἐποτρύνων ἐκέλευσεν:

“ἐγκοσμεῖτε τὰ τεύχε᾽ , ἑταῖροι , νηῒ μελαίνῃ,

αὐτοί τ᾽ ἀμβαίνωμεν , ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο.”

“ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ᾽ ἐπίθοντο,

αἶψα δ᾽ ἄρ᾽ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῗσι καθῖζον.

ἦ τοι ὁ μὲν τὰ πονεῖτο καὶ εὔχετο , θῦε δ᾽ Ἀθήνῃ

νηῒ πάρα πρυμνῇ : σχεδόθεν δέ οἱ ἤλυθεν ἀνὴρ

τηλεδαπός , φεύγων ἐξ Ἄργεος ἄνδρα κατακτάς,

μάντις : ἀτὰρ γενεήν γε Μελάμποδος ἔκγονος ἦεν,

ὃς πρὶν μέν ποτ᾽ ἔναιε Πύλῳ ἔνι , μητέρι μήλων,

ἀφνειὸς Πυλίοισι μέγ᾽ ἔξοχα δώματα ναίων:

δὴ τότε γ᾽ ἄλλων δῆμον ἀφίκετο , πατρίδα φεύγων

Νηλέα τε μεγάθυμον , ἀγαυότατον ζωόντων,

ὅς οἱ χρήματα πολλὰ τελεσφόρον εἰς ἐνιαυτὸν

εἶχε βίῃ . ὁ δὲ τῆος ἐνὶ μεγάροις Φυλάκοιο

δεσμῷ ἐν ἀργαλέῳ δέδετο , κρατέρ᾽ ἄλγεα πάσχων

εἵνεκα Νηλῆος κούρης ἄτης τε βαρείης,

τήν οἱ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ δασπλῆτις Ἐρινύς.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἔκφυγε κῆρα καὶ ἤλασε βοῦς ἐριμύκους

ἐς Πύλον ἐκ Φυλάκης καὶ ἐτίσατο ἔργον ἀεικὲς

ἀντίθεον Νηλῆα , κασιγνήτῳ δὲ γυναῖκα

ἠγάγετο πρὸς δώμαθ᾽ . ὁ δ᾽ ἄλλων ἵκετο δῆμον,

Ἄργος ἐς ἱππόβοτον : τόθι γάρ νύ οἱ αἴσιμον ἦεν

ναιέμεναι πολλοῖσιν ἀνάσσοντ᾽ Ἀργείοισιν

ἔνθα δ᾽ ἔγημε γυναῖκα καὶ ὑψερεφὲς θέτο δῶμα,

γείνατο δ᾽ Ἀντιφάτην καὶ Μάντιον , υἷε κραταιώ.

Ἀντιφάτης μὲν ἔτικτεν Ὀϊκλῆα μεγάθυμον,

αὐτὰρ Ὀϊκλείης λαοσσόον Ἀμφιάραον,

ὃν περὶ κῆρι φίλει Ζεύς τ᾽ αἰγίοχος καὶ Ἀπόλλων

παντοίην φιλότητ᾽ : οὐδ᾽ ἵκετο γήραος οὐδόν,

ἀλλ᾽ ὄλετ᾽ ἐν Θήβῃσι γυναίων εἵνεκα δώρων.

τοῦ δ᾽ υἱεῖς ἐγένοντ᾽ Ἀλκμαίων Ἀμφίλοχός τε.

Μάντιος αὖ τέκετο Πολυφείδεά τε Κλεῖτόν τε:

ἀλλ᾽ ἦ τοι Κλεῖτον χρυσόθρονος ἥρπασεν Ἠὼς

κάλλεος εἵνεκα οἷο , ἵν᾽ ἀθανάτοισι μετείη:

αὐτὰρ ὑπέρθυμον Πολυφείδεα μάντιν Ἀπόλλων

θῆκε βροτῶν ὄχ᾽ ἄριστον , ἐπεὶ θάνεν Ἀμφιάραος:

ὅς ῥ᾽ Ὑπερησίηνδ᾽ ἀπενάσσατο πατρὶ χολωθείς,

ἔνθ᾽ ὅ γε ναιετάων μαντεύετο πᾶσι βροτοῖσιν.

τοῦ μὲν ἄρ᾽ υἱὸς ἐπῆλθε , Θεοκλύμενος δ᾽ ὄνομ᾽ ἦεν,

ὃς τότε Τηλεμάχου πέλας ἵστατο : τὸν δ᾽ ἐκίχανεν

σπένδοντ᾽ εὐχόμενόν τε θοῇ παρὰ νηῒ μελαίνῃ,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:

“ὦ φίλ᾽ , ἐπεί σε θύοντα κιχάνω τῷδ᾽ ἐνὶ χώρῳ,

λίσσομ᾽ ὑπὲρ θυέων καὶ δαίμονος , αὐτὰρ ἔπειτα

σῆς τ᾽ αὐτοῦ κεφαλῆς καὶ ἑταίρων , οἵ τοι ἕπονται,

εἰπέ μοι εἰρομένῳ νημερτέα μηδ᾽ ἐπικεύσῃς:

τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν ; πόθι τοι πόλις ἠδὲ τοκῆες;”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“τοιγὰρ ἐγώ τοι , ξεῖνε , μάλ᾽ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

ἐξ Ἰθάκης γένος εἰμί , πατὴρ δέ μοί ἐστιν Ὀδυσσεύς,

εἴ ποτ᾽ ἔην : νῦν δ᾽ ἤδη ἀπέφθιτο λυγρῷ ὀλέθρῳ.

τοὔνεκα νῦν ἑτάρους τε λαβὼν καὶ νῆα μέλαιναν

ἦλθον πευσόμενος πατρὸς δὴν οἰχομένοιο.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενος θεοειδής:

“οὕτω τοι καὶ ἐγὼν ἐκ πατρίδος , ἄνδρα κατακτὰς

ἔμφυλον : πολλοὶ δὲ κασίγνητοί τε ἔται τε

Ἄργος ἀν᾽ ἱππόβοτον , μέγα δὲ κρατέουσιν Ἀχαιῶν.

τῶν ὑπαλευάμενος θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν

φεύγω , ἐπεί νύ μοι αἶσα κατ᾽ ἀνθρώπους ἀλάλησθαι.

ἀλλά με νηὸς ἔφεσσαι , ἐπεί σε φυγὼν ἱκέτευσα,

μή με κατακτείνωσι : διωκέμεναι γὰρ ὀΐω.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“οὐ μὲν δή σ᾽ ἐθέλοντά γ᾽ ἀπώσω νηὸς ἐΐσης,

ἀλλ᾽ ἕπευ : αὐτὰρ κεῖθι φιλήσεαι , οἷά κ᾽ ἔχωμεν.”

ὣς ἄρα φωνήσας οἱ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχος,

καὶ τό γ᾽ ἐπ᾽ ἰκριόφιν τάνυσεν νεὸς ἀμφιελίσσης:

ἂν δὲ καὶ αὐτὸς νηὸς ἐβήσετο ποντοπόροιο.

ἐν πρύμνῃ δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα καθέζετο , πὰρ δὲ οἷ αὐτῷ

εἷσε Θεοκλύμενον : τοὶ δὲ πρυμνήσι᾽ ἔλυσαν.

Τηλέμαχος δ᾽ ἑτάροισιν ἐποτρύνας ἐκέλευσεν

ὅπλων ἅπτεσθαι : τοὶ δ᾽ ἐσσυμένως ἐπίθοντο.

ἱστὸν δ᾽ εἰλάτινον κοίλης ἔντοσθε μεσόδμης

στῆσαν ἀείραντες , κατὰ δὲ προτόνοισιν ἔδησαν,

ἕλκον δ᾽ ἱστία λευκὰ ἐϋστρέπτοισι βοεῦσι.

τοῖσιν δ᾽ ἴκμενον οὖρον ἵει γλαυκῶπις Ἀθήνη,

λάβρον ἐπαιγίζοντα δι᾽ αἰθέρος , ὄφρα τάχιστα

νηῦς ἀνύσειε θέουσα θαλάσσης ἁλμυρὸν ὕδωρ.

βὰν δὲ παρὰ Κρουνοὺς καὶ Χαλκίδα καλλιρέεθρον.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί:

ἡ δὲ Φεὰς ἐπέβαλλεν ἐπειγομένη Διὸς οὔρῳ

ἠδὲ παρ᾽ Ἤλιδα δῖαν , ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί.

ἔνθεν δ᾽ αὖ νήσοισιν ἐπιπροέηκε θοῇσιν,

ὁρμαίνων ἤ κεν θάνατον φύγοι ἦ κεν ἁλώῃ.

τὼ δ᾽ αὖτ᾽ ἐν κλισίῃ Ὀδυσεὺς καὶ δῖος ὑφορβὸς

δορπείτην : παρὰ δέ σφιν ἐδόρπεον ἀνέρες ἄλλοι.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

τοῖς δ᾽ Ὀδυσεὺς μετέειπε , συβώτεω πειρητίζων,

ἤ μιν ἔτ᾽ ἐνδυκέως φιλέοι μεῖναί τε κελεύοι

αὐτοῦ ἐνὶ σταθμῷ , ἦ ὀτρύνειε πόλινδε:

“κέκλυθι νῦν , Εὔμαιε , καὶ ἄλλοι πάντες ἑταῖροι:

ἠῶθεν προτὶ ἄστυ λιλαίομαι ἀπονέεσθαι

πτωχεύσων , ἵνα μή σε κατατρύχω καὶ ἑταίρους.

ἀλλά μοι εὖ θ᾽ ὑπόθευ καὶ ἅμ᾽ ἡγεμόν᾽ ἐσθλὸν ὄπασσον

ὅς κέ με κεῖσ᾽ ἀγάγῃ : κατὰ δὲ πτόλιν αὐτὸς ἀνάγκῃ

πλάγξομαι , αἴ κέν τις κοτύλην καὶ πύρνον ὀρέξῃ.

καί κ᾽ ἐλθὼν πρὸς δώματ᾽ Ὀδυσσῆος θείοιο

ἀγγελίην εἴποιμι περίφρονι Πηνελοπείῃ,

καί κε μνηστήρεσσιν ὑπερφιάλοισι μιγείην,

εἴ μοι δεῖπνον δοῖεν ὀνείατα μυρί᾽ ἔχοντες.

αἶψά κεν εὖ δρώοιμι μετὰ σφίσιν ἅσσ᾽ ἐθέλοιεν.

ἐκ γάρ τοι ἐρέω , σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον:

Ἑρμείαο ἕκητι διακτόρου , ὅς ῥά τε πάντων

ἀνθρώπων ἔργοισι χάριν καὶ κῦδος ὀπάζει,

δρηστοσύνῃ οὐκ ἄν μοι ἐρίσσειε βροτὸς ἄλλος,

πῦρ τ᾽ εὖ νηῆσαι διά τε ξύλα δανὰ κεάσσαι,

δαιτρεῦσαί τε καὶ ὀπτῆσαι καὶ οἰνοχοῆσαι,

οἷά τε τοῖς ἀγαθοῖσι παραδρώωσι χέρηες.”

τὸν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφης , Εὔμαιε συβῶτα:

“ὤ μοι , ξεῖνε , τίη τοι ἐνὶ φρεσὶ τοῦτο νόημα

ἔπλετο ; ἦ σύ γε πάγχυ λιλαίεαι αὐτόθ᾽ ὀλέσθαι.

εἰ δὴ μνηστήρων ἐθέλεις καταδῦναι ὅμιλον,

τῶν ὕβρις τε βίη τε σιδήρεον οὐρανὸν ἵκει.

οὔ τοι τοιοίδ᾽ εἰσὶν ὑποδρηστῆρες ἐκείνων,

ἀλλὰ νέοι , χλαίνας εὖ εἱμένοι ἠδὲ χιτῶνας,

αἰεὶ δὲ λιπαροὶ κεφαλὰς καὶ καλὰ πρόσωπα,

οἵ σφιν ὑποδρώωσιν : ἐΰξεστοι δὲ τράπεζαι

σίτου καὶ κρειῶν ἠδ᾽ οἴνου βεβρίθασιν.

ἀλλὰ μέν᾽ : οὐ γάρ τίς τοι ἀνιᾶται παρεόντι,

οὔτ᾽ ἐγὼ οὔτε τις ἄλλος ἑταίρων , οἵ μοι ἔασιν.

αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσιν Ὀδυσσῆος φίλος υἱός,

κεῖνός σε χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα ἕσσει,

πέμψει δ᾽ ὅππη σε κραδίη θυμός τε κελεύει.”

τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς:

“αἴθ᾽ οὕτως , Εὔμαιε , φίλος Διὶ πατρὶ γένοιο

ὡς ἐμοί , ὅττι μ᾽ ἔπαυσας ἄλης καὶ ὀϊζύος αἰνῆς.

πλαγκτοσύνης δ᾽ οὐκ ἔστι κακώτερον ἄλλο βροτοῖσιν:

ἀλλ᾽ ἕνεκ᾽ οὐλομένης γαστρὸς κακὰ κήδε᾽ ἔχουσιν

ἀνέρες , ὅν τιν᾽ ἵκηται ἄλη καὶ πῆμα καὶ ἄλγος.

νῦν δ᾽ ἐπεὶ ἰσχανάᾳς μεῖναι τέ με κεῖνον ἄνωγας,

εἴπ᾽ ἄγε μοι περὶ μητρὸς Ὀδυσσῆος θείοιο

πατρός θ᾽ , ὃν κατέλειπεν ἰὼν ἐπὶ γήραος οὐδῷ,

ἤ που ἔτι ζώουσιν ὑπ᾽ αὐγὰς ἠελίοιο,

ἦ ἤδη τεθνᾶσι καὶ εἰν Ἀΐδαο δόμοισι.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε συβώτης , ὄρχαμος ἀνδρὼν:

“τοιγὰρ ἐγώ τοι , ξεῖνε , μάλ᾽ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

Λαέρτης μὲν ἔτι ζώει , Διὶ δ᾽ εὔχεται αἰεὶ

θυμὸν ἀπὸ μελέων φθίσθαι οἷς ἐν μεγάροισιν:

ἐκπάγλως γὰρ παιδὸς ὀδύρεται οἰχομένοιο

κουριδίης τ᾽ ἀλόχοιο δαΐφρονος , ἥ ἑ μάλιστα

ἤκαχ᾽ ἀποφθιμένη καὶ ἐν ὠμῷ γήραϊ θῆκεν.

ἡ δ᾽ ἄχεϊ οὗ παιδὸς ἀπέφθιτο κυδαλίμοιο,

λευγαλέῳ θανάτῳ , ὡς μὴ θάνοι ὅς τις ἐμοί γε

ἐνθάδε ναιετάων φίλος εἴη καὶ φίλα ἔρδοι.

ὄφρα μὲν οὖν δὴ κείνη ἔην , ἀχέουσά περ ἔμπης,

τόφρα τί μοι φίλον ἔσκε μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι,

οὕνεκά μ᾽ αὐτὴ θρέψεν ἅμα Κτιμένῃ τανυπέπλῳ,

θυγατέρ᾽ ἰφθίμῃ , τὴν ὁπλοτάτην τέκε παίδων:

τῇ ὁμοῦ ἐτρεφόμην , ὀλίγον δέ τί μ᾽ ἧσσον ἐτίμα.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἥβην πολυήρατον ἱκόμεθ᾽ ἄμφω,

τὴν μὲν ἔπειτα Σάμηνδ᾽ ἔδοσαν καὶ μυρί᾽ ἕλοντο,

αὐτὰρ ἐμὲ χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματ᾽ ἐκείνη

καλὰ μάλ᾽ ἀμφιέσασα , ποσὶν δ᾽ ὑποδήματα δοῦσα

ἀγρόνδε προΐαλλε : φίλει δέ με κηρόθι μᾶλλον.

νῦν δ᾽ ἤδη τούτων ἐπιδεύομαι : ἀλλά μοι αὐτῷ

ἔργον ἀέξουσιν μάκαρες θεοὶ ᾧ ἐπιμίμνω:

τῶν ἔφαγόν τ᾽ ἔπιόν τε καὶ αἰδοίοισιν ἔδωκα.

ἐκ δ᾽ ἄρα δεσποίνης οὐ μείλιχον ἔστιν ἀκοῦσαι

οὔτ᾽ ἔπος οὔτε τι ἔργον , ἐπεὶ κακὸν ἔμπεσεν οἴκῳ,

ἄνδρες ὑπερφίαλοι : μέγα δὲ δμῶες χατέουσιν

ἀντία δεσποίνης φάσθαι καὶ ἕκαστα πυθέσθαι

καὶ φαγέμεν πιέμεν τε , ἔπειτα δὲ καί τι φέρεσθαι

ἀγρόνδ᾽ , οἷά τε θυμὸν ἀεὶ δμώεσσιν ἰαίνει.”

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς:

“ὢ πόποι , ὡς ἄρα τυτθὸς ἐών , Εὔμαιε συβῶτα,

πολλὸν ἀπεπλάγχθης σῆς πατρίδος ἠδὲ τοκήων.

ἀλλ᾽ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέως κατάλεξον,

ἠὲ διεπράθετο πτόλις ἀνδρῶν εὐρυάγυια,

ᾗ ἔνι ναιετάασκε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ,

ἦ σέ γε μουνωθέντα παρ᾽ οἴεσιν ἢ παρὰ βουσὶν

ἄνδρες δυσμενέες νηυσὶν λάβον ἠδ᾽ ἐπέρασσαν

τοῦδ᾽ ἀνδρὸς πρὸς δώμαθ᾽ , ὁ δ᾽ ἄξιον ὦνον ἔδωκε.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε συβώτης , ὄρχαμος ἀνδρῶν:

“ξεῖν᾽ , ἐπεὶ ἂρ δὴ ταῦτά μ᾽ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷς,

σιγῇ νῦν ξυνίει καὶ τέρπεο , πῖνέ τε οἶνον

ἥμενος . αἵδε δὲ νύκτες ἀθέσφατοι : ἔστι μὲν εὕδειν,

ἔστι δὲ τερπομένοισιν ἀκούειν : οὐδέ τί σε χρή,

πρὶν ὥρη , καταλέχθαι : ἀνίη καὶ πολὺς ὕπνος.

τῶν δ᾽ ἄλλων ὅτινα κραδίη καὶ θυμὸς ἀνώγει,

εὑδέτω ἐξελθών : ἅμα δ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι

δειπνήσας ἅμ᾽ ὕεσσιν ἀνακτορίῃσιν ἑπέσθω.

νῶϊ δ᾽ ἐνὶ κλισίῃ πίνοντέ τε δαινυμένω τε

κήδεσιν ἀλλήλων τερπώμεθα λευγαλέοισι,

μνωομένω : μετὰ γάρ τε καὶ ἄλγεσι τέρπεται ἀνήρ,

ὅς τις δὴ μάλα πολλὰ πάθῃ καὶ πόλλ᾽ ἐπαληθῇ.

τοῦτο δέ τοι ἐρέω ὅ μ᾽ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷς.

“νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται , εἴ που ἀκούεις,

Ὀρτυγίης καθύπερθεν , ὅθι τροπαὶ ἠελίοιο,

οὔ τι περιπληθὴς λίην τόσον , ἀλλ᾽ ἀγαθὴ μέν,

εὔβοτος , εὔμηλος , οἰνοπληθής , πολύπυρος.

πείνη δ᾽ οὔ ποτε δῆμον ἐσέρχεται , οὐδέ τις ἄλλη

νοῦσος ἐπὶ στυγερὴ πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν:

ἀλλ᾽ ὅτε γηράσκωσι πόλιν κάτα φῦλ᾽ ἀνθρώπων,

ἐλθὼν ἀργυρότοξος Ἀπόλλων Ἀρτέμιδι ξὺν

οἷς ἀγανοῖς βελέεσσιν ἐποιχόμενος κατέπεφνεν.

ἔνθα δύω πόλιες , δίχα δέ σφισι πάντα δέδασται:

τῇσιν δ᾽ ἀμφοτέρῃσι πατὴρ ἐμὸς ἐμβασίλευε,

Κτήσιος Ὀρμενίδης , ἐπιείκελος ἀθανάτοισιν.

“ἔνθα δὲ Φοίνικες ναυσίκλυτοι ἤλυθον ἄνδρες,

τρῶκται , μυρί᾽ ἄγοντες ἀθύρματα νηῒ μελαίνῃ.

ἔσκε δὲ πατρὸς ἐμοῖο γυνὴ Φοίνισσ᾽ ἐνὶ οἴκῳ,

καλή τε μεγάλη τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυῖα:

τὴν δ᾽ ἄρα Φοίνικες πολυπαίπαλοι ἠπερόπευον.

πλυνούσῃ τις πρῶτα μίγη κοίλῃ παρὰ νηῒ

εὐνῇ καὶ φιλότητι , τά τε φρένας ἠπεροπεύει

θηλυτέρῃσι γυναιξί , καὶ ἥ κ᾽ εὐεργὸς ἔῃσιν.

εἰρώτα δὴ ἔπειτα τίς εἴη καὶ πόθεν ἔλθοι:

ἡ δὲ μάλ᾽ αὐτίκα πατρὸς ἐπέφραδεν ὑψερεφὲς δῶ:

“ἐκ μὲν Σιδῶνος πολυχάλκου εὔχομαι εἶναι,

κούρη δ᾽ εἴμ᾽ Ἀρύβαντος ἐγὼ ῥυδὸν ἀφνειοῖο:

ἀλλά μ᾽ ἀνήρπαξαν Τάφιοι ληΐστορες ἄνδρες

ἀγρόθεν ἐρχομένην , πέρασαν δέ τε δεῦρ᾽ ἀγαγόντες

τοῦδ᾽ ἀνδρὸς πρὸς δώμαθ᾽ : ὁ δ᾽ ἄξιον ὦνον ἔδωκε.”

“τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἀνήρ , ὃς ἐμίσγετο λάθρη:

‘ἦ ῥά κε νῦν πάλιν αὖτις ἅμ᾽ ἡμῖν οἴκαδ᾽ ἕποιο,

ὄφρα ἴδῃ πατρὸς καὶ μητέρος ὑψερεφὲς δῶ

αὐτούς τ᾽ ; ἦ γὰρ ἔτ᾽ εἰσὶ καὶ ἀφνειοὶ καλέονται.‘

“τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ:

‘εἴη κεν καὶ τοῦτ᾽ , εἴ μοι ἐθέλοιτέ γε , ναῦται,

ὅρκῳ πιστωθῆναι ἀπήμονά μ᾽ οἴκαδ᾽ ἀπάξειν.’

“ὣς ἔφαθ᾽ , οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπώμνυον ὡς ἐκέλευεν.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὅρκον,

τοῖς δ᾽ αὖτις μετέειπε γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ:

“σιγῇ νῦν , μή τίς με προσαυδάτω ἐπέεσσιν

ὑμετέρων ἑτάρων , ξυμβλήμενος ἢ ἐν ἀγυιῇ,

ἤ που ἐπὶ κρήνῃ : μή τις ποτὶ δῶμα γέροντι

ἐλθὼν ἐξείπῃ , ὁ δ᾽ ὀϊσάμενος καταδήσῃ

δεσμῷ ἐν ἀργαλέῳ , ὑμῖν δ᾽ ἐπιφράσσετ᾽ ὄλεθρον.

ἀλλ᾽ ἔχετ᾽ ἐν φρεσὶ μῦθον , ἐπείγετε δ᾽ ὦνον ὁδαίων.

ἀλλ᾽ ὅτε κεν δὴ νηῦς πλείη βιότοιο γένηται,

ἀγγελίη μοι ἔπειτα θοῶς ἐς δώμαθ᾽ ἱκέσθω:

οἴσω γὰρ καὶ χρυσόν , ὅτις χ᾽ ὑποχείριος ἔλθῃ:

καὶ δέ κεν ἄλλ᾽ ἐπίβαθρον ἐγὼν ἐθέλουσά γε δοίην.

παῖδα γὰρ ἀνδρὸς ἑῆος ἐνὶ μεγάροις ἀτιτάλλω,

κερδαλέον δὴ τοῖον , ἅμα τροχόωντα θύραζε:

τόν κεν ἄγοιμ᾽ ἐπὶ νηός , ὁ δ᾽ ὑμῖν μυρίον ὦνον

ἄλφοι , ὅπῃ περάσητε κατ᾽ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους.”

“ἡ μὲν ἄρ᾽ ὣς εἰποῦσ᾽ ἀπέβη πρὸς δώματα καλά,

οἱ δ᾽ ἐνιαυτὸν ἅπαντα παρ᾽ ἡμῖν αὖθι μένοντες

ἐν νηῒ γλαφυρῇ βίοτον πολὺν ἐμπολόωντο.

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ κοίλη νηῦς ἤχθετο τοῖσι νέεσθαι,

καὶ τότ᾽ ἄρ᾽ ἄγγελον ἧκαν , ὃς ἀγγείλειε γυναικί.

ἤλυθ᾽ ἀνὴρ πολύϊδρις ἐμοῦ πρὸς δώματα πατρὸς

χρύσεον ὅρμον ἔχων , μετὰ δ᾽ ἠλέκτροισιν ἔερτο.

τὸν μὲν ἄρ᾽ ἐν μεγάρῳ δμῳαὶ καὶ πότνια μήτηρ

χερσίν τ᾽ ἀμφαφόωντο καὶ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶντο,

ὦνον ὑπισχόμεναι : ὁ δὲ τῇ κατένευσε σιωπῇ.

ἦ τοι ὁ καννεύσας κοίλην ἐπὶ νῆα βεβήκει,

ἡ δ᾽ ἐμὲ χειρὸς ἑλοῦσα δόμων ἐξῆγε θύραζε.

εὗρε δ᾽ ἐνὶ προδόμῳ ἠμὲν δέπα ἠδὲ τραπέζας

ἀνδρῶν δαιτυμόνων , οἵ μευ πατέρ᾽ ἀμφεπένοντο.

οἱ μὲν ἄρ᾽ ἐς θῶκον πρόμολον , δήμοιό τε φῆμιν,

ἡ δ᾽ αἶψα τρί᾽ ἄλεισα κατακρύψασ᾽ ὑπὸ κόλπῳ

ἔκφερεν : αὐτὰρ ἐγὼν ἑπόμην ἀεσιφροσύνῃσι.

δύσετό τ᾽ ἠέλιος , σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί:

ἡμεῖς δ᾽ ἐς λιμένα κλυτὸν ἤλθομεν ὦκα κιόντες,

ἔνθ᾽ ἄρα Φοινίκων ἀνδρῶν ἦν ὠκύαλος νηῦς.

οἱ μὲν ἔπειτ᾽ ἀναβάντες ἐπέπλεον ὑγρὰ κέλευθα,

νὼ ἀναβησάμενοι : ἐπὶ δὲ Ζεὺς οὖρον ἴαλλεν.

ἑξῆμαρ μὲν ὁμῶς πλέομεν νύκτας τε καὶ ἦμαρ:

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἕβδομον ἦμαρ ἐπὶ Ζεὺς θῆκε Κρονίων,

τὴν μὲν ἔπειτα γυναῖκα βάλ᾽ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα,

ἄντλῳ δ᾽ ἐνδούπησε πεσοῦσ᾽ ὡς εἰναλίη κήξ.

καὶ τὴν μὲν φώκῃσι καὶ ἰχθύσι κύρμα γενέσθαι

ἔκβαλον : αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην ἀκαχήμενος ἦτορ:

τοὺς δ᾽ Ἰθάκῃ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμός τε καὶ ὕδωρ,

ἔνθα με Λαέρτης πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν.

οὕτω τήνδε τε γαῖαν ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσι.”

τὸν δ᾽ αὖ διογενὴς Ὀδυσεὺς ἠμείβετο μύθῳ:

“Εὔμαι᾽ , ἦ μάλα δή μοι ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν ὄρινας

ταῦτα ἕκαστα λέγων , ὅσα δὴ πάθες ἄλγεα θυμῷ.

ἀλλ᾽ ἦ τοι σοὶ μὲν παρὰ καὶ κακῷ ἐσθλὸν ἔθηκε

Ζεύς , ἐπεὶ ἀνδρὸς δώματ᾽ ἀφίκεο πολλὰ μογήσας

ἠπίου , ὃς δή τοι παρέχει βρῶσίν τε πόσιν τε

ἐνδυκέως , ζώεις δ᾽ ἀγαθὸν βίον : αὐτὰρ ἐγώ γε

πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε᾽ ἀλώμενος ἐνθάδ᾽ ἱκάνω.”

ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον,

καδδραθέτην δ᾽ οὐ πολλὸν ἐπὶ χρόνον , ἀλλὰ μίνυνθα:

αἶψα γὰρ Ἠὼς ἦλθεν ἐΰθρονος . οἱ δ᾽ ἐπὶ χέρσου

Τηλεμάχου ἕταροι λύον ἱστία , κὰδ δ᾽ ἕλον ἱστὸν

καρπαλίμως , τὴν δ᾽ εἰς ὅρμον προέρυσσαν ἐρετμοῖς:

ἐκ δ᾽ εὐνὰς ἔβαλον , κατὰ δὲ πρυμνήσι᾽ ἔδησαν:

ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βαῖνον ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης,

δεῖπνόν τ᾽ ἐντύνοντο κερῶντό τε αἴθοπα οἶνον.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο,

τοῖσι δὲ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἤρχετο μύθων:

“ὑμεῖς μὲν νῦν ἄστυδ᾽ ἐλαύνετε νῆα μέλαιναν,

αὐτὰρ ἐγὼν ἀγροὺς ἐπιείσομαι ἠδὲ βοτῆρας:

ἑσπέριος δ᾽ εἰς ἄστυ ἰδὼν ἐμὰ ἔργα κάτειμι.

ἠῶθεν δέ κεν ὔμμιν ὁδοιπόριον παραθείμην,

δαῖτ᾽ ἀγαθὴν κρειῶν τε καὶ οἴνου ἡδυπότοιο.”

τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενος θεοειδής:

“πῆ γὰρ ἐγώ , φίλε τέκνον , ἴω ; τεῦ δώμαθ᾽ ἵκωμαι

ἀνδρῶν οἳ κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσιν;

ἦ ἰθὺς σῆς μητρὸς ἴω καὶ σοῖο δόμοιο;”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“ἄλλως μέν σ᾽ ἂν ἐγώ γε καὶ ἡμέτερόνδε κελοίμην

ἔρχεσθ᾽ : οὐ γάρ τι ξενίων ποθή : ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ

χεῖρον , ἐπεί τοι ἐγὼ μὲν ἀπέσσομαι , οὐδέ σε μήτηρ

ὄψεται : οὐ μὲν γάρ τι θαμὰ μνηστῆρσ᾽ ἐνὶ οἴκῳ

φαίνεται , ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν ὑπερωΐῳ ἱστὸν ὑφαίνει.

ἀλλά τοι ἄλλον φῶτα πιφαύσκομαι ὅν κεν ἵκοιο,

Εὐρύμαχον , Πολύβοιο δαΐφρονος ἀγλαὸν υἱόν,

τὸν νῦν ἶσα θεῷ Ἰθακήσιοι εἰσορόωσι:

καὶ γὰρ πολλὸν ἄριστος ἀνὴρ μέμονέν τε μάλιστα

μητέρ᾽ ἐμὴν γαμέειν καὶ Ὀδυσσῆος γέρας ἕξειν.

ἀλλὰ τά γε Ζεὺς οἶδεν Ὀλύμπιος , αἰθέρι ναίων,

εἴ κέ σφι πρὸ γάμοιο τελευτήσει κακὸν ἦμαρ.”

ὣς ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸς ὄρνις,

κίρκος , Ἀπόλλωνος ταχὺς ἄγγελος : ἐν δὲ πόδεσσι

τίλλε πέλειαν ἔχων , κατὰ δὲ πτερὰ χεῦεν ἔραζε

μεσσηγὺς νηός τε καὶ αὐτοῦ Τηλεμάχοιο.

τὸν δὲ Θεοκλύμενος ἑτάρων ἀπονόσφι καλέσσας

ἔν τ᾽ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε:

“Τηλέμαχ᾽ , οὔ τοι ἄνευ θεοῦ ἔπτατο δεξιὸς ὄρνις

ἔγνων γάρ μιν ἐσάντα ἰδὼν οἰωνὸν ἐόντα.

ὑμετέρου δ᾽ οὐκ ἔστι γένος βασιλεύτερον ἄλλο

ἐν δήμῳ Ἰθάκης , ἀλλ᾽ ὑμεῖς καρτεροὶ αἰεί.”

τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα:

“αἲ γὰρ τοῦτο , ξεῖνε , ἔπος τετελεσμένον εἴη:

τῷ κε τάχα γνοίης φιλότητά τε πολλά τε δῶρα

ἐξ ἐμεῦ , ὡς ἄν τίς σε συναντόμενος μακαρίζοι.”

ἦ καὶ Πείραιον προσεφώνεε , πιστὸν ἑταῖρον:

“Πείραιε Κλυτίδη , σὺ δέ μοι τά περ ἄλλα μάλιστα

πείθῃ ἐμῶν ἑτάρων , οἵ μοι Πύλον εἰς ἅμ᾽ ἕποντο:

καὶ νῦν μοι τὸν ξεῖνον ἄγων ἐν δώμασι σοῖσιν

ἐνδυκέως φιλέειν καὶ τιέμεν , εἰς ὅ κεν ἔλθω.”

τὸν δ᾽ αὖ Πείραιος δουρικλυτὸς ἀντίον ηὔδα:

“Τηλέμαχ᾽ , εἰ γάρ κεν σὺ πολὺν χρόνον ἐνθάδε μίμνοι,

τόνδε τ᾽ ἐγὼ κομιῶ , ξενίων δέ οἱ οὐ ποθὴ ἔσται.”

ὣς εἰπὼν ἐπὶ νηὸς ἔβη , ἐκέλευσε δ᾽ ἑταίρους

αὐτούς τ᾽ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι.

οἱ δ᾽ αἶψ᾽ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῗσι καθῖζον.

Τηλέμαχος δ᾽ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,

εἵλετο δ᾽ ἄλκιμον ἔγχος , ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ,

νηὸς ἀπ᾽ ἰκριόφιν : τοὶ δὲ πρυμνήσι᾽ ἔλυσαν.

οἱ μὲν ἀνώσαντες πλέον ἐς πόλιν , ὡς ἐκέλευσε

Τηλέμαχος , φίλος υἱὸς Ὀδυσσῆος θείοιο:

τὸν δ᾽ ὦκα προβιβάντα πόδες φέρον , ὄφρ᾽ ἵκετ᾽ αὐλήν,

ἔνθα οἱ ἦσαν ὕες μάλα μυρίαι , ᾗσι συβώτης

ἐσθλὸς ἐὼν ἐνίαυεν , ἀνάκτεσιν ἤπια εἰδώς,