Reading Center

quod fit item in contrariis referendis, ut illa sunt quibus non modo numerosa oratio sed etiam versus efficitur:

eam quam nihil accusas damnas—

condemnas dixisset qui versum effugere vellet^[*]dixisset... voluisset A: diceret...vellet L —,

bene quam meritam esse autumas dicis

male merere? id quod scis prodest nihil; id quod

nescis obest?

versum efficit ipsa relatio contrariorum. Idem^[*]idem A: id L esset in oratione numerosum: quod scis nihil prodest; quod nescis multum obest. semper haec, quae Graeci ἀντίθετα nominant, cum contrariis opponuntur contraria, numerum oratorium necessitate ipsa efficiunt etiam^[*]etiam A: et eum L sine industria.

hoc genere antiqui iam ante Isocratem delectabantur et maxime Gorgias, cuius in oratione plerumque efficit numerum ipsa concinnitas. Nos etiam in hoc genere frequentes, ut illa sunt in quarto accusationis: Conferte hanc pacem cum illo bello, huius praetoris adventum cum illius imperatoris victoria, huius cohortem impuram cum illius exercitu invicto, huius libidines cum illius continentia: ab illo qui cepit conditas, ab hoc qui constitutas accepit captas dicetis Syracusas.

ergo et hi numeri sint cogniti et genus illud tertium explicetur quale sit, numerosae et aptae orationis. Quod qui non sentiunt, quas auris habeant aut quid in his hominis simile sit nescio. Meae quidem et perfecto completoque verborum ambitu gaudent et curta sentiunt nec amant redundantia. Quid dico meas? contiones saepe exclamare vidi, cum apte verba cecidissent. Id enim exspectant aures, ut verbis conligetur sententia^[*]colligentur sententiae L . 'non erat hoc apud antiquos.' Et quidem nihil aliud fere non erat; nam et verba eligebant^[*]effingebant A et sententias gravis et suavis reperiebant, sed eas aut vinciebant aut explebant parum.

'hoc me ipsum delectat' inquiunt. Quid si antiquissima illa pictura paucorum colorum magis quam^[*]quem quam maluit Stangl haec iam perfecta delectet, illa nobis sit credo repetenda, haec scilicet repudianda! nominibus veterum gloriantur. Habet autem ut in aetatibus auctoritatem senectus, sic in exemplis antiquitas, quae quidem apud me ipsum valet plurimum. Nec ego id quod deest antiquitati flagito potius quam laudo quod est; praesertim cum ea^[*]ea om. A maiora iudicem quae sunt quam illa quae desunt. Plus est enim in verbis et in sententiis boni, quibus illi excellunt, quam in conclusione sententiarum, quam non habent. post inventa conclusio est, qua credo usuros veteres illos fuisse, si iam nota atque usurpata res esset; qua inventa omnis usos magnos oratores videmus.

sed habet nomen invidiam, cum in oratione iudiciali et forensi numerus Latine, Graece ῥυθμός ^[*]Latine, Graece ῥυθμός secl. Ernesti inesse dicitur^[*]cum... dicitur secl. Stangl . Nimis enim insidiarum ad capiendas auris adhiberi videtur, si^[*]si L: cum si A etiam in dicendo numeri ab oratore quaeruntur. Hoc freti isti et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant qui apta et finita pronuntiant; si inanibus verbis levibusque sententiis, iure; sin^[*]sin P2: sint FP1OA probae res, lecta verba, quid est cur claudere aut insistere orationem malint quam cum sententia pariter excurrere? hic enim invidiosus numerus nihil adfert aliud nisi ut sit apte verbis comprehensa sententia; quod fit etiam ab antiquis, sed plerumque casu saepe^[*]plerumque casu, saepe AL: parum tumque casu sive Friedrich natura; et quae valde laudantur apud illos, ea fere quia sunt conclusa laudantur.