Reading Center

Alii voluptatem finem esse voluerunt, quorum princeps Aristippus, qui Socratem^[*]socraten AN audierat, unde Cyrenaici, post Epicurus, cuius est disciplinanunc disciplina^[*]del. A2B2 (-nam B1) om. N notior nec tamen cum Cyrenaicis de ipsa voluptate consentiens. voluptatem autem et honestatem finis^[*]finem N esse Callipho^[*]callipho Rom. calippo AB censuit, vacare^[*]uacari A1B omni molestia Hieronymus, hoc idem cum honestate Diodorus, ambo hi Peripatetici. honeste autem vivere^[*]uiuere A3 uidere A1B fruentem rebus is quas primas homini natura conciliet et vetus Academia censuit, ut indicant scripta Polemonis quem Antiochus probat maxime, et Aristoteles eiusque amici huc^[*]huc dett. Urs. nunc AB proxime videntur accedere. introducebat etiam Carneades, non quo probaret sed ut opponeret^[*]opponeret A2N -pen- B2 oppenere B1 -pon- A 1 Stoicis, summum bonum esse frui rebus is quas primas natura conciliavisset. honeste^[*]honeste dett. Dav. -ta A1B1 -tum A2B2 autem vivere,^[*]vivere dett. Dav. uidere NB1 -etur AB2 quod ducatur a conciliatione naturae, Zeno statuit fine esse bonorum, qui inventor et princeps Stoicorum fuit.

iam illud perspicuum est,^[*]est in AN omnibus is finibus bonorum quos exposui malorum fines esse contrarios. Ad vos nunc refero quem sequar; modo ne quis illud tam ineruditum absurdumque respondeat 'quemlubet,^[*]quemlubet B2 -iubet B1 -libet AN modo aliquem': nihil potest dici inconsideratius. Cupio sequi Stoicos. licetne — omitto per Aristotelem, meo iudicio in philosophia prope singularem — per ipsum Antiochum, qui appellabatur Academicus, erat quidem si perpauca mutavisset germanissimus Stoicus. erit^[*]cf. Aug. civ. 19, 3 ex. igitur res iam in discrimine; nam aut Stoicus constituatur^[*]constituetur Lbm. sapiens^[*]sapiens necesse est Mue. aut veteris Academiae — utrumque non potest; est enim inter eos non de terminis sed de tota possessione contentio; nam omnis ratio vitae definitione^[*]definitionis A1 -nes B1 summi boni continetur,^[*]conto inetur A 1 contion- B1 de qua qui dissident de omni vitae ratione dissident; non potest igitur uterque esse sa- piens, quoniam tanto opere dissentiunt, sed alter^[*]alter N aliter AB—: si Polemoneus, peccat Stoicus rei falsae adsentiens (vos^[*]uos cett. Ven. nos N num AB2 non B1 nam vos Dav. quidem nihil esse^[*]esse1 del. Vict., 2 Asc. 2 posse ... esse Va. dicitis a sapiente tam alienumesse); sin^[*]si non AN vera sunt Zenonis, eadem in veteres Academicos Peripateticosque dicenda. hic igitur neutri^[*]neuter N adsentiens^[*]adsentieris; ego si Reitz. adsentiens turpitudinem effugies; ego si Pl.; adsentiens, si numquam uter sit sapiens adparebit, nonne utroque est pr.? Lb. ** si numquam, uter est prudentior?^[*]adsentieris; ego si Reitz. adsentiens turpitudinem effugies; ego si Pl.; adsentiens, si numquam uter sit sapiens adparebit, nonne utroque est pr.? Lb.

Quid cum ipse Antiochus dissentit quibusdam in rebus ab his quos amat Stoicis, nonne indicat^[*]iudicat dett. Ven. non posse illa probanda esse sapienti?^[*]probante esse sapiente B1; probata Lb. Placet Stoicis omnia peccata esse paria; at hoc Antiocho vehementissime displicet. liceat tandem mihi considerare utram sententiam sequar. Praecide' inquit, 'statue aliquando quidlibet.' Quid quae dicuntur quom^[*]quom Pl. (duce Bentl.) quid AB quod Ven. 2 et acuta mihi videntur in utramque partem et paria, nonne caveam ne scelus faciam? scelus enim dicebas esse Luculle^[*]cf. p. 40, 25 dogma prodere; contineo igitur me, ne incognito adsentiar, quod mihi tecum est dogma commune.

Ecce multo maior etiam dissensio. Zeno in una virtute positam beatam vitam putat. quid Antiochus? 'etiam' inquit 'beatam, sed non beatissimam'. deus ille qui nihil censuit deesse virtuti, homuncio hic qui multa putat praeter virtutem homini partim cara^[*]cara Ald. clara AB esse partim etiam necessaria. sed et ^[*]add. Pl. ille vereor ne virtuti plus tribuat quam natura patiatur, praesertim Theophrasto^[*]Thophr. de beata vita (cf. fin. 5, 85) multa diserte copioseque dicente, et hic metuo ne vix sibi constet, qui cum dicat esse quaedam et corporis et fortunae mala tamen eum qui in his omnibus sit beatum fore censeat si sapiens^[*]senseat A1B1 sit: distrahor, tum hoc mihi proba- bilius tum illud videtur, et tamen nisi alterutrum sit virtutem iacere plane puto. Verum in his discrepant.

quid illa^[*]illa Mc illud AB in quibus consentiunt num pro veris probare possumus, sapientis animum numquam nec cupiditate moveri nec laetitia ecferri? age haec probabilia sane 5 sint; num etiam ilia, numquam timere numquam dolere: sapiensne non timeat ne^[*]ne Dav. nec si AB patria deleatur, non doleat^[*]doleant A 1B1 si deleta sit?^[*]si deleta sit V si del(a)etatis A1B1 si delet; satis B2 satis A2 durum, sed Zenoni necessarium, cui praeter honestum nihil est in bonis, tibi vero Antioche minime, cui praeter honestatem multa bona, praeter turpitudinem multa mala videntur, quae et venientia metuat sapiens necesse est et venisse doleat. Sed quaero quando ista fuerint Academia vetere †dunttia,^[*]decreta F2 dicata N dictata Ha. ut animum sapientis commoveri et conturbari negarent: mediocritates illi probabant et in omni permotione naturalem volebant esse quendam modum. legimus omnes Crantoris veteris Academici de luctu; est enim non magnus verum aureolus et ut Tuberoni Panaetius praecipit ad verbum ediscendus libellus. atque illi quidem etiam utiliter a natura dicebant permotiones istas animis nostris datas, metum cavendi causa, misericordiam aegritudinemque clementiae; ipsam iracundiam fortitudinis quasi cotem esse dicebant — recte^[*]cf. Tusc. 4, 43 secusne alias viderimus; atrocitas quidem ista tua quo modo in veterem Academiam inruperitnescio. Ilia vero ferre non possum — non quo mihi displiceant, sunt enim Socratica pleraque mirabilia Stoicorum, quae παράδοξα nominantur; sed ubi Xenocrates, ubi Aristoteles ista tetigit^[*]tetigit A2B2 -tur B1 te igitur A 1N hos Mc hoc AB (hos enim quasi eosdem esse vultis): illi umquam dicerent sapientes solos reges solos divites solos formosos; omnia quae ubique essent sapientis esse; neminem consulem prae- torem imperatorem, nescio an ne quinquevirum quidem quemquam nisi sapientem; postremo solum civem solum liberum, insipientes omnes peregrinos exules servos, furiosos denique; scripta Lycurgi Solonis, duodecim tabulas nostras non esse leges, ne urbis quidem^[*]quidem Man. denique AB aut civitatis nisi quae essent sapientium.