de Natura Deorum, Cicero, Marcus Tullius, creator; Plasberg, Otto, 1869-1924, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
" An vero, si domum magnam pulchramque videris, non possis adduci ut, etiam si dominum non videas, muribus illam et mustelis aedificatam putes—:
tantum ergo ornatum mundi, tantam varietatem pulchritudinemque rerum caelestium, tantam vim et magnitudinem maris atque terrarum si tuum ac non deorum inmortalium domicilium putes, nonne plane desipere videare? An ne hoc quidem intellegimus, omnia
supera esse meliora, terram autem esse infimam, quam
crassissimus circumfundat aer: ut ob eam ipsam causam,
p.56
quod etiam quibusdam regionibus atque urbibus
contingere videmus, hebetiora ut sint hominum ingenia
propter caeli pleniorem naturam, hoc idem generi humano evenerit, quod in terra hoc est in crassissima regione mundi conlocati sint.
Et tamen ex ipsa hominum
sollertia esse aliquam mentem et eam quidem acriorem et divinam existimare debemus. unde enim hanc
homo "arripuit", ut ait apud Xenophontem Socrates.
quin et umorem et calorem, qui est fusus in corpore,
et terrenam ipsam viscerum soliditatem, animum denique illum spirabilem si quis quaerat unde habeamus,
apparet; quorum aliud a terra sumpsimus aliud ab
umore aliud ab igni aliud ab aere eo quem spiritum
dicimus. illud autem quod vincit haec omnia, rationem
dico et, si placet pluribus verbis, mentem consilium
cogitationem prudentiam, ubi invenimus unde sustulimus? An cetera mundus habebit omnia, hoc unum
quod plurimi est non habebit? atqui certe nihil omnium
rerum melius est mundo nihil praestabilius nihil pulchrius, nec solum nihil est sed ne cogitari quidem quicquam melius potest. et si ratione et sapientia nihil est
melius, necesse est haec inesse in eo quod optimum
esse concedimus.