De Divinatione, De divinatione libri duo; libri de fato quae manserunt. Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Ex quo intellegitur, ut fatum sit non id,
quod superstitiose, sed id, quod physice dicitur, causa
aeterna rerum, cur et ea, quae praeterierunt, facta
sint et, quae instant, fiant et, quae sequuntur, futura
sint. Ita fit, ut et observatione notari possit, quae
res quamque causam plerumque consequatur, etiamsi
non semper (nam id quidem adfirmare difficile est),
easdemque causas veri simile est rerum futurarum
cerni ab iis, qui aut per furorem eas aut in quiete
videant.
56
Praeterea cum fato omnia fiant, id quod alio loco
ostendetur, si quis mortalis possit esse, qui conligationem causarum omnium perspiciat animo, nihil eum
profecto fallat. Qui enim teneat causas rerum futurarum, idem necesse est omnia teneat, quae futura
sint. Quod cum nemo facere nisi deus possit, relinquendum est homini, ut signis quibusdam consequentia declarantibus futura praesentiat. Non enim illa,
quae futura sunt, subito exsistunt, sed est quasi rudentis explicatio sic traductio temporis nihil novi efficientis et primum quidque replicantis. Quod et ii
vident, quibus naturalis divinatio data est, et ii, quibus cursus rerum observando notatus est. Qui etsi
causas ipsas non cernunt, signa tamen causarum et
notas cernunt; ad quas adhibita memoria et diligentia
et monumentis superiorum efficitur ea divinatio, quae
artificiosa dicitur, extorum, fulgorum, ostentorum signorumque caelestium.
Non est igitur, ut mirandum
sit ea praesentiri a divinantibus, quae nusquam sint;
p.193
sunt enim omnia, sed tempore absunt. Atque ut in
seminibus vis inest earum rerum, quae ex iis progignuntur, sic in causis conditae sunt res futurae, quas
esse futuras aut concitata mens aut soluta somno
cernit aut ratio aut coniectura praesentit. Atque ut
ii, qui solis et lunae reliquorumque siderum ortus,
obitus motusque cognorunt, quo quidque tempore eorum futurum sit, multo ante praedicunt, sic, qui cursum rerum eventorumque consequentiam diuturnitate
pertractata notaverunt, aut semper aut, si id difficile
est, plerumque, quodsi ne id quidem conceditur, non
numquam certe, quid futurum sit, intellegunt. Atque
haec quidem et quaedam eiusdem modi argumenta,
cur sit divinatio, ducuntur a fato.
57
A natura autem alia quaedam ratio est, quae docet, quanta sit animi vis seiuncta a corporis sensibus,
quod maxime contingit aut dormientibus aut mente
permotis. Ut enim deorum animi sine oculis, sine
auribus, sine lingua sentiunt inter se, quid quisque
sentiat, (ex quo fit, ut homines, etiam cum taciti optent quid aut voveant, non dubitent, quin di illud exaudiant) sic animi hominum, cum aut somno soluti
vacant corpore aut mente permoti per se ipsi liberi
incitati moventur, cernunt ea, quae permixti cum corpore animi videre non possunt.
Atque hanc quidem
rationem naturae difficile est fortasse traducere ad id
genus divinationis, quod ex arte profectum dicimus,
sed tamen id quoque rimatur, quantum potest, Posidonius. Esse censet in natura signa quaedam rerum
futurarum. Etenim Ceos accepimus ortum Caniculae
diligenter quotannis solere servare coniecturamque capere, ut scribit Ponticus Heraclides, salubrisne an pestilens annus futurus sit. Nam si obscurior et quasi
caliginosa stella extiterit, pingue et concretum esse
caelum, ut eius adspiratio gravis et pestilens futura
sit; sin inlustris et perlucida stella apparuerit, significari caelum esse tenue purumque et propterea salubre.
p.194