De Divinatione, De divinatione libri duo; libri de fato quae manserunt. Cicero, Marcus Tullius, creator; Mueller, C. F. W. (Carl Friedrich Wilhelm), 1830-1903, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Nam quid ego hospitem nostrum, clarissumum atque optumum virum, Deiotarum regem, commemorem? qui nihil umquam nisi auspicato gerit.
Qui cum ex itinere quodam proposito et constituto
revertisset aquilae admonitus volatu, conclave illud,
ubi erat mansurus, si ire perrexisset, proxima nocte
corruit.
Itaque, ut ex ipso audiebam, persaepe revertit
ex itinere, cum iam progressus esset multorum dierum viam. Cuius quidem hoc praeclarissimum est,
quod, posteaquam a Caesare tetrarchia et regno pecuniaque multatus est, negat se tamen eorum auspiciorum, quae sibi ad Pompeium proficiscenti secunda
evenerint, paenitere; senatus enim auctoritatem et populi Romani libertatem atque imperii dignitatem suis
armis esse defensam, sibique eas aves, quibus auctoribus officium et fidem secutus esset, bene consuluisse;
antiquiorem enim sibi fuisse possessionibus suis gloriam. Ille mihi videtur igitur vere augurari. Nam
nostri quidem magistratus auspiciis utuntur coactis;
necesse est enim offa obiecta cadere frustum ex pulli
p.156
ore, cum pascitur;
quod autem scriptum habetis †aut
tripudium fieri, si ex ea quid in solidum ceciderit,
hoc quoque, quod dixi, coactum tripudium solistimum
dicitis. Itaque multa auguria, multa auspicia, quod
Cato ille sapiens queritur, neglegentia collegii amissa
plane et deserta sunt.
16
Nihil fere quondam maioris rei nisi auspicato ne
privatim quidem gerebatur, quod etiam nunc nuptiarum auspices declarant, qui re omissa nomen tantum
tenent. Nam ut nunc extis (quamquam id ipsum aliquanto minus quam olim), sic tum avibus magnae res
inpetriri solebant. Itaque, sinistra dum non exquirimus,
in dira et in vitiosa incurrimus.
Ut P. Claudius, Appii
Caeci filius, eiusque collega L. Iunius classis maxumas
perdiderunt, cum vitio navigassent. Quod eodem modo
evenit Agamemnoni; qui, cum Achivi coepissent
Sed quid vetera? M. Crasso quid acciderit, videmus, dirarum obnuntiatione neglecta. In quo Appius, collega tuus, bonus augur, ut ex te audire soleo, non satis scienter virum bonum et civem egregium censor C. Ateium notavit, quod ementitum auspicia subscriberet. Esto; fuerit hoc censoris, si iudicabat ementitum; at illud minime auguris, quod adscripsit ob eam causam populum Romanum calamitatem maximam cepisse. Si enim ea causa calamitatis fuit, non in eo est culpa, qui obnuntiavit, sed in eo, qui non paruit. Veram enim fuisse obnuntiationem, ut ait idem augur et censor, exitus adprobavit; quae si falsa fuisset, nullam adferre potuisset causam calamitatis. Etenim dirae, sicut cetera auspicia, ut omina, ut signa, non causas adferunt, cur quid eveniat, sed nuntiant eventura, nisi provideris.. inter se strépere aperteque ártem obterere extíspicum,Sólvere imperát secundo rúmore adversáque avi.
Non igitur obnuntiatio Ateii
causam finxit calamitatis, sed signo obiecto monuit
p.157
Crassum, quid eventurum esset, nisi cavisset. Ita aut
illa obnuntiatio nihil valuit aut, si, ut Appius iudicat,
valuit, id valuit, ut peccatum haereat non in eo, qui
monuerit, sed in eo, qui non obtemperarit.17
Quid? lituus iste vester, quod clarissumum est insigne auguratus, unde vobis est traditus? Nempe eo
Romulus regiones direxit tum, cum urbem condidit.
Qui quidem Romuli lituus, id est incurvum et leviter
a summo inflexum bacillum, quod ab eius litui, quo
canitur, similitudine nomen invenit, cum situs esset
in curia Saliorum, quae est in Palatio, eaque deflagravisset, inventus est integer.