Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
270
Ardet apex capiti cristisque a vertice flamma
271
funditur et vastos umbo vomit aureus ignes:
272
non secus ac liquida siquando nocte cometae
273
sanguinei lugubre rubent aut Sirius ardor,
274
ille sitim morbosque ferens mortalibus aegris,
275
nascitur et laevo contristat lumine caelum.
276
Haud tamen audaci Turno fiducia cessit
277
litora praecipere et venientis pellere terra.
278
ultro animos tollit dictis atque increpat ultro
279
“Quod votis optastis, adest, perfringere dextra;
280
in manibus Mars ipse viris. Nunc coniugis esto
281
quisque suae tectique memor, nunc magna referto
282
facta, patrum laudes. Ultro occurramus ad undam,
283
dum trepidi egressisque labant vestigia prima.
284
Audentis Fortuna iuvat,”
285
haec ait et secum versat, quos ducere contra
286
vel quibus obsessos possit concredere muros.
287
Interea Aeneas socios de puppibus altis
288
pontibus exponit. Multi servare recursus
289
languentis pelagi et brevibus se credere saltu,
290
per remos alii. Speculatus litora Tarchon,
291
qua vada non sperat nec fracta remurmurat unda,
292
sed mare inoffensum crescenti adlabitur aestu,
293
advertit subito proram sociosque precatur:
294
“Nunc, o lecta manus, validis incumbite remis;
295
tollite, ferte rates; inimicam findite rostris
296
hanc terram, sulcumque sibi premat ipsa carina.
297
Frangere nec tali puppim statione recuso
298
arrepta tellure semel.” Quae talia postquam
299
effatus Tarchon, socii consurgere tonsis