Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
481
provehor, et fando surgentis demoror austros?”
482
Nec minus Andromache digressu maesta supremo
483
fert picturatas auri subtemine vestes
484
et Phrygiam Ascanio chlamydem (nec cedit honore),
485
textilibusque onerat donis, ac talia fatur:
486
“Accipe et haec, manuum tibi quae monumenta mearum
487
sint, puer, et longum Andromachae testentur amorem,
488
coniugis Hectoreae. Cape dona extrema tuorum,
489
O milli sola mei super Astyanactis imago:
490
sic oculos, sic ille manus, sic ora ferebat;
491
et nunc aequali tecum pubesceret aevo.”
492
Hos ego digrediens lacrimis adfabar obortis:
493
“Vivite felices, quibus est fortuna peracta
494
iam sua; nos alia ex aliis in fata vocamur.
495
Vobis parta quies; nullum maris aequor arandum,
496
arva neque Ausoniae semper cedentia retro
497
quaerenda. Effigiem Xanthi Troiamque videtis
498
quam vestrae fecere manus, melioribus, opto,
499
auspiciis, et quae fuerit minus obvia Graiis.
500
Si quando Thybrim vicinaque Thybridis arva
501
intraro, gentique meae data moenia cernam,
502
cognatas urbes olim populosque propinquos,
503
Epiro, Hesperia, quibus idem Dardanus auctor
504
atque idem casus, unam faciemus utramque
505
Troiam animis; maneat nostros ea cura nepotes.”
506
Provehimur pelago vicina Ceraunia iuxta,
507
unde iter Italiam cursusque brevissimus undis.
508
Sol ruit interea et montes umbrantur opaci;
509
sternimur optatae gremio telluris ad undam,
510
sortiti remos, passimque in litore sicco