Aeneid, Virgil. (Vergil) The Bucolics, Aeneid, and
Georgics Of Virgil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co.
1881.
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
421
exsequere, Anna, mihi. Solam nam perfidus ille
422
te colere, arcanos etiam tibi credere sensus;
423
sola viri mollis aditus et tempora noras.
424
I, soror, atque hostem supplex adfare superbum:
425
non ego cum Danais Troianam exscindere gentem
426
Aulide iuravi, classemve ad Pergama misi,
427
nec patris Anchisae cineres Manisve revelli,
428
cur mea dicta neget duras demittere in auris.
429
Quo ruit? Extremum hoc miserae det munus amanti:
430
exspectet facilemque fugam ventosque ferentis.
431
Non iam coniugium antiquum, quod prodidit, oro,
432
nec pulchro ut Latio careat regnumque relinquat:
433
tempus inane peto, requiem spatiumque furori,
434
dum mea me victam doceat fortuna dolere.
435
Extremam hanc oro veniam—miserere sororis—
436
quam mihi cum dederit, cumulatam morte remittam.”
437
Talibus orabat, talisque miserrima fletus
438
fertque refertque soror: sed nullis ille movetur
439
fletibus, aut voces ullas tractabilis audit;
440
fata obstant, placidasque viri deus obstruit auris.
441
Ac, velut annoso validam cum robore quercum
442
Alpini Boreae nunc hinc nunc flatibus illinc
443
eruere inter se certant; it stridor, et altae
444
consternunt terram concusso stipite frondes;
445
ipsa haeret scopulis, et, quantum vertice ad auras
446
aetherias, tantum radice in Tartara tendit:
447
haud secus adsiduis hinc atque hinc vocibus heros
448
tunditur, et magno persentit pectore curas;
449
mens immota manet; lacrimae volvuntur inanes.
450
Tum vero infelix fatis exterrita Dido