Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Et mihi 'vive, soror, soror o carissima,' dixti;
60
'Vive nec unius corpore perde duos!
Spes bona det vires; fratri nam nupta futura es.
Illius, de quo mater, et uxor eris.'
Mortua, crede mihi, tamen ad tua verba revixi:
Et positum est uteri crimen onusque mei.
65
65
Quid tibi grataris? media sedet Aeolus aula;
Crimina sunt oculis subripienda patris.
Frugibus infantem ramisque albentis olivae
Et levibus vittis sedula celat anus,
Fictaque sacra facit dicitque precantia verba;
70
Dat populus sacris, dat pater ipse viam.
Iam prope limen erat — patrias vagitus ad auris
Venit, et indicio proditur ille suo!
Eripit infantem mentitaque sacra revelat
Aeolus; insana regia voce sonat.
75
Ut mare fit tremulum, tenui cum stringitur aura,
Ut quatitur tepido fraxina virga Noto,
Sic mea vibrari pallentia membra videres;
Quassus ab inposito corpore lectus erat.
Inruit et nostrum vulgat clamore pudorem,
80
Et vix a misero continet ore manus.
Ipsa nihil praeter lacrimas pudibunda profudi;
Torpuerat gelido lingua retenta metu.
Iamque dari parvum canibusque avibusque nepotem
Iusserat, in solis destituique locis.
85
Vagitus dedit ille miser — sensisse putares —
Quaque suum poterat voce rogabat avum.
Quid mihi tunc animi credis, germane, fuisse —
Nam potes ex animo colligere ipse tuo —