Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
95
Infelix, quae prima virum lugebit ademptum!
Di faciant, ne tu strenuus esse velis!
Inter mille rates tua sit millensima puppis,
Iamque fatigatas ultima verset aquas!
Hoc quoque praemoneo: de nave novissimus exi;
100
Non est, quo properas, terra paterna tibi.
Cum venies, remoque move veloque carinam
Inque tuo celerem litore siste gradum!
Sive latet Phoebus seu terris altior exstat,
Tu mihi luce celer, tu mihi nocte veni,
105
Nocte tamen quam luce magis — nox grata puellis
Quarum suppositus colla lacertus habet.
Aucupor in lecto mendaces caelibe somnos;
Dum careo veris gaudia falsa iuvant.
Sed tua cur nobis pallens occurrit imago?
110
Cur venit a labris multa querela tuis?
Excutior somno simulacraque noctis adoro;
Nulla caret fumo Thessalis ara meo;
Tura damus lacrimamque super, qua sparsa relucet,
Ut solet adfuso surgere flamma mero.
115
115
Quando ego, te reducem cupidis amplexa lacertis,
Languida laetitia solvar ab ipsa mea?
Quando erit, ut lecto mecum bene iunctus in uno
Militiae referas splendida facta tuae?
Quae mihi dum referes, quamvis audire iuvabit,
120
Multa tamen capies oscula, multa dabis.
Semper in his apte narrantia verba resistunt;
Promptior est dulci lingua referre mora.
Sed cum Troia subit, subeunt ventique fretumque;
Spes bona sollicito victa timore cadit.