Epistulae, Ovid, 43 B.C.-17 or 18 A.D, creator; Ehwald, Rudolf, 1847-1927, editor; Merkel, Rudolf, 1811-1885, editor
Made available under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
XML: Passage Full Text
Hanc meruere necem patruelia regna tenendo;
Cum sene nos inopi turba vagamur inops.
Finge viros meruisse mori — quid fecimus ipsae?
Quo mihi commisso non licet esse piae?
65
Quid mihi cum ferro? quo bellica tela puellae?
Aptior est digitis lana colusque meis.'
Haec ego; dumque queror, lacrimae sua verba sequuntur
Deque meis oculis in tua membra cadunt.
69
Dum petis amplexus sopitaque bracchia iactas,
70
Paene manus telo saucia facta tua est.
Iamque patrem famulosque patris lucemque timebam
Expulerunt somnos haec mea dicta tuos:
'Surge age, Belide, de tot modo fratribus unus!
Nox tibi, ni properas, ista perennis erit!'
75
Territus exsurgis; fugit omnis inertia somni;
Adspicis in timida fortia tela manu.
Quaerenti causam 'dum nox sinit, effuge!' dixi.
Dum nox atra sinit, tu fugis, ipsa moror.
Mane erat, et Danaus generos ex caede iacentis
80
Dinumerat. summae criminis unus abes.
Fert male cognatae iacturam mortis in uno
Et queritur facti sanguinis esse parum.
Abstrahor a patriis pedibus, raptamque capillis —
Haec meruit pietas praemia! — carcer habet.
85
Scilicet ex illo Iunonia permanet ira,
Cum bos ex homine est, ex bove facta dea.
At satis est poenae teneram mugisse puellam
Nec, modo formosam, posse placere Iovi.
Adstitit in ripa liquidi nova vacca parentis,
90
Cornuaque in patriis non sua vidit aquis,